Όχι στην αντιδραστική απεργία του ΠΑΜΕ και της ΑΔΕΔΥ στις 10 του Φλεβάρη***
Η χώρα οδηγείται από τις πέντε ηγεσίες συνειδητά στη χρεοκοπία
Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, που λειτουργεί ουσιαστικά ως εκπρόσωπος όλων των κομματικών ηγεσιών, τα αίτια της κρίσης είναι η κλοπή του δημόσιου χρήματος και η αδιαφάνεια, το ξεζούμισμα των εργαζομένων από τους «έχοντες και κατέχοντες» η ληστεία της χώρας από τις τράπεζες και τώρα η πίεση από τις αγορές και από την ΕΕ. Όλοι αυτοί που δάνειζαν τη χώρα επί δέκα χρόνια με μηδενικά επιτόκια τώρα κατηγορούνται απ’ τις κομματικές και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ότι εξυφαίνουν μια διεθνή συνομωσία εναντίον της. Εννοείται ότι η Ρωσία με τους νέους κομπραδόρους ολιγάρχες της (Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίο, Βγενόπουλο και Σία) και η Κίνα με τις αποικιακές παραχωρήσεις των Καραμανλή και Παπανδρέου είναι οι μόνες που δεν «συνωμοτούν» κατ' αυτούς.
Τα προβοκατόρικα αιτήματα δεν είναι αιτήματα
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΑΔΕΔΥ ΓΣΕΕ ΟΛΜΕ ΔΟΕ ΠΟΣΔΕΠ κάτω από την ανεπίσημη αλλά ουσιαστική ηγεμονία του ΠΑΜΕ πλειοδοτούν, μέσα σε συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας, που χρωστάει 1 τρις ευρώ, για αυξήσεις στους μισθούς και νέους διορισμούς. Το δρόμο του «αγώνα» ανοίγει ο πρωθυπουργός όταν επαναλαμβάνει διαρκώς ότι: «Πλούτος υπάρχει, λεφτά υπάρχουν. Το ζήτημα είναι να τα πάρουμε (από τα «σεντούκια» του κεφαλαίου προφανώς) και να τα μοιράσουμε δίκαια.»
Σύμφωνα με την καθεστωτική «οικονομική θεωρία», που υιοθετείται σχεδόν από όλα τα κόμματα και τα συνδικάτα, το κύριο πρόβλημα της οικονομίας μας δεν είναι αυτό της παραγωγής του πλούτου αλλά της διανομής του. Επομένως αυτό που μένει σύμφωνα με όλους αυτούς είναι η οργανωμένη γιούργια από το «λαό» στην ουσία από το σοσιαλφασισμό στα λεφτά των δημόσιων ταμείων που υποσχέθηκε ο Παπανδρέου ότι θα γεμίσει. Το πεντακομματικό συντονιστικό μιλά μόνο για διανομή, στην πραγματικότητα αγνοεί το έλλειμμα της παραγωγής όταν το εμπορικό έλλειμμα είναι το μεγαλύτερο στην ΕΕ και από τα μεγαλύτερα στον κόσμο , όταν δηλαδή η εργασία και το κεφάλαιο χάνουν ετησίως μισθούς και κέρδη δεκάδες δις ευρώ από εμπορεύματα που αναγκαστικά εισάγουμε. Ούτε αναγνωρίζουν οι κομματικές και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ότι η χώρα αυτή έχει πρόβλημα όταν η παραγωγικότητα της οικονομίας μας είναι η χαμηλότερη στην ΕΕ. Στον κάθε Έλληνα εργαζόμενο αντιστοιχούν 48.158 δολλάρια του ΑΕΠ το 2007, ενώ σαν παράδειγμα στην Ολλανδία 85.947 και στην Αυστρία 92.247. Με τεχνολογία και τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου ίδια με της Ολλανδίας θα παρήγαγαν μόνο 2,77 εκατ έλληνες εργαζόμενοι το ΑΕΠ του 2007, ενώ το παρήγαγαν το 2007 5 εκατ περίπου! Αν είχαμε την παραγωγικότητα της Ολλανδίας, την ίδια ανάπτυξη και διάρθρωση της παραγωγής, το ΑΕΠ μας θα ήταν διπλάσιο. Και τότε και οι μισθοί θα ήταν μεγαλύτεροι και το ασφαλιστικό, με τους σημερινούς εργαζόμενους τα 5 εκατ, θα χρηματοδοτούνταν με διπλάσια κεφάλαια.
Όσο και αν ψάξει κανείς δεν θα βρει μια λέξη από όλους τους προηγούμενους για την αντιμετώπιση της χρεοκοπίας με την απελευθέρωση των δισεκατομμυρίων επενδύσεων που μπλοκάρει στα συρτάρια της γραφειοκρατίας ο σοσιαλφασισμός. Ούτε θα βρει μία λέξη για να σταματήσει η λεηλασία του δημόσιου πλούτου από τους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες Μπόμπολα Μυτιληναίο Κόκκαλη Βγενόπουλο Γερμανό. Κανείς από τους προηγούμενους δεν λέει επίσης ότι πρέπει να συντριβεί το τεμπέλικο και το διεφθαρμένο τμήμα της κρατικής γραφειοκρατίας το οποίο είτε δε δουλεύει καθόλου είτε επιτηρεί με το αζημίωτο τη φοροδιαφυγή και τη ρεμούλα των μικρομεσαίων και μεγάλων αρπάγων. Κανείς τους δεν μιλάει για το σαμποτάρισμα από τον σοσιαλφασισμό και όλους τους πρωθυπουργούς της μεγαλύτερης παραγωγικής δύναμης της χώρας, της εκπαίδευσης και της έρευνας.
Δεν υπάρχει στα αιτήματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της ΑΔΕΔΥ καμιά αναφορά στα πραγματικά αίτια της χρεοκοπίας, καμιά στο σαμποτάζ της παραγωγής και της εκπαίδευσης, καμιά στην διεφθαρμένη γραφειοκρατία, καμιά στο παραγωγικό έλλειμμα και στην χαμηλή παραγωγικότητα, καμιά στην ανάπτυξη.
Οι ΟΛΜΕ και ΔΟΕ έχουν αίτημα στην απεργία της 10ης του Φλεβάρη να καταβληθεί ΤΩΡΑ το 5% για την παιδεία ( η πρώτη το έχει γραμμένο με κεφαλαία). Δηλαδή ζητούν άμεσα 13 δις ευρώ από ένα χρεοκοπημένο κράτος που χρωστάει 300 δις και η κυβέρνηση πανηγυρίζει επειδή βρήκε δανειστές! Ζητούν 1400 ευρώ πρώτο μισθό και 30 χρόνια για πλήρη σύνταξη σε ένα σύνολο 200000 περίπου δασκάλων και καθηγητών. Ζητούν επίσης δεκάδες χιλιάδες διορισμούς. Κάπου, σε άλλες αποφάσεις της ΟΛΜΕ, θα βρει κανείς ότι πρέπει να μετρά και η ανεργία των ωρομισθίων και των αναπληρωτών ως συντάξιμα χρόνια. Μπορεί δηλαδή και με 25 χρόνια να δίνεται πλήρης σύνταξη τη στιγμή που η κυβέρνηση ανεβάζει τα όρια!
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου παιδείας και του ΟΟΣΑ, η χώρα μας διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό καθηγητών και δασκάλων σε σχέση με τους μαθητές από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ: ένα καθηγητή σε 7,3 μαθητές στο λύκειο, και 7,7 στο γυμνάσιο, καθώς και ένα δάσκαλο σε 10,1 μαθητές στο δημοτικό. H αναλογία είναι ακόμα μικρότερη αν ληφθούν υπόψιν οι ωρομίσθιοι και οι αναπληρωτές. Και όμως η ΟΛΜΕ ζητάει 35000 διορισμούς ωρομισθίων και αναπληρωτών. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ επίσης το κόστος των δασκάλων και των καθηγητών ανά μαθητή στη χώρα μας είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόστος από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ όταν οι κρατικές δαπάνες ανά μαθητή είναι οι μικρότερες. Ταυτόχρονα στην διεθνή αξιολόγηση οι Έλληνες μαθητές βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις. Μέγιστο κόστος εκπαιδευτικού ανά μαθητή, μέγιστος αριθμός εκπαιδευτικών και με μαθητές με τις χειρότερες επιδόσεις! Αυτό είναι το σχολείο των ακροδεξιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, το σχολείο που ελέγχουν. Εδώ δεν πρόκειται απλά για σπατάλη του δημοσίου χρήματος, όπως πολλοί λένε, αλλά για βαρβαρότητα, για μια ακρίδα που αδιάκριτα σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, ολόκληρη την εκπαίδευση και την κοινωνία, φτωχούς και πλούσιους και βέβαια ιδιαίτερα τους φτωχούς. Το σύνολο των οικονομικών αιτημάτων της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ είναι τεράστιο. Το 5% του ΑΕΠ για την παιδεία του πρωθυπουργού θέλουν στην πραγματικότητα να το αρπάξουν για μισθούς που θα χρηματοδοτούν τον δικό τους διακομματικό στρατό κατεδάφισης της εκπαίδευσης. Εκτός όμως από σαμποταριστής της εκπαίδευσης και εκτός από τα προβοκατόρικα αιτήματά της η ΟΛΜΕ είναι και διασπαστής των δημοσίων υπαλλήλων. Ξεπουλάει τους δημόσιους υπάλληλους ζητώντας συλλογικές συμβάσεις μόνο για τους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης καλλιεργώντας τους τις πιο αντιδραστικές ροπές για την συντεχνιακή τους διάσωση.
Τα αιτήματα της ΟΛΜΕ και τα αντίστοιχα της ΔΟΕ είναι προβοκατόρικα. Και σαν τέτοια δεν υπάρχει περίπτωση να ικανοποιηθούν. Εξάλλου δεν τα διατυπώνουν με αυτό το στόχο αλλά για να συγκροτήσουν το στρατό της νέας « ελληνικής επανάστασης» με τον οποίο θα πιέζει και θα απειλεί ο επίσης προβοκάτορας πρωθυπουργός και το πεντακομματικό συντονιστικό την ΕΕ. ΟΛΜΕ και ΔΟΕ δεν ενδιαφέρονται ούτε για τις μειώσεις των μισθών, ούτε για αυξήσεις, ούτε για το ασφαλιστικό, ούτε και για τους ωρομίσθιους και αναπληρωτές. Ανάλογης φύσης είναι και τα αιτήματα της ΑΔΕΔΥ.
Κοινή είναι η καταγγελία της ΕΕ από όλα τα συνδικάτα και την ΑΔΕΔΥ επειδή τάχα καταργεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. Εννοούν με αυτό ότι το κράτος θα πάψει να εγγυάται την ασφάλιση και επομένως αυτή θα μετατραπεί σε ιδιωτική. Ασφάλιση βέβαια χωρίς την εγγύηση και τον έλεγχο του κράτους, ιδιωτική έτσι όπως την περιγράφει ο σοσιαλφασισμός, να λειτουργεί δηλαδή περίπου ως ιδιωτική επιχείρηση ενός σούπερ μάρκετ, δεν μπορεί να υπάρχει. Πρόκειται για προπαγάνδα καλλιέργειας των φόβων και της ανασφάλειας των πολιτών μέσα από μια γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα με σκοπό τον προσεταιρισμό τους. Το τι θα γίνει με το ασφαλιστικό και ποιες νέες ισορροπίες ασφάλειας των πολιτών θα επιτευχθούν στις νέες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, είναι ζήτημα συσχετισμού των παγκόσμιων δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας. Οι σοσιαλφασίστες δεν μπορούν να μιλούν για κοινωνική ασφάλιση όταν οι ομοϊδεάτες τους εγκατέλειψαν στην πείνα και στην αρρώστια τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και της Κίνας. Το ασφαλιστικό σύστημα των δυτικών αστικών κρατών είναι ανώτερο από το ασφαλιστικό σύστημα των Πούτιν και Ζιν Τάο όχι γιατί ο καπιταλισμός είναι ανώτερος από το σοσιαλισμό αλλά αντίστροφα γιατί οι Πούτιν και Ζιν Τάο εκπροσωπουν πολιτικά και κοινωνικά τη χειρότερη αστική τάξη, εκείνη των προδοτών και αποστατών που βγήκε μέσα από επαναστατικά κόμματα εξουσίας και τα πρόδωσε παλινορθώνοντας τον χειρότερο καπιταλισμό εκείνο των ληστών κρατικοφασιστών.
Το σημείο που στρέφει επίσης την προπαγάνδα του ο σοσιαλφασισμός και τα συνδικάτα και όλες οι κομματικές ηγεσίες είναι οι κατηγορίες του κατά της ΕΕ ότι εξισώνει προς τα πάνω τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών με αυτά των ανδρών. Κατηγορούν την ΕΕ ότι ξεπουλάει αδίσταχτα τις γυναίκες για να πληρώνει το κεφάλαιο λιγότερες συντάξεις. Πρόκειται για απάτη. Ποτέ η ΕΕ δεν επέβαλε εξίσωση των ορίων αυτών προς τα πάνω. Απαιτεί την εξίσωση των ορίων, με οποιοδήποτε τρόπο επιλέξει η κάθε χώρα, όχι για οικονομικούς αλλά για πολιτικούς λόγους ισότητας των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών. Ένας τρόπος είναι η μείωση των ορίων συντάξεως στους άνδρες με την ταυτόχρονη αύξηση του ορίου των γυναικών μέχρι την εξίσωσή τους. Άλλος τρόπος είναι η μείωση του ανώτερου ορίου των ανδρών και εξίσωσή του με αυτό του χαμηλότερου των γυναικών κλπ. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα όμως μιλούσαν πάντα ότι η ΕΕ ήθελε αύξηση του ορίου των γυναικών μέχρι το όριο των ανδρών και αυτό το χρεώνει η ψευτοαριστερά, τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΛΑΟΣ και όλα τα πουλημένα συνδικάτα ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ, ΔΟΕ στην ΕΕ. Η εξίσωση είναι ένα σωστό νομικό-πολιτικό αστοδημοκρατικό μέτρο που το παίρνει η ΕΕ, αφού προνοεί ότι με την εξίσωση των ορίων θεμελιώνονται στην γυναίκα δικαιώματα ιδιαίτερης θετικής μεταχείρισης. Η εξίσωση των ορίων καταργεί τις άνευ σημασίας πρόωρες συνταξιοδοτήσεις της τεμπελιάς και της κοινωνικής ανισότητας. Στην παράγραφο 4 του άρθρου 141 της συνθήκης Ε.Κ διαβάζουμε ότι: «προκειμένου να εξασφαλιστεί εμπράκτως η πλήρης ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών στην εργασία, η αρχή της ίσης μεταχείρισης δεν εμποδίζει τα κράτη μέλη να διατηρήσουν ή να θεσπίσουν μέτρα που προβλέπουν ειδικά πλεονεκτήματα, τα οποία διευκολύνουν το λιγότερο εκπροσωπούμενο φύλο να συνεχίσει μια επαγγελματική δραστηριότητα ή προλαμβάνουν ή αντισταθμίζουν τα μειονεκτήματα στην επαγγελματική σταδιοδρομία.». Επομένως ένα δημοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα θα έπρεπε να διαπραγματευθεί με την κυβέρνηση δύο πράγματα. Τον τρόπο πραγματοποίησης της εξίσωσης των ορίων ταυτόχρονα και σε συμψηφισμό με τα όρια αυτά την διαπραγμάτευση των ειδικών πλεονεκτημάτων για τις γυναίκες στις ηλικίες που ανατρέφουν μικρά παιδιά. Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως πούλησαν τις γυναίκες και σήμερα κατεβαίνουν σε απεργία για να τις υπερασπιστούν τάχα.
Η ΑΔΕΔΥ και οι οργανώσεις της ελέγχονται ως γνωστό από τις διακομματικές συμμορίες τεμπέληδων αργόμισθων και παράσιτων και γι' αυτό όχι μόνο δεν εκφράζουν τα αιτήματα των πραγματικά εργαζομένων στο δημόσιο αλλά είναι μεγάλοι καταπιεστές του λαού. Ποτέ δεν διατύπωσαν ένα αίτημα που να ενώνει τους δημόσιους υπαλλήλους με τα συμφέροντα των φτωχών ανθρώπων και των εργαζομένων γενικά. Ποτέ δεν παρατάχτηκαν σε αγώνες μαζί με το λαό παρά στάθηκαν και στέκονται πάντα αντιμέτωποί του. Τώρα με τις ψευτοαπεργίες που διοργανώνουν με το ΠΑΜΕ καμώνονται ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι και αυτοί φτωχοί, ότι δηλαδή ηγούνται οι ίδιοι μιας ομοσπονδίας φτωχών, οπότε οφείλει να τους ακολουθήσει ο λαός. Λες και το κριτήριο της φτώχειας είναι και πολιτικό κριτήριο. Ισχυρίζονται ότι αμείβονται τάχα και οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως και οι ιδιωτικοί. Όλοι γνωρίζουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν μισθούς πολύ υψηλότερους από του ιδιωτικού τομέα. Και αυτό το γεγονός πρέπει να το λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν του ο δημοκρατικός δημοσιοϋπαλληλικός συνδικαλισμός γιατί ενότητα στην πάλη με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή ουσιαστικές κινητοποιήσεις και απεργία των δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την αναγνώριση αυτής της ανισότητας, χωρίς την αναγνώριση των απείρως καλλίτερων συνθηκών εργασίας στο δημόσιο και προπάντων χωρίς την απόλυτη καταδίκη της τεμπέλικης παρασιτικής κρατικοκομματικής γραφειοκρατίας που είναι βυθισμένη στη διαφθορά που εισπράττει αδούλευτους μισθούς και μίζες καθισμένη με όλο το βάρος της στο σβέρκο του λαού. Μια γραφειοκρατία που είναι έτοιμη να ξεπουληθεί στον κάθε ισχυρό ιμπεριαλισμό για τα λεφτά.
Η έρπουσα χρεοκοπία και η απειλή της ελληνικής «επανάστασης» εργαλείο εκβιασμού της ΕΕ και του λαού
Οι απεργίες που οργανώνει η δημόσια υπαλληλία και η ΓΣΕΕ χωρίς την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του Παπανδρέου δηλαδή και του Σαμαρά, δεν μπορεί να έχουν καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα καθεστωτικά μπλόκα των αγροτών, με τα οποία τάχα αυτοί διαφωνούν, αλλά που τα μαζικοποίησε ο Παπανδρέου με την υπόσχεση ότι το ζήτημα θα λυθεί με διάλογο, δηλαδή με καταβολή κάποιων από τα λύτρα που ζητούν οι πλούσιοι και μεσαίοι αγρότες για την απελευθέρωση της χώρας. Δίκαια αιτήματα με φασιστικές μεθόδους πάλης δεν υπάρχουν. Γιατί ο Παπανδρέου και οι Σαμαράδες δεν αποσύρουν τα μέλη τους από τα μπλόκα και γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χάνονται από την εξαγωγική βιομηχανία αλλά και συγκεκριμένα από την αύξηση των spread που αναπόφευκτα προκαλούν; Τα ίδια αυτά μπλόκα, με τα οποία τάχα διαφωνεί, τα ανέδειξε ο Παπανδρέου σε μπλόκα κατά της ΕΕ, εκχωρώντας τους τις πρωθυπουργικές του αρμοδιότητες, ορίζοντάς τους πρακτικά ως εκπροσώπους του στις συνομιλίες της Ελλάδας με την Βουλγαρία για τις ζημιές της τελευταίας. Έτσι από μπλόκα της καθεστωτικής λησταρχίας του σοσιαλφασισμού και της γιούργιας στα δημόσια ταμεία, τα ανέδειξε σε εργαλείο γεωπολιτικής, σε μέσο πίεσης και απειλών του «επαναστατημένου» λαού της χρεοκοπημένης Ελλάδας κατά της ΕΕ. H εξαγωγή του εσωτερικού εκβιασμού και της εσωτερικής βίας προς την ΕΕ είναι Ρώσικη γεωπολιτική και όχι εσωτερική ταξική υπόθεση. Γιατί ο Παπανδρέου, όπως κάθε λακές, είναι πολύ μικρός για να μπορεί να υποστηρίξει τέτοιου μεγέθους γεωπολιτικά παιχνίδια. Οι πολιτικοί καθοδηγητές των μπλόκων σε πρώτο πλάνο είναι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ και σε δεύτερο οι άλλες τρεις κομματικές ηγεσίες που αναγνωρίζουν το «δίκιο» τους, όπως λένε, αλλά που διαφωνούν τάχα με την μορφή του αγώνα. Ταυτόχρονα όμως δεν δίνουν και καμιά κομματική εντολή για την απόσυρση των μελών τους από τα μπλόκα και τελικά δεν τα αποδοκιμάζουν πολιτικά. Η ύποπτη στάση του Παπανδρέου και του Σαμαρά που τον υποστηρίζει εντελώς σε όλα τα βασικά γίνεται κατανοητή και αποκαλύπτεται ως προβοκατόρικη και σαμποταριστική και από την στάση του πρωθυπουργού στην ΕΕ. Δεν ζητά και δεν θέλει τάχα καμία βοήθεια από την ΕΕ. «Θα αντιμετωπίσουμε» λεει «την κρίση μόνοι μας» και υπονοεί «ως υπεύθυνη και σοβαρή κυβέρνηση». Η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός ως κοινός εκπρόσωπος των πέντε κομματικών ηγεσιών και με την συμφωνία του προέδρου της δημοκρατίας εκβιάζει την ΕΕ, με μέσο του εκβιασμού την χρεοκοπημένη χώρα και τον «επαναστατημένο» λαό των μπλόκων και των «απεργιών», για να πιέσει την ΕΕ να υποστηρίζει πολιτικά και οικονομικά την Ελλάδα και να δεχτεί τελικά να γίνει η χώρα βάση της ανατολικής πολιτικής και πιο ειδικά βάση της οικονομικής διείσδυσης της Κίνας στην ΕΕ. Τα 25 δις ευρώ δάνειο της Κίνας περιμένουν την έγκριση μιας ΕΕ που θα έχει υποκύψει στον εκβιασμό.
Το αληθινό αφεντικό του πεντακομματικού συντονιστικού κορυφής στη χώρα μας είναι η πάντα κρυμμένη Ρωσία που η διπλωματία της έχει την εξυπνάδα να δουλεύει μέσο πρακτόρων για να μην εκτίθεται όπως εκτίθενται οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Όμως η Ρωσία από μόνη της δεν μπορεί να αποτελέσει ένα οικονομικό αντίβαρο στην δυτική οικονομική ισχύ στην Ελλάδα, έχει ανάγκη την Κίνα με τα μεγάλα πλέον κεφάλαιά της. Ήδη οι ρωσόδουλοι του πεντακομματικού έχουν δώσει στην Κίνα το λιμάνι του Πειραιά ( το 70% των μεταφορών όλου του εμπορίου) και τον βασικό ηλεκτρονικό εξοπλισμό του ΟΤΕ. Τώρα θέλουν να της δώσουν τον ΟΣΕ ώστε αυτή να αποκτήσει έναν αποκλειστικό δίαυλο μεταφοράς εμπορευμάτων (ή καλύτερα λαθρεμπορίου) προς την ανατολική και κεντρική Ευρώπη. Λέμε λαθρεμπορίου γιατί όπως και στη Νάπολη θα στήσουν και στον Πειραιά εγκαταστάσεις όπου θα βαφτίζουν ευρωπαϊκά τα παράνομα κινέζικα προϊόντα, που είναι πάμφθηνα γιατί παράγονται με τις χειρότερες παγκόσμια αμοιβές και συνθήκες εργασίας του υποδουλωμένου προλεταριάτου από τον κινέζικο νεοναζισμό. Μια τέτοια εγκατάσταση θα ρίξει ακόμα περισσότερο τους μισθούς στη χώρα μας και σε όλη την ΕΕ. Οι ρωσόδουλοι συζητούν για να δώσουν στο κινέζικο κράτος ένα κομμάτι της Εθνικής Τράπεζας, την Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, την κατασκευή λιμανιού στην Κρήτη και μια σειρά άλλες επενδύσεις. Αλλά αυτά όλα δεν μπορεί να τα πετύχει η Κίνα χωρίς να αντιδράσει έντονα η ΕΕ που δεν μπορεί να δεχτεί ούτε απ' ευθείας αναθέσεις σε ανταγωνιστές της, πόσο μάλλον να δεχτεί τον έλεγχο βασικών συγκοινωνιακών και επικοινωνιακών κόμβων και γραμμών. Άρα τέτοιες παραχωρήσεις της Ελλάδας στην Κίνα θα μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την ΕΕ μόνο σε συνθήκες απόλυτης ανάγκης και ανάγκης όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την ΕΕ. Βεβαίως η Ελλάδα θα μπορούσε να δώσει ότι θέλει στην Κίνα αν έφευγε από την ΕΕ, αλλά αν η Ελλάδα φύγει από την ΕΕ σαν αντίπαλος της ΕΕ για χάρη της Κίνας τότε θα πάψει να είναι μια πολύτιμη βάση για την Κίνα που δεν θέλει ρήξη με την ΕΕ. Επίσης θα πάψει να είναι μια υπερπολύτιμη βάση για τη Ρωσία που χάρη στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχει δύο θέσεις μέσα σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα εξουσίας και ένα διπλό βέτο σε θέματα βαλκανικής πολιτικής. Πως όμως η Ελλάδα θα πουληθεί στη Κίνα και τη Ρωσία χωρίς να θυμώσει η ΕΕ; Θα πουληθεί μόνο αν η Ελλάδα φτάσει στα πρόθυρα της τέλειας χρεοκοπίας και μάλιστα με έναν τέτοιο πελώριο όγκο χρέους που θα κινδυνέψει να βουλιάξει μαζί της και το Ευρώ. Βεβαίως η ΕΕ για να αποτρέψει μια τέτοια χρεοκοπία μπορεί να θελήσει να δανείσει την Ελλάδα. Αλλά αν δανείσει την Ελλάδα τρέμει ότι μπορεί να δώσει αέρα στην υπερχρεωμένη Ισπανία ώστε να ζητήσει και αυτή στήριξη. Όμως έτσι μαζεύεται πολύ βάρος για την νομισματική ευστάθεια της ΕΕ. Αυτός ο φόβος της ΕΕ, ιδιαίτερα της Γερμανίας που συνήθως πληρώνει τα πιο πολλά χρέη, την παραλύει και την κάνει να έχει δυο αντίθετες γραμμές για την Ελλάδα: μία που λεει «άστους να χρεοκοπήσουν κανείς δεν θα τους ακολουθήσει γιατί κανείς άλλος δεν είναι σε τέτοιο άθλιο χάλι» και μια άλλη που λεει «αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει θα ακολουθήσει ντόμινο με άλλες χώρες που θα χρεοκοπήσουν και θα οδηγήσουν το Ευρώ στον πάτο και την ΕΕ στη διάλυση».
Είναι πάνω σε αυτή την αγωνιώδη εσωτερική διαπάλη και αμηχανία της ΕΕ που ο Παπανδρέου δυναμώνει διαρκώς τους όρους και την ατμόσφαιρα της χρεοκοπίας ώστε τελικά να πάρει την πολυπόθητη έγκριση να χώσει στο παιχνίδι την Κίνα. Λεει δηλαδή στην ΕΕ. «Κύριοι αντί να βρισκόσαστε στο δίλημμα να δώσετε σε μας τα καλά σας λεφτά και να δημιουργήσετε ένα κακό προηγούμενο ή να μη μας τα δώσετε και πάλι να υποστείτε πλήγμα στο Ευρώ δεν είναι καλύτερα να πληρώσει τη ζημιά η Κίνα με κάποια ανταλλάγματα από μέρους μας στην Κίνα και πάντα με τον έλεγχό σας;»
Για να πετύχει αυτός ο εκβιασμός ο Παπανδρέου διαρκώς καθυστερεί να πάρει τα μέτρα αποφυγής της χρεοκοπίας που του ζητάει η Ευρώπη αλλά δεν λεει και όχι. Δεν θέλει να είναι ούτε έξω ούτε εντελώς μέσα στην ευρωπαϊκή πολιτική. Τους πουλάει παραμύθι με σπασμωδικά μέτρα και γλοιώδεις συγνώμες αλλά κρατάει σαν τους ισλαμοναζήδες και ένα μηχανισμό ανατίναξης που πάντα σκαλίζει με νόημα μέσα στην τσέπη του. Ο μηχανισμός αυτός έχει μια διπλή εκρηκτική γόμωση. Από την μια η χρεοκοπία και από την άλλη η «επανάσταση» τα μπλόκα και η λαϊκή «εξέγερση» των συνδικάτων ενάντια στην ΕΕ. Να γιατί ο Παπανδρέου με τη συμφωνία όλων των κομμάτων εξουσιοδότησε τα μπλόκα να τον εκπροσωπήσουν στις συνομιλίες με τον Βούλγαρο πρωθυπουργό που διαμαρτύρεται για τις ζημιές στη χώρα του και έτσι μετέτρεψε τα αγροτικά μπλόκα της Ελλάδας, σε μπλόκα της ΕΕ, που απειλούν ότι θα χαλάσουν όλα τα Βαλκάνια αν δεν τους δώσουν επιδοτήσεις, να γιατί ο ίδιος πυροδότησε την κρίση όταν θριαμβευτικά ανακοίνωσε μόλις εκλέχτηκε ότι το έλλειμμα είχε πάει στα 12,7 την ώρα που όλοι τους Α. Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, πειράζουνε από παράδοση τα νούμερα σε αυτή τη χώρα και να γιατί ο Παπανδρέου δήλωσε αμέσως ότι η Ελλάδα είναι στην εντατική τρομοκρατώντας όσο γινόταν περισσότερο τους δανειστές, όπως τους τρομοκράτησε και ο Λοβέρδος με το «δεν υπάρχει σάλιο». Να γιατί ο Παπανδρέου έδιωξε από τη χώρα σε μερικές ημέρες 6 δις, άλλοι λένε 8 δις ευρώ, λέγοντας σκόπιμα ότι θα φορολογήσει τις καταθέσεις. Να γιατί οδηγεί τις τράπεζες στη χρεοκοπία φορτώνοντάς τις με τα τοξικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, ρυθμίζοντας τάχα χρέη με την Κατσέλη ως εκπρόσωπος όλων των μπαταχτσήδων και τελικά υπερφορολογώντας όλα τα μερίσματα για να δημιουργήσει τραπεζική κρίση. Κάθε φορά που ο σαμποταριστής πυροδοτεί τους μηχανισμούς του τα spread τινάσσονται στον αέρα. Να γιατί κλείνουν ότι μπορεί να κλείσει πάνω στην κρίση, να γιατί δεν σώνουν ούτε ένα εργοστάσιο και οι βιομηχανικές επενδύσεις έπεσαν 44%. Να πως εξηγείται ότι η άτυπη υπουργός του ΣΥΝ Μπιρμπίλη έχει βάλλει στόχο να κλείσει εκατοντάδες εργοστάσια στα Οινόφυτα, στη ΔΕΗ, στην Ελευσίνα και σε όλη τη χώρα, έχει ακυρώσει χωροταξικούς σχεδιασμούς και δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεων μέσα σε λίγους μήνες.
Να πως εξηγείται η καταστροφική αλλά και αρρωστημένη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε: δηλαδή χρεοκοπία και όχι χρεοκοπία, που σημαίνει έρπουσα χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει πλήρης αποσύνθεση στη χώρα γιατί η ανοιχτή χρεοκοπία έχει τουλάχιστον κάποια χαρακτηριστικά κάθαρσης, αφύπνισης, αναπροσανατολισμού ενός έθνους.
Λεφτά και πάλι λεφτά και τίποτα άλλο από λεφτά είναι το μέτρο κάθε δράσης, είναι το κάλεσμα των ηγετών δημαγωγών και διαφθορέων από όλες τις παρατάξεις τα κόμματα και τους συνδικαλιστικούς φορείς με στόχο την συγκρότηση μιας μάζας «επαναστατικής» με αιτήματα που την εκθέτουν, και που θα αποτελεί τελικά ένα στρατό λεηλασίας που θα τσακίζει ότι ανεπτυγμένο και προοδευτικό υπάρχει στη χώρα.
Όχι στα ψευτοταξικά φασιστικά κινήματα του πεντακομματικού καθεστώτος.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ασύλληπτους αποδιοργανωτές, με μοναδικούς ιντριγκαδόρους. Η ταλαιπωρημένη αυτή χώρα έχει μπλέξει με μια αδίστακτη διακομματική συμμορία διπρόσωπων και πουλημένων που την οδηγούν στην καταστροφή. Καλούμε όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους σε ένα μέτωπο αντίστασης στην αποσύνθεση της χώρας, στο φασισμό και στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.
Οι πεντακομματικοί συνδικαλιστικοί ηγέτες της απεργίας είναι σάπιοι, ιδιαίτερα οι πολιτικοί της ηγέτες που είναι αυτοί του ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ.
Η μέθοδος με την οποία πάρθηκαν οι αποφάσεις για την απεργία και για τα αιτήματά της είναι ο καθαρός πραξικοπηματισμός κορυφής. Κανένα πρωτοβάθμιο σωματείο δεν αποφάσισε με συνέλευση συμμετοχή του σε αυτήν την απεργία.
Το βασικό συνδικαλιστικό αίτημα της απεργίας που είναι αυξήσεις στους μισθούς της δημόσιας υπαλληλίας την ώρα που οι μισθοί της μειώνονται είναι προβοκατόρικο ενώ είναι και αντιδραστικό από την ώρα που δεν συνοδεύεται όπως πάντα από το αίτημα για πάλη ενάντια στη λούφα, στη διαφθορά, στη μίζα και την μη αξιολόγηση της υπαλληλίας. Αίτημα για αυξήσεις αυτής της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλίας, όταν η εργατική τάξη χάνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες τη δουλειά της ή πεθαίνει στη δουλειά, όταν δεν απολύεται, κάνει αυτήν την απεργία ιδιαίτερα αντιπαθητική στις εργαζόμενες μάζες και γι’ αυτό εξαιρετικά διασπαστική και προβοκατόρικη.
Τέλος η βασική πολιτική πλατφόρμα της απεργίας που είναι η «όχι στα μέτρα που επιβάλουν οι αγορές και η ΕΕ» είναι και προβοκατόρικη και φασιστική. Την μείωση των μισθών και την πείνα δεν την φέρνει η ΕΕ που χάρισε δεκάδες δις στους κομματικούς στρατούς αυτών των χρυσοκάνθαρων ζητιάνων και εκμαυλιστών και που τώρα βυθίζεται και αυτή εξ αιτίας της χρεοκοπίας τους που κατά κανένα τρόπο δεν την προκάλεσε. Ούτε προκάλεσαν τη χρεοκοπία οι αγορές που τόσα χρόνια τροφοδοτούσαν με ένα μείγμα βλακείας και ευπιστίας με δις ζεστό χρήμα αυτούς τους πλαστογράφους των στατιστικών. Αυτήν την χρεοκοπία την προκάλεσαν οι διοργανωτές αυτών των αντιδραστικών απεργιών που από πάνω τους έχουν το συντονιστικό των 5 κομμάτων και παραπάνω το ρωσοκινεζικό άξονα που ευθύνεται για τις τρεις κατάρες της χώρας: το παραγωγικό σαμποτάζ, την νέα ληστρική ολιγαρχία και αποικιοκρατία, και την απέραντη κρατικογραφειoκρατική ακρίδα.
Απεργίες και άλλοι ταξικοί αγώνες μέσα στη μεγάλη θύελλα που έρχεται πρέπει να οργανωθούν ενάντια στο καθεστώς που διοργανώνει αυτές τις ψευτοαπεργίες και τα ψευτοκινήματα, δηλαδή ενάντια κυρίως στους νέους ολιγάρχες και αποικιοκράτες, ενάντια στις 5 κομματικές ηγεσίες και ενάντια στους φασιστικούς και σαμποταριστικούς στρατούς της κρατικοκομματικής ακρίδας, ιδιαίτερα εκείνους της ψευτοαριστεράς.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγο χρόνο ακόμα πολιτικής μισοδημοκρατίας για να ζυμωθούν οι ιδέες της νέας δημοκρατικής και ταξικής πρωτοπορίας.
***Οι τίμιοι εργαζόμενοι που νοιάζονται για τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα δεν πρέπει να υποστηρίξουν τα δήθεν «ταξικά διεκδικητικά κινήματα» του καθεστώτος όπως είναι από κάθε άποψη και αυτό της 10 του Φλεβάρη. Η στάση μας πρέπει να είναι η εξής: Πρέπει να ζητάμε να πραγματοποιείται μια αρκετά μαζική συνέλευση των εργαζομένων με δημοκρατικούς όρους. Σε αυτήν πρέπει να επιχειρηματολογούμε υπέρ της θέσης για τη μη συμμετοχή στην απεργία. Αν η πλειοψηφία αποφασίσει πραγματικά δημοκρατικά να συμμετέχει πρέπει να συμμετέχουμε κι εμείς παρά τη διαφωνία μας. (πχ στις ΕΛΜΕ γενικά δεν υπάρχει δημοκρατία, έτσι πρέπει να προσπαθούμε να συνεδριάσει ο σύλλογος κάθε σχολείου). Συμπεριφερόμαστε έτσι για να μπαίνουν οι βάσεις για έναν δημοκρατικό συνδικαλισμό από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς. Αν δεν είναι δυνατή η πραγματοποίηση συνέλευσης στο χώρο δουλειάς, ζυμώνουμε πάλι κατά της συμμετοχής στην απεργία αλλά αφουγκραζόμαστε τις διαθέσεις των συναδέλφων. Αν η πλειοψηφία θέλει να απεργήσει απεργούμε και εμείς. Πάντα το κριτήριο είναι οι διαθέσεις και η ενότητα της βάσης του κινήματος των εργαζομένων.
Αθήνα 9/2/2010
