Η αλήθεια είναι ότι δεν σου δίνει την εντύπωση ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπου. Το αντίθετο μάλιστα. Δείχνει πολύ σίγουρος για τον εαυτό του, αποφασισμένος να πετύχει τον στόχο που θεωρεί αυτονόητο και με τεράστια αυτοπεποίθηση. Αν το πνεύμα βοηθά τους ανθρώπους να έχουν καλή φυσική κατάσταση, όπως λένε οι αρχαίοι φιλόσοφοι, συνάδελφος δημοσιογράφος από το Ιράν, Ε.Α. (για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύονται τα πλήρη στοιχεία του), το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο. Ενώ έχει περάσει πολύ δύσκολα, είτε στην πατρίδα του είτε στην Ελλάδα, το διάστημα που βρίσκεται εδώ και πασχίζει να λάβει πολιτικό άσυλο, πράγμα που δικαιούται με βάση τα ισχυρά ντοκουμέντα που παρουσιάζει για την πολιτική του δίωξη στο Ιράν, εν τούτοις παραμένει πολύ ψύχραιμος και νηφάλιος.
Στο Ιράν ήταν δημοσιογράφος και γνωστός για την πολιτική του δράση. Αρθρογραφούσε σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της πρωτεύουσας, αλλά όχι στο μήκος κύματος του Αχμαντινετζάντ και της Δημοκρατίας του. Και βέβαια, δεν χρειάστηκε και πολύ να μπει στο στόχαστρο του καθεστώτος, όταν έγινε αιχμηρός. Έτσι, όταν η δημοσιογραφική του γνώμη ενόχλησε την κυβέρνηση, ο Ε.Α. φυλακίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Για τη σύλληψή του, αλλά και τα βασανιστήρια που υπέστη μες το κελί του, έγραψαν πολλοί συνάδελφοί του σε αρκετές εφημερίδες, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος.
Μερικά από αυτά τα δημοσιεύματα τα πήρε μαζί του όταν έφυγε, με πλαστό διαβατήριο φυσικά, από το Ιράν. «Είχα μόλις αποφυλακιστεί και θα πήγαινα εξορία, λέει, όταν κατάφερα με τη βοήθεια ενός φίλου μου να φτιάξω ένα ψεύτικο διαβατήριο και να φύγω από τη βέβαιη εξόντωση».
Με αεροπλάνο έφτασε στην Τουρκία και από εκεί, πέρασε τα σύνορα προς την Ελλάδα. «Παρουσιάστηκα στην αστυνομία για να με προστατεύσει, όπως γίνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με πολιτικούς πρόσφυγες. Αντί γι’ αυτό, όμως, με συνέλαβαν και με έβαλαν σε κέντρο κράτησης, κανονική κόλαση!
«Παρόλο που προσπάθησα από την πρώτη στιγμή να κάνω σαφές στους αστυνομικούς ότι δεν έφυγα από τη χώρα μου για οικονομικούς, αλλά για πολιτικούς λόγους, τους έδειξα και τα δημοσιεύματα, πέραν της αδιαφορίας, εκείνοι τα πήραν και τα πέταξαν στα σκουπίδια. Ίσα που κατάφερα να διασώσω κάποια από αυτά τελικά…».
Συνεχίζει την αφήγησή του ο συνάδελφος: «Μας έβαλαν σε ένα βρώμικο και άθλιο κελί, τρία μέτρα επί δέκα του κέντρου κράτησης. Δύο τέτοια δωμάτια με μία τουαλέτα στη μέση για 150 «φιλοξενούμενους. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά μαζί στον ίδιο χώρο, χωρίς καμία διάκριση και ανθρώπινη μέριμνα, χωρίς καθόλου χώρο. Ήμασταν τόσοι πολλοί που κάποιοι κοιμόντουσαν και μέσα σε αυτήν τη βρώμικη τουαλέτα που ήταν μέσα στο «δωμάτιο». Και βέβαια, δεν μπορούμε να κάνουμε κουβέντα για προαυλισμό».
Στις διαμαρτυρίες του για δυνατότητα επικοινωνίας με κάποιον υπεύθυνο της διαδικασίας ασύλου στην Ελλάδα, οι υπεύθυνοι του κέντρου κράτησης, κώφευαν.
«Την τέταρτη μέρα, μας έβαλαν σε ένα βαν της αστυνομίας μαζί με τον άλλον πρόσφυγα φίλο μου και με δεμένα χέρια μας μετέφεραν στην Τουρκία. Στη διαδρομή χτυπούσα το τζάμι και τους έλεγα: Μη με πάτε πίσω, κινδυνεύει η ζωή μου. Από τον τρόμο μου ότι τα πραγματικά μου στοιχεία θα δοθούν στις ιρανικές Αρχές από την Τουρκία, προσπάθησα να σκίσω όλα τα χαρτιά μου: τη γνήσια ταυτότητα, τη δημοσιογραφική μου κάρτα, και ό,τι άλλο είχε απομείνει. Είπα στον φίλο μου ότι, αφού έτσι κι αλλιώς στο Ιράν που θα γυρίσουμε θα μας εκτελέσουν, καλύτερα να αυτοκτονήσουμε»!!!
Το βανάκι διέσχισε μια γέφυρα και πέρασε στην Τουρκία. Εκεί, συνάντησε Τούρκους αστυνομικούς, δυο μάλιστα επιβιβάστηκαν στο ελληνικό αστυνομικό αυτοκίνητο(!). Σταμάτησαν σε ένα κτήριο και μπήκαν όλοι μαζί μέσα. Για κάποιο άγνωστο λόγο, η Τουρκία δεν δέχθηκε να τους παραλάβει. Με το ίδιο αυτοκίνητο γύρισαν πίσω.
«Γυρνώντας, προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο. Το τηλέφωνο ήταν μόλις ένα για όλους τους κρατούμενους και αυτό, δινόταν όποτε και αν ήθελαν οι συνοριοφύλακες στο Σουφλί. Το κινητό μου το πέταξαν και το έσπασαν. Όταν, όμως, είχα την ευκαιρία να τηλεφωνήσω, δεν πήρα την οικογένειά μου. Η κατάσταση ήταν τραγική για μένα και δεν είχα και πολλά να τους πω. Επικοινώνησα με τους δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα στο Παρίσι και τον Ερυθρό Σταυρό. Στο μεταξύ, συνέχισα να μιλάω προς τους δεσμοφύλακες -εκπροσωπώντας και τους υπολοίπους- για καλύτερες συνθήκες κράτησης».
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, σε όλη τη διαδικασία κράτησής του, ούτε μία φορά δεν παρουσιάστηκε επίσημος μεταφραστής στη διαδικασία, αλλά ούτε και κάποιο μέλος της Frontex.
«Ο υπεύθυνος του κέντρου κράτησης ήταν τόσο αγενής, που μια φορά του είπα πως, αν μας φερόταν όπως οι νόμοι της Ε.Ε. προβλέπουν για τα ζώα, θα μας φερόταν καλύτερα…», λέει μια δόση πικρού χιούμορ..
Περίπου δυο βδομάδες από την κράτηση στο κέντρο, ήρθε τυχαία σε επαφή με τη δικηγόρο του Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες Μαριάνα Τζεφεράκου, όταν αυτή βρέθηκε στο Σουφλί. Παρά τις παρεμβάσεις του Συμβουλίου, όπως η κ. Τζεφεράκου καταγγέλλει, για μια ακόμη φορά οι ελληνικές Αρχές θέλησαν να εξαπατήσουν τον Ε.Α., δίνοντάς του να υπογράψει χαρτί απέλασης, ενώ εκείνος νόμιζε -έτσι τον διαβεβαίωναν- ότι ήταν αίτημα ασύλου!!! Χρειάστηκε η παρέμβασή τους για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στη διαδικασία ο Ιρανός πρόσφυγας. «Στις συνεντεύξεις που έδωσε στην Κομοτηνή – η μια ακυρώθηκε επειδή δεν υπήρχε διερμηνέας(!), οι υπεύθυνοι τον θυμόντουσαν που υποστήριζε τα δικαιώματά του και τον είδαν με ανάλογο ύφος», μας λέει.
«Οι συνθήκες κράτησης στον Έβρο θυμίζουν τριτοκοσμικό κράτος. Οι κρατούμενοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ούτε πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου», συμπληρώνει η δικηγόρος Μαριάνα Τζεφεράκου. «Το πρωτόκολλο Ελλάδας – Τουρκίας για επανεισδοχή μεταναστών είναι ενεργό, τουλάχιστον, όσον αφορά πρόσφυγες από Ιράν, Συρία και Ιράκ। Ήταν τουλάχιστον σοκαριστικό για εμάς, που οι Αρχές δεν πιστεύανε ούτε το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, και αντιμετώπιζαν με τέτοια αδιαφορία ακόμη και ανθρώπους για τους οποίους είχαν γίνει παρεμβάσεις, ότι πράγματι είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Φτάσαμε, μάλιστα, στο σημείο να ακούμε, όταν στην πρώτη συνέντευξη ο Ε.Α., παρουσίασε τα δημοσιεύματα, να πουν ότι είναι πλαστά και τα είχε κατασκευάσει το Συμβούλιο!».
