Κάτω τα χέρια από την Αίγυπτο! – Όχι στη φασιστικοποίηση μέσω Ελ Μπαραντέι και Αδελφών Μουσουλμάνων

Κάτω τα χέρια από την Αίγυπτο! – Όχι στη φασιστικοποίηση μέσω Ελ Μπαραντέι και Αδελφών Μουσουλμάνων

Ακριβώς επειδή, όπως τονίσαμε και στην πρώτη δημοσίεψή μας, το ιστολόγιο τούτο είναι πολιτικό ημερολόγιο κι όχι στενά αγκιτατόρικο μέσο (αν και, όπως ήδη έχει γίνει φανερό παίρνει θέση στρατοπέδου στα ζητήματα), τους συντάκτες ύλης του τους βασανίζει το εξής δίλημμα: να γράφουνε για ένα γεγονός όταν ακόμα βράζει – εξελίσσεται, με κίνδυνο να μην έχουνε μπροστά τους όλο το πλαίσιο και τις αναγκαίες εκείνες λεπτομέρειες που θα συμβάλανε στο να βγει ένα σχετικά βάσιμο πόρισμα με βάση τις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού – μαοϊσμού ή να αναμένουνε για μια κατόπιν εορτής χορταστική αλλά κάπως ανιαρή πια τοποθέτηση;; Ανάλογα με το θέμα, τη διάθεση, το ειδικό βάρος θα πράττουμε κατά συνείδηση…

Στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή εξελίσσεται αναμφισβήτητα μια εξέγερση πιο κομβικής σημασίας για ολόκληρο τον πλανήτη από την ομογάλακτή της προ 15ημέρου στην Τυνησία. Είναι διαφορετικό και το ειδικό βάρος της Αιγύπτου σε όλο το χώρο Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, συνολικά στον αραβικό κόσμο, και αρκετά διαφορετικό το διακύβευμα της τελικής έκβασης των γεγονότων…

Στη βάση και των δύο εξεγέρσεων, σε Τυνησία και Αίγυπτο, βρέθηκε κύρια η σπουδαγμένη μισοάνεργη νεολαία που τραβάει τα πάνδεινα μην έχοντας διεξόδους σε κοινωνίες που, αν και έχουν μια σχετικά ισχυρή εθνική – κρατική βιομηχανία, μαστίζονται από την κρατική γραφειοκρατική διαφθορά και σπατάλη ανθρώπινου και υλικού πλούτου. Οι εθνικές μετααποικιακές γραφειοκρατικές κλίκες που δημιουργηθήκανε στις χώρες που απελευθερώθηκαν από τον ιμπεριαλισμό με ηγέτιδα την εθνική αστική τάξη κι όχι το προλεταριάτο και την αγροτιά, έχουνε όλα τα στραβά κάθε εκμεταλλευτικού ταξικού μπλοκ, στην εποχή του σαπίσματος του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Για πολλούς εργάτες, φτωχούς αγρότες αλλά και για τμήμα των παλιών και νέων μικροαστικών στρωμάτων της πόλης η ζωή περνάει μέσα από μυριάδες δυσκολίες, που πολλές φορές η χοντροπετσιά της εθνικιστικής γραφειοκρατικής αστικής τάξης τις επιτείνει, ενώ πάντα υπάρχει και η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση μέσα από τις άνισες ανταλλαγές, τους επαχθείς όρους κρατικού δανεισμού, την εξαγωγή ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου με αποικιακούς όρους και μόνο σε κλάδους χαμηλής οργανικής σύνθεσης του κεφάλαιου για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου και ούτω καθ’ εξής.

Αυτό που κάνει εντύπωση ωστόσο, είναι το γεγονός ότι μολονότι το καθεστώς της Αιγύπτου είναι γενικά αντιδημοκρατικό, τα κύρια αιτήματα των διαδηλωτών που κατακλύζουν τις κεντρικές πλατείες του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας και του Σουέζ δεν είναι κύρια πολιτικά δημοκρατικά – αντιδικτατορικά, αλλά οικονομικά και μάλιστα ούτε καν συγκεκριμένα (π.χ. για τις τιμές ή για τους μισθούς) αλλά αόριστα ενάντια σε μια γενικόλογη «αντιδιαφθορά». Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια εξέγερση τύπου Πολυτεχνείου του 1973 στη χώρα μας ή Τιεν Αν Μεν στην Κίνα του 1989, αντιφασιστικού χαρακτήρα. Από τις δηλώσεις των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις που προβάλλουν συνεχώς τα διεθνή δίκτυα, είναι πολύ συγκεχυμένο το τι απαιτούν ακριβώς: άλλοι μιλούν για τη διαφθορά, άλλη θέλουν απλά να πάρει το αεροπλάνο ο Μουμπάρακ και να φύγει, άλλοι μιλάνε για τη Γάζα και τον «φιλο-ισραηλισμό» του καθεστώτος (προφανώς οι συγκεκριμένοι είναι φίλοι της Χαμάς), άλλοι βρίζουν τους Αμερικάνους, κανείς δεν προβάλει μια συγκροτημένη πολιτική πλατφόρμα με βάση την οποία να διεκδικεί την εξουσία. Αυτό το ρόλο φιλοδοξεί να παίξει ο Ελ Μπαραντέι, Αιγύπτιος πρώην επικεφαλής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, για τον οποίο θα πούμε δυο λόγια παρακάτω, και η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που προς το παρόν, αν και η βάση της είναι με τα μπούνια στο αντι-Μουμπάρακ κίνημα, το παίζει μετριοπαθής και συγκρατημένη, για να μη δίνει στόχο στη Δύση.

Τι συμβαίνει τελικά στην Αίγυπτο;; Ήδη οι νεκροί ξεπερνάνε τους 100, σύμφωνα με το εκ Κατάρ ορμώμενο Αλ-Τζαζίρα, που ξεκάθαρα προμοτάρει την αντικαθεστωτική εξέγερση, γι΄ αυτό και ο Μπουμπάρακ το έκλεισε και το έδιωξε στις 30/1/2011 από την Αίγυπτο. Ωστόσο, φαίνεται πως δεν προήλθαν από μια διάθεση του καθεστώτος να προκαλέσει λουτρό αίματος, αλλά πολλές φορές σε συμπλοκές πάνω σε προσπάθειες λεηλασίας κατοικιών ή επίθεσης σε δημόσια χτίρια, όπως στο Υπουργείο Εσωτερικών, ενώ ο στρατός δε φαίνεται να υιοθετεί μία φιλοσοφία ματοκυλίσματος των διαδηλωτών αλλά λειτουργεί αμυντικά, και αυτό έχει την πολιτική του σημασία.

Η πρόσφατη ομιλία της υπεραντιδραστικής Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρυ Κλίντον από το Κατάρ στις αρχές του μήνα, με την οποία καλούσε τους αραβικούς λαούς σε «φιλελεύθερες επαναστάσεις» ενάντια στα «διεφθαρμένα καθεστώτα» τους ήταν η αρχή του ντόμινο. Φυσικά το κάλεσμα της Κλίντον αφορούσε το δυτικόφιλο Τρίτο Κόσμο, καθώς στον ισλαμοφασιστικό ή σοσιαλφασιστικό το κάλεσμά της δεν έχει καμιά επίδραση. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν επίσης και οι αποκαλύψεις των Wikileaks, που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα όσους ηγέτες και καθεστώτα μισοστηρίζονταν στη Δύση σαν αντίβαρο στην ιρανοποίηση – φασιστικοποίηση. Κι όταν λέμε μισοστηρίζονταν, εννοούμε ότι σαν αστικά και από στρατηγική άποψη αντιδραστικά καθεστώτα χωρίς λαϊκή και δημοκρατική πνοή, δεν είχαν τα κότσια να πουν ανοιχτά στους λαούς τους πως για την αντιμετώπιση του ισλαμοφασισμού ήταν αναγκαία μία τακτική συμπόρευση με την ΕΕ και σε ένα βαθμό με τις πιο αντι-ισλαμοφασιστικές τάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αφήνανε τους λαούς τους στην ισλαμική καθυστέρηση και στον πρωτόγονο αντισημιτισμό, που τα ενίσχυε η φτώχεια και η διαφθορά των δυτικόφιλων καθεστώτων, και πίσω από την πλάτη τους επιχειρούσανε να δώσουνε τη μάχη με τους όντως πολύ αντιδραστικότερους ισλαμοφασίστες με συνεργασίες κορυφής με τον ιμπεριαλισμό και με αστυνομικές μέθοδες.

Τώρα που τρίζουν, τους πουλάει και ο ιμπεριαλισμός και πολλές φορές και ο κατασταλτικός τους μηχανισμός, ενώ ένα κομμάτι προοδευτικού λαού που διαδηλώνει δεν θα μάθει ποτέ (ή θα μάθει πολύ αργά) ότι τη δίκαιη διαμαρτυρία του, λόγω έλλειψης αριστερής αντιιμπεριαλιστικής πρωτοπορίας, θα την καρπωθούνε οι φίλοι του Αχμαντινετζάντ και σε τελική ανάλυση της Μόσχας.

Το καθεστώς Μουμπάρακ είναι σε γενικές γραμμές συνέχεια του νασερισμού, όπως αυτός τροποποιήθηκε επί το φιλοδυτικότερο από το διάδοχο του Νάσερ και δολοφονημένο το 1981 από τους ισλαμοφασίστες Σαντάτ. Είναι, όπως και εκείνο του Μπεν Αλί στην Τυνησία, που ήταν διάδοχος του αντιαποικιοκράτη Μπουργκίμπα, κρατικογραφειοκρατική δυτικόφιλη μισοδιχτατορία (εκλογές γίνονται, αλλά με αυστηρούς περιορισμούς και όχι με όρους αστικής δημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου).

Ο Σαντάτ και ο παλιός υπαρχηγός του Μουμπάρακ άφησαν στην άκρη τον αντιιμπεριαλιστικό αλλά και αντι-ισραηλινό παναραβισμό του Νάσερ και πέρασαν σε μια πολιτική ρεαλισμού και συνύπαρξης με το Ισραήλ από το 1975 και μετά, γεγονός που αρχικά απομόνωσε την Αίγυπτο μέσα στον αραβικό κόσμο, αλλά με την άνοδο του ισλαμοφασισμού στο Ιράν (μετά τη νίκη της αρχικά προοδευτικής επανάστασης κατά του αμερικανόδουλου αντιδραστικού Σάχη Παχλεβί) από το 1983, οπότε και ο Χομεϊνί κατάσφαξε τους μαοϊκούς Φενταγίν, τους Μουτζαχεντίν του Λαού και τους αντιιμπεριαλιστές δημοκράτες, πολλές αραβικές χώρες τραβήχτηκαν στη γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης με το Ισραήλ (π.χ. Ιορδανία, Σαουδική Αραβία). Αν θέλουμε να αποφεύγουμε τα πολλά λόγια (που δεν τα αποφεύγουμε συνήθως), εκεί βρίσκεται όλη η ουσία του ζητήματος: ο Μουμπάρακ χτυπιέται σήμερα από τα δεξιά μονάχα για το λόγο ότι έχει επιμείνει με αξιοσημείωτη συνέπεια στον αντι-Χαμάς, αντι-Χεζμπολλάχ και αντι-Ιράν προσανατολισμό του, όπως και στην απόφασή του, βγαλμένη από την πικρή πείρα των αραβο-ισραηλινών πολέμων, να έχει σταθερή ειρήνη με το Τελ Αβίβ.

Απέναντί του, σε πολιτικό επίπεδο ποιον έχει σε τελική ανάλυση; Οι όντως αντικειμενικά προοδευτικοί άνεργοι μορφωμένοι νέοι δεν αποτελούν πολιτικό ρεύμα. Εδώ μιλάμε για το τι θα συμβεί αν ο Μουμπάρακ πάρει το αεροπλάνο όπως του ζητάνε και φύγει από το Κάιρο. Από τη μια έχουμε την Εθνική Ένωση για την Αλλαγή, με επικεφαλής τον Ελ Μπαραντέι, που πριν λίγες ημέρες επέστρεψε στη χώρα του από τη Βιέννη. Τα μέσα ενημέρωσης τον χαρακτηρίζουν –και σωστά- αντικαθεστωτικό, ενώ κάποια ντόπια φασιστάκια, από αυτά που έχουν πια καταλάβει απόλυτα τον ιστότοπο του αθηναϊκού Ιντυμήντια, τον αποκαλούνε «νεοφιλελεύθερο» (οι ίδιοι εύχονται, όπως λένε, η Αίγυπτος να γίνει ένα «δεύτερο αντιδυτικό Ιράν»).

Η αλήθεια είναι πως ο Ελ Μπαραντέι ήταν για τρεις θητείες αρχηγός της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, που κάνει τα κέφια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού ακολουθώντας την άθλια ιμπεριαλιστική αρχή της μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Λες και οι λαοί και τα μη ιμπεριαλιστικά κράτη πρέπει να βρίσκονται εσαεί υπό την πυρηνική απειλή του ιμπεριαλισμού και να μην εξοπλίζονται, μένοντας εσαεί σε μειονεκτική θέση.

Ο Μπαραντέι υποστηρίχτηκε ειδικά για την τρίτη του θητεία με πολύ εμφατικό τρόπο από την Κίνα αλλά και από τη Ρωσία (επίσης από τη Γαλλία και τη Γερμανία). Και ξέρουμε καλά τι τύπους υποστηρίζουνε για τα «οικουμενικά πόστα» τα δυο πρώτα σοσιαλιμπεριαλιστικά επεκτατικά κράτη, όπου κυβερνάνε οι προδότες των εργατικών εξουσιών, νέοι κτηνώδεις αστοί τύπου Πούτιν και Τζιντάο. Τα χειρότερα κατακάθια, τους χειρότερους αντιδημοκράτες και συμβιβαστές, τους χειρότερους ποδοπατητές της ανεξαρτησίας κρατών, εθνών και λαών. Ο Μπαραντέι διέπρεψε στις πιέσεις στο Ιράν να αποδεχτεί ρώσικο έλεγχο και εμπλουτισμό του ουρανίου για το πυρηνικό του πρόγραμμα με έλεγχο από τη Μόσχα, πράγμα που η σοβινιστική, μη υποταγμένη στη Ρωσία, τάση μέσα στους Ιρανούς μουλάδες (και σωστά) το απέρριπτε.

Πρέπει να πρόκειται, αν όχι για τσιράκι του σοσιαλιμπεριαλισμού, τουλάχιστο για ρωσόφιλο-κινεζόφιλο με τα μπούνια, πράγμα που σε συνδυασμό με τη σχέση Ρωσίας – Χαμάς δεν προοιωνίζεται καθόλου θετικές και ειρηνικές εξελίξεις για τη Μέση Ανατολή. Συν τοις άλλοις, στην Εθνική Ένωση για την Αλλαγή, παρατηρητές έχει ανεπίσημα, για να μην τρομάζει η Δύση όπως είπαμε, και η Μουσουλμανική Αδερφότητα. Πρόκειται για οργάνωση που υπάρχει από το 1928 με κύρια έδρα την Αίγυπτο και δράση και σε άλλες χώρες του αραβικού κόσμου.

Όσον αφορά στην Αίγυπτο, αρκεί να ειπωθεί πως η Μουσουλμανική Αδερφότητα συνεργάστηκε από τη δεκαετία του ’30 μέχρι το 1945 με τους Γερμανούς ναζήδες στο όνομα του αντιαγγλισμού μεταφράζοντας και διαδίδοντας σε όλη τη χώρα το «Ο Αγών Μου» του Χίτλερ και τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», το αντισημιτικό αυτό λιβελογράφημα που είχανε χαλκέψει οι μυστικές υπηρεσίες του Τσάρου από τα 1897 και το είχανε αποκαλύψει οι μπολσεβίκοι, που με πρώτο το Λένιν, ήταν φανατικοί εχθροί του αντισημιτισμού. Από τη δεκαετία του ’50 – και σωστά – το εθνικοαστικό νασερικό καθεστώς τσάκισε τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στη φυλακή και στην παρανομία, αφού μονίμως οργανώνανε τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, εμπρησμούς, με πρόγραμμα να μετατρέψουν την Αίγυπτο σε ισλαμικό χαλιφάτο. Σήμερα, οι ΑΜ είναι φιλο-αλκαϊντιανοί και αντιδυτικοί μέχρι το κόκκαλο, πράγμα που σκοπεύει να εκμεταλλευτεί ο ανατολικός ιμπεριαλιστικός άξονας Ρωσίας – Κίνας – Ιράν.

Φυσικά, αυτός ο άξονας δε μιλάει πολύ ή και δε μιλάει και καθόλου για την κατάσταση στην Αίγυπτο.

Οι Κινέζοι φασίστες μάλιστα επειδή φοβούνται λαϊκή δημοκρατική εξέγερση στη χώρα τους αποφεύγουνε να δείχνουνε σκηνές από τα επεισόδια στην Αίγυπτο και μπλοκάρανε την αναζήτηση στο Ίντερνετ για τα γεγονότα, καθώς μπορεί να τους συμφέρουν γεωστρατηγικά, αλλά πάντα ζούνε υπό το φόβο μιας νέας Τιεν Αν Μεν και δεν είναι καιροί για τέτοιες εικόνες που μπορεί να εμπνεύσουν τα κινέζικα πλήθη σε αντίστοιχες ενέργειες, που στην Κίνα θα ήταν σίγουρα προοδευτικές…

Μιλάνε όμως πολύ οι γλοιώδεις δυτικοί ιμπεριαλιστές, με χειρότερους φυσικά τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές ηγεμονιστές…

Ο φιλοπόλεμος Ομπάμα, που ποδοπατάει την κρατική ανεξαρτησία του Αφγανιστάν και εσχάτως και του Πακιστάν, ενώ παρέδωσε στους φασίστες Ιρανούς μουλάδες το Ιράκ, βγήκε να κάνει μαθήματα «δημοκρατίας» στο Μπουμπάρακ, που δεν κατέχει σπιθαμή ξένου εδάφους ούτε έχει επιτεθεί ποτέ σε άλλη χώρα, και να του πει επιπλέον ποια μεταρρύθμιση να κάνει ή να μην κάνει, πόσο να σεβαστεί ή όχι τους διαδηλωτές κλπ. Σ’ αυτά φυσικά διαπρέπει η Κλίντον, που είναι από οικογενειακή παράδοση πολύ εξυπηρετική στο ρωσοκινέζικο άξονα. Το ίδιο κάνει και η πρώην χρηματοδοτούμενη από την Κα Γκε Μπε τη δεκαετία του ΄80 για να απόπυρηνικοποιήσει την Αγγλία μαζί με το τότε μονόφθαλμο «Κίνημα του Αφοπλισμού» και το ρώσικο ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας, νυν Υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ Κάθριν Άστον.

Μονόφθαλμο ήταν εκείνο το κίνημα, γιατί έβλεπε μόνο δυτικούς πυραύλους Πέρσινγκ και Κρουζ, αλλά δε το ενοχλούσαν καθόλου οι σιδερόφραχτες στρατιές του Μπρέζνιεφ και του σοσιαλιμπεριαλισμού… Κι ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Κάμερον, που μέσα σε λιγότερο από χρόνο έχει πάρει προβοκατόρικες θέσεις σε όλα τα διεθνή ζητήματα κατά του δυτικόφιλου Τρίτου Κόσμου (π.χ. Πακιστάν), κάλεσε σε «μεταρρυθμίσεις» τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, ενώ οι Γάλλοι πρώην αποικιοκράτες αλλά πιο οξυδερκείς δευτεροκοσμικοί ιμπεριαλιστές, που μυρίζονται τη βρομοδουλειά αλλά και πάλι δεν την κατανοούν, μιλάνε απλά για την «ανάγκη για εσωτερικό διάλογο στην Αίγυπτο».

Οι Ρώσοι επιδεικτικά υποβαθμίζουν τα γεγονότα στα βασικά καθεστωτικά τους ΜΜΕ…Άλλωστε, έχουν μάθει να δρέπουν καρπούς ΜΕΣΑ από τα κάθε είδους κινήματα κι όχι σαν εξωτερικοί επεμβατιστές, όπως έκαναν επί εποχής Μπρέζνιεφ… Ήδη στην Τυνησία το «ρώσικο» πρώην «Κ»Κ Τυνησίας και νυν Κίνημα για την Ανανέωση - Ετατζίντ (κάτι σαν ΣΥΝ Τυνησίας) πήρε υπουργείο στη μετά Μπεν Αλί κυβέρνηση, ενώ ο Ρασίντ Γκανουσί, του ισλαμικού «Κόμματος της Αναγέννησης», που το παίζει Τυνήσιος Ερντογάν, δηλαδή φανατικός ισλαμιστής που «ξαφνικά» έγινε δημοκράτης και μετριοπαθής, μυρίζει αρκετά Ρωσία, με βάση όσα έχουμε δει στον υπόλοιπο κόσμο, με τις κατά καιρούς μεταμφιέσεις των φίλων του ανατολικού ιμπεριαλισμού. Οι δε χαμασίτες και λοιποί φασίστες στον αραβικό κόσμο κάνουν δήθεν πως δεν είναι με την εξέγερση, την οποία αποδίδουν στο…Ισραήλ, που είναι το μόνο που δεν έχει να κερδίσει αλλά μονάχα να χάσει αν πέσει ο γενικά φιλικός προς το Τελ Αβίβ Μουμπάρακ! Κι αυτό ώστε αν οι μετανασερικοί εθνικιστές πέσουνε, να είναι πεισμένοι πως τους έριξε μονάχη της η Δύση και να μετατραπούνε σε τμήμα του αντιδυτικού μετώπου από εθνικιστική σκοπιά!

Ωστόσο, η υποστήριξη του «μετριοπαθούς» γενικά αντιδυτικού και φιλο-ισλαμοφασιστικού Αλ Τζαζίρα στις εξεγέρσεις Τυνησίας και Αιγύπτου, η σύσκεψη προ 15 ημερών της ηγεσίας των αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων που εμμέσως πλην σαφώς ζήτησαν από το Μπουμπάρακ να ανοίξει το δρόμο για καθεστωτική αλλαγή, η αμερικάνικη σχεδόν ανοιχτή αντι-Μπεν Αλί επέμβαση στην Τυνησία και οι τωρινές αντι-Μουμπάρακ προβοκάτσιες του διδύμου Ομπάμα – Κλίντον, μαζί με την απόδραση – αποφυλάκιση 6000 κατάδικων στην Αίγυπτο μεταξύ των οποίων και στελέχη των Αδερφών Μουσουλμάνων (και στην Τυνησία βγήκανε από τις φυλακές όλοι οι ισλαμοφασίστες), δείχνουνε ότι σε αυτές τις δύο εξεγέρσεις (που τις αντιμετωπίζουμε σαν ενιαία διαδικασία, γιατί αφορούν παρόμοιας υφής καθεστώτα και έχουν παραπλήσια χαρακτηριστικά) υπάρχει μια καθεστωτική, φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή που βρίσκεται στην ηγεσία τους, παρά την -ξαναλέμε- σε γενικές γραμμές τίμια βάση τους. Εξεγέρσεις τις οποίες στηρίζει τμήμα του στρατού, του παλιού καθεστώτος, καθώς και σχεδόν σύσσωμος ο ιμπεριαλισμός και ο σοσιαλιμπεριαλισμός δε μυρίζουν καλά, κι αυτό δεν αναιρεί την απέχθεια που κάθε αριστερός ή και συνεπής αστοδημοκράτης έχει για καθεστώτα τύπου Μπεν Αλί και Μουμπάρακ. Τελικά, αυτά τα καθεστώτα πληρώνουν την έλλειψη πνοής της αστικής τάξης στην εποχή που το άστρο της έχει ήδη δύσει όσον αφορά στην κοινωνική πρόοδο.

Σε τελική ανάλυση μονάχα η αντιιμπεριαλιστική και πιο βαθιά η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να σταματήσει τον ισλαμοφασισμό και τον πάτρωνα του τελευταίου σοσιαλιμπεριαλισμό, που ακριβώς επειδή βρίσκεται σε στρατηγική άνοδο (Ρωσία – Κίνα – Ιράν) είναι η πιο επικίνδυνη πηγή ενός παγκοσμίου πολέμου σήμερα σε σχέση με τον ευρισκόμενο σε πτώση –αν και οικονομικά ισχυρότερο- δυτικό ιμπεριαλισμό, που το γεροντικό ζάχαρο έχει αρχίσει να του επηρεάζει την όραση… Και τούτη την ώρα όμως, που το προλεταριάτο ακόμα ζυμώνει την πείρα των προηγούμενων εφόδων του στον ουρανό, δε μπορούμε παρά να επαναλαμβάνουμε, σε βαθμό σχολαστικισμού: Τα κράτη θέλουν ανεξαρτησία, τα έθνη την απελευθέρωση και οι λαοί την επανάσταση!

Ιμπεριαλιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές, κάτω τα χέρια από την Αίγυπτο και τα εσωτερικά της! Για το μέλλον του υπεύθυνος είναι μονάχα ο αιγυπτιακός λαός!

Υ।Γ. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρεις, η Μουσουλμανική Αδερφότητα εξουσιοδότησε τον «εκλεκτό» Ελ Μπαραντέι να διαπραγματεύεται στο όνομα όλης της αντιπολίτευσης, ενώ καλεί σε ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας! Αυτό θα πει «επανάσταση»!

http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/01/blog-post_30.html#more

ΟΧΙ ΤΟ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ ΤΩΝ ΜΠΑΤΑΧΤΖΉΔΩΝ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΩΝ

ΟΧΙ ΤΟ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ ΤΩΝ ΜΠΑΤΑΧΤΖΉΔΩΝ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΩΝ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η πρακτική ελληνική καθεστωτική απάντηση στη χρεωκοπία είναι μία παρόλες τις χίλιες αποχρώσεις της: ότι το ελληνικό χρέος οφείλουν να το μοιραστούν λίγο ή πολύ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι υπόλοιπες ευρωπαίκές χώρες.

Αυτή τη θέση δεν την αποδέχονται οι πιο σταθερές δημοσιονομικά χώρες του ευρωπαϊκού βορρά και πρώτη η Γερμανία. Όμως την αποδέχονται και την προωωθούν οι χρεωμένες χώρες του Νότου. Αυτή η διαφωνία αποτελεί ήδη ένα αντικειμενικό ρήγμα στην πολιτική συνοχή της ΕΕ το οποίο το προκάλεσε και το διευρύνει αργά αλλά σταθερά η συνειδητή πολιτική εκβιασμού προς την ΕΕ, ιδιαίτερα προς την Γερμανία που ακολουθεί καθ υπόδειξη της πουτινικής Ρωσίας το ελληνικό ηγετικό διακομματικό απαράτ. Ο εκβιασμός είναι: «ή μας δανείζετε φτηνά όπως φτηνά δανειζόσαστε και εσείς οι αξιόπιστες βόρειες χώρες ή χρεωκοπούμε τώρα δα και παίρνουμε στον τάφο μας και το ευρώ σας και την ενωμένη σας Ευρώπη» Η συγκεκριμένη μορφή που παίρνει αυτός ο εκβιασμός είναι η διακομματική ελληνική απαίτηση (και μάλιστα με το μάζεμα υπογραφών σε διευρωπαίκό επίπεδο) για την έκδοση ενός ευρωομολόγου, δηλαδή για μια θεσμική κατοχύρωση ενός κοινού πανευρωπαϊκού ταμείου που θα δανείζεται χρήματα από παντού για να τα δανείζει με χαμηλά επιτόκια στις πιο υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ. Το επιχείρημα είναι ότι έτσι αυτές οι χώρες δεν θα γίνονται μεμονωμένα στόχος κερδοσκοπικών επιθέσεων και δεν θα χρεωκοπούν σαν αποτέλεσμα αυτών των επιθέσεων πράγμα που θα μπορούσε να έχει σαν αλυσιδωτή συνέπεια την χρεωκοπία της ίδιας της ευρωζώνης και τη διάλυσή της.

Ο ευρωπαϊκός Βορράς και βασικά η Γερμανία αρνούνται ως τώρα το ευρωομόλογο δηλαδή αρνούνται να δανείζει κεντρικά η ΕΕ με χαμηλό επιτόκιο τις χώρες που έχουν μεγάλα χρέη και ελλείματα, πολύ μεγαλύτερα από αυτά που επιβάλλουν οι ευρωπαίκές συνθήκες, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να αυξήσει το συνολικό δικό της μέσο χρέος σε όλο και ψηλότερα επίπεδα για να ελαφρώσει τη θέση χωρών που δεν σέβονται τις κοινές δημοσιονομικές δεσμεύσεις και τελικά ότι έτσι θα κινδύνευε με αδυνάτισμα της αξιοπιστίας του Ευρώ και τελικά με κατάρρευση της πολιτικής συνοχής της ΕΕ και της ΟΝΕ που σήμερα στηρίζεται στην αξιοπιστία αυτή.

Το βασικό πρόβλημα με το όποιο κεντρικό ευρωπαίκό χρέος

Αυτή η αύξηση του μέσου δημόσιου χρέους είναι πραγματικά μια δοκιμασμένη μέθοδος αστικού προσωρινού ξεπεράσματος μιας οικονομικής κρίσης σε μια χώρα. Όμως η ΕΕ δεν είναι μια χώρα. Είναι ένα άθροισμα χωρών που η κάθε μία από αυτές ασκεί τη δικιά της δημοσιονομική πολιτική. Απλά η κάθε μία από αυτές έχει εκχωρήσει σε όλες τις άλλες την νομισματική της πολιτική Το σκληρό Ευρώ (σκληρό με την ευρύτερη έννοια της μη υπερχρέωσης του συνόλου της Ευρωζώνης) είναι μια οικονομική και πολιτική αναγκαιότητα για την ΟΝΕ και την ΕΕ γενικότερα μόνο επειδή δεν υπάρχει πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και της ΟΝΕ. Γι αυτό το λόγο δεν είναι μόνη της η Γερμανία όταν ζητάει επιμονή στη σκληρό Ευρώ και έχει μαζί της όλες τις χώρες που δεν έχουν μεγάλα ελλείματα και χρέη.

Γιατί είναι μια αναγκαιότητα το σκληρό Ευρώ περισσότερο από ότι είναι αναγκαιότητα το σκληρό δολλάριο ή το σκληρό γιεν η το σκληρό ελβετικό φράγκο για τις αντίστοιχες χώρες;

Είναι για τον εξής λόγο: Αν οι ΗΠΑ δανειστούν χρήμα από άλλες χώρες ή από το εσωτερικό τους εκδίδοντας κρατικά ομόλογα ή τυπώνοντας νέο νόμισμα, οπότε έτσι θα μεγαλώσει πολύ το δημόσιο χρέος τους, το δολλάριο δεν θα αδυνατίσει πολύ. Τι σημαίνει δεν θα αδυνατίσει πολύ; Σημαίνει ότι οι χώρες που δανείζουν τις ΗΠΑ αλλά και οι πολίτες που συναλλάσονται σε δολλάρια μέσα και έξω από τις ΗΠΑ πιστεύουν ότι έχουν εγγυημένα τα λεφτά τους από το αμερικάνικο κράτος και την εκδοτική του αρχή, την ομοσπονδιακή του Τράπεζα ακόμα και αν μεγαλώσει σημαντικά το αμερικάνικο κρατικό χρέος, όπως ήδη έχει συμβεί. Δηλαδή πιστεύουν ότι το αμερικάνικο κράτος σε κάθε περίπτωση θα ακολουθήσει μια κεντρική οικονομική και νομισματική πολιτική σε όλη την επικράτειά του και σε όλο τον κόσμο τέτοια που δεν θα επιτρέψει σε αυτό το χρέος να γίνει πελώριο οπότε δεν θα χρειαστεί η κεντρική κυβέρνηση να να ζητήσει περικοπή του εξωτερικού χρέους σε βάρος των πιστωτών της. Δηλαδή πιστέυουν ότι το δολλάριο δεν θα ξεφτιλιστεί ποτέ, οπότε όσοι έχουν δολλάρια ή ομόλογα δεν θα χάσουν σε αντίστοιχο βαθμό τα λεφτά τους. Η κεντρική οικονομική και νομισματική πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μια χώρα έχει δεκάδες μορφές και περιλαμβάνει άπειρες δυνατότητες μέτρων που να συντείνουν όλα στη μείωση του χρέους πχ: να πάρει μέτρα βιομηχανικής ανάπτυξης και ανάπτυξης των εξαγωγών, μέτρα αύξησης των δημόσιων έργων και της έρευνας, μείωση των εξοπλισμών, αύξηση της φορολογίας κλπ. Χάρη λοιπόν στην πίστη τους στο συγκεντρωτικό αμερικανικό κράτος οι δανειστές θα συνεχίζουν να δανείζουν τις ΗΠΑ και δεν θα ζητήσουν ξαφνικά πίσω τα λεφτά τους ούτε αυτοί που συναλλάσονται σε δολάρια θα τα ξεφορτωθούν για να αγοράσουν άλλα νομίσματα που τα θεωρούν πιο ισχυρά από το δαλάριο. Έτσι αυτό θα παραμείνει ένα ισχυρό νόμισμα ακόμα και με πολύ μεγάλα ελλείμματα του εμερικανικού κράτους.

Τι θα συμβεί τώρα αν αυξηθεί το δημόσιο χρέος ή το κρατικό έλλειμμα στις χώρες τις ΟΝΕ; Αν αυτό συμβεί τότε οι δανειστές στους οποίους θα απευθυνθεί η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη είτε εκδίδοντας ένα ευρωπαϊκό ομόλογο είτε τυπώνοντας πληθωριστικό χρήμα είτε και τα δύο ταυτόχρονα για να καλύψει το έλλειμμα, δεν θα είναι σε θέση να δανείσουν την ΕΕ ή την ΟΝΕ με τους όρους που θα δανείζουνε τις ΗΠΑ αλλά πολύ δυσμενέστερους. Δηλαδή είτε θα την δανείζουν με ψηλότερα επιτόκια, είτε θα ξεφορτώνονται τα Ευρώ για να αγοράζουν άλλα νομίσματα που τα εκδίδουν ισχυρά κράτη. Αυτό γιατί δεν θα έχουν εμπιστοσύνη ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους ή ότι το Ευρώ δεν θα καταποντιστεί κάποια στιγμή. Και δεν θα έχουν εμπιστοσύνη γιατί δεν υπάρχει μια κεντρική οικονομική και νομισματική πολιτική στην ΕΕ και στην ΟΝΕ επειδή δεν υπάρχει σήμερα ένα συγκεντρωτικό ευρωπαϊκό κράτος που να μπορεί να εφαρμόσει με σαφή τρόπο μια οποιαδήποτε κοινή νομισματική, δημοσιονομική και αναπτυξιακή πολιτική. Ενώ υπάρχει δηλαδή ένα ομοσπονδιακό κράτος των πολιτειών των ΗΠΑ δεν υπάρχει ένα ομοσπονδιακό κράτος της ΕΕ. Δεν μπορούν δηλαδή ούτε τα Συμβούλια Αρχηγών των κρατών της ΕΕ και της ΟΝΕ, ούτε η Κομισιόν, ούτε η Ευρωπαίκή Κεντρική Τράπεζα να επιβάλουν μια οποιαδήποτε κεντρική και υποχρεωτική για όλα τα κράτη κοινή οικονομική πολιτική στην ΕΕ όπως μπορεί να το κάνει η αμερικανική κυβέρνηση για όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.

Η δημοσιονομική σταθερότητα και το σκληρό Ευρώ αποτελούν όρο ύπαρξης για την πολιτικά ελάχιστα ενωμένη ΕΕ

Σε αντιστάθμιση λοιπόν αυτής της αδυναμίας που είναι εγγενής με τον τρόπο συγκρότησης της ΕΕ και της ΟΝΕ, δηλαδή με το ότι στις χώρες της ΕΕ-ΟΝΕ η οικονομική ένωση έχει προχωρήσει πολύ ενώ η πολιτική έχει μείνει πίσω αντίθετα από ότι συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε κάθε άλλο ομοσπνδιακό κράτος, η ΕΕ και ιδιαίτερα η ΟΝΕ αποφάσισαν να μην έχει ποτέ καμιά επί μέρους χώρα της ΕΕ ψηλά ελλείματα και χρέη. Με αυτόν τον τρόπο ποτέ σαν σύνολο η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν θα είχαν ψηλά ελλείματα και χρέη οπότε όλες οι χώρες τη ΕΕ, και πιο πολύ εκείνες της ΟΝΕ, θα δανείζονταν εύκολα και φτηνά στις διεθνείς αγορές, οπότε και το Ευρώ δεν θα ήταν ποτέ πληθωριστικό αλλά ένα αξιόπιστο, δηλαδή ένα σκληρό νόμισμα. Έτσι θα διασφαλιζόταν πάντα εκτός από την οικονομική και η όποια εύθραυστη ακόμα πολιτική ενότητα της ΟΝΕ και από εκεί της ΕΕ. Αυτή η δέσμευση κάθε ευρωπαϊκής χώρας για να μην υπάρξει ποτέ ένα πληθωριστικό Ευρώ, κατοχυρώθηκε και καταστατικά με τη συνθήκη του Μάαστριχτ σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται τα χρέη της κάθε χώρας να ξεπεράσουν ένα ορισμένο όριο (3% του ΑΕΠ για το δημοσιονομικό έλλειμμα και 60% του ΑΕΠ για το χρέος). Επίσης για αυτό το λόγο, δηλαδή για τη μη υπερχρέωση συνολικά της Ευρωζώνης, θεσμοθετήθηκε ότι δεν επιτρεπόταν σε ένα ευρωπαίκό κράτος να χρηματοδοτεί ένα άλλο δανείζοντάς το με επιτόκια χαμηλότερα της διεθνούς αγοράς ώστε να μην διαχέεται το έλλειμα μίας χώρας μέσα στα άλλα ευρωπαίκά κράτη και έτσι τελικά να μην αυξάνεται το μέσο χρέος του συνόλου των ευρωπαϊκών χωρών. Αυτοί οι περιορισμοί αφαιρούν από κάθε χώρα της ΕΕ το πλεονέκτημα να χρηματοδοτεί την ανάπτυξή της ή να ξεπερνάει τις δυσκολίες μιας φάσης με σημαντική προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό, όπως μπορεί να το κάνουν πχ οι ΗΠΑ, ενώ το κοινό νόμισμα δεν της έδινε τη δυνατότητα που έχουν άλλα κράτη να αυξάνουν την ανταγωνιστικότητά τους και την ανάπτυξή τους υποτιμώντας το νομίσμά τους. Στην πραγματικότητα αυτό το υποχρεωτικά και μόνιμα σκληρό Ευρώ ήταν και είναι το τίμημα γιατί δεν προχωρούσε η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης αλλά έμενε όλο και πιο πίσω από την οικονομική ενοποίηση της.

Μέχρι τώρα αυτό το σύστημα λειτουργούσε αρκετά καλά οπότε το κεντρικό νόμισμα, το Ευρώ δεν χρειαζόταν άμεσα να έχει πίσω μια κεντρική κοινή οικονομική πολιτική, ή αλλιώς η κοινή νομισματική πολιτική μπορούσε να μένει χωρίς μια κοινή δημοσιονομική και αναπτυξιακή, αλλά και τελικά μια κοινή γενική οπότε και εξωτερική πολιτική. Δηλαδή η δημοσιονομική και αναπτυξιακή πολιτική έμειναν αποκλειστικά στα χέρια κάθε ξεχωριστής χώρας με την προυπόθεση να γίνονται σεβαστά κάποια δημοσιονομικά αριθμητικά όρια.

Έτσι η ΟΝΕ έχει μια εκδοτική τράπεζα που τυπώνει Ευρώ, την ΕΚΤ (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα) όπως οι ΗΠΑ έχουν μια αμερικάνικη ομοσπονδιακή τράπεζα που τυπώνει δολάρια. Η διαφορά ήταν ότι η ΕΚΤ δεν έχει πίσω της μια κυβέρνηση ενώ η FED έχει πίσω της την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι αν η πολιτεία της Καλιφόρνιας κάποια στιγμή κηρύξει πτώχευση το αμερικανικό κράτος θα σπεύσει να τη σώσει δίνοντάς της χρήμα με το πιο χαμηλό επιτόκιο που θέλει και χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλα τα εργαλεία της κεντρικής αμερικανικής οικονομικής πολιτικής στη δοσμένη πολιτεία. Αν χρεωκοπούσε αντίθετα μια Ελλάδα, η μια Ιρλανδία η ΕΕ δεν θα μπορούσε να τη σώσει ασκώντας μια ανάλογη κεντρική ευρωπαίκή πολιτική δανεισμού της και τότε η ΕΕ, η ΟΝΕ, και το Ευρώ θα είχαν ένα πολύ-πολύ σοβαρό πρόβλημα, ένα πρόβλημα οικονομικό και, κυρίως ένα πρόβλημα πολιτικό.

Ποιοι φταίνε που δεν έχει μια κοινή δημοσιονομική και αναπτυξιακή πολιτική η ΕΕ και ειδικά η ΟΝΕ; Μα φταίνε οι πιο στενόμυαλοι ευρωπαίοι εθνικιστές και κυρίως όλοι αυτοί οι φαιοκόκκινοι φίλοι της Ρωσίας και που επί 30 χρόνια αρνούνται να υπάρχει μια κεντρική ευρωπαίκή κυβέρνηση, ένα ευρωπαίκό σύνταγμα οπότε και μια ευρωπαϊκή συνταγματική ομοσπονδία για να μην χαθεί τάχα η εθνική κυριαρχία κάθε ξεχωριστής χώρας. Λες και σε μια δημοκρατική ένωση σαν την σημερινή ΕΕ, την πιο δημοκρατική και εθελοντική ένωση αστικών κρατών που υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει δυνατότητα εθνικής έκφρασης των λαών και των χωρών ή αντίθετα λες και υπήρξε καμιά αδύναμη ή και δυνατή ξεχωριστή ευρωπαίκή χώρα που δεν γεύτηκε τον αιώνα που πέρασε τη φασιστική δικτατορία της δικιάς της αστικής τάξης ή την δικτατορία κάποιας άλλης αστικής τάξης ή τον οικονομικό έλεγχο κάποιου άλλου ιμπεριαλισμού-ηγεμονισμού.

Η εκμετάλλευση από τον Παπανδρέου της βασικής εσωτερικής αντίφασης της ΕΕ για την αποσταθεροποίηση της

Αλλά πέρα από το ποιος φταίει για την κεντρική πολιτική αδυναμία της ΕΕ το μεγάλο ζήτημα είναι ότι κανένα κράτος εντός της ΕΕ δεν είχε το δικαίωμα να φτάσει σε υπερβολικά ελλείματα και χρέη χωρίς να βάλει σε κίνδυνο όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Γι αυτό το λόγο θεσμοθετήθηκαν από την αρχή της ΟΝΕ -όσο αυτό ήταν δυνατό χωρίς να θίγεται η εσωτερική κυριαρχία της κάθε χώρας - αυστηροί κεντρικοί ευρωπαϊκοί μηχανισμοί ελέγχου του χρέους και του ελλείματος της. Αυτούς τους μηχανισμούς εξαπάτησε συστηματικά η ελληνική άρχουσα ρωσόδουλη συμμορία αρχίζοντας από τον Σημίτη που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία, συνέχισε με τον Καραμανλή τον Β που μεγάλωσε το χρέος δυναμώνοντας το παραγωγικό σαμποτάζ και τη διαφθορά και τέλειωσε με τον μεγαλύτερο προβοκάτορα πρωθυπουργό όλων των εποχών, τον Γ. Παπανδρέου που ανέλαβε να διαφημίσει και να φουσκώσει το έλλειμμα και το χρέος που βρήκε ματαιώνοντας κάθε μεγάλο έργο, πανικοβάλοντας τις αγορές και απογειώνοντας τα επιτόκια δανεισμού της χώρας για να την οδηγήσει σε αδήλωτη χρεωκοπία. Ο στόχος του ήταν διπλός: ο πρώτος στόχος ήταν τοπικός, να παραδώσει φτηνά την ουσιαστικά πτωχευμένη Ελλάδα σαν την πρώτη οικονομική και πολιτική βάση του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας- Κίνας στην ΕΕ, ο δεύτερος και κυριότερος ήταν να αποσταθεροποιήσει οικονομικά και πολιτικά την Ευρωζώνη και τελικά να την διασπάσει πολιτικά για λογαριασμό και με τη βοήθεια της ρώσικης και της κινέζικης διπλωματίας.

Αυτός ο δεύτερος στόχος φαίνεται υπερβολικά φιλόδοξος για μια μικρή χώρα, όμως σε μεγάλο βαθμό αυτός έχει επιτευχθεί με τον ευρωπαίκό ακήρυχτο πολιτικό εμφύλιο Βορρά-Νότου που πυροδότησε η αδήλωτη χρεωκοπία της Ελλάδας και η απαίτησή της να διασωθεί θεσμικά από την ΕΕ. Στην πραγματικότητα αυτό που είναι υπερβολικό και που το εκμεταλλεύονται τα τσιράκια του Κρεμλίνου είναι το εύρος της θεμελιακής αντίφασης ένας οικονομικός γίγαντας σαν την ΕΕ να έχει τόσο χαμηλό βαθμό πολιτικής ενοποίησης, δηλαδή να είναι ένας πολιτικός νάνος. Αυτήν την αντίφαση διεύρυνε όσο μπορούσε η Ρωσία βάζοντας για δεκαετίες τους πράκτορές της να οργανώνουν σε όλες τις χώρες εθνικιστικά κινήματα ενάντια στα ευρωπαικά συντάγματα και συμφωνίες και μετά αξιοποίησε την διευρυμένη αντίφαση πάνω στην παγκόσμια κρίση όταν οι περισσότερες χώρες της ΕΕ βρέθηκαν να έχουν σημαντικά ελλείματα. Τη στιγμή εκείνη η Ρωσία του Πούτιν έβαλε τους έλληνες υποτακτικούς της να ζώσουν την άτυχη χώρα μας με τα εκρηκτικά της αδήλωτης χρεωκοπίας της αφού ήδη είχαν καταφέρει να την εγκαταστήσουν (μέσο του αρχιπράκτορά τους Σρέντερ) μέσα στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που είναι η ΟΝΕ. Έτσι την έβαλαν να απειλεί διαρκώς από πέρυσι την τελευταία και να τρελλαίνουν από πανικό τις αγορές με το πάτημα του πυροκροτητή, δηλαδή με μια ανοιχτή ελληνική χρεωκοπία. Ήδη με αυτήν την απειλή έχουν ανεβεί αρκετά τα σπρεντ ώστε να χρεωκοπήσει άδηλα και η Ιρλανδία που έχει άλλης εντελώς φύσης προβλήματα από την Ελλάδα. (Στην Ελλάδα το κράτος χρεωκοπεί τις τράπεζες. Στην Ιραλανδία οι τράπεζες χρεωκόπησαν το κράτος). Οι εκβιαστές απειλούν αρκετά πειστικά ότι αν η Ελλάδα χρεωκοπήσει τότε οι διεθνείς δανειστές άλλων υπεχρεωμένων χωρών της ΟΝΕ θα αισθανθούν κίνδυνο χρεωκοπίας και αυτών των χωρών, θα υπάρξει ξέφρενη άυξηση δανειστικών επιτοκίων σε αυτές τις χώρες, υπερσυσσώρευση χρέους και τελικά χρεωκοπία ενός ακόμα κράτους οπότε με αλυσιδωτή αντ’ίδραση χρεωκοπία και νέων χωρών.

Το αίτημα των ελλήνων πρακτόρων του τσάρου Πούτιν προκειμένου να μην πατήσουν το κουμπί της ανοιχτής χρεωκοπίας, δηλαδή ο εκβιασμός τους είναι να δανειοδοτήσουν οι χώρες της ΟΝΕ την Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο που μια ελληνική κυβέρνηση δανειοδοτεί μια ελληνική ΔΕΚΟ ή οι ΗΠΑ μια αμερικανική πολιτεία, δηλαδή να εγγυηθούν στις διεθνείς αγορές το ελληνικό χρέος. Μια μορφή που έχει αυτή η εγγύηση είναι να δανειστεί η ΕΕ λεφτά από τις διεθνείς αγορές με το γενικά χαμηλό επιτόκιο που αντιστοιχεί στην αξιοπιστία των μεγάλων μη υπερχρεωμένων και πρώτης πρώτης της πλεονασματικής Γερμανίας και μετά να τα δώσει με το ίδιο φτηνό επιτόκιο στις χρεωκοπημένες χώρες σαν την Ελλάδα ή σαν την Ιρλανδία για να ανακάμψουν. Αυτό το αίτημα συμπυκνώνεται στην απαίτηση της Ελλάδας για έκδοση ευρωπαίκού ομολόγου. Δηλαδή πρόκειται για την απαίτηση της Ελλάδας να την μεταχειριστεί η ΕΕ όπως οι ΗΠΑ μεταχειρίζονταν μια χρεωκοπημένη Καλιφόρνια. Δηλαδή απαιτούν οι έλληνες ρωσόδουλοι μπαταχτσήδες να δανείζεται φτηνά λεφτά η Γερμανία με την ασφάλεια που δίνει στους πιστωτές η ανθηρή της βαριά βιομηχανία και να τα δίνει στην Ελλάδα που γκρεμίζει με ζήλο τη δικιά της και βαριά και ελαφριά βιομηχανία και κάθε σύγχρονη και μεγάλης κλίμακας παραγωγή και κάθε επιστημονική έρευνα και γι αυτό θα ζητάει όλο και περισσότερα λεφτά από τους άλλους. Είναι να σαν να δανείζεται κάποιος οικονομικός αξιόπιστος πολίτης φτηνά λεφτά από την Τράπεζά του για να τα δανείζει το ίδιο φτηνά σε έναν μέλος της οικογένειας που θα τα χρησιμοποιήσει για να αγοράσει πρέζα. Με αυτόν τον τρόπο όμως όχι μόνο δεν θα σωθεί ο πρεζάκιας αλλά τελικά θα χρεωκοπήσει όλη η οικογένεια με αποτέλεσμα τα πιο αδύναμα και επιρεπή σε καταχρήσεις μέλη της ίσως να το ρίξουν και στο έγκλημα, όπως πχ στο φασισμό, στον πόλεμο και στη ληστεία άλλων κρατών.

Η καλόπιστη φιλοευρωπαίκή θέση υπέρ του ευρωομόλογου και το λάθος της

Είναι γεγονός ότι οι υπερασπιστές του ευρωομόλογου δεν είναι σήμερα μόνο οι κακόβουλοι πρακτορες του ρωσοκινεζικού άξονα, αλλά και πολλοί πραγματικοί υπερασπιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης που παραδέχονται ότι δίχως πολιτική ενοποίηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει ευρωομόλογο και λένε: «να θεσμοθετηθεί λοιπόν τώρα μια κοινή ευρωπαίκή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ή έστω να επιβληθεί κεντρικά από την ΕΕ μια τέτοια πολιτική σε κάθε υπερχρεωμένη χώρα που θέλει να διασωθεί με φτηνό ευρωπαϊκό χρήμα ».

Που χανει αυτή η πρόταση; Γιατί να μην την υποστηρίξουμε και εμείς και έτσι να ξεσκεπάσουμε τον Παπανδρέουν λέγοντας του «θέλεις διάσωση από την Ευρώπη; Γίνε λοιπόν και εσυ ευρωπαίος!»

Αυτό φαίνεται πολύ έξυπνο αλλά είναι πολύ χαζό. Ο Παπανδρέου και δίπλα του το μισό διακομματικό σκυλολόι κορυφής μπορούν να γίνονται ευρωπαίοι στο λεφτό όπως μπόρεσε ο πατέρας του σε λίγους μήνες. Άλλωστε υπάρχει σήμερα τίποτα πιο ευρωπαίκό στα επιφαινόμενα από τον γιο Παπανδρέου; Αυτός δεν φαίνεται ότι επέβαλε στην Ελλάδα την οικονομική πολιτική που του ζήτησε η ΕΕ και το ΔΝΤ; Αυτός δεν εμφανίζεται σαν ο τέλειος πολιτικός αυτόχειρας που για χάρη της ΕΕ κατάργησε σε λίγους μήνες όλες τις παροχές με τις οποίες ο πατέρας του αγόραζε για χρόνια τη λαίκή ψήφο και εξασφάλιζε τη διακυβέρνηση της χώρας; Μα αν δεν ήταν τόσο αυτοθυσιακά ευρωπαίος ο προβοκάτορας αυτός γιος προβοκάτορα δεν θα μπορούσε να φτύνει τη Γερμανία και να εκστρατεύει ενάντιά της και αυτή την ίδια στιγμή να του λέει γλυκόλογα και να του δίνει βραβεία.

Μα πως συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει ως εξής: Ο Παπανδρέου εφαρμόζει κάθε τι το μισητό στο λαό από τη δημοσιονομική πολιτική της τρόικας βάζοντας το κόμμα του από κάτω να φτύνει την ΕΕ μαζί με την υπόλοιπη ψευτοαριστερά. Όμως αυτό που περνάει τελικά είναι η δικιά του, η ρώσικη, η σαμποταριστική οικονομική πολιτική συνολικά. Η τρόικα δηλαδή κόβει τους μισθούς και σηκώνει τους φόρους αλλά το πόσο θα φορολογηθούν και ποιες επιχειρήσεις θα αφορολογηθούν, ποιοι αστοί θα ψαχτούν από την εφορία και ποιοι θα μείνουν στο απυρόβλητο, ποια εργοστάσια θα κλείσουν και ποιες επενδύσεις θα ματαιωθούν, και από την άλλη ποιες επενδύσεις θα προχωρήσουν στο fast track ανατολικό σκοτάδι αυτά θα τα κανονίσει στη ζούλα το «καλό παιδί» ο Παπανδρέου με όλο το διακομματικό «αντικαπιταλιστικό αντιπρονομιούχο» μηχανισμό του, δηλαδή με την Μπιρμπίλη του, με τον Χρυσοχοίδη του, με το ΣτΕ (συμβούλιο της επικρατείας) του, με την ανεξάρτητη αρχή ανταγωνισμού του, με τον Καπελέρη του (ΣΔΟΕ) με το ΕΡΣ του και την ΕΕΤΤ του και πάνω απ΄όλους με τους κρυφούς φίλους του, τους ντούρους «αντικαπιταλιστές» αρχισαμποταριστες του ΠΑΜΕ και του ΣΥΝ που τα περισσότερα ΜΜΕ εμφανίζουν (στην καλύτερη περίπτωση) σαν αδέξιους και λίγο δογματικούς αλλά πραγματικά αριστερούς «φίλους του λαού». Σε όλο αυτό το διάστημα η τρόικα, δηλαδή η ΕΕ, δηλαδή η Μέρκελ, θα τρώει τις ντομάτες και το μίσος όλου του έθνους γιατί η χώρα θα βυθίζεται χωρίς τέλος στην κρίση από τις κάθε λογής «πατριωτικές και ταξικές» δυνάμεις, δηλαδη από το ανατολικό φαιοκόκκινο μπλοκ.

Αυτοί λοιπόν που προτείνουν τα ευρωομόλογα δεν έχουν κατα κανόνα ιδέα από όλο αυτό το παιχνίδι που θα μπορεί να παιχτεί με λιγότερο καταστροφικές παραλλαγές και σε άλλες χώρες του νότου, ιδίως στην Πορτογαλλία και στα Βαλκάνια. Το βασικό λάθος όλων αυτών στο θεωρητικό επίπεδο είναι ότι άλλο πράγμα είναι η «κοινή δημοσιονομική πολιτική» και άλλο πράγμα η «κοινή οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική και γενικότερα η κοινή πολιτική που περιλαμβάνει και την κοινή εξωτερική πολιτική τουλάχιστον στις στρατηγικές κατευθύνσεις της». Αν μιλάμε για μια κοινή δημοσιονομική πολιτική που θα επιβάλλεται απ έξω σε κάθε χώρα της ΕΕ χωρίς να υπάρχει μια πραγματικά κοινή ευρωπαϊκή πολιτική σε βασικά επίπεδα η οποία θα έχει γίνει συνείδηση σαν αναγκαιότητα να είναι κοινή και εσωτερικά στην πλειοψηφία τυ λαού σε κάθε χώρα τότε απλά η αντίφαση της ψηλής οικονομικής ενοποίησης με την χαμηλή πολιτική ενοποίηση θα έχει φτάσει στο ζενίθ της. Και τα αποτελέσματα θα είναι όχι απλά διάλυση της ΕΕ αλλά διάλυση με αμοιβαίο εθνικό μίσος, δηλαδή με επιστροφή στο μεσοπόλεμο.

Αλλά κοινή πολιτική της ΕΕ δεν σημαίνει τόσο κοινές γενικές πολιτικές θέσεις που στο κάτω κάτω διαφέρουν και στο εσωτερικό της κάθε χώρας αφού παντού υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη. Σημαίνει κοινούς πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, σημαίνει πανευρωπαίκά πολιτικά κόμματα, σημαίνει κοινή διπλή βουλή (εθνοτήτων και λαών) που να αποφασίζει δημοκρατικά αλλά και συγκεντρωτικά για τη διακυβέρνηση των χωρών, σημαίνει κοινή και σεβαστή από όλες τις χώρες εκτελεστική εξουσία, κοινή κεντρική διακρατική διοίκηση και σε μεγάλο βαθμό κοινός στρατός. Επίσης σημαίνει πριν απ΄όλα αυτά να καθιερωθεί ένας κοινός και ελεύθερος τηλεοπτικός χώρος συχνοτήτων ώστε να μην υπάρχει μια στενά κρατικά ελεγχόμενη τηλεόραση που να δηλητηριάζει εθνικιστικά τις μάζες σε κάθε χώρα.

Αυτά όλα είναι πράγματα που θέλουν πολύ χρόνο και ολάκερα πολιτικά και πολιτιστικά δημοκρατικά κινήματα και πάνω απ΄όλα θέλουν αδυσώπητη πάλη ενάντια στους δικούς μας εθνικούς μπαταχτσήδες που θέλουν τώρα το ευρωπαϊκό ομόλογο για να μοιράζουν με όλους τα χρέη τους αλλά με κανέναν (πλην του αφεντικού τους) τις δικές τους πολιτικές αποφάσεις τους για το εσωτερικό σαμποτάζ και πλιάτσικο και για την ρωσόδουλη διπλωματία τους. Ως τότε και για όσο αυτοί οι υποκριτές θα κυβερνάνε τη χώρα μας η στάση της πολιτικά νανώδους ΕΕ θα πρέπει να έχει έναν κεντρικό άξονα: Να μην επιτρέπει σε αυτούς να ξεφορτώσουν πάνω της ούτε το οικονομικό χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν ούτε κυρίως το πολιτικό βάρος της δικιάς τους πολιτικής διακυβέρνησης. Την Ελλάδα δεν μπορεί να την σώσει η ΕΕ ακόμα και αν ήθελε. Την Ελλάδα μπορεί να την σώσει μόνο ο ελληνικός λαός τσακίζοντας τους φαιοκόκκινους πράκτορες που τον κυβερνάνε και επιβάλλοντας με επαναστατικό τρόπο δημοκρατία και ανάπτυξη. Η ΕΕ απλά μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα βοηθώντας το λαό της πολιτικά σε αυτό το στόχο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η ίδια η ΕΕ να απαλλαχτεί το συντομώτερο από την αυταπάτη την παραδομένη από το μακρύ ιμπεριαλιστικό παρελθόν των μεγάλων χωρών της ότι μπορεί να διοικήσει μια χώρα έξω από τη χώρα. Για να το κάνει αυτό πρέπει στην ουσία να απελευθερωθεί και αυτή – μέσα από ένα βαθύ λαίκό δημοκρατικό κίνημα - από τους μικρομεσαίους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της και από τον χυδαίο οικονομισμό των μονοπωλιστών της που την κάνουν συνεργάτη και συχνά έρμαιο των ανατολικών φασιστικών κύριων εχθρών της και στρατιωτικό κολαούζο της αμερικάνικης κατερχόμενης υπερδύναμης. Αλλιώς μαζί με την Ελλάδα θα χρεωκοπήσει και η ίδια και πολιτικά και οικονομικά.

Από την άλλη αν η Ελλάδα μπορέσει να μείνει στην ΕΕ με όρους ευρωπαϊκού δημοκρατισμού αυτό θα είναι κάτι το εξαιρετικό. Όμως αν θέλει, όπως θέλει προς το παρόν να μπολιάσει την ΕΕ με το φασιστικό ιό των δικών της κυβερνητών τότε καλύτερα να μείνει απ έξω. Αυτός θα είναι ένας άλλος, επώδυνος αλλά στρατηγικά επίσης νικηφόρος δρόμος για το λαό μας που θα μάθει έτσι κι αλλιώς να μην περιμένει ποτέ καμιά σωτηρία από τους όποιους ντόπιους ή ξένους σωτήρες. Δημοκρατική αντισοσιαλφασιστική επανάσταση ή οικονομική χρεωκοπία και φασισμός, αυτό είναι το αληθινό δίλημμα σήμερα για την Ελλάδα. Είμαστε πεισμένοι ότι αν η Ελλάδα θέλει να ξεφύγει από τη χρεωκοπία αρκεί να απελευθερώσει τις μπλοκαρισμένες για δεκαετίες παραγωγικές δυνάμεις και θα το πετύχει πολύ εύκολα, σχεδόν εκρηκτικά χωρίς κανένα απολύτως ευρωομόλογο। Όλη η δυσκολία είναι πολιτική.

http://oakke.blogspot.com/2011/01/blog-post_15.html

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΑ ΥΠΟΚΙΝΗΜΕΝΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ! ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ!

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΑ ΥΠΟΚΙΝΗΜΕΝΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ!

ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ!

Σα να μην έφτανε το παραγωγικό σαμποτάζ, που έφερε τη βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση και την ακήρυχτη χρεοκοπία, ήρθε η υποκινημένη από τους ίδιους ανθρώπους καταρρακτώδης λαθρομετανάστευση, ιδιαίτερα εκείνη του τελευταίου χρόνου, για να ολοκληρώσει το έγκλημα, για να ρίξει κι άλλο την ήδη πεσμένη αξία της εργατικής δύναμης και το βιοτικό επίπεδο του λαού, για να γιγαντώσει το ρατσισμό και να αναδείξει στην εξουσία τα πιο αποκρουστικά στοιχεία του ρωσόδουλου πολιτικού καθεστώτος. Το ονομάζουμε έγκλημα γιατί είναι προϊόν συνειδητής προσπάθειας και συνενοχής ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που έχει επικεφαλής του την ψευτοαριστερά.

Το χειρότερο είναι ότι οι συνέπειες αυτού του εγκλήματος ξεπερνούν τα όρια της χώρας για να δώσουν το περίγραμμα μιας γιγαντιαίας διεθνούς πολιτικής προβοκάτσιας που παίζεται σε βάρος της Ευρώπης με πρωτοστάτες τους Παπανδρέου-Ερντογάν και παρά πίσω τους Αχμαντινετζάντ-Καρζάι..

Μια πρωτοφανής προβοκάτσια υπέρ των νεοναζιστών

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια τεράστια επιχείρηση διακίνησης οικονομικών μεταναστών, προερχόμενων κυρίως από το Αφγανιστάν, το Ιράν (κυρίως αφγανοί του Ιράν), το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και πιο πρόσφατα από την Αλγερία και το Μαρόκο. Οι δουλέμποροι τους φέρνουν μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα κι από κει οι περισσότεροι ελπίζουν ότι θα φτάσουν στη δυτική Ευρώπη δίνοντας το αντίστοιχο τίμημα στους δουλεμπόρους. Οι περισσότεροι στέλνονται κατευθείαν στο κέντρο της Αθήνας από την αστυνομία, στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο πολλά άτομα μέσα σε λίγα τετραγωνικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες διαβίωσης αποκρουστικές. Έτσι το έγκλημα ανθίζει κι εμφανίζονται σιγά-σιγά στις περιοχές όπου διαβιούν μαφιόζικα κυκλώματα τα οποία εξαπλώνονται. Το σύνθημα «ανοιχτά σύνορα» που ανοιχτά η ψιθυριστά φωνάζει η ψευτοαριστερά, σε μια στιγμή όπου όλα αυτά τα προβλήματα παραμένουν άλυτα και το φάσμα της πείνας και της χρεοκοπίας πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, είναι εγκληματικό τόσο για τους ίδιους τους μετανάστες, που με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής καταλήγουν να ζουν έτσι απάνθρωπα, όσο και για το σύνολο του λαού αυτής της χώρας που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια πίσω στη βαρβαρότητα δηλαδή στο νεοναζισμό. Αυτός ο τελευταίος ζει σήμερα και αναπτύσεται επίτηδες από τους προβοκάτορες που κυβερνάνε τη χώρα χάρη στη αντίθεση των μαζών, ιδιαίτερα των άνεργων, στα μετανασταυετικά γκέτο που δημιουργούνται στην πρωτεύουσα και σε μερικές άλλες πόλεις.

Στο ζήτημα αυτό είναι ενωμένοι οι χειρότερου είδους φιλελεύθεροι και οι σοσιαλφασίστες. Οι πρώτοι διατυμπανίζοντας ότι η μαζική μετανάστευση ρίχνει παραπέρα τα μεροκάματα και οι δεύτεροι κραυγάζοντας ότι ο αναπτυγμένος κόσμος θα πρέπει να πληρώσει τώρα το τίμημα της μακροχρόνιας εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου. Σήμερα όμως δε γνωρίζουμε καμία χώρα στον πλανήτη που να αντέχει να απορροφά απεριόριστα όλο τον πληθυσμό του αναπτυσσόμενου κόσμου, πόσο μάλλον η χρεωκοπημένη Ελλάδα. Άλλωστε για τους λαούς αυτούς η λύση στο πρόβλημα δεν είναι η φυγή στις αναπτυγμένες χώρες αλλά η επανάσταση στον ίδιο τον τρίτο κόσμο ενάντια στις ντόπιες αστικές τάξεις, τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό. Για να διασφαλίσουν την οικονομική και πολιτική τους βιωσιμότητα απέναντι σε μια τέτοια εισβολή, και κυρίως το στοιχειώδη δημοκρατισμό τους τα κράτη προορισμού οδηγούν πίσω στη χώρα τους τους λαθρομετανάστες που συλλαμβάνουν στα σύνορά τους. Ποτέ καμιά δημοκρατική χώρα και καμιά σοσιαλιστική χώρα δεν άφησε ανοιχτά τα σύνορά της είτε σε πρόσωπα είτε σε εμπορεύματα. Μόνο οι αρνητές της εδαφικής ακεραιότητας και της κρατικής κυριαρχίας των χωρών, δηλαδή οι φίλοι του πιο ακραίου φιλελεύθερου οικονομικού ιμπεριαλισμού και, κυρίως οι σοσιαλφασίστες φίλοι του νεοναζιστικού άξονα αρέσκονται στο να ποδοπατούν σύνορα. Οι δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές πατριώτες δέχονται μονο την εθελοντική πτώση των συνόρων αν το αποφασίσουν οι δύο χώρες και οι δύο λαοί και στις δύο πλευρές των οποιωνδήποτε συνόρων.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό της ΕΕ. Τέτοιου είδους εθελοντική πτώση συνόρων είναι αυτή ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ και πρέπει να την φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού γιατί αποτελεί ταυτόχρονα ανάχωμα στους μεγάλους επιθετικούς και επεμβατικούς ιμπεριαλισμούς και ανάχωμα στις εθνικιστικές και ναζιστικές απιθέσεις στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Αν όμως σε αυτές τις συνθήκες μια χώρα της ΕΕ άνοιγε τα σύνορά της σε άλλες χώρες εκτός ΕΕ αυτό θα καταργούσε την ΕΕ. Και αυτό κάνουν οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες που κυβερνούν τη χώρα μας. Εδώ και χρόνια αφήνουν τα σύνορα ανοιχτά ή μισάνοιχτα στους λαθρομετανάστες και μετά λένε στην ΕΕ: «Άνοιξτε και εσείς τα σύνορά σας στους λαθρομετανάστες γιατί εμείς δεν χωράμε άλλους». Στην ουσία βάζουν στην ΕΕ και σε κάθε μια από τις χώρες που την αποτελούν το πολιτικό δίλημμα: ή γεμίζετε και εσύ μετανάστες δυναμώνοντας παντού τους νεοναζήδες και τους εθνικοφασίστες σας οπότε δυναμώνουν οι διαλυτικές δυνάμεις εντός της ΕΕ ή γίνεστε τοποτηρητές των ελληνικών συνόρων και ερχόσαστε σε διαρκείς τριβές με την Ελλάδα και τις διακρατικές της σχέσεις οπότε στο βάθος καταργείτε τους εθελοντικούς και δημοκρατικούς όρους συνύπαρξης των κρατών της Ένωσης.

Είναι ακριβώς το αντίστοιχο δίλημμα με εκείνο που βάζουν οι ίδιοι προβοκάτορες στις χώρες του Ευρώ σε σχέση με το ελληνικό χρέος. Λένε καθημερινά εδώ και ένα χρόνο σε αυτές: «Η πληρώνετε το χρέος μας ή χρεωκοπούμε και σας ανατινάζουμε μαζί με το ευρώ σας».

Στην πραγματικότητα πίσω από τη διακίνηση ανθρώπινης σάρκας απ’ την Ανατολή και το Νοτο στην Ελλάδα δεν κρύβονται αυθόρμητες μεταναστευτικές πι΄σεις λαών αλλά ολόκληρες κρατικές πολιτικές. Πάνω από όλους είναι υπεύθυνη η τουρκική πολιτική ηγεσία, που δεν φυλάει το εδαφός της και αρνείται την επαναπροώθησή των λαθρομεταναστών με την απατηλή δικαιολογία ότι δεν γνωρίζει πως έφτασαν στην Ελλάδα. Μετά αμέσως υπεύθυνη είναι η ελληνική ηγεσία, που αν ήθελε να προστατέψει τον τόπο αλλά και την Ευρώπη από το ογκώδες μεταναστευτικό ρεύμα θα είχε ασκήσει κάθε είδους πίεση στον Ερντογάν για να δεχτεί την επαναπροώθηση οπότε θα τέλειωνε και το κύμα στα σύνορα. Όμως οι Παπανδρέου-Ερντογάν, που είναι και οι δύο μαριονέτες του ρωσο-κινεζικού χιτλερικού άξονα, θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την μεταναστευτική σάρκα σαν εργαλείο εκβιασμού της Ευρώπης με απώτερο σκοπό τη διάλυσή της. Με άλλα λόγια, την απειλούν με τον τρόπο τους ότι αν δεν υποκύψει στα συμφέροντα του άξονα θα την πνίξουν στους μετανάστες, όπως έχουν ήδη κάνει σε κάποιες συνοικίες της Αθήνας. Γι αυτό το λόγο πίσω από το δίδυμο Παπανδρέου-Ερντογάν στην πηγή των μεταναστευτικών ρευμάτων και πάνω στους βασικούς μεταναστευτικούς δρόμους είναι οι επίσης φιλικές προς τον άξονα κυβερνήσεις Αχμαντινετζάντ και Καρζάι. Να τέλος γιατί οι ρωσόδουλοι φωνάζουν χρόνια στην ΕΕ το σύνθημα «Όχι στην Ευρώπη φρούριο» (που είναι σωστό μόνο σε ότι αφορά τους πολιτικούς πρόσφυγες και την επανένωση των οικογενειών των μακρόχρονα μεταναστών),

Ο εκβιασμός που ασκείται στη χώρα μας και στην ΕΕ μέσω του μεταναστευτικού δουλεμπόριου από τους ψευτοδιεθνιστές και ψευτοφιλάνθρωπους προβοκάτορες που κυβερνάνε τη χώρα μας μπορεί και πρέπει να δοθεί σε δύο επίπεδα: Το πρώτο είναι το εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, το δεύτερο το διπλωματικό και το τρίτο και το λιγότερο ουσιαστικό, το αστυνομικό.

Απάντηση σε τρία επίπεδα

Η εσωτερική πολιτική απάντηση πρέπει να είναι ένα πλατύ δημοκρατικό κίνημα που θα καταγγέλει κύρια την κυβέρνηση Παπανδρέου επειδή αυτή περισσότερο από κάθε άλλη, ιδιαίτερα επί υπουργίας Χρυσοχοίδη, άνοιξε τα σύνορα για να μπαίνουν ουσιαστικά ελεύθερα οι λαθρομετανάστες με ρυθμούς 300 τη μέρα μόνο από τον Έβρο χώρια από άλλους τόσους που έρχονται από τη θάλασσα ακόμα και με φορτηγα πλοία που αράζουν σε λιμάνια κοντά στην πρωτεύουσα.

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να καταγγέλλεται από κάθε δημοκράτη και πατριώτη και σαν κρυφοφασιστική αφού αυτή η εισαγωγή νέων στρατιών ανέργων γίνεται σε μια χώρα με αλματωδώς αυξανόμενη ανεργία πράγμα που έχει δημιουργήσει εδώ το μεγαλύτερο ανοιχτά νεοναζιστικό ρεύμα στην Ευρώπη (Χρυσή Αυγή μαζί με το ηγετικό τμήμα του ΛΑΟΣ). Η μεγαλύτερη μάλιστα πολιτική ζημιά που κάνουν τα νέα μεταναστευτικά κινήματα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι η επίδείνωση που αντικειμενικά προκαλούν οικονομικά και πολιτικά στη θέση των παλιότερων μεταναστών. Δηλαδή σε μια στιγμή που αυτοί έχουν ήδη αναγνωριστεί μετά από μεγάλα βάσανα σαν συνιστώσα του λαού από τον ντόπιο πληθυσμό και δικαιούνται τα ίδια και στη δουλειά και στην ιθαγένεια προβοκάρονται στα μάτια του ελληνικού λαού και σπρώχνονται ακόμα και οι ίδιοι σε ρατσιστικές θέσεις ενάντια στους νέους μετανάστες όπως έγινε παλιότερα με τους ντόπιους τσιγγάνους ενάντια στους Αλβανούς μετανάστες. Αυτό έχει συμβεί στον Άγιο Πανδτελεήμονα όπου οι αλβανοί νεολαίοι αλλά και οι γονείς τους παίρνουν συχνά δραστήρια θέση υπέρ των νεοναζί χρυαυγιτών κατά των νοτιοασιατών της τελευταίας φουρνιάς.

Στο διπλωματικό επίπεδο αντίθετα από το αίτημα που προβάλλουν επίμονα οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες ΛΑΟΣ, ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ να ανοίξει η ΕΕ τα σύνορά της προς την Ελλάδα που σημαίνει να υποταχτεί στους ρωσόφιλους προβοκάτορες Παπανδρέου, Ερντογάν Αχμαντινετζάντ, Καρζάι, οι δημοκράτες πρέπει να προβάλουν το αίτημα της διεθνούς πολιτικής καταγγελίας των παραπάνω σαν εχθρών της ΕΕ και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Αν ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα αποκτήσει μαζικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θα ξεσκεπάσει και θα συντρίψει σε ελάχιστο χρόνο την προβοκατόρικη πολιτική των 4 παραπάνω κυβερνήσεων.

Σε ότι αφορά το αστυνομικό επίπεδο δράσης αυτό θα παίξει ένα τριτεύοντα ρόλο αν λειτουργήσουν τα άλλα δύο. Οι βασανισμένοι κάτοικοι της νότιας Ασίας δεν θα επεδίωκαν καν να φτάσουν στα ελληνικά σύνορα σπαταλώντας τα χιλιάδες πολύτιμα ευρώ ο καθένας τους αν δεν είχαν αρκετές πρακτικές εγγυήσεις από τους δουλεμπόρους ότι το ταξίδι τους προς την Ελλάδα και από εκεί προς την Ευρώπη θα ήταν αποδοτικό. Σε ότι αφορά τον ισχυρισμό των σοσιαλφασιστών ότι για την μετανάστευση από τη Νότια Ασία και την Μέση Ανατολή ευθύνονται οι αμερικάνικοι βομβαρδισμοί στις χώρες αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμμα της φαιοκόκκινης προπαγάνδας. Κατ αρχήν ο μεγάλος όγκος της μετανάστευσης προέρχεται από μη εμπόλεμες χώρες. Όι αμερικανοί ιμπεριαλιστές ευθύνονται για τους βομβαρδισμούς, για τους αντίστοιχους θανάτους αμάχων και για την όποια μετανάστευση απορέει από αυτούς τους θανάτους σε δύο χώρες, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Όμως ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος των νεκρών και στις δύο αυτές χώρες οφείλεται στις μαζικές και μεθοδικές σφαγές αμάχων που προκαλούν οι ισλαμοφασίστες κανίβαλοι.

Τέλος σε ότι αφορά τα σύνορα. Ακόμα και στην καλύτερη δυνατή διεθνή διπλωματική κατάσταση μια αστυνομική φύλαξη των συνόρων είναι απαραίτητη. Όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός θα πρέπει να υπάρχουν σύνορα. Όσο υπάρχουν σύνορα αυτά θα πρέπει να φυλάγονται ότι και να λένε οι σοσιαλφασίστες. Όσο για εκείνους που λένε ότι πρέπει να υπάρχει φύλαξη συνόρων αλλά όχι και συρματοπλέγματα αυτοί είναι απλά οι πιο υποκριτές από τους παραπάνω αντιδραστικούς. Τα σύνορα είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν. Όταν υπάρχουν μόνο το πρακτικό κόστος είναι αυτό που τα αποτρέπει από το να είναι τείχη, (αν και τα έθνη έστησαν τελικά τα σύνορα τους κατά προτίμηση εκεί που υπήρχαν φυσικά τείχη). Αλλά και όταν τα σύνορα είναι συρματοπλέγματα είναι χιλιάδες φορές ευγενέστερα από το όταν είναι ναρκοπέδια. Αλλά αυτές οι ευγενικές ψυχές δεν τολμάν να ζητήσουν στα σοβαρά την κατάργηση των ναρκοπεδίων γιατί αυτα αποτελούν τα καθαυτό σύγρονα σύνορα δηλαδή την άμυνα κατά της όποιας στρατιωτικής εισβολής και όποιος απαιτεί την κατάργησή τους πρέπει να απαιτεί και την κατάργηση τώρα δα των στρατών αρχίζοντας από εκείνον της χώρας του. Αυτό σημαίνει να αναλάβει κανείς το βάρος να γίνει ένας παιδαριώδης πασιφιστής ή να εναποθέτει την άμυνα της χώρας του σε τρίτους ή να γίνει εθελόδουλος.

Η πάλη ενάντια στη λαθρομετανάστευση πρέπει να είναι δημοκρατική

Όμως πρέπει να σημειώνουμε πάντα τρία πράγματα: 1. ότι το όχι στα ανοιχτά σύνορα δεν σημαίνει σύνορα κλειστά στους πολιτικούς πρόσφυγες στους οποίους πρέπει να δίνεται σύντομα πολιτικό άσυλο, ούτε κλειστά σε μέλη οικογενειών που θέλουν να ενωθούν με τους δικούς τους που είναι οι εγκατεστημένοι από καιρό μετανάστες. Μιλάμε παραπάνω για τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες που διώκονται για τις δημοκρατικές τους ιδέες και για τα θύματα γενοκτονικών εκκαθαρίσεων και όχι για την τεράστια μάζα εκείνων που εμφανίζονται σαν πολιτικοί πρόσφυγές και είναι απλοί οικονομικοί μετανάστες. Ο σοσιαλφασισμός θέλει να βαφτίζει τους οικονομικούς μετανάστες πολιτικούς πρόσφυγες για να βρίσκει δημοκρατικό άλλοθι στην ΕΕ για την προβοκατόρικη πολιτική του της μεταναστευτικής πλημμυρίδας. Από την άλλη μπορεί έτσι να πνίγει τους αληθινούς πολιτικούς πρόσφυγες μέσα σε μια θάλασσα ψεύτικων πολιτικών προσφύγων και έτσι να στερεί από τους δεύτερους το πολιτικό άσυλο που δικαιούνται. Αυτό κάνει με τους πρόσφυγες από τις πιο μεγάλες δικτατορίες, όπως είναι αυτή του Ιράν που είναι όλες φιλικές προς τις χώρες του άξονα.

2^ο Ότι το όχι στα ανοιχτά σύνορα δεν πρέπει να σημαίνει ελευθερία στις φασιστικές αστυνομικές και γενικότερα κρατικές συμπεριφορές απέναντι στους μετανάστες αλλά αδυσώπητη πάλη ενάντια στους φασίστες στην αστυνομία, στο λιμενικό, και στις κρατικές αρχές γενικά. Είναι κτηνωδία να αφήνει μια χώρα σε φιλοχρυσαυγίες αστυνομικούς και λιμενικούς το καθήκον να εμποδίσουν τους μετανάστες να μπουν από τα σύνορα ή να τους μεταφέρουν σε άθλιους χώρους στρατοπέδευσης ώσπου να επαναπροωθηθούν και να τους επιφυλάσσουν εκεί την πιο βάναυση μεταχείρηση. Βέβαια η απάντηση σε αυτά τα φαινόμενα δεν είναι και πάλι τα «ανοιχτά σύνορα» αλλά η πάλη για τον εκδημοκρατισμό της χώρας ενάντια στην φαιοκόκκινη πανούκλα και κύρια ενάντια στις ναζιστικές και κρυφοναζιστικές συμμορίες, δηλαδή ενάντια σε κόμματα τύπου Χρ Αυγής και ΛΑΟΣ. Ειδικά η θέση εκτός νόμου της Χρ. Αυγής είναι η πρώτη και βασική δημοκρατική θέση στο μεταναστευτικό και αμέσως μετά είναι εκείνη για τη μονιμοποιήση και τα πολιτικά δικαιώματα στους εγκατεστημένους μετανάστες.

Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι ένα από τα πιο κρίσιμα αυτή τη στιγμή προβλήματα για τον τόπο। Αν δεν λυθεί άμεσα θα μετατρέψει σύντομα τη χρεωκοπία της χώρας μας, την πείνα και την ανεργία για τους πολλούς σε ένα ισχυρό φασιστικό ρεύμα μέσα στη χώρα μας αλλά και στην ΕΕ.

http://www.oakke.gr/
http://oakke.blogspot.com

ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΝ ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙΣΤΕΣ

Αντιφασιστικό Δημοκρατικό και Πατριωτικό Μέτωπο για τη σωτηρία της δημοκρατίας και της χώρας από τον επελαύνοντα φαιοκόκκινο φασισμό

Ο τρομοκρατικός ψευτοαναρχικός ναζισμός

Τα κρούσματα το τελευταίο διάστημα είχανε πληθύνει έτσι κι αλλιώς ανησυχητικά. Οι μετα-17Ν τρομοκρατικές οργανώσεις είχαν ήδη εδώ και μια τριετία τουλάχιστον πραγματοποιήσει το άλμα από μια «αριστερής» κοπής φρασεολογία στον ανοιχτό μονόμπαντα αντιδυτικό - αντικαπιταλιστικό από τα δεξιά λόγο, χωρίς πολλές φιοριτούρες. Ο «Επαναστατικός Αγώνας» αφιέρωνε το 2007 το χτύπημα του στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα στους «υπέροχους αγωνιστές» της Χεζμπολλάχ και της Χαμάς.

Οι αναρχο-ναζιστές της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς», που έντονα ψιθυρίζεται πως έχουν σχέση και με κλασσικούς, γνωστούς από παλιά «αντικαθεστωτικούς» ναζήδες, στην προκήρυξή τους για το χτύπημα των γραφείων της «Χρυσής Αυγής» στις 22 του Μάρτη του 2010, απηύθυναν ανοιχτό κάλεσμα για αντικαπιταλιστική συμπόρευση των «αντικαπιταλιστών» χιτλερικών με τους «επαναστάτες» αναρχικούς με κοινό στόχο τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Η κριτική στη «Χρυσή Αυγή» ήταν όχι για το δολοφονικό ναζισμό της αλλά για τις σχέσεις της με την αστυνομία και την ΚΥΠ, σε αντίθεση με τους «τίμιους» χιτλερικούς που πρέπει να είναι «αντικρατιστές», άρα και επαναστάτες. Κανένας μέσα από τον αναρχικό χώρο (ή έστω ελάχιστοι και με αδύναμη φωνή) δεν ψέλλισε μια λεξούλα καταδίκης για τους «συντρόφους» που τόσο ωμά έβαζαν πλατφόρμα ένωσης του Χίτλερ με την «αντικαπιταλιστική» επανάσταση. Κι αυτό γιατί οι μεν της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης είναι ιδεολογικά και οργανωτικά καθοδηγούμενοι, τσιράκια για την ακρίβεια του ΣΥΝ μέσω Αλαβάνου, δηλαδή κνίτικο απόσπασμα μες στα Εξάρχεια, οι δε παραδοσιακοί αναρχικοί αρνούνται από θέση αρχής να κάνουν κριτική σε κάποιον που είναι φυλακή, άσχετα αν αυτός είναι εκεί γιατί πολεμούσε το αστικό κράτος από την πλευρά του λαού ή από εκείνη του φασισμού.

Ο ΣΥΝ χώνει τους ναζιστές στο «αντικαπιταλιστικό» κίνημα

Ξεθαρρεμένοι από την πρώτη αυτή επιτυχία, φαιοί και ψευτοαριστεροί φασίστες άρχισαν τα ανοιχτά σαλιαρίσματα σε δημόσιους χώρους. Οι μικροαστικές αντικαπιταλιστικές «Επιτροπές κατά των Διοδίων» που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ παρέα με την εξωκοινοβουλευτική ουρά του αποδειχτήκανε προνομιακό πεδίο για να απαντηθούνε χεράκι χεράκι οι μαχαιροβγάλτες με τους αντι-νεοφιλελεύθερους «αγωνιστές του λαού». Στις 2 του περασμένου Οχτώβρη, ο αρχηγός του -παρακλαδιού της Χρυσής Αυγής- «Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου» με έδρα τη Λάρισα Αστέριος Χάμος, παρέα με τους ναζήδες του, καμάρωνε δίπλα δίπλα σε κινητοποίηση στα διόδια του Δίου Πιερίας με τον αρχηγό των πλατιών «οικολογικών» κινημάτων των ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ – Δημ. Αριστεράς – Οικολόγων Πράσινων στην Πιερία Ηλία Τσολακίδη. Παρά την καταγγελία κάποιων τίμιων ανθρώπων από τις επιτροπές αυτές, που διαχώρισαν τη θέση τους φρίττοντας, το ίδιο το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Επιτροπών, που ελέγχεται από τους ΣΥΝ και ΚΟΕ, βγήκε και κατήγγειλε για …αντιδημοκρατία τους καταγγέλοντες, με τη λογική ότι «κανείς δεν μπορεί να αποκλειστεί από έναν αγώνα», κι ας είναι π.χ. φυλετιστής κανίβαλος και προπαγανδιστής των κρεματορίων και της δολοφονίας Εβραίων, μεταναστών, ανάπηρων, ομοφυλόφιλων, δημοκρατών αντιφασιστών κλπ.

Ο αρχηγός των νοσταλγών του Χίτλερ και μαχαιροβγαλτών στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και οι εγκληματίες αβανταδόροι του

Στη συνέχεια, είχαμε το σκάνδαλο της διακομματικής συγκάλυψης του κινδύνου που συνιστούσε η συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα του ναζιστικού ψηφοδελτίου «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα», που ήταν στην πραγματικότητα η κομματική υποψηφιότητα της Χρυσής Αυγής. Το καθεστώς παραχώρησε στους ναζιστές δολοφόνους τον Άγιο Παντελεήμονα για ζύμωση, μετατρέποντάς τους σε αστυνομικούς και νταβατζήδες της περιοχής, στην οποία επίτηδες στοιβάζονται επιλεκτικά από τον Γ. Παπανδρέου και τα τσιράκια του χιλιάδες άνεργοι και απόλυτα εξαθλιωμένοι μετανάστες από την Ασία. ΨευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μόκο σε όλη την προεκλογική περίοδο, όπως προβλεπόταν στο φαιοκόκκινο σχέδιο, αβαντάροντας το Μιχαλολιάκο και το χρυσαυγίτικο συνδυασμό, ενώ μονάχα ο αρχιπαλάτζας γεροκνίτης Αλαβάνος, για να πάρει όψιμα αντιφασιστικα εύσημα, πήγε κι έφαγε γιαούρτια από τους φασίστες στον Άγιο Παντελεήμονα, χωρίς ωστόσο να καταγγείλει πολιτικά το συνδυασμό του Μιχαλολιάκου, παρά την υποκριτική «οργή» του!

Παράλληλα, οι ψευτοαριστεροί δεν δίνουν καμιά απάντηση στα υπαρκτά ζητήματα που θέτει το μεταναστευτικό, ειδικά σε κάποιες αθηναϊκές συνοικίες του κέντρου. Δεν ζητάνε ποτέ να σταματήσει η παράνομη μετανάστευση που αυτή τη στιγμή πάνω στην κρίση -που οι ίδιοι προκάλεσαν με το σαμποτάζ στην παραγωγή- οργιάζει σε έκταση! Αυτή η παράνομη μετανάστευση, που υποκινείται και προστατεύεται ως τώρα από την ελληνική κυβέρνηση αλλά και από την κυβέρνηση Ερντογάν, σημαίνει νέα διόγκωση του στρατού των ανέργων και πεινασμένων, οπότε επιβάρυνση με το μικροέγκλημα και με τις άθλιες συνθήκες ζωής ολόκληρων συνοικιών του κέντρου της Αθήνας που μετατρέπονται ραγδαία σε γκέτο. Έτσι δυναμώνει το κύμα του εθνορατσισμού κατά των μεταναστών και ολόκληρες συνοικίες γίνονται άντρα των ναζιστών της ΧΑ. Και όμως την ίδια στιγμή συνεχίζουν να ουρλιάζουνε ειδικά ο ΣΥΝ, όπως και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για ανοιχτά σύνορα δυναμώνοντας συνειδητά τους ναζιστές με τους οποίους μοιράζονται τον ίδιο επίσημο διεθνή και εσωτερικό κύριο εχθρό τους, τη φιλελεύθερη αστική τάξη (αν και ο πραγματικός κύριος εχθρός του είναι οι λαοί και τα μη φασιστικά έθνη και κράτη της γης). Το υποκριτικό ενδιαφέρον της ψευτοαριστεράς για τους μετανάστες αποδεικνύεται από το ότι η ίδια αυτή αφήνει τους μετανάστες συνδικαλιστικά, πολιτικά και κοινωνικά ακάλυπτους να σπάνε άθελά τους λόγω εξαθλίωσης τα μεροκάματα και τελικά να συγκεντρώνουν το μίσος των ανέργων και των ντόπιων και των παλιότερων μεταναστών. Ταυτόχρονα παραδίδουν τους μετανάστες στις ταπεινώσεις που τους επιβάλλει η αστυνομία και η εργοδοσία και κυρίως στη βία που τους ασκούν οι όλο και πιο ξεθαρεμένοι και αποκτηνωμένοι ναζιστές.

Χάρη στους προβοκάτορες πρωθυπουργούς και τους ακόμα μεγαλύτερους προβοκάτορες ψευτοαριστερούς των «ανοιχτών συνόρων» ο διακομματικά πλέον αποδεκτός αρχιμπάτσος του Αγίου Παντελεήμονα, ο μικρο-φύρερ Μιχαλολιάκος πήρε το 5,3% στην πρωτεύουσα κι έγινε από αρχηγός συμμορίας ένας «καθωσπρέπει» κύριος δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων! Στην ορκωμοσία του, μολονότι είχε κουβαλήσει έξω από το Δημαρχείο την κλάκα των τραμπούκων του με τα ξυρισμένα κεφάλια και τις καμπαρντίνες, ο «δημοκράτης» της Δημ. Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ο άνθρωπος των Κουβέλη – Γ. Παπανδρέου δήμαρχος Καμίνης χαιρέτισε εγκαρδιότατα τον αρχηγό των ναζιστών και με χαμόγελο, και φυσικά ο γλοιώδης ναζιστής ανταπέδωσε τα ίσα! Τον Καμίνη δε φάνηκε να τον νοιάζει καθόλου το γεγονός πως τα χέρια του χιτλερικού «δημοτικού συμβούλου» είναι γεμάτα από το αίμα δεκάδων σακατεμένων από τη συμμορία του ανθρώπων. Αυτός είναι ο «δημοκρατισμός» της «Δημοκρατικής Αριστεράς», αυτού του αποσπάσματος του ΣΥΝ που με άλλοθι αρκετούς αριστερούς και δημοκρατικούς ανθρώπους της βάσης της, ετοιμάζει τη μεγάλη μπούκα στο αστικό κράτος στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό της Ρωσίας!

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο Μιχαλολιάκος εξελέγη και αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δήμου, με 18 (κατά τον ίδιο με 22) ψήφους. Οι δημοτικοί σύμβουλοι στο Δήμο της Αθήνας είναι 49. (29 δημοτικούς συμβούλους έχει ο συνδυασμός Δημ. Αριστεράς – ΠΑΣΟΚ – Οικ. Πράσινων του Καμίνη, 11 ο συνδυασμός ΝΔ-ΛΑΟΣ, 3 του ψευτοΚΚΕ, 2 ο ανεξάρτητος οικολογίζων Αμυράς, 2 ο ΣΥΡΙΖΑ, 1 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι έναν οι ναζήδες). Δηλαδή περισσότεροι από το 1/3 των δημοτικών συμβούλων της Αθήνας, μιας ευρωπαϊκής –πρωτεύουσας ψηφίζουν Χίτλερ. Από τη στιγμή που κανείς δε βγαίνει να δηλώσει ανοιχτά ότι ΔΕΝ ψήφισε το ναζιστή, είναι ΟΛΟΙ τους υπόλογοι απέναντι στην πλατιά δημοκρατική μάζα του λαού μας.

Οι «αριστεροί» ναζί σαν δήθεν αντιπολίτευση στο Μιχαλολιάκο, η ψευτοαριστερά και το Ιντυμήντια

Ο ανοιχτός κανιβαλικός αρραβώνας φαιών και ψεύτικων κόκκινων όμως δεν τελειώνει εδώ. Φαίνεται πως οι φαιοκόκκινοι έχουνε τόσο φουσκώσει τα πανιά τους, που πια έχουν πάρει την απόφαση να παρουσιάσουν το κρυμμένο εδώ και δυο δεκαετίες τέρας στο παλκοσένικο. Δεν κρατιούνται για την ακρίβεια. Έτσι, το καθεστώς πέρα από τη Χρυσή Αυγή, που την πηγαίνει για καθωσπρέπει κοινοβουλευτικό κόμμα, ετοίμασε στα γρήγορα και μια τάχα «αριστερή» ναζιστική, δηλαδή μια ακόμη πιο εγκληματικά και ωμά απάνθρωπη ακροδεξιά αντιπολίτευσή της. Αυτή ακόμα ζυμώνει πολιτικά, κυρίως μέσα στο Διαδίκτυο και λιγότερο στο δρόμο, και κάνει εισοδισμό τόσο μέσα στους καθαυτό χρυσαυγίτες όσο και μέσα σε άλλες ακόμη πιο «ριζοσπαστικές» ναζιστικές ομάδες του περιθωρίου.

Οι προμετωπίδες της ναζιστικής «αντιπολίτευσης» είναι τα ιστολόγια «Μαύρος Κρίνος» (mavroskrinos.blogspot.com) και «Χρυσή Αυγή – Συσπείρωση Εθνικοσοσιαλιστών Πατριωτών» (xrysiaygi.blogspot.com), όπου και υποβάλλεται σε κριτική η ηγεσία της Χρυσής Αυγής ως «πολύ καθεστωτική και φιλοαστυνομική - ΚΥΠατζίδικη» πράγμα που την κάνει τάχα να μην είναι συνεπής χιτλερική, δηλαδή «επαναστατική εθνικοσοσιαλιστική». Έτσι, αυτές οι φαιές – φαιοκόκκινες για την ακρίβεια - κανιβαλικές ομάδες μαζεύουνε για τον εαυτό τους τα πιο λούμπεν, τα πιο περιθωριακά και ανώμαλα δήθεν «αντικρατικά» ναζιστικά στοιχεία. Ταυτόχρονα στέλνουν στον από παλιά συναλλασσόμενο με τμήματα των κρατικών μηχανισμών –μέσα στην αστυνομία, ειδικότερα στα ΜΑΤ- Μιχαλολιάκο τον πιο «καθωσπρέπει» ακροδεξιό, που αγαπάει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια και δεν τον ενοχλεί η συμμαχία με το αστικό κράτος.

Στα ιστολόγια των «αριστερών» ναζί, παρελαύνουν ο Στράσσερ και ο Ρόμ των ταγμάτων εφόδου (SA) της προπολεμικής Γερμανίας, ο Χίτλερ, ο Τσάβες, ο Μουσολίνι, ο Αχμαντινετζάντ, ύμνοι υπέρ του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, παιάνες στον «αντικαπιταλιστικό» ξυλοδαρμό του βουλευτή Χατζηδάκη της ΝΔ, αντιΜΑΤατζήδικα καλέσματα για «κοινή βία κατά των μπάτσων» με τους αναρχικούς και τους αναρχοφασίστες στις πορείες κλπ.

Μάλιστα, η «αντιπολιτευόμενη» το Μιχαλολιάκο φαιοκόκκινη «νέα Χρυσή Αυγή» είχε απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής στην πορεία που διοργανώσανε τα αναρχοσυνδικαλιστικά «Πρωτοβάθμια Σωματεία» στις 17 του Δεκέμβρη στις 17.30 το απόγευμα (http://xrysiaygi.blogspot.com/2010/12/1730.html). Κανείς φυσικά δεν ασχολήθηκε από πλευράς του χώρου των ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «αντιεξουσιαστών» που ελέγχουν γενικά τα «Πρωτοβάθμια» να γράψει τρεις κουβέντες καταγγελίας της ναζιστικής , έστω και μόνο φραστικά διατυπωμένης, συμμετοχής στη συγκέντρωση. (Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε πιο βαθμό συμμετείχαν οι ακόμα ολιγάριθμοι δήθεν «αντικαθεστωτικοί» χρυσαυγίτες – μαυροκρινίτες στην παραπάνω συγκέντρωση καθώς αυτοί έχουν υιοθετήσει εκτός των άλλων και όλο το ενδυματολογικό και εμφανισιακό στυλ του «αντιεξουσιαστικού» ψευτοαναρχισμού». Σήμερα η ενότητα του ανοιχτά φιλοναζί μηδενιστή τύπου «πυρήνων της φωτιάς» με τον μη φασίστα, αλλά γενικά σπασιματία από τυφλό «αντικαπιταλισμό» αναρχικό είναι πιο εύκολη ακόμα και σε επίπεδο αισθητικής).

Πρόκειται βέβαια για την ίδια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έκανε δήθεν «αντισυγκέντρωση» στους χρυσαυγίτες στην ορκωμοσία στο
Δήμο Αθηναίων, αντισυγκέντρωση στην οποία δεν κάλεσε μαζικά ούτε τα μέλη της (!) και που δεν ακούστηκε σχεδόν πουθενά. Φυσικά, ο δημοτικός της σύμβουλος Πέτρος Κωνσταντίνου που ανήκει στο ΣΕΚ συμμετείχε κανονικότατα στην τελετή ορκωμοσίας παρέα με τον αρχηγό των χιτλερικών! Κι όλα αυτά, από το ΣΕΚ και το ΝΑΡ που κάποτε είχαν δει και μέλη τους να τραυματίζονται από τους μαχαιροβγάλτες. Οι σοσιαλφασίστες αυτοί έχουν κυλήσει ως τον πάτο της πολιτικής προσχώρησης στο φαιοκόκκινο φασισμό, κι επιστροφή, τουλάχιστο για τους καθοδηγητές τους, δεν υπάρχει.

Σημαντικό ρόλο στην προσέγγιση των δύο αντιδραστικών – φασιστικών ρευμάτων του περιθωρίου (αναρχοφασισμού και δήθεν «αντικαπιταλιστικού» ναζισμού) έχει αναμφίβολα πάντως παίξει και η πολιτική της Συντακτικής – Διοικητικής Ομάδας του γνωστού ιστότοπου Athens Indymedia (athens.indymedia.org). Στο συγκεκριμένο ιστότοπο, που δημιουργήθηκε το 2001 στα πλαίσια του αντιδραστικού μικροαστικού κινήματος κατά της «παγκοσμιοποίησης», η υψηλή εποπτεία και προστασία είναι του ΣΥΝ και των πρυτάνεών του στο Πολυτεχνείο, ενώ την εργολαβία της διαχείρισης διεκπεραιώνουν «αντιεξουσιαστές».

ΣΟ του Ιντυμήντια δίνει συστηματικά το λόγο σε σεσημασμένους μαυροκρινίτες, νεονιτσεϊκούς ναζήδες και «αντιπολιτευόμενους» χρυσαυγίτες για να κάνουν ζύμωση μέσα σε ένα υποτίθεται αντιεξουσιαστικό και αντιφασιστικό μέσο (όπως αυτοπροβαλλόταν), με το αποκαλυπτικά φιλοναζιστικό και κνίτικο επιχείρημα ότι οι ναζί είναι μικρότερος κίνδυνος ή και σύμμαχοι στον αγώνα κατά του κύριου εχθρού, που είναι οι ευρωπαιόφιλοι «κλέφτες» μες στο ΠΑΣΟΚ και κυρίως στη ΝΔ, και γενικότερα το νεοφιλελεύθερο μπλοκ ΕΕ-ΔΝΤ. Πρόκειται πλέον ξεκάθαρα για ιστότοπο στον οποίο δουλεύεται ανοιχτά η γραμμή της συμμαχίας αναρχοφασισμού, ψευτοαριστεράς από τη μια και ρωσόφιλων φασιστών και ναζιστών από την άλλη με κύριο εχθρό την «επάρατη» αστική δημοκρατία, που είναι δήθεν αποκλειστική υπεύθυνη για τα δεινά του λαού.

Ο νέος σταθμός του φαιοκόκκινου μετώπου: Η ένωση ψευτοΚΚΕ – Χρυσής Αυγής με γέφυρα την Κανέλλη

Το τελευταίο κρούσμα ανοιχτής συμπόρευσης φαιού και «κόκκινου» είναι το πιο ανατριχιαστικό, γιατί φαίνεται πως είναι ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα σχεδιασμένο, ακριβώς για να γίνει γνωστό και να εγκαινιάσει μια νέα «ψυχική ενότητα» μεταξύ του «καταραμένου χρυσαυγίτη» και του «επαναστάτη κνίτη».

Στον ιστότοπο της Χρυσής Αυγής του Μιχαλολιάκου, εμφανίστηκε δίκην χρονογραφήματος με αρχαιοελληνικά τσιτάτα, μπόλικο αντισημιτισμό και «αντικαπιταλιστική» μανέστρα κείμενο ενός ανώνυμου ναζιστή, που αναδημοσιεύεται από το περιοδικό ΝΕΜΕΣΙΣ που εκδίδει εδώ και μια 15ετία η σωβινοφασίστρια βουλευτίνα του ψευτοΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη. Η υπογραφή του άρθρου είναι ξεκάθαρη: Τίμων ο Αθηναίος (και Μισάνθρωπος) – «Kαταραμένος Χρυσαυγίτης». Πρόκειται για νέα ποιότητα στη μετάλλαξη της ψευτοαριστεράς σε ανοιχτά αντιδημοκρατικό, για την ακρίβεια –και χωρίς υπερβολή- ναζιστικό πολιτικό ρεύμα. Οι παλιάνθρωποι αυτοί, που μετέτρεψαν -μαζί με τα αφεντικά τους, τους Ρώσους σουσλοφικούς- το κουφάρι του επαναστατικού ΚΚΕ από το 1957-1958 και μετά σε απλό διαμεσολαβητή των ρώσικων συμφερόντων στη χώρα μας, ενώνουν πια αυτό το 55 χρονών ψευτοκομμουνιστικό ζόμπι με το κουφάρι του αναστημένου γερμανοτσολιά ταγματασφαλίτη του ’43-’44, δημιουργώντας έναν πρωτόγνωρα σιχαμένο πολιτικό Φράνκενσταϊν.

Ο κνίτης κι ο χρυσαυγίτης, μέσα στη «ζούγκλα του μνημόνιου και του νεοφιλελευθερισμού», αλληλοερωτεύονται βαθιά μέσα από το κοινό τους μίσος για την όποια επιβίωση αστικής δημοκρατίας στον καπιταλισμό και με γέφυρα την παλιά σωβινίστρια Λιάνα Κανέλλη ενώνουν τα χέρια γεμάτοι πάθος φέρνοντας επιτέλους την προδοσία της χώρας και του λαού στο έσχατό της όριο: ο ταγματασφαλίτης, που έσφαζε τον ίδιο του το λαό, έκαιγε πόλεις και χωριά και εκτελούσε τους 200 πατριώτες στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του ’44, παρέα με τους κανίβαλους των Ες-Ες, ενώνεται τώρα με τον κνίτη του Φλωράκη και της Παπαρήγα, που πρόδωσε και ποδοπάτησε τον αντιφασιστικό αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), που έστειλε στη Σιβηρία και σκότωσε τον αρχηγό του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος Νίκο Ζαχαριάδη εξοντώνοντας πολιτικά και φυσικά την πλειοψηφία των μελών του παλιού τριτοδιεθνιστικού ΚΚΕ.

Ναζήδες, παλιοί μοναρχοφασίστες, κνίτες και συνασπισμαίοι, αναρχοφασίστες «πυρήνες της φωτιάς», λαλιωτικοί του ΠΑΣΟΚ και σαμαρικό ακροδεξιό νεολούμπεν της «νέας» ΝΔ έχουν στήσει κανιβαλικό χορό πάνω στο σώμα αυτής της πολύπαθης χώρας, οδηγώντας τη με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα διχτατορία, ασύγκριτα πιο σκληρή από εκείνες του Μεταξά και του Παπαδόπουλου γιατί θα είναι πιο κανιβαλική στους σκοπούς της και πιο πλατειά στη βάση της.

Οι ψευτοαριστεροί καταστροφείς της χώρας υπονομεύουν τη δημοκρατία προς όφελος του ρωσόδουλου φασισμού

Οι απερίγραπτοι αυτοί φασίστες και προδότες, ειδικά οι ψευτοαριστεροί, αυτοί που μαζί με τον Α. Παπανδρέου εγκαινίασαν μετά τα 1981την πολιτική της καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας, τη διόγκωση του παρασιτικού στρατού στο δημόσιο, τον υπερδανεισμό και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους, την πάχυνση των ρωσοφτιαγμένων ολιγαρχών που κλέβουνε ξεδιάντροπα το λαό τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Βγενόπουλου, Γερμανού, Καραγκουλέ, οι ίδιοι αυτοί λοιπόν χρεώνουνε σήμερα το χάλι -στο οποίο κατάντησαν το λαό μας μέσω του παραγωγικού σαμποτάζ και του ξεπουλήματος του εργατικού συνδικαλισμού- στη μεταπολιτευτική ελληνική «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» από το 1974 μέχρι σήμερα. Καλούν αυτό το λαό να την «ανατρέψει», να κρεμάσει τους «τρακόσιους της Βουλής» (για την ακρίβεια, τους μη ρωσόδουλους από τους τρακόσιους) και να αφεθεί στα χέρια της Κανέλλη, της Παπαρήγα, του Καρατζαφέρη και κανενός «αντιιμπεριαλιστή» συνταγματάρχη που θα παίξει το ρόλο του Παπαδόπουλου – Τσάβες και θα μας σώσει από την «επάρατη» δημοκρατική (στα κρατικομονοπωλιακά μισοδημοκρατικά πλαίσια) ΕΕ για να κουρνιάσουμε στη συνθλιπτική αγκαλιά της Ρωσίας και της Κίνας!

Το παντρολόγημα του κλασσικού μαύρου φασισμού και της ψευτοαριστερής νεοφασιστικής αντίδρασης δεν ξεκίνησε βέβαια χτες. Ξεκίνησε αμέσως μετά τη σκηνοθετημένη «αυτοκτονία» της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και τη δημιουργία της ορθόδοξης νεοτσαρικής Ρωσίας. Τότε όλο το παραδοσιακό φασιστικό σκυλολόι, στη χώρα μας αλλά σε ένα βαθμό και παγκόσμια, αποχωρίστηκε από την αγάπη του για τις ΗΠΑ και στράφηκε προς το νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας που έγινε το νέο παγκόσμιο κέντρο της διεθνούς αντίδρασης. Αρχικά δηλαδή οι ΗΠΑ μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποίησαν την κλασική φαιά πανούκλα ενάντια στη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ του Λένιν και του Στάλιν και ενάντια στην Κίνα του Μάο. Σε αυτήν την περίοδο οι φασίστες σαν γνήσιοι αντικομμουνιστές ήταν παντού αμερικανόφιλοι. Όμως μετά τα 1992 οι φασίστες πείστηκαν όχι μόνο ότι ο πραγματικός κομμουνισμός είχε πεθάνει και στη Ρωσία και στην Κίνα αλλά με ενθουσιασμό διαπίστωναν ότι αυτές οι δύο χώρες είχαν γίνει στην ουσία τους φασιστικές και μάλιστα πανίσχυρες φασιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες. Έτσι μετά τα 1992 ήταν δύσκολο να βρει κανείς μη ρωσόφιλο φαιό φασίστα. Ταυτόχρονα όμως η νεοτσαρική Ρωσία και η Κίνα δεν έχασαν και την αγάπη και την αφοσίωση των ψευτοαριστερών «Κ»Κ που η Ρωσία είχε μετατρέψει από προλεταριακά κόμματα σε πρακτόρικα αποσπάσματα από το 1960. Ανάλογους βαθιούς ιστορικούς δεσμούς είχε η νεοτσαρική Ρωσία με τα χειρότερα στοιχεία μέσα στα σοσιαλδημοκρατικά, φιλελεύθερα και συντηρητικά κόμματα. Αυτό χώρια με τους δυτικούς υφεσιακούς που επιζητούσανε και επιζητούν πάση θυσία καλές σχέσεις με τη Μόσχα και το μετα-μαοϊκό Πεκίνο για να μη διαταράζονται οι μπίζνες του οικονομικά κυρίαρχου δυτικού ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου. Έτσι παντού παλιοί φαιοί φασίστες και ψευτοαριστεροί φασίστες ενώθηκαν σε ένα κοινό φαιοκόκκινο μέτωπο ενάντια σε όποιο αστικό δημοκρατισμό και κυρίως ενάντια σε όποια πραγματική προλεταριακή αριστερά.

Η ενότητα αυτή στη χώρα μας πατήθηκε πολιτικο-ιδεολογικά και ανδρώθηκε στο φιλοσερβικό - φιλογενοκτονικό μέτωπο του 1992-1999. Σε αυτήν πρωτοστάτησε το ψευτοΚΚΕ σα μαχητικό αντιδυτικό «αντιιμπεριαλιστικό» απόσπασμα, κι από την άλλη οργανικοί διανοούμενοι του ελληνικού σωβινισμού και της υπεραντιδραστικής φιλορώσικης πλευράς της Εκκλησίας. Η συνεργασία του ψευτοΚΚΕ με τον Ζουράρι και την Κανέλλη στις Ευρωεκλογές του 1999 ήταν το επιστέγασμα, ενώ η υποτακτική του Κρεμλίνου γραμματέας του ψευτοΚΚΕ Παπαρήγα είχε δικαιολογήσει στα 1999 τη συμπόρευση με «τα παιδιά» της βάσης της Χρυσής Αυγής στο «δρόμο του αγώνα» υπέρ των Σέρβων «αδερφών μας», με τη λογική ότι μέσα από τη συμμετοχή τους στο «αντιιμπεριαλιστικό» κίνημα, «διαπαιδαγωγούνται», άρα ο αγκυλωτός σταυρός που φοράνε δεν είναι μείζον πρόβλημα (!!)

Η μικροαστική αντικαπιταλιστική, οργισμένα αντιδυτική δημαγωγία του σωβινοφασίστα και ρωσόφιλου Χριστόδουλου έδωσε νέο αέρα στα πανιά του φαιοκόκκινου μετώπου, πράγμα που ενισχύθηκε από την επίσης αντικαπιταλιστικής κοπής φρασεολογία του Καρατζαφέρη τα πρώτα χρόνια της διαδρομής του φασιστικού ΛΑΟΣ στην πολιτική σκηνή. Ελάχιστα γνωστό είναι πως πολλά μικρομεσαία στελέχη και μέλη του ψευτοΚΚΕ εντάχθηκαν στο ΛΑΟΣ την περίοδο 2001-2003 και προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην οργανωτική συγκρότηση αυτού του ανοιχτά ρωσόφιλου φασιστικού εκτρώματος. Όπως επίσης λίγοι θυμούνται την ατάκα του Καρατζαφέρη για τη 17Ν, πως συμφωνεί με τις προκηρύξεις της (δηλαδή με την πλατφόρμα του ψευτοΚΚΕ, που μετέφραζε σε «επαναστατική» γλώσσα η 17Ν), αλλά χωρίς το πιστόλι και τις δολοφονίες.

Το σκηνικό ήρθε να συμπληρώσει ο έλεγχος όλων των ιδιωτικών ΜΜΕ από το καθεστώς μέσω του εκβιασμού με την κρατική διαφήμιση και τις άδειες, κι έτσι κατάντησαν έναν ολόκληρο λαό, που έχει στην πλειοψηφία του αυθόρμητα πατριωτική και δημοκρατική καρδιά, να έχει -μέσω πλύσης εγκεφάλου- κνίτικο πολιτικά κεφάλι! Εθνική, δηλαδή κυρίαρχη μορφή αστικής ιδεολογίας στη χώρα μας είναι πια ο κνίτικος «αντικαπιταλισμός» του μικροαστού και του γραφειοκρατικού παράσιτου, συν τον κτηνώδη πρωτόγονο σωβινισμό και αντιμεταναστευτισμό που δουλεύει στις μάζες το ΛΑΟΣ και πιότερο πια η Χρυσή Αυγή!

Οι φαιοκόκκινοι ετοιμάζουν πείνα και φασισμό για την Ελλάδα και προβοκάρισμα της ΕΕ υπέρ Ρωσίας - Κίνας

Δεν είναι τυχαίο πως σαν έγκυρος «εθνικός αναλυτής» προβάλλεται πλέον από το καθεστώς ο αρχικνίτης της δεκαετίας του ’80, υμνητής της σοβιετικής αποικιακής εισβολής στο Αφγανιστάν, αβανταδόρος του Σαμαρά πρόσφατα και σήμερα στέλεχος του ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ Γ. Δελαστίκ. Αυτός προτείνει στα κανάλια και φτιάνει «εθνικές θέσεις» που όλες συντείνουνε στο να διαλύσουμε σα χώρα την ΕΕ με νέους εκβιασμούς και να τη βυθίσουμε πιο βαθιά στην ύφεση και στο δημοσιονομικό χάος.

Ενώ ο κνίτης του ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ Δελαστίκ σεβίρει τις ρωσόφιλες κρατικά κυρίαρχες οικονομικές αναλύσεις στα κανάλια, ο σύντροφός του κνίτης του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκης μιλάει στη Βουλή σαν επίσης εθνικός πολιτικός καθοδηγητής και καλεί τον Παπανδρέου να εκβιάσει όλη την Ευρώπη με το ελληνικό χρέος, με μια Βουλή να σείεται από το χειροκρότημα στο σαλτιμπάγκο αυτό «διανοούμενο». Την ίδια ώρα η παλιά συντρόφισσά των παραπάνω «κομμουνίστρια» Παπαρήγα με την Κανέλλη δίπλα της κερδίζει τους σοβινιστές και τους καθωσπρέπει φασίστες ιδιαίτερα στο στρατό με την «ήρεμη και συνετή» «πατριωτική» και αντικαπιταλιστική της «επανάσταση» που δε σπάει τζάμια όπως ο πρώην κνίτης του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» Αλαβάνος. Ο δε επίσης παλιός κνίτης Τσίπρας έχει υιοθετήσει, με τη βοήθεια του Παπανδρέου, το «αριστερό λαϊκό» ΠΑΣΟΚ των ΔΕΚΟ.

Η χώρα κυβερνιέται στο βάθος σε όλα τα επίπεδα από τον παλιό μηχανισμό του ψευτοΚΚΕ που τον έφτιαξαν οι υποταχτικοί της Ρωσίας και προδότες του κομμουνισμού Φλωράκης – Τσολάκης με τις πλάτες των Σουσλόφ – Μπρέζνιεφ από το 1974 στην Ελλάδα. Αυτοί κρύβουν την κρατική δύναμή τους πίσω από ένα τσόφλι εξουσίας που έχει ακόμα η αρκετά σάπια αλλά μη φασιστική ντόπια και δυτικόφιλη αστική τάξη. Μέγαρο Μαξίμου στη χώρα μας είναι στην πραγματικότητα το Μέγαρο του Περισσού. Καθόλου παράξενο, αφού οι στενές ηγετικές κλίκες μες στο ΠΑΣΟΚ και στη σαμαρική νέα ΝΔ υπηρετούν την ίδια υπερδύναμη τη ρώσικη.

Φαίνεται, λοιπόν, πως για να νιώθουν τόσο σίγουροι για τη μελλοντική νίκη τους και να ξεσκεπάζουν την άτσαλα κρυμμένη υπόγεια ενότητά τους, οι φασίστες κι οι σοσιαλφασίστες (με ηγέτες τους δεύτερους) είναι αποφασισμένοι να κινηθούν γρήγορα, και αυτοί και τα ανατολικά αφεντικά τους. Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη απέναντί τους να μη βρουν στάχτες περασμένων μεγαλείων του δημοκρατικού κινήματος του λαού μας, αλλά ό,τι δημοκρατικό, αντιφασιστικό και λαϊκό έχει να δείξει αυτή η χώρα.

Τα περιθώρια στενεύουν, και ειδικά σε συνθήκες ανεργίας και πείνας που κινδυνεύει να τρελάνει ένα μεγάλο μέρος του λαού, το εξακομματικό καθεστώς έχει δείξει ήδη σαν υπεύθυνους της χρεοκοπίας και εχθρούς του έθνους τους δυτικόφιλους μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, τη φιλελεύθερη –αν και πολύ υποτακτική στο σοσιαλφασισμό- Μπακογιάννη, την ΕΕ καθώς και το δήθεν μονάχα δυτικό –ενώ είναι και ρωσοκινέζικο- ΔΝΤ. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι μια επόμενη «μπούκα» στη Βουλή από ΛΑΟΣτζήδες, Χρυσαυγίτες και ΣΥΡΙΖΑίους, όταν η κρίση θα έχει χτυπήσει κόκκινα, δε θα είναι «επιτυχής», με τη βοήθεια βέβαια των προβοκατόρων Παπανδρέου – Σαμαρά.

Τότε θα ξεκινήσει η πραγματική πείνα, για την ακρίβεια η απόλυτη λιμοκτονία του λαού για να ξεπουληθεί η χώρα φέτα φέτα στη Ρωσία και την Κίνα. Αλλά τότε όσοι θα υψώνουν την τίμια, δημοκρατική και αριστερή φωνή τους δεν θα έχουν απέναντί τους κανέναν αρχιμπάτσο Χρυσοχοϊδη να τους χαϊδεύει στην πλάτη και να τους θωπεύει πολιτικά, αφήνοντάς τους να πετάνε ανενόχλητοι μολότοφ. Οι δημοκράτες και ακόμα περισσότερο οι πραγματικοί αριστεροί θα τρώνε μια γκλομπιά στο κεφάλι και θα καταλήγουν στο κρατητήριο πριν βγάλουν κιχ. Κι όχι με την κατηγορία του αντικαπιταλιστή ή του μπολσεβίκου, αλλά με εκείνη του «εβραίου φιλοαμερικάνου προδότη της χώρας και των νέων συμμάχων της», δηλαδή των νεοναζιστών σοσιαλιμπεριαλιστών Ρωσίας και Κίνας. Η απόλυτη, χυδαία αντιστροφή είναι στη φύση του σοσιαλφασισμού.

Το αντιφασιστικό δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο

Αυτή την πορεία μπορεί να την αποτρέψει στη βαθιά εξαρτημένη από τον σοσιαλιμπεριαλισμό και γενικότερα τον ιμπεριαλισμό χώρα μας μονάχα ένα πλατύ αντιφασιστικό δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο, ένα λαϊκό στην ουσία του μέτωπο, όπως το πρότεινε και πρώτη το έβαλε στη ζωή πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνής με επικεφαλής τους Στάλιν και Δημητρώφ.

Σε αυτό το μέτωπο χωράει όλη η πλατιά δημοκρατική μάζα που σήμερα μένει έξω από την ενεργό πολιτική απογοητευμένη και μπερδεμένη από τις πλαστογραφίες του σοσιαλφασισμού, χωράει δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Αλλά χωράνε και μη φασιστικά, μη ρωσόδουλα στελέχη των δύο μισοδημοκρατικών αστικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και βέβαια τα αντίστοιχα της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» της Μπακογιάννη ή της Δράσης των δύο κομμάτων που δεν έχουν ρωσόδουλη ηγεσία. Χωράνε οι χιλιάδες τίμιοι και αριστεροί άνθρωποι της βάσης που ακόμη ακολουθούν με βαριά καρδιά τα κόμματα της ψευτοαριστεράς «Δημοκρατική Αριστερά» – ΣΥΝ – ψευτοΚΚΕ - και τους διάφορους οικολόγους και εξωκοινοβουλετικούς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σαπίσει όπως οι ρωσόδουλοι γραφειοκράτες καθοδηγητές τους, γι αυτό πολλοί από αυτούς ήδη μυρίζονται πως κάτι δεν πάει καλά και πως έμπλεξαν με απατεώνες που καμιά σχέση δεν έχουν με την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, το ψωμί, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Χωράει η δημοκρατική διανόηση που κουρνιάζει σήμερα φοβισμένη από τα γιαούρτια και τους τραμπουκισμούς του σοσιαλφασισμού στα αμφιθέατρα, στις παρουσιάσεις βιβλίων, στις κοινωνικές εκδηλώσεις και στρουγγίζεται πίσω από το ΠΑΣΟΚ και τη «Δημοκρατική Αριστερά», για να έχει δικαίωμα να δημοσιεύει πού και πού κανένα άρθρο. Χωράει σε τελική ανάλυση παραπάνω από το 90% του λαού, που στο βάθος, παρά το εντατικό φιλορώσικο και ψευτο-αντικαπιταλιστικό φροντιστήριο δεκαετιών, δεν θέλει να είναι η χώρα του υποδουλωμένη σε κανένα ξένο αφεντικό.

Ένα τέτοιο μέτωπο θα θέτει σα μίνιμουμ στόχο την αποτροπή του εκφασισμού της χώρας μας, δηλαδή την υπεράσπιση της δημοκρατίας και την έξοδο από το οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό τέλμα μέσα από μια κυβέρνηση του Αντιφασιστικού Δημοκρατικού Πατριωτικού Μετώπου, στα πρότυπα της αντιφασιστικής Δημοκρατικής Ισπανίας του 1936-1939, θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις απελευθερώνοντας ιδιωτικές και δημόσιες-κρατικές επενδύσεις και τσακίζοντα τους σαμποτέρ, θα εγγυηθεί το ψωμί και την πολιτική λευτεριά του λαού μας, θα θέσει αμέσως εκτός νόμου και θα τσακίσει με τη λαϊκή αυτενέργεια τις φασιστικές συμμορίες, θα εξουδετερώσει σε βάθος τη ναζιστική και τη φαιοκόκκινη προπαγάνδα. Τέλος θα κινηθεί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για περισσότερη δημοκρατία και σε βαθιά ενότητα με το μπλοκ χωρών του Τρίτου Κόσμου. Έτσι θα θεμελιώσει την πραγματική εθνική ανεξαρτησία και θα αποτρέψει την υποδούλωση στο φασιστικό ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας – Κίνας, ενώ θα αντισταθεί και στην ηγεμονική, προβοκατόρικη και υφεσιακή προς τον σοσιαλιμπεριαλισμό πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό το μέτωπο είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να συγκροτηθεί ΣΗΜΕΡΑ και χωρίς καθυστέρηση. Είναι ξεκάθαρο πως ειδικά στη χώρα μας αυτό το μέτωπο θα είναι πρώτα και κύρια ένα λαϊκό μέτωπο, που με τη δυναμική και την ορμή του θα τραβήξει μαζί και τα μη φασιστικά τμήματα της αστικής τάξης, που γενικά διακρίνεται για το συμβιβαστικό προς τον ιμπεριαλισμό, αλλά και προς το φασισμό πνεύμα της.

Οι κομμουνιστές, οι πολιτικοί κληρονόμοι της παράδοσης του παλιού ηρωικού ΚΚΕ, οι πιο συνεπείς και αδιάλλακτοι αντιφασίστες, πρέπει και θα βρίσκονται στη θέση τους। Άλλωστε αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να βρεθούν στο στίβο του αγώνα με τις πλατιές μάζες που βρίσκονται κάτω από την επιρροή των αστικών ιδεών και να τις πείσουν, με το παράδειγμα και με τα επιχειρήματά τους, για τους τελικούς επαναστατικούς προγραμματικούς σκοπούς και στόχους τους.

http://oakke.blogspot.com