Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΈΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ «ΤΙΝΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΙΑ»

ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ «ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ»

Η στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη με εντολή του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα, μια κατάφωρη καταπάτηση της βασικής αρχής της ειρηνικής συνύπαρξης, που είναι η μη επέμβαση ενός κράτους στα εσωτερικά ενός άλλου δηλαδή η μη αφαίρεση του δικαιώματος του να διαλέγει την κυβέρνηση και τον τρόπο της διακυβέρνησής του. Αν γίνει δεκτή η λογική αυτής της επέμβασης τότε κάθε εσωτερική διαπάλη σε μια χώρα που θα παίρνει αιματηρά χαρακτηριστικά θα δίνει το δικαίωμα στα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να της επιβάλλουν διακυβέρνησή και διαμοιρασμό της εξουσίας ανάλογα με την ισχύ του καθενός από αυτά. Αν αυτό το γεγονός συνδυαστεί με το ότι ανάμεσα σε αυτά τα 5 κράτη τα 3 κυρίαρχα είναι η υπερεπεμβατική και αλαζονική ΗΠΑ, η προσαρτησιακή νεοχιτλερική Ρωσία και η οικονομικά άπληστη Κίνα, καταλαβαίνει κανείς ποια εποχή βαρβαρότητας στις διεθνείς σχέσεις ανοίγει η επέμβαση της Λιβύης.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αν εξετάσει κανείς τα πράγματα πιο συγκεκριμένα. Φαινομενικά επικεφαλής της επέμβασης στη Λιβύη είναι οι δυο μη φασιστικές και λιγότερο τραμπούκικες χώρες από τις 5 του Συμβουλίου Ασφαλείας και η αποστολή που διατείνονται πως διεκπεραιώνουν είναι η άμυνα των αμάχων ή για τους πιο ανοιχτά επεμβασίες η νίκη της «παναραβικής δημοκρατικής εξέγερσης» πάνω στην δικτατορία Καντάφι. Αυτή η εικόνα κρύβει την αληθινή φύση αυτού που συμβαίνει που είναι η κυριαρχική είσοδος στη Μεσόγειο και στον Κόλπο του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Δεν είναι δημοκρατικές οι αραβικές εξεγέρσεις αφού ηγούνται σε αυτές φασιστικές δυνάμεις

Στις σημερινές αραβικές εξεγέρσεις συμμετέχουν και δημοκράτες επειδή αυτές στέκονται απέναντι σε καθεστώτα που είναι όντως αυταρχικά ή και δικτατορικά. Αλλά αυτό από μόνο του δεν κάνει τις εξεγέρσεις αυτές δημοκρατικές. Η πικρή πείρα της εξέγερσης κατά του Σάχη του Ιράν στα 1980 το αποδεικνύει. Δύσκολα θα βρει κανείς σήμερα ιρανούς δημοκράτες που να μην συμφωνούν στο ότι η χομεϊνική δικτατορία ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη του Σάχη. Αυτό οφείλεται στο ότι οι νεομεσαιωνιστές ισλαμοφασίστες είχαν από την αρχή την ηγεμονία στο αντισαχικό μέτωπο χωρίς οι δημοκράτες να το ξέρουν. Σήμερα στις αραβικές εξεγέρσεις επίσης την πολιτική ηγεμονία την έχουν οι πιο μαύρες κυρίως ισλαμοφασιστικές και δευτερευόντως οι ψευτοααριστερές σοσιαλφασιστικές δυνάμεις. Αυτές έχουν παγκόσμια την εξής μίνιμουμ κοινή πλατφόρμα: «οι πλατιές μάζες δεν μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιες για τη ζωή τους γιατί έχουν μια ροπή προς την εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση κυρίως εξ αιτίας των υπερκαταναλωτικών τάσεων που τους ενσταλάζει το διεθνές κεφάλαιο το οποίο ενσαρκώνεται τελικά στο συνωμότη εβραίο του χιτλερισμού. Σαν αλλοτριωμένες οι μάζες μπορούν να απελευθερωθούν μόνο από μια φωτισμένη δικτατορία των αδιάφθορων ερμηνευτών των παλιών γραφών τύπου Ισλάμ, ή τύπου αποξηραμένου δήθεν μαρξισμού». Γι αυτό δεν θα δει κανείς σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις πουθενά την λέξη «δημοκρατία», παρά μόνο την διφορούμενη λέξη «ελευθερία»

Η συνέχεια εδώ:
http://oakke.blogspot.com/2011/03/blog-post_3676.html#more