Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-Ο ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-Ο ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 

Κοτζιάς και Ντούγκιν στο ΠΑΠΕΙ

  Σε νέ­α ι­στο­ρι­κή φά­ση μπή­κε η Ελ­λά­δα με την ά­νο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση. Αντί­θε­τα ό­μως α­πό ε­κεί­νο που ι­σχυ­ρί­ζε­ται ο ί­διος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι πο­λι­τι­κοί του φί­λοι πα­ντού στον κό­σμο, το ι­στο­ρι­κά ση­μα­ντι­κό σε αυ­τήν την ά­νο­δο δεν βρί­σκε­ται στην ά­νο­δο της α­ρι­στε­ράς στην ε­ξου­σί­α, αλ­λά στην ά­νο­δο μιας α­κρο­δε­ξιάς νέ­ου τύ­που,

μιας α­κρο­δε­ξιάς φαιο-”κόκ­κι­νου” τύ­που υ­πη­ρέ­τριας της νε­ο­να­ζι­στι­κής που­τι­νι­κής Ρω­σί­ας. Στην ου­σί­α,  στις 25 του Γε­νά­ρη του 2015 ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α, πα­τώ­ντας πά­νω σε έ­να ρεύ­μα λα­ϊ­κής ορ­γής και από­γνω­σης, μια συμ­μο­ρί­α ελ­λή­νων Κου­ί­σλι­γκ που ντύ­θη­καν α­ρι­στε­ροί πα­τριώ­τες. Μά­λι­στα δεν ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α μό­νο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλ­λά κά­τω α­πό τις φτε­ρού­γες του θα χω­θεί μέ­σα στο ευ­ρύ­τε­ρο κρά­τος, α­θό­ρυ­βα και χω­ρίς να ε­κτί­θε­ται στο λα­ό, έ­να ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι και α­πό τη ρω­σό­δου­λη και α­κό­μα πιο πο­λι­τι­κά α­πο­σταγ­μέ­νη φαιο-”κόκ­κι­νη” φα­σι­στι­κή α­ντί­δρα­ση των α­ντι­μαρ­ξι­στών του ψευ­τοΚ­ΚΕ και των να­ζί της Χρυ­σής Αυ­γής.

Αν ο ελ­λη­νι­κός λα­ός δεν μπο­ρέ­σει να ε­νω­θεί έ­γκαι­ρα ε­νά­ντια στο φαιο-”κόκ­κι­νο” μέ­τω­πο  και να το ρί­ξει α­πό τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώ­ρας πριν αυ­τό κα­τα­λά­βει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό η χώ­ρα κιν­δυ­νεύ­ει να μπει σε μια μα­κρυά νύ­χτα δι­κτα­το­ρί­ας πι­θα­νά με κοι­νο­βου­λευ­τι­κό μαν­δύ­α μέ­σα α­πό την ο­ποί­α θα μπο­ρεί να  βγει μό­νο με πά­ρα πο­λύ πό­νο και με­τά α­πό α­νεί­πω­τες κα­τα­στρο­φές. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση πά­ντως, πι­στεύ­ου­με ό­τι τε­λι­κά αυ­τή η ε­ξου­σί­α θα γί­νει τό­σο κα­θο­λι­κά μι­ση­τή που η α­να­τρο­πή της ό­χι μό­νο θα εί­ναι α­να­πό­φευ­κτη αλ­λά θα δώ­σει σαν δια­δι­κα­σί­α  την πο­λι­τι­κο­ϊ­δε­ο­λο­γι­κή γνώ­ση και ορ­γά­νω­ση που χρειά­ζε­ται η χώ­ρα για να πνί­ξει μέ­σα της ό,τι την ε­μπό­δι­ζε πά­ντα να γί­νει σύγ­χρο­νη, δη­μο­κρα­τι­κή και ανε­πτυγ­μέ­νη πα­ρα­γω­γι­κά και  τε­λι­κά την κα­τά­φα­γε α­πό μέ­σα, την α­πο­σύν­θε­σε και τη με­τέ­τρε­ψε ε­δώ και αρ­κε­τά χρό­νια στον πιο ύ­που­λο ε­χθρό ό­λης της ευ­ρω­πα­ϊ­κής ε­νο­ποί­η­σης και προ­ό­δου.

 

Παλιό το τέρας

 

Αρ­κε­τά σύ­ντο­μα οι δη­μο­κρα­τι­κοί άν­θρω­ποι στη χώ­ρα μας και σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη θα εκ­πλα­γούν για το τέ­ρας που θα δουν να α­να­δύ­ε­ται μέ­σα α­πό αυτή τη νέ­α ε­ξου­σί­α που προ­βάλ­λε­ται με το πρό­σω­πο ε­νός γε­λα­στού Τσί­πρα. Ή­δη έχουν εκ­πλα­γεί για την ε­νό­τη­τα του “φι­λο­ευ­ρωπαί­ου” και “α­ρι­στε­ρού” ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το α­κρο­δε­ξιό α­ντι-ευ­ρω­πα­ϊ­κό Α­ΝΕΛ, ε­νώ πή­ραν και έ­να α­κό­μα πιο με­γά­λο  σοκ με την υ­πο­στή­ρι­ξη της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης στους ρώ­σους ει­σβο­λείς και διαμε­λι­στές της Ου­κρα­νί­ας. Ε­κεί­νο που πι­θα­νά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα προ­σπα­θή­σει να πουλή­σει στον ελ­λη­νι­κό λα­ό, στην  Ευ­ρώ­πη και γε­νι­κά στη Δύ­ση εί­ναι ό­τι αυ­τή η α­νοι­χτή πο­λι­τι­κή στρο­φή της Ελ­λά­δας προς τη Ρω­σί­α εί­ναι μια ου­σια­στι­κά  πρό­σφα­τη  α­πά­ντη­ση  στην κα­τα­στρο­φή και στην πεί­να που τά­χα έ­φε­ραν οι δυτι­κοί δα­νει­στές στη χώ­ρα.  Έ­τσι ό­χι μό­νο θα κρύ­ψει το α­κρι­βώς α­ντί­θε­το, ό­τι δη­λα­δή τη χρε­ω­κο­πί­α την πεί­να και την κα­τα­στρο­φή την έ­φε­ρε έ­να 40χρο­νο σα­μπο­τάζ  των ρω­σό­δου­λων το ο­ποί­ο κλι­μα­κώ­θη­κε και μέ­σα στην κρί­ση και στο ο­ποί­ο ο ί­διος ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρω­τα­γω­νί­στη­σε, αλ­λά θα α­παι­τή­σει οι­κο­νο­μικά και πο­λι­τι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα α­πό την Ε­Ε για να μην  α­να­τι­νά­ξει ό­λο το ευρω­πα­ϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα με μια α­νοι­χτή  χρε­ω­κο­πί­α της Ελ­λά­δας και μια α­κό­μα πιο α­νοι­χτή προ­σχώ­ρη­σή της στη ρώ­σι­κη ε­πιρ­ρο­ή.  Με αυ­τόν τον εκ­βια­σμό και με δε­δο­μέ­νη την ε­πί­σης μα­κρό­χρο­νη, με­θο­δι­κή διά­βρω­ση των κρα­τών και των ε­νωσια­κών θε­σμών  της Ε­Ε και των Η­ΠΑ από η­γέ­τες υ­πο­τα­κτι­κούς ή και φι­λι­κούς προς τη Ρω­σί­α, η η­γε­τι­κή ο­μά­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  θα προ­σπα­θή­σει να βά­λει μια βα­θειά  δι­πλή σφή­να: σφή­να  στην ή­δη προ­χω­ρη­μέ­νη α­ντί­θε­ση α­νά­με­σα στα πιο ανε­πτυγ­μέ­να πα­ρα­γω­γι­κά κρά­τη της Ε­Ε και στα σχε­τι­κά πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­να, και σφή­να  α­νά­με­σα στις υ­φε­σια­κές α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α κυ­βερ­νή­σεις  και σε αυ­τές που της α­ντι­στέ­κο­νται.

Ο ρό­λος των ελ­λή­νων μαρ­ξι­στών εί­ναι να α­πο­κα­λύ­ψουν ό­τι το τέ­ρας που οι έλ­λη­νες και  οι ευ­ρω­παί­οι δη­μο­κρά­τες  θα δουν να α­να­δύ­ε­ται μπρο­στά στα μά­τια τους εκ­κολά­φθη­κε ε­δώ και πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες α­πό τους νε­ο­τσα­ρικούς  α­στούς νέ­ου τύ­που  που πή­ραν την ε­ξου­σί­α στην ΕΣ­ΣΔ στα 1956. Αυ­τοί ορ­γάνω­σαν μια ο­μά­δα πρα­κτό­ρων τους στο ε­σω­τε­ρι­κό του πα­λιού  ΚΚΕ, με­τά ε­ξο­λό­θρευ­σαν με ω­μή  βί­α την ε­πα­να­στα­τι­κή η­γε­σί­α του, το διέλυ­σαν και τε­λι­κά έφτια­ξαν έ­να ο­μοί­ω­μα κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος,  ε­ντε­λώς δι­κό τους, πρα­κτό­ρικο, α­ντε­πα­να­στα­τι­κό και α­ντι­μαρ­ξι­στι­κό. Αυ­τό το κόμ­μα, α­φού έ­κα­νε ό­τι μπορού­σε για να μα­ταιώ­σει τη με­γά­λη ε­ξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, μπή­κε μέ­σα της και μέ­σα στα σπλάχνα  της ευ­ρύ­τε­ρης α­ρι­στε­ράς και της με­τα­πο­λυ­τε­χνεια­κής δη­μο­κρα­τί­ας και τα δη­λη­τη­ρί­α­σε και τα δύ­ο με­τα­τρέ­πο­ντας έ­να κομ­μά­τι τους στο φα­σι­στι­κό α­ντί­θε­τό τους. Το πιο δι­πρό­σω­πο κομ­μά­τι του ψευ­τοΚΚΕ με ε­πι­κε­φα­λής τους χει­ρό­τε­ρους α­ρι­βί­στες έ­φτια­ξε τον  ΣΥΝ- ΣΥΡΙ­ΖΑ που α­νέ­λα­βε το ρό­λο του προ­γε­φυ­ρώ­μα­τος μέ­σα στην  πα­λιού τύ­που α­στι­κή τάξη και κυ­ρί­ως μέ­σα στο κρά­τος της. Αυ­τό το κόμ­μα έ­γι­νε ο αρ­χη­γός του πα­ρα­γωγι­κού σα­μπο­τάζ  και το  ι­δε­ο­λο­γι­κό  πο­λι­τι­κό αλ­λά συ­χνά και ορ­γα­νω­τι­κό στήριγ­μα της πο­λι­τι­κής  ψευ­το­ε­παναστα­τι­κής βί­ας, ε­νώ ή­ταν και εί­ναι ο κύριος πο­λι­τι­κός προ­στά­της των νε­ο­να­ζί και της δι­κιάς τους βί­ας. Ταυ­τό­χρονα ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μα­ζί πά­ντα με το ψευ­τοΚ­ΚΕ, βο­ή­θη­σαν τους πα­λιού τύ­που α­στούς πρά­κτο­ρες και φί­λους της νε­ο­τσα­ρι­κής Ρω­σί­ας να ε­πι­κρα­τή­σουν μέ­σα στα δύ­ο με­γά­λα α­στι­κά κόμ­μα­τα τη ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ, εκ­κα­θα­ρί­ζο­ντας κυ­ρί­ως μέσω ε­πι­λε­κτι­κών υ­παρ­κτών και α­νύ­παρ­κτων σκαν­δά­λων τους εκ­προ­σώ­πους της ντό­πιας  δυ­τι­κό­φι­λης α­στι­κής τά­ξης,  και να ε­πι­βά­λουν την κυ­ριαρ­χί­α της ρωσό­φι­λης πο­λι­τι­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κής γραμ­μής μέ­σα σ’ αυ­τά τα κόμ­μα­τα. Ταυ­τό­χρο­να οι ί­διοι αυ­τοί ψευ­το­α­ρι­στε­ροί ε­ξα­σφά­λι­σαν α­πό τους συ­νερ­γά­τες τους πρω­θυ­πουρ­γούς μια ου­σια­στι­κά α­διά­πτω­τη πο­λι­τι­κή α­συ­λί­α που τε­λικά  τους έ­φε­ρε στην ε­ξου­σί­α.  

 

Στε­λε­χι­κά πρα­κτο­ρι­κό κόμ­μα ή κόμ­μα με αρ­χη­γό πρά­κτο­ρα. Η βα­σι­κή δια­φο­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό τη ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ

 

Αυ­τό το πιο προ­ω­θη­μέ­νο και πιο ει­δι­κευ­μέ­νο στην κρα­τι­κή διείσ­δυση πο­λι­τι­κό α­πό­σπα­σμα  του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού α­νέ­βη­κε τε­λι­κά στην κυ­βέρ­νη­ση α­ξιο­ποιώ­ντας πά­νω α­πό ό­λα την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση που το ί­διο και οι ρω­σό­δου­λοι πρω­θυ­πουρ­γοί προ­κά­λε­σαν, αλ­λά που τη χρε­ώ­θη­καν οι δυ­τι­κοί μο­νο­πω­λι­στές δα­νει­στές οι ο­ποί­οι πο­λι­τι­κά τυ­φλοί και τα­ξι­κά χοντρό­πε­τσοι α­νέ­λα­βαν ευ­χα­ρί­στως το ρό­λο του ορ­γα­νω­τή της πεί­νας και της ανερ­γί­ας του λα­ού μιας ξέ­νης χώ­ρας που  οι πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας τους τον ανέ­θε­σαν.

Έ­τσι ήρ­θαν τώ­ρα οι πρά­κτο­ρες μα­ζι­κά στη ε­ξου­σί­α  με το κόμ­μα τους. Δη­λα­δή δεν ήρ­θαν, α­πλά με έ­ναν ει­σο­δι­στή πρω­θυ­πουρ­γό σαν τον Α. και Γ. Πα­πανδρέ­ου, σαν τον Ση­μί­τη, σαν τον Κα­ρα­μαν­λή τον Β, ή σαν τον προ­βο­κά­το­ρα Σαμα­ρά, που α­πλά διοι­κού­σαν α­πό την κο­ρυ­φή γε­νι­κά ξέ­να προς αυ­τούς κόμ­μα­τα, δη­λα­δή κόμ­μα­τα φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά και εν μέ­ρει ε­θνι­κο­σο­βι­νι­στι­κά, δη­λα­δή κόμμα­τα που πλειο­ψη­φι­κά εί­χαν στε­λέ­χη με δια­φο­ρε­τι­κή  α­πό τους ί­διους πο­λιτι­κή  και ι­δε­ο­λο­γι­κή γραμ­μή, στε­λέ­χη  τα ο­ποί­α  ό­μως ή­ταν δί­χως ι­σχυ­ρό χαρα­κτή­ρα και πε­ποι­θή­σεις ό­πως συμ­βαί­νει ι­στο­ρι­κά με την ελ­λη­νι­κή α­στι­κή τά­ξη. Αυ­τή τη φο­ρά  οι πρά­κτο­ρες  ήρ­θαν   μα­ζι­κά με έ­να κόμ­μα ο­λό­κλη­ρο που έ­χει μπό­λι­κα η­γε­τι­κά στε­λέ­χη ξε­σκο­λι­σμέ­νους πρά­κτο­ρες και έ­χει και άλ­λους χιλιά­δες μη συ­νει­δη­τούς πρά­κτο­ρες, δη­λα­δή α­πλούς μι­κρο­με­σαί­ους σοσιαλ­φα­σί­στες που  τα­ξι­κά εί­ναι φι­λό­δο­ξοι μι­κρο­α­στοί, οι ο­ποί­οι  δεν ξέ­ρουν τό­σο κα­λά να α­γα­πά­νε τη Ρω­σί­α ό­σο να μι­σούν τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό α­ντι­φα­σι­στικό δη­μο­κρα­τι­σμό και τον δυ­τι­κού τύ­που κα­πι­τα­λι­σμό που δεν τους ε­πι­τρέπουν να εί­ναι κι αυ­τοί “κά­τι” ό­πως τους υ­πό­σχε­ται η δρα­στή­ρια στε­λε­χι­κή συμμε­το­χή τους σε έ­ναν  πα­ρα­σι­τι­κό κρα­τι­κό στρα­τό.

Να για­τί εί­ναι τό­σο ξε­χω­ρι­στό ό­τι συμ­βαί­νει σή­με­ρα. Ό, τι κά­νει μέ­σα σε λί­γες μέ­ρες ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι μέ­σα στις κα­λύ­τε­ρες προ­δια­γρα­φές του, α­πό τη σύν­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης ως τα τε­λε­τουρ­γι­κά. Πα­ντού η δι­προ­σω­πί­α, ο πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­σμός και ο έρ­πων φα­σι­σμός.

Έ­τσι ο πρω­θυ­πουρ­γός παίρ­νει α­θό­ρυ­βα την ευ­χή του αρ­χιε­πί­σκο­που για να ορ­κι­στεί μπρο­στά στα διε­θνή ΜΜΕ σαν ά­θε­ος. Ταυ­τό­χρο­να πά­λι μπρο­στά στα διε­θνή ΜΜΕ τε­λεί μια μη θρη­σκευ­τι­κή  ορ­κω­μο­σί­α ό­λου του υ­πουρ­γι­κού του συμ­βου­λί­ου που θα ι­κα­νο­ποι­ή­σει την ευ­ρω­πα­ϊ­κή πρό­ο­δο που  έ­χει κα­τα­κτή­σει ε­δώ και δυο αιώ­νες το δια­χω­ρι­σμό εκ­κλη­σί­ας κρά­τους, ε­νώ λί­γο πριν πά­λι στη ζού­λα έ­χει υ­πο­σχε­θεί στον αρ­χιε­πί­σκο­πο ό­τι θα α­να­βαθ­μί­σει τη σχέ­ση εκ­κλη­σί­ας και πο­λι­τεί­ας. Με­τά αυ­τός ο πιο νε­α­ρός πο­λι­τι­κός α­πα­τε­ώ­νας στην ι­στο­ρί­α των ελ­λή­νων πρω­θυ­πουρ­γών, πη­γαί­νει να α­πο­τί­σει τι­μές στο με­γά­λο ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να υ­πό την κα­θο­δή­γη­ση των κομ­μου­νι­στών α­φού προ­η­γού­με­να έ­χει α­νε­βά­σει για πρώ­τη φο­ρά στην με­τα­δι­κτα­το­ρι­κή Ελλά­δα τη φα­σί­ζου­σα α­κρο­δε­ξιά στην ε­ξου­σί­α και μά­λι­στα στο ρό­λο του πο­λι­τι­κού προ­ϊ­στα­μέ­νου του στρα­τού.

 

Ο μικροΦύρερ εξορμά και δικαιώνει τον προϊστάμενο του αληθινό Φύρερ Πούτιν

 

Και ό­λα αυ­τά, α­πό τις τε­λε­τουρ­γί­ες ως τη σύν­θε­ση της νέ­ας κυ­βέρ­νησης και μέ­χρι το αιφ­νι­δια­στι­κό πα­γκό­σμιας ση­μα­σί­ας σπά­σι­μο του κοι­νού με­τώ­που της Ε­Ε α­πέ­να­ντι στους ρώ­σους ει­σβο­λείς και δια­με­λι­στές της Ου­κρα­νί­ας, γί­νο­νται α­πό τον πρω­θυ­πουρ­γό χω­ρίς κα­νένα κομ­μα­τι­κό όρ­γα­νο να έχει συ­νε­δριά­σει ε­κτός ί­σως α­πό την ά­τυ­πη κα­μα­ρί­λα του, που πε­ρι­λαμ­βά­νει ε­κτός α­πό τους πα­λιούς κνί­τες που τον φέ­ρα­νε στην ε­ξου­σί­α και προ­σω­πι­κούς φί­λους του και άλ­λους ευ­νο­ού­με­νους. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό που α­κό­μα και μέ­λη της πο­λι­τι­κής γραμ­μα­τεί­ας τό­νι­ζαν στις τη­λε­ο­ρά­σεις τις ώ­ρες που σχη­μα­τι­ζό­ταν η κυ­βέρ­νη­ση ό­τι δεν ή­ξε­ραν τί­πο­τα για τη σύν­θε­σή της για­τί αυ­τό ή­ταν της α­πό­λυ­της αρ­μο­διό­τη­τας του πρω­θυ­πουρ­γού. Ε­δώ α­μέ­σως-α­μέ­σως φαί­νε­ται η πρα­κτι­κή ση­μα­σί­α της διά­λυ­σης των δί­χως αρ­χές συ­νι­στω­σών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που τε­λι­κά δεν εκ­χώ­ρη­σαν την αυ­τό­νο­μη λει­τουρ­γί­α τους σε έ­να ενιαί­ο κόμ­μα που λει­τουρ­γεί δη­μο­κρα­τι­κά, αλ­λά σε έ­ναν μι­κρο­Φύ­ρερ που παίρνει την ε­ξου­σί­α του και τη γραμ­μή του κα­τευ­θεί­αν α­πό τον πρε­σβευ­τή μιας ξέ­νης δύναμης.

Το τε­λευ­ταί­ο το λέ­με για­τί κα­νείς λο­γι­κός άν­θρω­πος που ξέ­ρει έστω και λί­γο την ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή ζω­ή και την ι­στο­ρί­α της δεν μπο­ρεί να φα­ντα­στεί πρω­θυ­πουρ­γό δύ­ο η­με­ρών να έ­χει πά­ρει μό­νος του την α­πό­φα­ση να συ­γκρου­στεί με ό­λη την Ευ­ρώ­πη και να την κα­τη­γο­ρή­σει για α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τα στη λή­ψη α­πο­φά­σε­ων και μά­λι­στα της α­πό­φα­σης της να συ­νε­χί­σει να αντι­στέ­κε­ται  στοι­χειω­δώς στον κύ­ριο σή­με­ρα ε­χθρό της, χω­ρίς να έ­χει τις πε­λώ­ριες πλά­τες και τέ­λεια γνώ­ση των εν­δο- ευ­ρω­πα­ϊ­κών α­ντι­θέ­σε­ων και συ­σχε­τι­σμών. Αυ­τή η δια­σπα­στι­κή πρά­ξη α­πέ­να­ντι σε μια ε­θε­λο­ντι­κή και δη­μο­κρα­τι­κή έ­νω­ση κρα­τών- που εί­ναι η Ε­Ε- εμ­φα­νί­ζε­ται σαν το ά­κρο ά­ω­το του πα­τριω­τι­σμού της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης ε­νώ εί­ναι το ά­κρο ά­ω­το της υ­πο­δού­λω­σής της σε μια υ­περ­δύ­να­μη που μό­νο με ω­μή βί­α ή με εκ­βια­σμούς ξέ­ρει να “ε­νώ­νε­ται” με άλ­λες χώ­ρες.

 

Η χώ­ρα μας ή­δη έ­χει μπει σε με­γά­λες πε­ρι­πέ­τειες με τη συμ­μο­ρί­α που α­νέ­βη­κε στην κυ­βέρ­νη­ση. Α­πό ό­σα μπο­ρού­με να συ­μπε­ρά­νου­με α­πό την πο­λιτι­κή φύ­ση της και α­πό  τις 3 μέ­ρες δρά­σης της, ε­κεί­νο που θα ε­πι­διώ­ξει πάνω απ ό­λα  εί­ναι να προ­ω­θή­σει πιο δρα­στή­ρια α­πό κά­θε προ­η­γού­με­νη κυ­βέρ­νη­ση, την α­πό τα μέ­σα διά­σπα­ση της Έ­νω­σης υ­πέρ του α­ποι­κιο­κρά­τη α­φέ­ντη της. Μόνο που α­ντί­θε­τα με τις προ­η­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις που χρη­σι­μο­ποιού­σαν  μόνο  τον οι­κο­νο­μι­κό εκ­βια­σμό της ελ­ληνι­κής χρε­ω­κο­πί­ας, αυ­τή ε­δώ θα χρη­σιμο­ποι­ή­σει και την α­πει­λή βέ­το, μα­ζί με την Κύ­προ στο ου­κρα­νι­κό για να βο­η­θήσει ά­με­σα το α­φε­ντι­κό της και να το ε­λα­φρύ­νει α­πό την ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρη οι­κο­νο­μι­κή πί­ε­ση α­πό τις κυ­ρώ­σεις.

Ό­μως βγαί­νο­ντας στο ξέ­φω­το, σαν μια ρωσό­φι­λη, και μά­λι­στα σαν η πιο ε­νερ­γη­τι­κά ρω­σό­φι­λη μέ­σα στην Ε­Ε κυ­βέρ­νη­ση, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα συσπει­ρώ­σει σύ­ντο­μα ε­νά­ντια της τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φί­α των λα­ών της Ευρώ­πης και την πλειο­ψη­φί­α των κυ­βερ­νή­σε­ων κα­θώς ου­σια­στι­κά θα η­γη­θεί ε­νός ο­λό­κλη­ρου μετώ­που διά­σπα­σης της Έ­νω­σης. Α­ντί­θε­τα α­πό ό­τι πι­στεύ­ουν πολ­λοί η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, δη­λα­δή η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α, δεν έ­κα­νε μια α­πο­κοτιά με το να στρα­φεί α­νοι­χτά και προ­κλη­τι­κά ε­νά­ντια στην κοι­νή α­πό­φα­ση για το ου­κρα­νι­κό. Ή­δη ό­λα δεί­χνουν ό­τι οι κυ­βερ­νη­τι­κές ηγεσί­ες της Γαλλί­ας, της Ι­τα­λί­ας, της Αυ­στρί­ας, της Τσε­χί­ας, της Ουγ­γα­ρί­ας, α­κό­μα και αυ­τή της δι­πρό­σω­πης Μέρ­κελ πε­ρί­με­ναν κά­ποια άλ­λη  κυ­βέρ­νη­ση να μπει μπρο­στά για να υ­πο­στη­ρί­ξει ω­μά τη “συ­νεν­νό­η­ση” με τη Ρω­σί­α και αυ­τές να κρυ­φτούν πίσω της σαν πιο “με­τριο­πα­θείς” και  έ­τσι να ε­πι­τευ­χθεί μια ε­λε­ει­νή συμ­βι­βαστι­κή α­πό­φα­ση υ­πέρ της Ρω­σί­ας ε­νά­ντια στην ε­πέ­κτα­ση των κυ­ρώ­σε­ων, πράγ­μα που τε­λι­κά έ­γι­νε. Οι πα­ρα­πά­νω φι­λο­ρώ­σι­κες ή α­κραί­α υ­φε­σια­κές η­γε­σί­ες δεν  α­πο­τολ­μούν να ξε­κι­νή­σουν κά­τι τέ­τοιο, ό­πως δεν το α­πο­τολμά και ο ρωσό­δου­λος Ο­μπά­μα, για τον α­πλό λό­γο ό­τι αυ­τές δεν έ­χουν ε­λέγ­ξει ού­τε την κοινή γνώ­μη των χω­ρών τους, ού­τε τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη, ού­τε, κυρί­ως, το στρα­τό τους για να βγά­λουν μια κύ­ρια φι­λο­ρώ­σι­κη και α­ντι­δυ­τι­κή από­φα­ση, ό­πως μπο­ρεί χο­ντρι­κά να το κά­νει μια κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Α­πό ε­κεί και πέ­ρα η πα­νί­σχυ­ρη ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α μπο­ρεί να στη­ρί­ξει τέ­τοιες με­γάλες κι­νή­σεις που αυ­τή α­να­θέ­τει στα α­δύ­να­μα τσι­ρά­κια της για­τί έ­χει φρο­ντίσει προ­η­γού­με­να να δια­βρώ­σει με καί­ριους πρά­κτο­ρες τα με­γά­λα κράτη και τα θε­σμι­κά όρ­γα­να της Ε­Ε. Το ό­τι ο Υ­ΠΕΞ της Γερ­μα­νί­ας  Στα­ϊν­μά­γερ, της Ε­Ε Μο­γκε­ρί­νι δέ­χτη­καν με α­νοι­χτές α­γκα­λιές στις Βρυ­ξέλ­λες τον φι­λο-Ντού­γκιν έλ­λη­να Υ­ΠΕΞ Κο­τζιά, και το ό­τι ο ρω­σό­δου­λος Ο­μπά­μα, φρό­ντι­σε να στεί­λει συ­μπα­ρά­στα­ση στον Τσί­πρα και να χα­ριε­ντι­στεί τρυ­φε­ρά μα­ζί του α­μέ­σως μό­λις αυ­τός μα­χαί­ρω­σε την Ε­Ε στο ου­κρα­νι­κό, δεί­χνει τι ση­μαί­νει ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τι­κή α­σπί­δα στα α­πο­θρα­συ­μέ­να πα­πα­γα­λά­κια του Κρεμ­λί­νου.   

 

Το ουκρανικό επιτάχυνε τις εκλογές

 

Ό­λα δεί­χνουν ό­τι εί­ναι το ου­κρα­νι­κό, το κε­ντρι­κά πα­γκό­σμιο και πιο βα­θύ στρα­τη­γι­κό μέ­τω­πο για τη Ρω­σί­α, ο λό­γος για τον ο­ποί­ο αυ­τή α­πο­φάσι­σε  να πα­ρα­δώ­σει ο πρά­κτο­ράς της Σα­μα­ράς ά­με­σα  και πρό­ω­ρα τη δια­κυ­βέρ­νηση της χώ­ρας α­πό τη μη ε­ντε­λώς υ­πά­κου­η ΝΔ στο συ­μπα­γώς ρώ­σι­κο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Λέ­με ό­τι αυ­τό το πέ­ρα­σμα ή­ταν πρό­ω­ρο α­πό οι­κο­νο­μι­κή ά­πο­ψη, δη­λα­δή α­πό την ά­ποψη ό­τι ο Σα­μα­ράς δεν εί­χε α­κό­μα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ό­λες τις α­πε­χθείς “με­ταρρυθ­μί­σεις” για να βρει έ­τοι­μα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του­λά­χι­στον κά­ποια δις των δα­νειακών δό­σε­ων. Πρέ­πει να ση­μειώ­σου­με ε­δώ ό­τι η πα­ρά­δοση του στρα­τού α­πό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στους Α­ΝΕΛ δεν ο­φεί­λε­ται στο ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υ­πο­χρε­ώ­θη­κε να το κά­νει ε­πει­δή δεν ή­ταν αυ­το­δύ­να­μος, αλ­λά για­τί μό­νο έ­νας πα­τε­ντα­ρι­σμέ­νος πα­λιο­δε­ξιός ε­θνο­σο­βι­νι­στής θα μπο­ρού­σε να α­πο­σπά­σει την έ­γκρι­ση ή την α­νο­χή του στρα­τού για μια ω­μή στρο­φή της “ε­θνι­κής” στρα­τη­γι­κής προς τη Ρω­σί­α ενός στη φόρ­μα ΝΑ­ΤΟι­κού και στην ου­σί­α ε­θνο­σο­βι­νι­στι­κού στρα­τού. Κυ­ρί­ως όμως μό­νο έ­νας τέ­τοιος υ­πουρ­γός ά­μυ­νας θα μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τις α­να­γκαί­ες γι αυ­τή τη στρο­φή εκ­κα­θα­ρί­σεις και α­να­κα­τα­τά­ξεις του στελε­χι­κού στρα­τιω­τι­κού προ­σω­πι­κού που συ­νε­πά­γε­ται αυ­τή η στρο­φή. Κα­τα­λαβαί­νει δη­λα­δή κα­νείς ό­τι ο  δή­θεν α­ντιε­θνι­κι­στι­κός και  φι­λο-”α­ναρ­χι­κός”  ΣΥΡΙ­ΖΑ δεν θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να κά­νει αυ­τή τη δου­λειά τό­σο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά ό­σο έ­νας κλα­σι­κός α­ντι­δρα­στι­κός σαν τον Καμ­μέ­νο, δί­πλα στον ο­ποί­ο ο Τσίπρας πά­ντως το­πο­θέ­τη­σε τον πο­λύ πιο έ­μπι­στο πα­λιό κα­λό κνί­τη Ή­συ­χο.

 

Το πιο δύσκολο μέτωπο για τη νέα κυβέρνηση το οικονομικό

 

Με αυ­τήν λοι­πόν τη βε­βια­σμέ­νη πα­ρά­δο­ση ε­ξου­σί­ας το δυ­σκο­λό­τε­ρο μέ­τω­πο για την νέ­α κυ­βέρνη­ση έ­μει­νε να εί­ναι το οι­κο­νο­μι­κό. Αυ­τό εί­ναι σή­με­ρα το πιο ζω­τι­κό α­πό  την ά­πο­ψη της πο­λι­τι­κής ευ­στά­θειας της νέ­ας κυ­βέρνη­σης που θέ­λει μπό­λι­κο χρό­νο για να χω­θεί και να αρ­πά­ξει τον κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό στα χέ­ρια της και ε­πί­σης να τσα­κί­σει τα υ­πο­λείμ­μα­τα της ευ­ρω­παιό­φι­λης  με­γα­λο­α­στι­κής τά­ξης που α­κό­μα ε­πι­βιώ­νει πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μικά. Για να το πε­τύ­χει αυ­τό πρέ­πει να ε­ξα­γο­ρά­σει την υ­πο­στή­ρι­ξη κα­ταρ­χήν της α­νή­συ­χης με τις α­πο­λύ­σεις κρα­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας  (γι αυ­τό ε­ξαγ­γέλ­λει πρώ­τη-πρώ­τη την ε­πα­να­πρό­σλη­ψη κάποιων α­πο­λυ­μέ­νων υ­παλ­λή­λων) και με­τά του πιο ε­ξα­θλιω­μέ­νου κομ­μα­τιού της φτω­χο­λο­γιάς. Αυ­τή εί­ναι η στρα­τη­γι­κή όλων των υ­πο­ψή­φιων δι­κτα­τό­ρων που  πλη­ρώ­νουν αρ­χι­κά για την οι­κο­νο­μι­κή εξα­γο­ρά των πο­λι­τι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων μα­ζών και με­τά κά­θο­νται στο σβέρ­κο τους μό­λις πιά­σουν τα πό­στα. Νο­μί­ζου­με  δη­λα­δή ό­τι αυ­τή  τη στιγ­μή η κυ­βέρ­νη­ση δεν νοιά­ζε­ται  ά­με­σα να  πε­τύ­χει το γε­νι­κό της στό­χο, δη­λα­δή να προ­κα­λέσει μια οι­κο­νο­μι­κή διά­σπα­ση στην Ευ­ρω­ζώ­νη με ι­σχυ­ρές α­να­διαρ­θρώ­σεις ή κου­ρέ­μα­τα  του χρέ­ους και με με­γά­λες α­νατροπές των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων, αλ­λά μια συμ­βι­βα­στι­κή λύ­ση και στο χρέ­ος και στα μέ­τρα που θα της δώ­σει τα α­να­γκαί­α κε­φά­λαια για τη βρα­χυ­πρό­θε­σμη πο­λι­τι­κή ε­ξα­γο­ρά ε­νός μέ­ρους του πλη­θυ­σμού. Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα της με­τα­βα­τι­κής ρύθ­μι­σης που ζη­τά­ει ήδη  ο ευέ­λικτος γε­ρο­κνί­της Δρα­γα­σά­κης για να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να αρ­χί­σουν αρ­γό­τε­ρα οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την Ε­Ε για το χρέ­ος.

Ε­δώ λοι­πόν στο οι­κο­νο­μι­κό θα γί­νει η με­γά­λη μά­χη. Η κυ­βέρ­νη­ση αυτή δι­ψά­ει για ρευ­στό που πρέ­πει να της το δώ­σει η ΕΖ, αν και η Κίνα και η Ρωσί­α θα δί­να­νε τα πά­ντα για να την κρα­τή­σουν στην ε­ξου­σί­α. Το βα­σι­κό εί­ναι η Ελ­λά­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εί­ναι και οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά  μέ­σα στην Ε­Ε και στην ΕΖ για­τί μό­νο έ­τσι θα   υ­πη­ρε­τη­σει κα­λύ­τε­ρα τα α­φε­ντι­κά της που δεν μπορούν να εί­ναι ε­κεί μέ­σα ό­σα λε­φτά και να δώ­σουν, ό­σους πυ­ραύ­λους και θωρη­κτά να α­πο­κτή­σουν. Άλ­λω­στε ο Ντού­γκιν, ο κα­λυμ­μέ­νος νε­ο­να­ζί ψευ­το­φι­λό­σοφος του Πού­τιν το εί­πε κα­θα­ρά:  “...εί­ναι πο­λύ πιο ση­μα­ντι­κό το να συμ­βάλ­λει η Ελ­λά­δα στην α­να­δη­μιουρ­γί­α της αρ­χι­τε­κτο­νι­κής της Ευρώπης μέ­σω της ενί­σχυ­σης της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης ως πό­λο στο ε­σω­τε­ρι­κό της Ε­Ε α­πό ό, τι το να ε­ντα­χθεί η Ελ­λά­δα στην Ευ­ρα­σια­τι­κή Έ­νω­ση”. (Διά­λε­ξη  του Ντού­γκιν που πραγμα­το­ποι­ή­θη­κε με διορ­γα­νω­τή τον Κο­τζιά στα πλαί­σια του μα­θή­μα­τος “Η Ε­ξωτε­ρι­κή Πο­λι­τι­κή της Ρω­σί­ας” του τμή­μα­τος Διε­θνών και Ευ­ρω­πα­ϊ­κών Σπου­δών του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Πει­ραιά. Η διά­λε­ξη πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις 12 Α­πρι­λί­ου 2013).

 

Η μεγάλη αντίφαση των πρακτόρων και το αντιφασιστικό πατριωτικό μέτωπο

 

Με το να εί­ναι ό­μως υ­πο­χρε­ω­τι­κά μέ­σα στην Ε­Ε και την ΕΖ η ρω­σό­δου­λη κυ­βέρ­νη­ση θα τα­λα­νί­ζε­ται α­πό την ε­ξής α­ντί­φα­ση. Πρέ­πει να προ­χω­ρά­ει στον αυ­ταρ­χι­σμό και στη λε­η­λα­σί­α σε­βό­με­νη ό­μως στοι­χειω­δώς το δη­μο­κρατι­κό παι­χνί­δι που αυ­τοί οι ε­ξω­τε­ρι­κοί προς τη χώ­ρα θε­σμοί λί­γο πο­λύ ε­πι­βάλουν. Αυ­τό θα ε­πι­τρέ­πει σε κά­θε πο­λι­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση για αρ­κε­τό διάστη­μα να συ­γκρο­τεί, έ­στω και δύ­σκο­λα πο­λι­τι­κό στρα­τό α­ντί­στα­σης. Αυ­τήν την α­ντί­φα­ση της νε­ο­να­ζι­στι­κής υ­περ­δύ­να­μης πρέ­πει να εκ­με­ταλ­λευ­τεί το νέο δη­μο­κρα­τι­κό και α­ρι­στε­ρό κί­νη­μα που μοι­ραί­α θα προ­κύ­ψει στη χώ­ρα μας ενά­ντια στην ψευ­το­δη­μο­κρα­τί­α και στην ψευ­το­α­ρι­στε­ρά που θα ε­κτί­θε­ται, θα σα­πί­ζει και θα α­πο­συ­ντί­θε­ται κά­τω α­πό τις ι­σχυ­ρές θερ­μο­κρα­σί­ες που  θα προ­κα­λεί η α­πο­γο­ή­τευ­ση των πιο πλα­τειών μα­ζών. Για­τί αυ­τές εί­ναι α­δύ­νατο να ε­ξα­γο­ρα­στούν για πο­λύ χρό­νο α­φού η νέα ε­ξου­σί­α θα συ­νε­χί­ζει το παρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ και θα ε­ξα­σφα­λί­ζει τους ό­ρους της ά­γριας νε­ο­α­ποι­κια­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης α­πό τα α­φε­ντι­κά της. Με λί­γα λό­για οι ρώ­σοι πρά­κτο­ρες θα εί­ναι μέ­σα στην ευ­ρω­πα­ϊ­κή δη­μο­κρα­τί­α, αλ­λά και η ευ­ρω­πα­ϊ­κή δη­μο­κρα­τί­α θα εί­ναι διαρκώς μέ­σα στα πό­δια των πρα­κτό­ρων.

Αυ­τή εί­ναι μια ε­ξαι­ρε­τι­κά χρή­σι­μη με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δος κα­τά την οποί­α το τέ­ρας θα έ­χει α­πο­κα­λυ­φθεί ε­ντε­λώς και ταυ­τό­χρο­να δεν θα μπο­ρεί να δα­γκώ­σει ε­ντε­λώς. Σαν συ­νε­πείς δη­μο­κρά­τες και α­ρι­στε­ροί και α­κό­μα πε­ρισσό­τε­ρο σαν μαρ­ξι­στές ε­πα­να­στά­τες πρέ­πει να εκ­με­ταλ­λευ­τού­με αυ­τήν την πε­ρί­ο­δο ε­ντε­λώς.  Το σύν­θη­μα της φά­σης πρέ­πει να εί­ναι: ορ­γά­νω­ση πλα­τιού αντι­ρώ­σι­κου α­ντι­φα­σι­στι­κού και πα­τριω­τι­κού με­τώ­που και δυ­νά­μω­μα της Ο­ΑΚΚΕ η ο­ποί­α θα πρέ­πει να εί­ναι στην καρ­διά του με­τώ­που για να εί­ναι αυ­τό α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό και συ­νε­κτι­κό.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ-ΙΡΑΚ-ΓΑΖΑ: Τρεις ταυτόχρονοι πόλεμοι στην υπηρεσία του ενός από αυτούς

ΟΥΚΡΑΝΙΑ-ΙΡΑΚ-ΓΑΖΑ: Τρεις ταυτόχρονοι πόλεμοι στην υπηρεσία του ενός από αυτούς

ISIS και Χαμάς στην υπηρεσία των ρώσων εισβολέων και διαμελιστών της Ουκρανίας

Έχουμε αρκετές φορές επισημάνει ότι οι μεγάλες τοπικές συρράξεις και εμφύλιοι  των τελευταίων δεκαετιών, που αποκτούν παγκόσμιο χαρακτήρα κρίσης καθώς  και  οι αντίστοιχες δήθεν λαϊκές επαναστάσεις που καταλήγουν σε στρατιωτικά πραξικοπήματα και σε ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις ευνοούν τελικά τη ρώσικη ιμπεριαλιστική πολιτική. Στην ουσία σε αυτήν την υπερδύναμη βρίσκεται το κέντρο της παραγωγής τέτοιων  συρράξεων και «επαναστάσεων».

 Η εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και  μετά εκείνη στο Ιράκ, η εισβολή της Σερβίας στην Κροατία, μετά η κατοχή και ο διαμελισμός της Βοσνίας,  ύστερα η διπλή στρατιωτική επέμβαση και απόσχιση στο Κόσοβο, οι  μετά το 2000 πόλεμοι του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και με τη Χαμάς στη Γάζα, η εισβολή στη Γεωργία και η απόσχιση της Αμπχαζίας και νότιας Οσετίας, και πιο πρόσφατα οι τρεις «επαναστάσεις» και στρατιωτικές επεμβάσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών και διπλωματικές των Ρώσων στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και τη Λιβύη είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις  τέτοιων κρίσεων.

Το χαρακτηριστικό αυτών των κρίσεων είναι ότι ως πρόσφατα ήταν εντελώς ελεγχόμενες ως προς το εύρος τους. Εννοούμε ότι την ώρα που η κάθε μια ξετυλιγόταν  καμιά άλλη αυτού του είδους και όγκου δεν ήταν ταυτόχρονα σε έξαρση. Αυτό οφείλεται στο ότι η ρώσικη διπλωματία που καθοδηγεί, ελέγχει και συντονίζει την κάθε τέτοια κρίση, και άμεσα διπλωματικά και στο έδαφος στρατιωτικά μέσω συμμάχων συνειδητών και ασυνείδητων, και κυρίως μέσω πρακτόρων, φροντίζει αυτή να είναι συγκεντρωμένη ώστε να μπορεί να τη διαχειριστεί χωρίς άλλες απρόβλεπτες παγκόσμιες επιπλοκές. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πόσο οι αλβανοί και κοσοβάροι σοβινιστές δεν επιτέθηκαν στους Σέρβους εθνοεκκαθαριστές στη διάρκεια της σερβο-βοσνιακής και προηγούμενα της σερβοκροάτικης κρίσης ενώ γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε τη διαμελιστική πολιτική των προστατευόμενων του Κρεμλίνου σέρβων φασιστών. Μια τέτοια επέμβαση θα δυσαρεστούσε όχι μόνο τη Ρωσία  αλλά κυρίως το ρωσόδουλο πράκτορα της Κλίντον, που είχε αναλάβει τη ρύθμιση της κοσοβάρικης εξέγερσης για την πιο κατάλληλη στιγμή και συγκεκριμένα μια στιγμή κατά την οποία η Ρωσία θα μπορούσε στο πλαίσιο μιας σερβο-αλβανικής διευθέτησης να καταλάβει και να διατηρήσει τη φύλαξη του αεροδρομίου της Πρίστινα, που βρίσκεται στην καρδιά των Βαλκανίων.

Οι δύο πόλεμοι αντιπερισπασμού

Αυτή όμως τη φορά, όπου παίζεται το μεγαλύτερο, το στρατηγικότερο ρώσικο χαρτί μέσα στην ίδια την ΕΕ, όπου δηλαδή ξετυλίγεται η εισβολή και προσάρτηση τμημάτων του ουκρανικού κράτους, και ουσιαστικά ο διαμελισμός της χώρας και η διάσπαση της ΕΕ, έχουν εκδηλωθεί δύο παράλληλες παγκόσμιες κρίσεις, για την ακρίβεια δύο ακόμα πόλεμοι, ο πόλεμος με την ISIS και ο πόλεμος Χαμάς-Ισραήλ. Οι δύο τελευταίοι πόλεμοι είναι στην κύρια πλευρά τους αντιπερισπασμοί της Ρωσίας στον πρώτο πόλεμο, που είναι ο κύριος και βασικός  και τον υπηρετούν, δηλαδή επιτρέπουν στη Ρωσία να εξουδετερώσει την ενότητα και την αποτελεσματικότητα του ευρωαμερικανικού μετώπου, προτείνοντας σε ΗΠΑ και ΕΕ ένα άλλο μέτωπο, ένα μέτωπο Ρωσίας-ΗΠΑ-ΕΕ ενάντια στον ISIS το οποίο σαν βασικό του συστατικό περιλαμβάνει και την ειρήνευση Χαμάς-Ισραήλ. Γιατί δίχως την ειρήνευση ανάμεσα στην σουνίτικη Χαμάς και στο Ισραήλ ο αντιδυτικός και επίσης σουνίτικος ISIS κερδίζει πολιτικά τις καθυστερημένες αντι-ισραηλινές αραβικές μάζες που σε κάποιο ποσοστό θα ακολουθούν τον ISIS σε όσο βαθμό και για όσο διάστημα θα είναι νικηφόρος.
Στην ουσία με τους δύο πολέμους αντιπερισπασμού, κυρίως αυτόν με τον ISIS, η ρώσικη διπλωματία βάζει στο μέτωπο ΗΠΑ-Δύσης, που σχηματοποιείται κύρια στο ουκρανικό, το εξής δίλημμα: Θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την κρατική  ύπαρξη της Ουκρανίας παραδίνοντας τον Κόλπο των πετρελαίων σε μια θύελλα κανιβαλικού τζιχαντισμού ή θα κάνει μερικές υποχωρήσεις συνδιαχειριζόμενος μια ντεφάκτο διαμελισμένη  Ουκρανία με την πουτινική Ρωσία για να αντέξει στην επίθεση του τζιχάντ στον Κόλπο;

Με την κατάπτυστη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υπέγραψε κυρίως κάτω από την πίεση της ΕΕ και των ΗΠΑ, η Ουκρανία με τη Ρωσία και η οποία στην ουσία παραδίδει την ανατολική Ουκρανία στη δεύτερη, ο διπλός αντιπερισπασμός του Κρεμλίνου είχε μια πρώτη μεγάλη νίκη. Βεβαίως οι Ποροσένκο και Γιάτσενιουκ που υπέγραψαν ή αποδέχτηκαν αυτή τη συμφωνία δεν είναι τίποτε πατριώτες, αλλά αντίθετα ξεσκολισμένοι πράκτορες της Ρωσίας και φασίστες, τσιράκια και οι δυο και συνεργάτες της προβοκατόρισας Τιμοσένκο, που ο Γιούσενκο την είχε κατονομάσει σαν πέμπτη φάλλαγα του Κρεμλίνου (ΝΥΤ, 11/09/2009). Αυτό δεν σημαίνει ότι ήδη η Ουκρανία διαμελίστηκε ή ότι καταβροχθίστηκε, αλλά ότι ένας μεγάλος δρόμος άνοιξε γι’ αυτό, και γι’ αυτό το λόγο ο συγκεριμένος αντιπερισπασμός πρέπει να περιμένουμε ότι θα διατηρηθεί και πιθανά να οξυνθεί και να πλαισιωθεί και με άλλους στην ίδια ή και σε ευρύτερη γεωγραφική σφαίρα ώστε ο διαμελισμός της Ουκρανίας να συνεχίζεται. Βέβαια πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι αυτό το μέτωπο ενάντια στον ISIS ενώ είχε σαν κύριο στόχο  τον αντιπερισπασμό στη Ουκρανία, όπως γράψαμε στην τελευταία Νέα Ανατολή βοηθάει και την επέκταση της ρωσικής διείσδυσης στον Κόλπο.

Ο αντιπερισπασμός με τον ISIS

Αλλά ας δούμε με ποιο συγκεκριμένο τρόπο οργανώθηκε πολιτικο-διπλωματικά και λειτούργησε αυτός ο στρατηγικός αντιπερισπασμός και κυρίως πως μπόρεσε να μείνει ελεγχόμενος ως τα σήμερα από τη ρωσική διπλωματία, πράγμα πολύ πιο δύσκολο ως αδύνατο για την τελευταία σε μια προηγούμενη εποχή. Ποτέ δηλαδή ως τα σήμερα η ρωσική διπλωματία δεν είχε κατακτήσει τόσο πολλές και τόσο καίριες θέσεις σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και μεσανατολικό επίπεδο, έτσι ώστε να μπορεί όχι μόνο να ελέγχει από πολλές πλευρές και να στεγανοποιεί κάθε τοπική σύγκρουση που προκαλεί, αλλά  να μπορεί να ελέγχει  τρεις ταυτόχρονα. Αυτό δεν οφείλεται σε συγκυρίες και συμπτώσεις αλλά σε μια πολύ μακρόχρονη υπονομευτική δουλειά που αξιοποιούσε τις αντιθέσεις ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλιστές, τις αντιθέσεις τους με τον τρίτο κόσμο και βέβαια όλη την κερδοσκοπική αθλιότητα του δυτικών μονοπωλιστών, αλλά και την εθνοσοβινιστική καθυστέρηση και τον αυταρχικό-αντιλαϊκό χαρακτήρα των τριτοκοσμικών, κυρίως των μεσανατολικών αστικών τάξεων. Η αξιοποίηση αυτή περνούσε από  αλλεπάλληλες προβοκάτσιες και κυρίως μέσω του πετυχημένου εισοδισμού στις κυβερνήσεις όλων αυτών των χωρών, ιδιαίτερα των χωρών και των συλλογικών οργάνων της ΕΕ. Αυτός ο εισοδισμός έγινε επιστήμη μετά τη βαθιά και πετυχημένη εμπειρία του εισοδισμού του ΚΚΣΕ των Σουσλώφ, Κρουστσόφ και Μπρέζνιεφ για την άλωση και την καταστροφή του ΚΚΣΕ και όλων των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων στον κόσμο. Αυτού του είδους ο εισοδισμός δεν χρειάζεται απλά την εξαγορά και τον εκβιασμό μεμονωμένων στελεχών και ηγετών αλλά τη βαθιά γνώση των πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων μέσα σε κάθε κόμμα και μέσα σε κάθε χώρα.

Πώς λειτουργεί, λοιπόν ο βασικός αντιπερισπασμός στην ουκρανική εισβολή, αυτός του ISIS και μετά με ποιον τρόπο συνδυάζεται αυτός ο τελευταίος μ’ εκείνον του πολέμου Χαμάς-Ισραήλ;
Ο ISIS είναι ένα εργαλείο πολλών χρήσεων στην υπηρεσία της ρώσικης διπλωματίας, αλλά κυρίως είναι ένα εργαλείο προβοκάτσιας όπως είναι και η ίδια η Αλ Κάιντα που είναι το οργανωτικό και  ιδεολογικό κέντρο όλων αυτών των εκτρωμάτων. Ο ISIS είναι ένας ανεπτυγμένος διάδοχος ενός  κανιβαλικού ισλαμοναζιστικού σουνίτικου σχηματισμού που δημιουργήθηκε η Αλ Κάιντα του Ζαουάχρι, δηλαδή η Ρωσία, στο Ιράκ, στις σουνίτικες περιφέρειες για να προβοκάρει τη δίκαιη σουνιτική φιλο -σανταμική κύρια μπααθική αντίσταση στις αμερικάνικες κατοχικές δυνάμεις και  ενάντια στις κυβερνήσεις των φιλο-ιρανών και φιλορώσων σιιτών ηγετών του Ιράκ, ιδιαίτερα ενάντια στην κυβέρνηση Μαλίκι. Με αρχηγό ένα σαδιστικό υποκείμενο ονόματι Ζαρκάουι, ο ιρακινός ISIS προσπάθησε κυρίως να προβοκάρει αλλά και να χειραγωγήσει και να ελέγξει αυτήν την αντίσταση. Η βασική δουλειά της ήταν να πραγματοποιεί προβοκατόρικες ρατσιστικές επιθέσεις στον άμαχο σιιτικό πληθυσμό  που εκθέτανε τους σουνίτες σε πόλεμο αντιποίνων από τις αντίστοιχες σιίτικες φιλοϊρανικές προβοκατόρικες  φασιστικές συμμορίες. Από αυτή τη διπλή προβοκάτσια γεννήθηκε μεγάλο αμοιβαίο μίσος στη βάση ανάμεσα σε σιίτες και σουνίτες που διέσπασε σε μεγάλο βαθμό τον ιρακινό λαό. Αρκετά σύντομα πάντως οι σουνίτες σαν στελέχη και σαν λαός αντιστάθηκαν σε αυτήν την έκθεση και χειραγώγηση οπότε δέχτηκαν πόλεμο εξόντωσης από τους κανίβαλους του Ζαρκάουι. Αυτή η επίθεση συντρίφτηκε από ένα γενικό ξεσήκωμα του σουνιτικού πληθυσμού που προτίμησε να κάνει ακόμα και τακτική συμμαχία με τις κατοχικές δυνάμεις των ΗΠΑ -συγκροτώντας τις δυνάμεις επαγρύπνησης - παρά να παραδοθεί στους κανίβαλους του Ζαρκάουι. Μόλις ήρθε στην εξουσία το ρωσόδουλο δίδυμο Ομπάμα-Χίλαρυ Κλίντον σε συνεργασία με το καθεστώς φιλοιρανικό Μαλίκι τσάκισε  τις ομάδες επαγρύπνησης και, αφού παρέδωσε όλη τη χώρα στο Ιράν, έφυγε από αυτήν. Με τον ιρακινό στρατό εντελώς εκκαθαρισμένο από μπααθικούς σουνίτες αξιωματικούς  το σουνίτικο στοιχείο, που αποτέλεσε πάντα τον κεντρικό κορμό  του ιρακινού κράτους στο επίπεδο της διοίκησης και της παραγωγής δέχτηκε μια νέα βίαιη επίθεση πολιτικής περιθωριοποίησης και καταπίεσης από το καθεστώς  Μαλίκι και τους σιίτες παραστρατιωτικούς, οπότε ο ISIS ξαναδυνάμωσε σαν ένας αντι-σιίτης προβοκάτορας χωρίς όμως ποτέ να αποκτήσει την παλιά του μαζικότητα και ουσιαστικά η χώρα διασπάστηκε θρησκευτικά.

Το στήσιμο του ISIS μέσα στη Συρία. Ο καθοριστικός ρόλος του Κατάρ.

Έτσι ο ISIS με αρχηγό κάποιον Μπαγκαντί, διάδοχο του Ζαρκάουι  εμφανίστηκε μέσα στη Συρία, αφού προηγούμενα ο Άσαντ υποστηριζόμενος στρατιωτικά από τη Ρωσία και στηριζόμενος έμμεσα από το ρωσόφιλο προβοκάτορα Ομπάμα, που φρόντισε να μην εξοπλίζεται η αντι-Άσαντ αντιπολίτευση, σχεδόν συνέτριψε αυτήν την αντιπολίτευση. Ο ρόλος του ISIS στη Συρία, όπως και της δίδυμής της Αλ-Νούσρα, επίσης αποσπάσματος της Αλ Κάιντα ήταν, ακόμα περισσότερο από όσο στο Ιρακ, να χειραγωγήσει και να προβοκάρει τη σουνιτική αντίσταση στο εντελώς πια φιλορώσικο και φιλο-ιρανικό καθεστώς Άσαντ, οδηγώντας τη χώρα παραπέρα στον εθνο-θρησκευτικό διαμελισμό. Σε μα σειρά άρθρων της Νέας Ανατολής αφότου ξέσπασε ο συριακός εμφύλιος είχαμε τονίσει ότι αυτός ο εμφύλιος όντας από την αρχή υπό ισλαμική  ηγεμονία –κυρίως από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους- από την αντί-Άσαντ πλευρά θα καταρράκωνε και τις δυο πλευρές του και θα τις παρέδιδε τσακισμένες στο ρωσοϊρανικό άξονα. Το πρώτο της αποτέλεσμα ήταν πράγματι το κοσμικό καθεστώς Άσαντ, που πριν  τον εμφύλιο είχε αρχίσει να κάνει κινήσεις απαγκίστρωσης από τη Ρωσία και προσέγγισης στη Σ. Αραβία, να παραδοθεί χειροπόδαρα στη Ρωσία. Την ίδια στιγμή στο αντι-΄Ασαντ ισλαμικό στρατόπεδο δυνάμωναν οι ισλαμοναζήδες της Αλ Κάιντα γιατί αυτούς δεν τους χτυπούσε ο Άσαντ, ενώ, ο εξοπλισμός τους ήταν άφθονος και μοντέρνος και η χρηματοδότησή τους γενναιόδωρη και συστηματική. Από τις δύο ισλαμοναζιστικές δυνάμεις, την Αλ Νούσρα και τον ISIS, η πιο πολιτική, η Αλ Νούσρα, είχε και έχει σήμερα σαν βασικό της ρόλο να δουλέψει μέσα στο ισλαμικό μέτωπο στο οποίο όλο και περισσότερο χωνόταν η Σαουδική Αραβία και το ενίσχυσε για να μην πέσει στα χέρια του Κατάρ. Γι αυτό τελευταία η Αλ- Νούσρα διασπάστηκε από τον ISIS, που ο κύριος ρόλος του, όπως τον βλέπουμε να ξετυλίγεται σήμερα, είναι του διεθνούς προβοκάτορα που ταυτόχρονα είναι ρυθμισμένος για να ξεκινήσει μια διαδικασία εδαφικής αποσύνθεσης και διαμελισμού της Συρίας και του Ιράκ.
Υπάρχει μια εικόνα, που όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ότι ο ISIS κυριάρχησε στην σουνίτικη βάση στη Συρία και από κει ξεκίνησε ξαφνικά τον Ιούλη του 2014 να μπει στο ιρακινό Κουρδιστάν και να φτιάξει το πανισλαμικό εν δυνάμει παγκόσμιο «κράτος της»,  το λεγόμενο εμιράτο της Συρίας και του Ιράκ. Η αλήθεια είναι ότι ο ISIS δέχτηκε στις αρχές του 2014  μια αντεπίθεση από το σύνολο σχεδόν του αντι-Άσαντ, μετώπου, όταν άρχισε να κάνει το βρώμικο πόλεμο του ενάντια σε όσους διαφωνούσαν στη ναζιστικού αρπακτικού τύπου  εξουσία  που ασκούσε στις περιοχές που καταλάμβανε μέσα στη Συρία. Η όποια δύναμη του ISIS οφειλόταν ουσιαστικά στους πολύ ψηλούς  μισθούς που παίρνανε όσοι προσχωρούσαν σε αυτό το στρατό (τρεις φορές ψηλότερο από εκείνον κάθε άλλης τάσης της συριακής αντίστασης), από τον πλούσιο και ακριβό εξοπλισμό τους και από το πλιάτσικο που γινόταν σε βάρος των περιουσιών των «καφίρ», δηλαδή των θεωρούμενων ως απίστων μη σουνιτών, ιδιαίτερα των χριστιανών. Όταν όμως ο ISIS άρχισε να σκοτώνει  μέλη και στελέχη των άλλων σουνιτικών τάσεων και να δείχνει ότι δεν ήθελε καθόλου να ρίξει τον ΄Ασαντ, αλλά να φτιάξει το χαλιφάτο της  σε κάποιες περιοχές της Συρίας κάτω από την ανοχή του Άσαντ, τότε συγκροτήθηκε μέτωπο όλων των άλλων τάσεων ενάντιά της με τον πιο ενεργητικό ρόλο να τον παίζει απ' έξω η Σαουδική Αραβία στα πλαίσια ενος  «Ισλαμικού Μετώπου» των αντι-Άσαντ οργανώσεων, που απ ότι φαίνεται βρίσκεται υπό την καθοδήγησή της. Αυτή η ανάμειξη έγινε έντονη από την ώρα που η Σαουδική Αραβία άρχισε να εξοργίζεται με την όλο και πιο ανεκτική στον Άσαντ και όλο και πιο φιλοϊρανική πολιτική της προεδρία Ομπάμα. (Από αυτήν είχε αποχωρήσει στο μεταξύ σαν ΥΠΕΞ η Κλίντον  για να ξεπλυθεί από την κατηγορία ότι ήταν υφεσιακή απέναντι στη Ρωσία και το Ιράν  και να διεκδικήσει την επόμενη προεδρία   των ΗΠΑ σαν τάχα σκληρή απέναντι στον αποθρασυμένο πια άξονα Ρωσίας-Πεκίνου- Τεχεράνης). Τελικά η αντεπίθεση αυτού του μετώπου στον ISIS έγινε τόσο αποτελεσματική που αυτός  αναγκάστηκε να χάσει πολλές θέσεις στη Συρία και να βρεθεί σε κατάσταση εδαφικής και πολιτικής απομόνωσης στο ανατολικό άκρο της Συρίας στα σύνορα με το Ιράκ.

Η προδοσία του Μαλίκι, το Κατάρ και ο πολιτικός αυτοπυροβολισμός του ISIS

Το ότι αυτός ο ISIS ξεχύθηκε νικηφόρα και έσπασε σταδιακά τις αμυντικές γραμμές του Ιράκ, ακόμα και αυτές που σχηματίστηκαν με εθελοντές μετά την αρχική αιφνιδιαστική εισβολή στις αρχές του Ιούνη, οφείλεται απλά σε προδοσία από τους υπεύθυνους για τη φύλαξη των συνόρων στρατηγούς του ιρακινού στρατού. Ο ISIS δεν ήρθε φουσκωμένος σαν ποτάμι από τη Συρία όπως πολλοί νομίζουν. Φούσκωσε εξαιτίας των αναπάντεχων νικών του, κυρίως από ιρακινούς σουνίτες, ακόμα και από μπααθικούς αξιωματικούς, εξοργισμένους με το καθεστώς Μαλίκι. Το κλειδί αυτών των νικών είναι η σχεδιασμένη προδοσία του Μαλίκι και των στρατηγών του των υπεύθυνων για τη φύλαξη των συνόρων. Αυτό το γεγονός ήρθε στη επιφάνεια όταν οι προδομένοι σιίτες στρατιώτες κατήγγειλαν στο διεθνή τύπο αυτούς τους στρατηγούς με πρώτον τον  Αλί Βαχάμ αλ Μαλίκι (από την ίδια φυλή με τον ως χθες πρωθυπουργό, ο οποίος είχε αποταχθεί το 2006, γιατί υποστήριζε τη φιλο- ιρανική δολοφονική συμμορία του Μάχντι) και μετά τον αντιστράτηγο Αλ Αβαντί που οι στρατιώτες τον κυνήγησαν και παραλίγο  να τον σκοτώσουν (Τάιμς Νέας Υόρκης, 1η Ιούλη 2014). Στην πραγματικότητα όλα τα στοιχεία  δείχνουν σαν υπεύθυνο της  διαταγής για την εγκατάλειψη των συνόρων τον ίδιο τον εγκάθετο του Ιράν  πρωθυπουργό Μαλίκι. Αυτός είναι και ένας λόγος για την ευκολία  με την οποία αυτός ο ως χθες παντοδύναμος τύραννος αντικαταστάθηκε από έναν άλλο πρωθυπουργό εγκάθετο του Ιράν, αν και απ' ό,τι φαίνεται της «δήθεν μετριοπαθούς γραμμής» που είναι εδώ και χρόνια η πιο φιλορώσικη μέσα στο Ιράν.

Αυτή η προδοσία αν και εντελώς κρίσιμη και αποδειχτική του βάρους που έχει το Ιράν, οπότε και ο νεοναζιστικός άξονας, στη δημιουργία του «εμιράτου», συνδυάζεται με άλλα  αναντίρρητα στοιχεία για το ότι κάτι πολύ βρώμικο γίνεται με τον ISIS.
Ένα πολύ ουσιαστικό τέτοιο στοιχείο είναι ότι ο πιο βασικός χρηματοδότης του ISIS, όπως γενικά των ισλαμοναζιστών της Συρίας, δηλαδή και της Αλ Νούσρα είναι το ιρανόφιλο αν και σουνίτικο Κατάρ. Αυτό έγινε ο βασικός συνεργάτης της Ρωσίας στον Κόλπο ξεκινώντας από τη συνεννόηση μαζί της σαν ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο. Σύντομα έγινε προπαγανδιστική βάση  του ισλαμοφασισμού -με το «Αλ Τζαζίρα»- σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά φρόντισε να καλυφθεί πολιτικά από τις ΗΠΑ δίνοντάς της στρατιωτικές βάσεις. Τον φιλο-ιρανικό αλλά και φιλο-ISIS ρόλο του Κατάρ τον έχει καταγγείλει η Σαουδική Αραβία και τα σύμμαχα με αυτήν Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα που γι' αυτόν κυρίως το λόγο έχουν αποσύρει τους πρεσβευτές τους από το Κατάρ. Επίσης ανοιχτά κατήγγειλε πρόσφατα το Κατάρ σαν το βασικό οικονομικό ενισχυτή  προμηθευτή των όπλων του ISIS, ο γερμανός υπουργός  ανάπτυξης  Γκερντ Μίλλερ, κάνοντας μια καταγγελία που ο εκπρόσωπος της Μέρκελ έσπευσε να ανακοινώσει ότι δεν αποτελεί θέση της γερμανικής κυβέρνησης. Αλλά για το θέμα υπάρχει πια μια εκτεταμένη ειδησεογραφία αφού οι οικονομικές εκστρατείες για την ενίσχυση των τζιχαντιστών μέσα στο Κατάρ είναι κάτι που γίνεται ανοιχτά. Ακόμα και οι φιλο-Ομπάμα Τάιμς της Νέας Υόρκης  (2 Σεπτέμβρη 2014) δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός. Όμως  το ότι ο ISIS είναι κυρίως ένας κατασκευασμένος κίνδυνος για να εξυπηρετήσει μια  συσπείρωση εναντίον του παρά να έχει ένα δικό του έστω τερατώδες επίσημο πολιτικό πρόγραμμα, αποδεικνύεται από την ανοιχτή πολιτική συμπεριφορά του. Επισημαίνουμε χαρακτηριστικά δύο αποκαλυπτικά στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς του ISIS: Την μπροστά στην κάμερα κτηνωδία και την καταγγελία της Ρωσίας.

Ας δούμε τι σημαίνει ο τελετουργικός βασανιστικός και κυρίως μπροστά στις κάμερες, δηλαδή σε διεθνή θέα  αποκεφαλισμός αμερικάνων δημοσιογράφων από τον ISIS, καθώς και η επίσης διατυμπανισμένη σφαγή αιχμαλώτων και κυρίως αλλόθρησκων αμάχων, όπως εκείνη των χριστιανών Γιαζίντι. Κανένας στρατός και μάλιστα μικρός στρατός όπως αυτός του ISIS -που κανένας δεν τον εκτιμάει μεγαλύτερο από μερικές δεκάδες χιλιάδες - δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο εναντίον των μεγάλων διεθνών εχθρών του αν δεν κερδίσει κάποια διεθνή η έστω περιφερειακή υποστήριξη της κοινής γνώμης. Τέτοιες κτηνωδίες οι γνήσιοι φασιστικοί στρατοί, που θέλουν κατοχή και διατήρηση εδαφών τις κρύβουν ακόμα και από τις μάζες τους, δεν τις διατυμπανίζουν. Όταν το κάνουν είναι μόνο για να τρομοκρατήσουν τους άμεσους τοπικούς εχθρούς τους ώστε αυτοί να υποταχτούν, όχι για να εξοργίσουν την υδρόγειο και ειδικά τις υπερεπεμβατικές και πανίσχυρες στρατιωτικά ΗΠΑ. Τέτοιες προβοκάτσιες μπορούν να δώσουν πολιτικά οφέλη μόνο σε συμμορίες σαν την Αλ Κάιντα, οι οποίες δουλεύουν παράνομα κάτω από εχθρικές τους κρατικές εξουσίες όχι σε κράτη ή σε υποψήφια κράτη σαν το εμιράτο του ISIS. Τα πιο βασικά αμερικάνικα ΜΜΕ παραδέχονται ότι μόνο από την ώρα που ο ISIS αποκεφάλισε τους δύο αμερικανούς, δημιουργήθηκε ρεύμα υπέρ της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ και μόνο έτσι ο Ομπάμα μπόρεσε να αλλάξει τη δέσμευση που τον έφερε στην εξουσία, ότι δηλαδή δεν θα επιστρέψει με στρατό σε αυτήν την περιοχή, και ιδίως την εκτίμηση του στις αρχές του χρόνου ότι ο ISIS μοιάζει με μια πολύ παρακατιανή ομάδα μπάσκετ (ΝΥΤ, 21/9/2014). Αυτά κατά πάσα πιθανότητα τα έλεγε τότε για να προλάβει να δυναμώσει το έκτρωμα. Όμως πράγματι σήμερα αρκετοί αμερικάνοι στρατιωτικοί ειδικοί αμφιβάλουν για το πως είναι δυνατό πραγματικά ο σουνιτικός ISIS να αποτελεί πραγματικό στρατιωτικό κίνδυνο ακόμα και για μόνο το Ιράκ, όταν οι σουνίτες του Ιράκ, ακόμα και αν πάνε σύσσωμοι με τον ISIS, έχουν μόνο το 30% του πληθυσμού απέναντι στο 60% των σιιτών (που θα υποστηρίζονται από τα 80 εκατομμύρια των σιιτών του Ιράν) και απέναντι στο 20% των Κούρδων του Ιράκ. Στην ίδια κατεύθυνση της καθαρής προβοκάτσιας σε βάρος του ISIS ήταν και οι εκτελέσεις των  χριστιανών αμάχων Γιαζίντι που συσπείρωσαν πιο εύκολα και τα ευρωπαϊκά κράτη πίσω από τις ΗΠΑ, δηλαδή έδωσαν λαβή στους διάφορους ρωσόφιλους τύπου Ολάντ, Μέρκελ, Ρέτζι και Σία να τρέξουν πίσω από τον Ομπάμα σε πόλεμο ενάντια στον ISIS πουλώντας την Ουκρανία  στο αληθινό τέρας που είναι η νεοναζιστική πουτινική Ρωσία. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες προτιμούν να αυτοκτονήσουν παρά να πέσουν στα χέρια των Τσετσένων βασανιστών  που ακολουθούν τα ρώσικα στρατεύματα μπορεί να καταλάβει πόσο εγκληματική είναι η δυτική γραμμή «όλοι ενάντια στον φρικαλέο ISIS».

Αλλά και αν κάποιος ως τα τώρα δεν έχει δει κάτι το παράδοξο στον πόλεμο του ISIS δεν έχει παρά να σκεφτεί ποια λογική έχει η απειλή που αυτός διατυπώνει ενάντια στον Πούτιν (!), ναι τον Πούτιν, την ώρα ακριβώς που του επιτίθεται η αμερικάνικη αεροπορία και όλη η Ευρώπη. Σε ένα βίντεο της 31 Αυγούστου που ανέβηκε στο youtube ο ISIS  διακηρύσσει ότι θα «εκθρονίσει» τον Πούτιν εξ αιτίας της υποστήριξης που δίνει στον Άσαντ και  απειλεί τη Ρωσία ότι θα εξαπολύσει τρομοκρατικές επιθέσεις στο ρώσικο έδαφος για να απελευθερώσει την Τσετσενία. Ποιος λογικός πολιτικός οργανισμός θα έλεγε στον Πούτιν ότι «τα αεροπλάνα που στέλνεις στον Άσαντ θα τα στείλουμε σε σένα»  (Μonde, 4/9/2014) την ώρα που τον βομβαρδίζει η αμερικάνικη αεροπορία και του επιτίθενται τρεις στρατοί στο έδαφος (Ιράν, Ιράκ, Κούρδοι) και την ώρα που ο Πούτιν υποτίθεται έχει κύριο εχθρό τις ΗΠΑ στο ουκρανικό, δηλαδή τον ίδιο εχθρό με εκείνον του ISIS πράγμα που σημαίνει αντικειμενική συμμαχία ISIS-Ρωσίας; Και όλα αυτά για μια παγωμένη σύγκρουση σαν αυτή της Τσετσενίας; Αυτή η δήλωση έχει μόνο ένα στόχο: Να πείσει τη Δύση, ιδιαίτερα το λαό των ΗΠΑ που έχει το φοβικό σύνδρομο της τζιχαντίστικης αεροπορικής επίθεσης της 11 του Σεπτέμβρη, ότι είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία που έχουν τον ίδιο κύριο εχθρό, δηλαδή το φαντασμαγορικό συμμοριτο-Τζιχάντ, οπότε πρέπει να τα βρούνε σε βάρος της Τσετσενίας. Αν αυτό δεν είναι τουλάχιστον αντικειμενικός αντιπερισπασμός στο κεντρικό παγκόσμιο στρατιωτικο-πολιτικό μέτωπο που είναι αυτό της επίθεσης της ρώσικης υπερδύναμης στην Ουκρανία, τότε τι είναι;

Ένας γενικά χρήσιμος ISIS για το Κρεμλίνο

Αν δούμε λοιπόν όλα μαζί τα παραπάνω δηλαδή την κάλυψη που έδωσε στον ISIS το ρωσοκρατούμενο καθεστώς Άσαντ αντίθετα με τον ανελέητο πόλεμο που εξαπέλυσε κατά των δυτικόφιλων και των αδελφών μουσουλμάνων αντιπάλων του, αν δούμε πόσο ο υλικός εξοπλισμός του ISIS στηρίζεται από το Κατάρ και πόσο ο ίδιος ο ISIS αυτοπυροβολείται για να γίνει υποδειγματικός εχθρός των πάντων, δεν μπορούμε να μην συμπεράνουμε ότι όλο αυτό το «εξ ουρανού εμιράτο του Ιράκ και της Συρίας» δεν είναι παρά μια οργανωμένη χοντροκομμένη παραπλάνηση και προβοκάτσια υπέρ της Ρωσίας και της εισβολής της στην Ουκρανία. Μάλιστα δεν αποκλείεται να είναι και μια στρατηγική προβοκάτσια. Είναι δηλαδή πιθανό η Ρωσία  να μην αφήσει τους δυτικούς ηλίθιους να εξουδετερώσουν εντελώς το «εμιράτο» του ISIS ώστε να διατηρηθεί στην περιοχή ο σκληρός πυρήνας ενός μόνιμου «κρατικού» τζιχαντίστικου φαντάσματος. Όταν λέμε «να μην αφήσει» εννοούμε να συνεργαστεί με το Ιράν, που θα έχει εύκολα τον κύριο λόγο σε κάθε πόλεμο εδάφους εναντίον του ISIS  (μέσω του ελέγχου του Ιράκ) ώστε ποτέ να μην εκμηδενιστεί ο τελευταίος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ομπάμα, όπως και στη Συρία, δεν θέλει ο αμερικανικός στρατός να κατεβεί στο έδαφος αλλά να μείνει στην αεροπορική κάλυψη όπως έκανε και στη Λιβύη. Γιατί  τον ουσιαστικό έλεγχο τον ασκούν πάντα οι κυρίαρχες επίγειες και όχι οι αεροπορικές ή οι ναυτικές στρατιωτικές δυνάμεις. Δηλαδή εκτός από τη Ρωσία είναι και το φιλορώσικο Ιράν, και μάλιστα περισσότερο το τελευταίο, που έχει συμφέρον από το να παραμείνει κάπως το έκτρωμα του ISIS σαν απειλή της Δύσης, ιδιαίτερα των ΗΠΑ ώστε το ίδιο να εξασφαλίζει την ανοχή ή μάλλον καλύτερα την αντικειμενική ή και υποκειμενική συμμαχία με τις ΗΠΑ, προκειμένου  σταδιακά να απομονώνεται η σε γενικές γραμμές δυτικόφιλη Σαουδική Αραβία.
Ήδη αυτή σταδιακή απομόνωση της Σαουδικής Αραβίας από τη διπλωματική και στρατιωτική αναβάθμιση του Ιράν την έχει σπρώξει προς τη Ρωσία, που πάντα παριστάνει τον ενδιάμεσο για να μπορεί να καταπίνει και τις δύο πλευρές ενός αντιθετικού δίπολου, όπως είναι το δίπολο Ιράν από τη μία και Σαουδαραβία- Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα από την άλλη. Τελευταία λοιπόν η ρώσικη διπλωματία έχει πλησιάσει τη Σαουδική Αραβία και της υπόσχεται ότι μπορεί να τη βοηθήσει να έχει πυρηνική κάλυψη απέναντι στο πυρηνικό Ιράν κι αυτό γιατί ο προβοκάτορας Ομπάμα αρνείται επίμονα στη Σ. Αραβία το δικαίωμα να αντιμετωπίσει το Ιράν στο ίδιο επίπεδο.

Όμως το βασικό αποτέλεσμα του αντιπερισπασμού έχει επιτευχθεί από την ώρα που οι ΗΠΑ, που ήταν ως πρόσφατα ο κύριος παράγοντας της κάποιας δυτικής αντίστασης στη Ρωσία στο ουκρανικό, παρ' όλη τη βρώμικη ηγεσία Ομπάμα, έχουν τώρα ρουφηχτεί από τον πόλεμο με τον ISIS. Μάλιστα οι αμερικάνοι αναλυτές επισημαίνουν-και ο καθένας εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι ο Ομπάμα έχει αφήσει στην ΕΕ και συγκεκριμένα στη Μέρκελ την ευθύνη του χειρισμού του ουκρανικού. Δηλαδή την έχει αφήσει σε μια Ευρώπη και σε μια Μέρκελ που δεν βρίσκουν τρόπους να δείξουν τον αποτροπιασμό τους για κάθε μέτρο πραγματικής, δηλαδή στρατιωτικής αντίστασης της Ουκρανίας στους Χίτλερ διαμελιστές της, και την καλούν, και ως τώρα με αρκετή επιτυχία, να αποδεχτεί την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας δηλαδή την ουσιαστική απόσχιση του ανατολικού κομματιού της που είναι και το μόνο βιομηχανικά ανεπτυγμένο, δηλαδή η παραγωγική καρδιά της χώρας. Ως τώρα οι προδότες φιλορώσοι (και γι' αυτό και φασίστες) ηγέτες της Ουκρανίας έχουν δεχτεί την «αποκέντρωση»  που είναι η μαλακή λέξη για την «ομοσπονδιοποίηση», ενώ στην πράξη και τη συμφωνία που υπέγραψε ο σιχαμερός Ποροσένκο με τον Πούτιν.

Νομίζουμε ότι μπορέσαμε ως τώρα να δείξουμε το στημένο αλλά και ελεγχόμενο από τη Ρωσία μέσω εγκαθέτων, αλλά και φίλων πόλεμο ISIS -ΑντιISIS.

Χαμάς- Ισραήλ. Ο δεύτερος πόλεμος αντιπερισπασμού

Αλλά στην αρχή του άρθρου μας μιλήσαμε για τρεις ταυτόχρονους πολέμους, περιλαμβάνοντας και τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς. που τέλειωσε με μια κατάπαυση πυρός στις 26 Αυγούστου λίγο δηλαδή μόλις 10 μέρες πριν από την υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης πυρός Ουκρανίας-Ρωσίας.

Για τη χρησιμότητα αυτού του πολέμου στη μεσανατολική πολιτική της Ρωσίας, ιδιαίτερα για το θανάσιμο στρίμωγμα της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο ήδη έχει σπρώξει τη δεύτερη στην αγκαλιά της πρώτης, έχουμε γράψει αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής. Όμως τώρα γίνεται φανερή η ακόμα μεγαλύτερη χρησιμότητα του πολέμου αυτού σαν πελώριας βαρύτητας πρόσθετου αντιπερισπασμού στον κυρίως αντιπερισπασμό, εκείνο του ISIS για το ουκρανικό.

Τον πολεμικό μοχλό Χαμάς τον κρατάει αποκλειστικά το Κρεμλίνο. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι από όλες τις αραβικές και μουσουλμανικές κρατικές και μισοκρατικές εξουσίες (δες εξουσία της Χαμάς στη Γάζα), μόνο η Χαμάς τόλμησε να αναγνωρίσει την απόσχιση της Αμπχαζίας και Οσετίας και την ουσιαστική τους προσάρτηση στη Ρωσία. Καμιά πραγματικά εθνική δύναμη δεν θα έκανε κάτι που υπονομεύει θεμελιακά την ύπαρξη κάθε εθνικού κράτους, τη βίαιη εθνοτική απόσχιση.
Το νέο πόλεμο με τον Ισραήλ τον ξεκίνησε όπως πάντα η Χαμάς, βομβαρδίζοντας το Ισραήλ από πυκνοκατοικημένες θέσεις της Γάζας με πρόσχημα την άρση του αποκλεισμού της. Λέμε με πρόσχημα γιατί η Χαμάς είχε ξεκινήσει πόλεμο με ρουκέτες και μόλις πήρε την εξουσία στη Γάζα χωρίς να υπάρχει κανένας αποκλεισμός και επίσης γιατί δεν είχε κανένα ιδιαίτερο λόγο να ξεκινήσει τώρα δα ένα νέο πόλεμο και όχι πέρυσι ή μετά από λίγους μήνες. Βεβαίως η υπερδεξιά σοβινιστική και φιλορώσικη ηγεσία Νετανιάχου-Λίμπερμαν ευχαρίστως αποδέχτηκε την πρόκληση, απάντησε όπως συνήθως απαντάει το Ισραήλ δηλαδή με υπέρτερα χτυπήματα που σκότωσαν εκατοντάδες και χιλιάδες αμάχους, και όπως πάντα απομονώθηκε διπλωματικά. Παρόλο που ούτε η Χαμάς μίλησε υπέρ του ISIS, ούτε ο ISIS υπέρ της Χαμάς, αντικειμενικά ήταν και οι δύο παράλληλοι πόλεμοι των τζιχαντιστών σουνιτών κύρια ενάντια στη Δύση. Βέβαια ο ISIS διαφοροποιήθηκε από τον πόλεμο της Χαμάς λέγοντας ότι το Ισραήλ είναι πάντα ο ύψιστος στρατηγικός εχθρός αλλά θα γίνει άμεσος στόχος του ISIS μόνο όταν το εμιράτο εξαπλωθεί και αποκτήσει μεγάλο πληθυσμιακό και στρατιωτικό όγκο. Αυτή την απόσταση την πήρε ο κανιβαλικός ISIS για να μην εκτεθεί η Χαμάς που παριστάνει τελευταία τον πολιτισμένο παράγοντα ώστε να διασπάει τη Δύση και να απομονώνει παραπέρα τη Σαουδική Αραβία που τελευταία έκανε στρατηγικό άνοιγμα προς το Ισραήλ στη διάρκεια του πολέμου. Όμως όταν η Χαμάς πολεμάει το Ισραήλ και επιδεικνύει τα αθώα θύματα των βομβαρδισμών του, όλη η αραβική και μουσουλμανική μάζα μισεί απόλυτα το Ισραήλ και μαζί του όλη τη Δύση που σε γενικές γραμμές υπερασπίζει την ύπαρξή του. Αυτή η ατμόσφαιρα ευνοεί ασύλληπτα το σουνίτικο τζιχαντισμό, οπότε και τον ISIS ακόμα και όταν αυτός τα βάζει με τους αντισημίτες σιίτες του Ιράν.

Να γιατί, όσο μεγάλωνε ο αριθμός των παλαιστινίων θυμάτων των ισραηλινών βομβαρδισμών, για το αντι-ISIS μέτωπο των ΗΠΑ-ΕΕ υπό την ηγεμονία των πρώτων, ήταν πολύ ουσιαστικό το να σταματήσουν τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς. Αλλά για να τον σταματήσουν έπρεπε να βρουν τους κατάλληλους μεσολαβητές μιας και το Ισραήλ και η Χαμάς δεν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο και δεν μιλιούνται καν, πράγμα ιδιαίτερα λογικό από την ώρα που η Χαμάς έχει σαν διακηρυγμένο στόχο την εξαφάνιση του Ισραήλ από προσώπου γης. Ο μόνος όμως μεσολαβητής, και μάλιστα μεγάλου βεληνεκούς που υπάρχει αυτή τη στιγμή σε αυτήν τη διένεξη είναι η Αίγυπτος, που βέβαια βοηθήθηκε για την περίσταση από τον αρχηγό της Παλαιστινιακής Αρχής Αμπάς επίσης από παλιά άνθρωπο του Κρεμλίνου μέσα στη Φατάχ.

Η κατάπαυση πυρός με διαιτητές την Αίγυπτο και τη Ρωσία είναι ο καλύτερος εκβιασμός-αντιπερισπασμός στη Δύση για το Ουκρανικό

Την Αίγυπτο την εμπιστεύεται η κοντόφθαλμη αστική τάξη του Ισραήλ από την ώρα που ο δικτάτορας αρχιπραξικοπηματίας Σίσι κατέβασε από την εξουσία και κατέσφαξε χωρίς δικαιολογία του Αδελφούς Μουσουλμάνους, που είναι αντισημίτες και αντιδραστικοί, αλλά έπαιζαν το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Δεν νοιάζει την ηγεσία του Ισραήλ που αυτοί μπήκαν στο μάτι της Μόσχας όταν άρχισαν να παίζουν περιφερειακά ηγετικά παιχνίδια με τους τούρκους και σύρους ομοϊδεάτες τους ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις. (Δες άρθρα της Νέας Ανατολής σχετικά με την αντι-Ερντογάν εξέγερση του 2013 στην Τουρκία). Και γιατί να νοιάζει το Ισραήλ ποιος συγκρούεται με τη Μόσχα από την ώρα που αυτή έχει καταφέρει παίζοντας διπλό παιχνίδι να θεωρείται από αυτό ένας καλός σύμμαχος;

Όμως την Αίγυπτο την εμπιστεύεται σαν μεσολαβητή παραδόξως και η Χαμάς. Λέμε παραδόξως γιατί από την ώρα που η στρατιωτική δικτατορία Σίσι εξόντωσε τους φυσικούς -ως προς τη βάση τους τουλάχιστον – συμμάχους της Χαμάς σουνίτες Αδελφούς Μουσουλμάνους, πλησίασε το Ισραήλ, και μάλιστα πάνω στον πόλεμο συνέχισε και δυνάμωσε τον αποκλεισμό στις εξόδους της Γάζας προς την Αίγυπτο, θα έπρεπε φυσιολογικά η Χαμάς να πνέει μένεα εναντίον της. Αλλά δεν πνέει, και τούτο γιατί ο Σίσι δεν είναι Μουμπάρακ, που είχε στρατηγική αντίθεση με τη Χαμάς και ήταν υπέρ της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ από προοδευτική τριτοκοσμική πλευρά, αλλά είναι καθαρά και ανοιχτά ρωσόφιλος. Ο Σίσι είναι αντι-Χαμάς και φιλο-Ισραήλ μόνο για τακτικούς λόγους, δηλαδή μόνο για να καθησυχάζει τη Δύση ωσότου μετατρέψει με αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις όλη την Αίγυπτο σε μια φιλορώσικη πολιτικοστρατιωτική βάση.

Αλλά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες που θα τους πνίξουν στο μέλλον. Τώρα θέλουν έναν κατευναστή της Χαμάς στην περιοχή, θέλουν πάνω απ όλα μια κατάπαυση πυρός, και ας είναι αυτός ο κατευναστής φιλορώσος. Στην ουσία ξέρουν ότι ο βαθύς μεσολαβητής πίσω από την Αίγυπτο είναι η Ρωσία του Πούτιν, που τον αγαπάει τρελά και τον εμπιστεύεται και το μοιραίο δίδυμο Νετανιάχου-Λίμπερμαν και, βέβαια, η Χαμάς. Αλλά και για όσους δεν καταλαβαίνουν από τέτοια βρώμικα παιχνίδια, ιδιαίτερα για την κοινή γνώμη στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, είναι πάντα εδώ ο Πούτιν «Χάνιμπαλ Λέκτερ» για να κάνει σαφές ποιος μετράει για την Αίγυπτο. Πάνω λοιπόν στο φόρτε του μακελειού στη Γάζα, ο Πούτιν κάνει σαφή τη συμμαχία του με τον Σίσι, καλώντας τον στο Σότσι στις 12 του Αυγούστου για να συζητήσουν «για τον πόλεμο στη Γάζα και γενικότερα την κατάσταση στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία», ενώ σύμφωνα με το Κρεμλίνο οι «απόψεις της Ρωσίας και της Αιγύπτου για τα ζητήματα της Νέας Ανατολής συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό» (Ημερήσια Νέα Αιγύπτου, 12 Αυγούστου).

Εκεί η Ρωσία δεσμεύεται για μια ακόμα φορά για πελώρια πώληση όπλων αξίας πάνω από 3 δις κόντρα στο μερικό αμερικανικό εμπάργκο πώλησης όπλων στην Αίγυπτο μετά το πραξικόπημα του Σίσι και για δημιουργία ρώσικης βιομηχανικής ζώνης στην Αίγυπτο, ενώ-και εδώ είναι το σημαντικότερο- ο Σίσι στηρίζει το εμπάργκο της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα υποσχόμενος ότι η Αίγυπτος θα καλύψει τα μισά από τα αγροτικά προϊόντα που θα λείψουν από την ρώσικη αγορά (Russia Τoday, 14 Αυγούστου), και συνάπτει ειδική εμπορική σχέση με την Τελωνειακή Ένωση Ρωσίας-Λευκορωσίας-Καζακστάν με την προοπτική να συμμετάσχει σε αυτήν την Ένωση!

Από την συνάντηση των δύο φασιστών στο Σότσι

Στις 26 Αυγούστου υπογράφεται η κατάπαυση πυρός Ισραήλ-Χαμάς με την Αίγυπτο να παίζει τον πιο ενεργητικό ρόλο σε αυτήν (δηλαδή στις συνεχιζόμενες μετά την κατάπαυση πυρός συζητήσεις), ενώ ταυτόχρονα επίσημα μέσα στο διπλωματικό παιχνίδι για την παγίωση και εγγύηση αυτής της κατάπαυσης πυρός μπαίνει ολόκληρο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αλλά χωρίς μια ομόφωνη απόφαση, δηλαδή χωρίς τη συμφωνία της Ρωσίας το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν αποφασίζει για τίποτα. Να λοιπόν πως γίνεται και το πιο βασικό κλειδί της ειρήνευσης στο ισραηλο-παλαιστινιακό το κρατάει και έμμεσα -μέσω Αιγύπτου- και άμεσα ο βιαστής της Ουκρανίας. Το καλό με τις «καταπαύσεις πυρός», για τις οποίες τρελαίνεται η ρώσικη διπλωματία, είναι μεγαλύτερο γι αυτήν από ότι ο πόλεμος που οδηγεί σε αυτές τις καταπαύσεις. Γιατί αυτές οι «καταπαύσεις» δεν είναι λήξη των εχθροπραξιών αλλά διαρκής εύφλεκτη αναστολή τους προκειμένου να αρχίζουν ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ των άμεσα και έμμεσα εμπλεκομένων μερών. Πρόκειται για διαρκώς επαπειλούμενους πολέμους, δηλαδή κάτι σαν μονίμως συμπιεσμένα ελατήρια που η Ρωσία κρεμάει πάνω από τους δυτικούς μονοπωλιστές που για ένα πράγμα τρέμουν πιο πολύ: Να μην τους χαλάσουν οι δουλειές και να μην διαταραχθούν, ιδιαίτερα να μην διαταραχθούν οι αγορές ενέργειας, δηλαδή η κατάσταση στον Κόλπο. Αυτό το έχουν αποδείξει ιδιαίτερα οι 12 καταπαύσεις πυρός Ισραήλ-Χαμάς, που έχουν ένα κυρίως αποτέλεσμα: να προετοιμάσουν μια ακόμα πιο αιματηρή σύρραξη, που θα απομονώνει παραπέρα το Ισραήλ και τη Δύση στις παγκόσμιες μάζες, θα ενισχύει την Χαμάς και θα φέρνει με πελώρια βήματα τη Ρωσία σαν ρυθμιστή των μεσανατολικών εξελίξεων. Ειδικά μάλιστα ο τελευταίος πόλεμος και η τελευταία αυτή κατάπαυση πυρός έδωσε στην κτηνώδη συμμορία της Χαμάς ένα ασύλληπτο ως τώρα πολιτικό πλεονέκτημα: Της επέτρεψε να σύρει πίσω της την Παλαιστινιακή Αρχή και να την έχει σαν «σοβαρή» διεθνή διπλωματική ασπίδα και ταυτόχρονα σαν αποδιοπομπαίο τράγο για ό,τι δεν θα πηγαίνει από δω και πέρα καλά στον προβοκαρισμένο από τη Χαμάς δυστυχισμένο λαό της Γάζας.
Όσο λοιπόν θα κρατάει ο κύριος στρατιωτικός αντιπερισπασμός απέναντι στη Δύση με τον μπαμπούλα ISIS, η Ρωσία θα αλωνίζει στην Ουκρανία, εκβιάζοντας τους πάντες με το πάτημα της χαμασίτικης σκανδάλης. Ήδη στην Ουκρανία έχει κατασκευάσει μια «κατάπαυση πυρός» που είναι ακόμα πιο πολεμική, ακόμα πιο εύφλεκτη, και ακόμα πιο άδικη από την ισραηλο-χαμασίτικη. Εκεί οι ουκρανοί φιλορώσοι ψευτοπατριώτες του Κίεβου υπέγραψαν κατάπαυση πυρός με τον εισβολέα, τη Ρωσία, την οποία ονομάζουν κατάπαυση πυρός με τους ουκρανούς αποσχιστές οι οποίοι ισχυρίζονται λίγο μετά ότι η συμφωνία δεν τους δεσμεύει και ότι σύρθηκαν σε αυτήν από την Ρωσία!

Τρεις πόλεμοι για την αλλαγή συνόρων είναι ένας και ο αυτός πόλεμος

Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα ξυπνάνε όλο και με περισσότερους εφιάλτες και θα ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν απλά μπροστά τους μια επίφοβη νεοναζιστική Ρωσία, αλλά ότι είναι χεροπόδαρα δεμένοι σε αυτήν από τους σιχαμερούς ηγέτες τους, που όταν δεν είναι χοντρόπετσοι και τυφλοί υφεσιακοί μονοπωλιστές, είναι καθαροί πράκτορες της ρώσικης υπερδύναμης. Μόνο τέτοια καθάρματα θα δέχονταν να γίνονται τρεις πόλεμοι που έχουν κοινό χαρακτηριστικό στόχο, τη μαζική βίαιη αλλαγή κρατικών συνόρων μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο: βίαιη αλλαγή συνόρων στην Ουκρανία, βίαιη αλλαγή συνόρων του Ιράκ και της Συρίας, γενοκτονική κατάργηση του κράτους του Ισραήλ από τη Χαμάς (αλλά και μόνιμη κατοχή του παλαιστινιακού κράτους από την προβοκατόρικη κυβέρνηση Νετανιάχου-Λίμπερμαν) και να μην ταυτίζουν και να μην ενοποιούν αυτούς τους 3 πόλεμους. Τώρα πάνω σε αυτό το σκηνικό φαίνεται πόση δουλειά εισοδισμού στις δυτικές καγκελαρίες, αλλά και στον τρίτο κόσμο, και ιδιαίτερα στα «μαλακά» ευρωπαϊκά γραφειοκρατικά όργανα, έχει κάνει εδώ και δεκαετίες η ΚαΓκεΜπε πατώντας βέβαια πάντα πάνω σε πραγματικά και πλατειά πολιτικά και οικονομικά ρεύματα. Αυτόν τον εισοδισμό οι δυτικοί φιλελεύθεροι τον λένε συνωμοσιολογία, που από καθαρό οικονομισμό ποτέ τους δεν καταλαβαίνουν πως το υπερσυγκεντρωμένο κρατικό φασιστικό μονοπώλιο είναι το μόνο που μπορεί και το μόνο που είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει καθαρά πολεμικές μέθοδες για την περικύκλωση και εξόντωση των εχθρών του. Η καλά, σε βάθος χρόνου και σε διεθνές επίπεδο οργανωμένη συνωμοσία, δηλαδή η πραγματική συνωμοσία, είναι μια τέτοια πολεμική μέθοδος. Η ιστορία του Γ΄ Ράιχ, που στα αμερικάνικα κρατικά αρχεία αναφέρεται σαν χιτλερική συνωμοσία, έχει πολλά να μας διδάξει για αυτό.

 http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/403-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BA-%CE%B3%CE%B1%CE%B6%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82

Με πρόσχημα τη φιλανθρωπία ο Ιερώνυμος ξεπουλά την εκκλησιαστική περιουσία στο νεο-ναζιστικό άξονα

Με πρόσχημα τη φιλανθρωπία ο Ιερώνυμος ξεπουλά την εκκλησιαστική περιουσία στο νεο-ναζιστικό άξονα

Από τον περασμένο Απρίλιο ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος συζητά και προωθεί μαζί με τις έξι κομματικές ηγεσίες την εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας – προφανώς σε άθλιες τιμές χρεωκοπίας - για να βοηθήσει τάχα τους φτωχούς. Αυτό είναι το πρόσχημα για να ξεπουλήσει την περιουσία της στο νεο-ναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας. Στο έργο της αυτό την στηρίζουν και οι φιλελεύθεροι που τους συγκαλύπτουν με τη σιωπή τους. Ήδη ο Ιερώνυμος συμφώνησε με τους κινέζους επένδυση σε φωτοβολταικά ύψους 1 δις σε εκτάσεις της μονής Πεντέλης. Πριν μερικές ημέρες επέστρεψε από το Κατάρ όπου συμφώνησε με τον σεΐχη- ιδιοκτήτη του Αλ Ζαζίρα- για το ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας. Θα ακολουθήσουν, όπως δηλώνει η ιεραρχία, οι συμφωνίες με τους ρώσους, στους οποίους η εκκλησία έχει παραδώσει, όπως και στους κινέζους και στους καταριανούς, καταλόγους με τα υπό αξιοποίηση περιουσιακά στοιχεία της εκκλησίας.

Αυτές είναι οι «φιλάνθρωπες δυνάμεις», στις οποίες απευθύνεται ο Ιερώνυμος. Ως μη «φιλάνθρωπες» δυνάμεις, καθορίστηκαν τα περασμένα Χριστούγεννα στο πολιτικό μήνυμα «αγάπης» της Ιεράς Συνόδου (Ι.Σ) οι δυτικοί δανειστές μας που σύμφωνα με την Ι.Σ έχουν τη χώρα υπό κατοχή και σκοπεύουν στον παγκόσμιο έλεγχο. Θυμίζουμε κάποια αποσπάσματα από το χριστουγεννιάτικο μήνυμα μίσους, στην πραγματικότητα, της Ιεράς Συνόδου: «Να θυμάστε ότι για πολλούς οικονομολόγους η παρούσα κρίση είναι κατασκευασμένη, είναι μια κρίση-εργαλείο που αποβλέπει στον παγκόσμιο έλεγχο από δυνάμεις που δεν είναι φιλάνθρωπες.» Στο ίδιο κείμενο η συνέλευση της ιεραρχίας αποφαίνεται: «Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας», και επίσης ότι «Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων - δανειστών μας». Γι’ αυτό για τον Ιερώνυμο και την ιερά Σύνοδο οι φτωχοί είναι θύματα των κατοχικών «μη φιλάνθρωπων δυνάμεων» της ΕΕ και είναι επιπλέον και θύματα της προδοσίας της χώρας, όπως υπενθύμισε μετά την συνάντηση του με τον Παπανδρέου τον Απρίλιο.

Ο Ιερώνυμος και η πλειοψηφία της ιεραρχίας διαιρούν τους χριστιανούς σε προδότες και πατριώτες με εντελώς ανεστραμμένο τρόπο, δηλαδή δείχνουν στους πιστούς το δρόμο της εθνοπροδοσίας, του φασισμού και του ναζισμού σαν το δρόμο του πατριωτισμού, της εκκλησίας και του θεού! Στη Ν. Ανατολή έχουμε ξεσκεπάσει τη ρωσοδουλεία του Ιερώνυμου σε μια σειρά άρθρα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής: «Ο εκκλησιαστικός πόλεμος του Μόσχας Αλέξιου ενάντια στο Φανάρι προετοιμάζει το θερμό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία» και «Η Εκκλησία με επικεφαλής τον Ιερώνυμο συντάσσεται με το σοσιαλφασισμό ενάντια στα συμφέροντα του λαού και του έθνους». Στο δεύτερο άρθρο περιγράφεται η άρνηση του Ιερώνυμου και της Ιεράς Συνόδου να καταδικάσουν τα αντισημιτικά κηρύγματα του μητροπολίτη Πειραιώς, στην τηλεοπτική εκπομπή των Καμπουράκη - Οικονομέα, που προκάλεσαν θύελλα διαμαρτυριών και επίσημων καταγγελιών από την παγκόσμια ορθοδοξία, από τους Ισραηλίτες, από διεθνή αντιρατσιστικά αντιφασιστικά και αντιναζιστικά φόρα καθώς και από κυβερνήσεις.

Τότε στην ερώτηση του Καμπουράκη: «Σεβασμιότατε, πείτε μου ειλικρινά, είναι προκλητικό αυτό που θα σας ρωτήσω, αλλά εάν ο παγκόσμιος διεθνής Σιωνισμός είναι αυτός που καθοδηγεί για όλο τον πλανήτη όλο αυτό το καταστροφικό σύστημα, πείτε μου γιατί διαφωνήσατε με την πολιτική του Χίτλερ;» ο Σεραφείμ είχε απαντήσει: «θα σας πω κάτι που θα σας φανεί εξωφρενικό, αλλά ο Αδόλφος Χίτλερ όργανο του παγκοσμίου Σιωνισμού ήταν και χρηματοδοτήθηκε από την περίφημη οικογένεια Rothschild με μοναδικό σκοπό να πείσει τους Εβραίους να φύγουν από την Ευρώπη και να κατεβούν στο Ισραήλ για να συστήσουν τη νέα αυτοκρατορία. Το παγκόσμιο σύστημα, όπως ξέρετε, στηρίζεται επάνω στο τραπεζικό σύστημα, το οποίο έχει αλωθεί από το διεθνή Σιωνισμό. Rockefeller, Rothschild, Soros και άλλοι πολλοί. Είναι γνωστά αυτά».

Κανείς εισαγγελέας, καμιά κρατική αρχή και κανένα εκκλησιαστικό όργανο δεν κάλεσε σε απολογία τον αντισημίτη μητροπολίτη, που έχει την άδεια από το ελληνικό κρυφοναζιστικό καθεστώς να βεβηλώνει τα εκατομμύρια των νεκρών εβραίων θυμάτων του ναζισμού για τον εξής απλό λόγο: Γιατί είναι ένας ολοκληρωμένος αντισημίτης, δηλαδή είναι ένας φίλος των νέων Χίτλερ αφού με την ίδια συνέντευξη είχε προτείνει τότε να δοθούν και βάσεις στον ρώσικο στόλο, έναντι 100 δις ευρώ!

Από το ξεπούλημα της εκκλησιαστικής περιουσίας στους ανατολικούς δεν μπορούσε να απουσιάζει το κατ εξοχήν ρωσόδουλο κόμμα, ο ΣΥΝ, που με εκπρόσωπό του τον Τσίπρα επισκέφθηκε τον Ιερώνυμο τον περασμένο Μάιο και «συζήτησε (μαζί του) τρόπους για να συνδράμει η Εκκλησία ακόμα περισσότερο "τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη και να αξιοποιήσει με κοινωνική ανταποδοτικότητα την περιουσία της». Επίσης πριν μερικές ημέρες ο Τσίπρας στο πακέτο των μέτρων που πρότεινε για τη σωτηρία της χώρας περιλαμβάνει και την στήριξη και δανειοδότηση της από τη Ρωσία.

http://oakke.blogspot.com/2011/11/blog-post_25.html#more

“ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ή ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ;

“ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ή ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ;

Επί έ­να χρό­νο με­τά την α­κή­ρυ­χτη ελ­λη­νι­κή χρε­ω­κο­πί­α το α­να­το­λικό δια­κομ­μα­τι­κό μπλοκ κο­ρυ­φής που κυ­βερ­νά­ει τη χώ­ρα μας χρη­σι­μο­ποιού­σε τα κλασ­σι­κά πο­λι­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά του ερ­γα­λεί­α, βα­σι­κά τη ΓΣΕΕ, το ΠΑ­ΜΕ το ψευ­τοΚ­ΚΕ, τον ΣΥΝ και τον ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό συρ­φε­τό τους για να πα­ρα­τά­ξει α­πέ­να­ντι στην υ­πό­λοι­πη Ε­Ε έ­ναν πο­λι­τι­κά ε­λεγ­χό­με­νο α­πό τον ί­διο ε­ξε­γερ­μέ­νο λα­ό.

Αυ­τό το λα­ό τον χρεια­ζό­ταν σαν δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό χαρ­τί ό­χι για να πε­ριο­ρί­σει τα σκλη­ρά μι­σθο­λο­γι­κά και φο­ρο­λο­γι­κά μέ­τρα των δα­νει­στών (σε αυ­τά ο πρω­θυ­πουρ­γός του κα­θε­στώ­τος πλειο­δο­τού­σε) αλ­λά για να πε­τύ­χει έ­ναν στρα­τη­γι­κά για τα α­να­το­λι­κά α­φε­ντι­κά του πο­λι­τι­κό στόχο: Να φέ­ρει σε πο­λι­τι­κό α­διέ­ξο­δο και α­πο­σύν­θε­ση την Ε­Ε κα­θώς ζη­τού­σε και ζη­τά­ει διαρ­κώς α­πό αυ­τήν νέ­α δά­νεια ε­νώ συ­νε­χί­ζει δρα­στή­ρια και υ­πο­χθό­νια το βιο­μη­χα­νι­κό σα­μπο­τάζ και την γρα­φειο­κρα­τι­κή δια­φθο­ρά της χώ­ρας μας, δη­λα­δή δυ­να­μώ­νει την κρί­ση, ο­δη­γεί σε ολο­έ­να και πιο αφό­ρη­τη α­νερ­γί­α το λα­ό μας και κά­νει την α­πο­πλη­ρω­μή του δα­νεί­ου α­δύ­να­τη. Κά­θε φο­ρά λοι­πόν αυ­τός ο μι­κρός σε ό­γκο εκ­βια­στής στην υ­πη­ρε­σί­α της πιο πο­λι­τι­κής υ­περ­δύ­να­μης στον κό­σμο ερ­χό­ταν και α­πει­λού­σε τον οι­κο­νο­μικό αυ­τόν γί­γα­ντα και πο­λι­τι­κό νάνο που εί­ναι η Ε­Ε ό­τι η Ελ­λά­δα θα χρε­ωκο­πή­σει αν η Ε­Ε δεν της δώ­σει νέ­α λε­φτά. Και ε­κεί­νη του έ­δι­νε έ­ντρο­μη ό­τι μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει ε­πέ­κτα­ση των χρε­ω­κο­πιών στην Ευ­ρω­ζώ­νη. Αλ­λά με κά­θε δό­σιμο δα­νεί­ου κά­τω α­πό αυ­τές τις συν­θή­κες δυ­νά­μω­νε και δυ­να­μώ­νει στο έ­πακρο η ε­σω­τε­ρι­κή σύ­γκρου­ση στην Ευ­ρω­ζώ­νη και στην Ε­Ε, μια σύ­γκρου­ση που ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο την πα­ρα­λύ­ει. Σε ό­λο αυ­τό το διά­στη­μα το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς έ­κα­νε τους δα­νει­στές κύ­ριους υ­πό­λο­γους στα μά­τια του ελ­λη­νι­κού λα­ού για την αυ­ξα­νό­με­νη πεί­να του ε­νώ οι κύ­ριοι υ­πό­λο­γοι αυτής της πεί­νας έ­πρε­πε να εί­ναι οι ί­διοι οι σα­μπο­τα­ρι­στές, δη­λα­δή οι Πα­πανδρε­ο-μπιρ­μπί­λη­δες, η α­ντι­βιο­μη­χα­νι­κή ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και τα α­ντι­βιο­μη­χανι­κά κρα­τι­κά όρ­γα­να ΣτΕ, Πο­λε­ο­δο­μί­ες, Δα­σαρ­χεί­α κλπ. Ο Πα­παν­δρέ­ου δεν δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε πο­τέ ου­σια­στι­κά για να πε­ριο­ρί­σει τα α­ντι­μι­σθο­λο­γικά και φο­ρο­λο­γι­κά μέ­τρα που ή­θε­λαν οι δα­νει­στές α­κρι­βώς για­τί αυ­τά σε συνδυα­σμό με το σα­μπο­τάζ στράγ­γι­ζαν την α­γο­ρά και μεί­ω­ναν πα­ρα­πέ­ρα τις ε­πενδύ­σεις. Για τον ί­διο λό­γο δεν ε­φάρ­μο­σε πο­τέ τις θε­τι­κές α­να­πτυξια­κές πλευ­ρές του μνη­μό­νιου. (Δες άρ­θρα για την οι­κο­νο­μί­α στην www.oakke.gr)

Γιατί το καθεστώς έχει ανάγκη μιας ειδικής ελληνικής «αντιιμπεριαλιστικής» Ταχρίρ

Για κα­κή τύ­χη ό­μως του προ­βο­κά­το­ρα, και γε­νι­κό­τε­ρα του ρω­σό­φιλου δια­κομ­μα­τι­κού μπλοκ που τον στη­ρί­ζει, ο πλα­τύς κό­σμος ό­λο και λι­γό­τερο κα­τέ­βαι­νε στις κα­θε­στω­τι­κές πο­ρεί­ες. Για­τί δεν τους ε­ξα­σφά­λι­ζαν κά­ποιες ε­λα­φρύν­σεις α­πό τους δα­νει­στές. Έ­τσι το κα­θε­στώς για να κά­νει θό­ρυβο στο ε­ξω­τε­ρι­κό και να ε­νι­σχύ­σει τον Πα­παν­δρέ­ου δια­πραγ­μα­τευ­τι­κά, έφτα­σε να χρη­σι­μο­ποιεί κυ­ρί­ως τη βί­α των προ­στα­τευό­με­νων α­πό τα κομ­μα­τι­κά μπλοκ, ι­διαί­τε­ρα α­πό τον ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δή­θεν πα­ρεί­σα­κτων ε­μπρη­στών και σπασι­μα­τιών που έ­δι­ναν την ει­κό­να της ε­πα­να­στα­τη­μέ­νης χώ­ρας αλ­λά ή­ταν πο­λύ μι­σητοί στο λα­ό. Ε­πί­σης χρη­σι­μο­ποί­η­σε και τη βί­α των ταγ­μά­των ε­φό­δου του ψευ­τοΚ­ΚΕ στα λι­μά­νια, την α­κρό­πο­λη και αλ­λού, πράγ­μα που δη­μιουρ­γού­σαν κά­ποιο δέ­ος στο ε­ξω­τε­ρι­κό και σα­μπό­τα­ραν και την πα­ρα­γω­γή αλ­λά ή­ταν και αυ­τά α­ντι­πα­θη­τι­κά στην Ελ­λά­δα. Έ­τσι α­πoμαζικο­ποι­ή­θη­καν πα­ρα­πέρα οι α­ντι-Ε­Ε δια­δη­λώ­σεις και ο ξέ­νος τύ­πος δια­πί­στω­νε ό­τι το ο ελ­λη­νι­κός λα­ός κου­ρά­στη­κε. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο κό­σμος δεν κα­τέ­βαι­νε στις πο­ρεί­ες ό­χι μό­νο λό­γω αυ­τής της βί­ας αλ­λά και λό­γω της κού­φιας, ρου­τι­νιά­ρι­κης και πο­λι­τι­κά στεί­ρας αγω­νι­στι­κής τε­λε­τουρ­γί­ας δε­κα­ε­τιών και στο βά­θος για­τί οι ερ­γα­ζό­με­νες μά­ζες δεν συ­μπα­θούν ε­δώ και πολ­λά χρό­νια αυ­τά τα κόμ­μα­τα για­τί τα έ­χουν ζή­σει σαν ξέ­να ή και ε­χθρι­κά στους χώ­ρους δου­λειάς τους ι­διαί­τε­ρα στον ι­διω­τι­κό το­μέ­α.

Έ­τσι το βα­θύ κα­θε­στώς άρ­χισε να σκα­ρώ­νει έ­να νέ­ο με­γά­λο κόλπο, το κόλ­πο «ελ­λη­νι­κή πλα­τεί­α Τα­χρίρ». Αυ­τό συ­νί­στα­ται βα­σι­κά στο πο­λιτι­κά α­νώ­νυ­μο κά­λε­σμα των μα­ζών σε δια­δη­λώ­σεις που γί­νε­ται με τέ­τοιο τρό­πο ώ­στε οι πραγ­μα­τι­κοί διορ­γα­νω­τές να κρύ­βο­νται πο­λι­τι­κά. Αυ­τή η μέ­θο­δος διευ­κόλυ­νε στην Αί­γυ­πτο και προ­η­γού­με­να στην Τυ­νη­σί­α τους ό­χι και πολύ α­πο­δε­κτούς α­πό το λα­ό και κυ­ρί­ως α­πό την διε­θνή κοι­νή γνώ­μη Α­δελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους να κρυ­φτούν πί­σω α­πό έ­να πο­λύ ευ­ρύ­τε­ρο πλή­θος πο­λι­τών δυ­σαρε­στη­μέ­νων με το κα­θε­στώς Μπεν Α­λί και με­τά Μου­μπάρακ. Δη­λα­δή οι Α­δελφοί Μου­σουλ­μά­νοι κά­να­νε μια με­γά­λη κα­μπά­νια στο Facebook για συ­γκέντρω­ση στην πλα­τεί­α Τα­χρίρ. Ό­μως οι ί­διοι μεί­να­νε πί­σω τις πρώ­τες μέ­ρες αφή­νο­ντας στην αρ­χή κά­ποιους συμ­μά­χους τους βα­σι­κά τρο­τσκι­στές για να κινή­σουν τα πλή­θη στις πλα­τεί­ες χω­ρίς κομ­μα­τι­κά πα­νό ώ­στε οι μά­ζες να νοιώθουν το κί­νη­μα σαν πο­λι­τι­κά δι­κό τους. Με­τά ό­ταν το κί­νη­μα φού­ντω­σε κατέ­βη­καν και αυ­τοί στην πλα­τεί­α πα­ρι­στά­νο­ντας ό­τι δή­θεν πα­ρα­σύρ­θη­καν α­πό το υ­πέ­ρο­χο αυ­θόρ­μη­το του λα­ού. Ό­μως πά­ντα χω­ρίς πα­νό και κομ­μα­τι­κά διακρι­τι­κά. Α­κό­μα και το Αλ­λάχ ου Ακ­μπάρ (ο θε­ός εί­ναι με­γά­λος) το ε­ξα­φά­νι­σαν σε μια πρώ­τη πε­ρί­ο­δο. Ό­ταν ό­μως αυ­τό το κί­νη­μα σε συμ­μα­χί­α με τις Η­ΠΑ, το στρα­τό και κυ­ρί­ως με τη Ρω­σί­α και το Ι­ράν έ­ρι­ξε τον Μου­μπά­ρακ κα­τά­πλη­κτη η Αί­γυ­πτος δια­πί­στω­σε με­τά α­πό ένα δη­μο­ψή­φι­σμα ό­τι ο με­γά­λος νι­κη­τής ήταν οι Α­δελ­φοί Μου­σουλ­μά­νοι που άρ­χι­σαν να κυ­νη­γά­νε τους «ά­πι­στους» αρ­χίζο­ντας α­πό τους χρι­στια­νούς κό­πτες. Τώ­ρα ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ροι οι δη­μο­κράτες, ι­διαί­τε­ρα οι γυ­ναί­κες έ­χουν με­τα­νιώ­σει για την ευ­πι­στί­α τους και στην Αί­γυ­πτο και στην Τυ­νη­σί­α. Που να φα­ντα­στούν ό­τι πί­σω α­πό το δυ­τικό facebook κρυ­βό­ταν το α­ξύ­ρι­στο πρό­σω­πο του ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κού με­σαί­ωνα και των σο­σιαλ­φα­σι­στών τρο­τσκι­στών φί­λων τους,

Στην πε­ρί­πτω­ση της «ελ­λη­νι­κής Τα­χρίρ» την κύ­ρια δου­λειά για λο­γα­ρια­σμό ό­λου του ρω­σό­δου­λου μπλοκ την α­νέ­λα­βε ο πιο ε­πι­δέ­ξιος χα­μαι­λέο­ντας της ελ­λη­νι­κής πο­λι­τι­κής ζω­ής, ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πιο ει­δι­κά ο σκη­νο­θέτης των ά­πει­ρων με­ταμ­φιέ­σε­ων του και αρ­χη­γός πα­σών των «ε­πα­να­στα­τικών φρα­ξιών του» Αλ. Α­λα­βά­νος. Ή­ταν αυ­τός που σε συ­νερ­γα­σία με το νε­ο­φασι­στι­κό α­νοι­χτά ρω­σό­δου­λο μόρ­φω­μα που ο­νο­μά­ζε­ται Σπί­θα κά­λε­σε στο τέ­λος της α­πο­τυ­χη­μέ­νης δια­κομ­μα­τι­κής πο­ρεί­ας της 23 Φλε­βά­ρη σε μιαν «ελ­λη­νι­κή Τα­χρίρ» που ό­μως α­πέ­τυ­χε για­τί εμ­φα­νί­στη­κε σαν συ­νέ­χεια μιας συ­νη­θι­σμένης κομ­μα­τι­κής πο­ρεί­ας.

Βε­βαί­ως η μέ­θο­δος Τα­χρίρ δεν ε­νέ­πνευ­σε μό­νο τους έλ­λη­νες αλ­λά κά­θε πο­λι­τι­κό α­πα­τε­ώ­να στον κό­σμο. Την πρώ­τη ε­φαρ­μο­γή σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος την έ­κα­ναν οι ι­σπα­νοί σο­σιαλ­φα­σί­στες που κα­τέ­βα­σαν αρ­κε­τό κό­σμο στο κί­νη­μα τους με το ό­νο­μα «Πραγ­μα­τι­κή Δη­μο­κρα­τί­α Τώρα» για να ε­πη­ρε­άσουν τις ι­σπα­νι­κές το­πι­κές ε­κλο­γές αλ­λά δεν εί­χαν την λαϊκή έ­κρη­ξη που πε­ρί­με­ναν. Ο λό­γος εί­ναι α­πλός. Η α­λη­θι­νή Τα­χρίρ εί­χε στον πυ­ρή­να της ε­κτός α­πό την συ­νερ­γα­σί­α των δύ­ο υ­περ­δυ­νά­με­ων και έ­να χει­ρο­πια­στό μα­ζι­κό πο­λιτι­κό αί­τη­μα, το «Κά­τω ο Μου­μπά­ρακ» που έ­νω­νε τη γε­νι­κή λα­ϊ­κή δυ­σα­ρέ­σκεια για τους ά­θλιους ό­ρους ζω­ής της με τον πυ­ρε­τό που δί­νει το ρί­σκο των βασα­νι­στη­ρί­ων και του θα­νά­του σε κά­θε α­γώ­να ε­νά­ντια σε έ­να αυ­ταρ­χι­κό κα­θεστώς. Σε σύ­γκρι­ση με την δρα­μα­τι­κή Τα­χρίρ το κί­νη­μα της μα­δρι­λένικης Πλα­τεί­ας του Ή­λιου ή­ταν η συ­νη­θι­σμέ­νη δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή φάρ­σα στην ο­ποία έ­να χα­λα­ρός α­στυ­νο­μι­κά υ­πε­ρα­σφα­λής πε­ρί­πα­τος μι­κρο­α­στών με τα κλα­σικά κρα­τι­κο­φα­σι­στι­κά συν­θή­μα­τα κα­τά του ι­διω­τι­κού κε­φά­λαιου, των τρα­πε­ζιτών, της φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης κα­μώνε­ται το πρω­τό­τυ­πο ε­πα­ναστα­τι­κό κί­νη­μα.

Ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­πια­σε τον ά­νε­μο της Μα­δρί­της στο λε­πτό και πρώ­τοι οι Τσί­πρας και Α­λα­βά­νος χαι­ρέ­τη­σαν το ι­σπα­νι­κό κί­νη­μα προ­α­ναγ­γέλ­λο­ντας το και για την Ελ­λά­δα. Λί­γο με­τά άρ­χι­σε να δου­λεύ­ει η «αυ­θόρ­μη­τη» ι­ντερ­νε­τι­κή μηχα­νή του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που εί­χε πρω­το­δο­κι­μα­στεί με ε­πι­τυ­χί­α στους πο­λι­τι­κούς ε­μπρη­σμούς της Πάρ­νη­θας το 2007 ό­ταν πολ­λοί πραγ­μα­τι­κοί φί­λοι των δα­σών κα­τέ­βη­καν τό­τε στο Σύ­νταγ­μα σε έ­να πλαί­σιο που ε­νί­σχυε α­ντικει­με­νι­κά την τό­τε πο­λι­τι­κή του ΠΑ­ΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Πως στενεύει η αρχική πλατφόρμα ή πως μετατρέπονται οι καλές αυθόρμητες προθέσεις σε αντιδραστικό καθεστωτικό πολιτικό κίνημα

Το βα­σι­κό σε αυ­τό τον μη­χα­νι­σμό α­πό­κρυ­ψης του πο­λι­τι­κού κέντρου μιας κι­νη­το­ποί­η­σης ώ­στε να εμ­φα­νι­στεί αυ­τή σαν αυ­θόρ­μη­τη είναι το πρώ­το κεί­με­νο που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε για το κά­λε­σμα σε αυ­τήν. Εκ των υ­στέ­ρων έ­γι­νε πλα­τιά γνω­στό ό­τι αυ­τό α­ναρ­τή­θη­κε σε μια ι­στο­σε­λί­δα με τί­τλο «α­γα­να­κτι­σμέ­νοι του Λευ­κού Πύρ­γου». Αυ­τό το κεί­με­νο εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στικό για έ­να πράγ­μα: Δεν εί­χε κα­νέ­να πολι­τι­κό αί­τη­μα και κα­μιά πο­λι­τι­κή θέ­ση ώ­στε οι πά­ντες να χω­ρά­νε μέ­σα του αρ­χι­κά. Το πα­ρα­θέ­του­με:

«Δη­λώ­νου­με ει­ρη­νι­κά την α­γα­νά­κτη­σή μας κα­τά της κρίσης. Κα­τά ό­λων αυ­τών που μας ο­δή­γη­σαν σε αυ­τό το ση­μεί­ο. Αυ­θόρ­μη­τα, χω­ρίς κόμ­μα­τα, ο­μά­δες και ι­δε­ο­λο­γί­ες. Με α­φορ­μή την απή­χη­ση που εί­χε η εκ­δή­λω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας, πρέ­πει να μοι­ρα­στού­με κά­ποιες σκέ­ψεις μας. Δεν εί­μα­στε ο­μά­δα, κόμ­μα, σύλ­λο­γος ή κά­τι άλ­λο. Φτιά­ξα­με, πο­λύ απλά, μί­α εκ­δή­λω­ση για να βρε­θού­με ει­ρη­νι­κά. Το “Α­ΓΑ­ΝΑ­ΚΤΙ­ΣΜΕ­ΝΟΙ ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡ­ΓΟ” το υ­ιο­θε­τή­σα­με α­πό την ε­λεύ­θε­ρη με­τά­φρα­ση των συμ­βα­τι­κών μέ­σων για την ι­σπα­νι­κή λέ­ξη του κι­νή­μα­τος Indignados. Η λέ­ξη Α­γα­να­κτι­σμέ­νοι δεν θέ­λει με τί­πο­τα να υ­πο­κι­νή­σει ή να υ­πο­δεί­ξει τον τρό­πο. Α­πε­να­ντί­ας, δη­λώσα­με α­πό την αρ­χή ό­τι θέ­λου­με να βρε­θού­με ει­ρη­νι­κά και αυ­θόρ­μητα. Χω­ρίς σχέ­διο και πλά­νο. Μό­νο να δη­λώ­σου­με την ει­ρη­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρί­α μας. Ο κα­θέ­νας στην σε­λί­δα της δια­μαρ­τυ­ρί­ας εκ­φρά­ζει τον ε­αυ­τό του και μόνον αυ­τόν. Χω­ρίς ε­πι­τρο­πές και ψή­φους. Άρα, κα­λού­με τον κα­θέ­να να εί­ναι υ­πεύ­θυ­νος των λό­γων και των πρά­ξε­ων του. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει α­πα­ραί­τη­τα κά­τι αρ­νη­τι­κό. Ό­μως, να μην δη­μιουρ­γεί­ται άλ­λη ε­ντύ­πω­ση, α­πό ότι ι­σχύ­ει. Δη­λα­δή μια ει­ρη­νι­κή και αυ­θόρ­μη­τη σύ­να­ξη. Δι­κός μας αρ­χικός στό­χος εί­ναι να κα­τε­βού­με με τα παι­διά μας, να γνω­ρι­στού­με με κά­ποιους, να συ­να­ντή­σου­με φί­λους και γνω­στούς. Με α­φορ­μή αυ­τό που ό­λοι ζού­με. Χω­ρίς ση­μαί­ες και πλα­κάτ, χω­ρίς κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις. Αυ­θόρ­μη­τα. Οι δια­χει­ρι­στές της σε­λί­δας δεν εί­ναι ορ­γα­νω­τές της εκ­δή­λω­σης (Τι ψέμα). Ξε­κί­νη­σαν δύ­ο και με­τά για πρα­κτι­κούς λό­γους (κυ­ρί­ως διά­δο­σης) γίναν πε­ρισ­σό­τε­ροι. Ό­πως ό­λοι σας, εί­μα­στε και ε­μείς α­πο­κλει­στι­κοί υ­πεύ­θυ­νοι των λό­γων και πρά­ξε­ών μας και εκ­φρά­ζου­με μό­νον τους ε­αυ­τούς μας». (Οι υ­πο­γραμ­μί­σεις δι­κές μας).

Ε­δώ το μό­νο που ξε­κα­θα­ρί­ζε­ται εί­ναι ό­τι α­πο­κλεί­ο­νται α­πό αυ­τόν τον α­γώ­να τα κόμ­μα­τα, και οι κομ­μα­τι­κές και ι­δε­ο­λο­γι­κές ση­μαί­ες τους. Αυ­τό θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει μό­νο την α­δέ­ξια προ­σπά­θεια κά­ποιων ου­το­πι­κών διορ­γα­νω­τών να δια­χω­ρι­στούν α­πό τα συ­γκε­κρι­μέ­να κόμ­μα­τα των ως τώ­ρα α­γώ­νων σαν σφε­τε­ρι­στών αυ­τών των α­γώ­νων και δια­σπα­στών του λα­ού. Αλ­λά η συ­νέ­χεια έ­δει­ξε ό­τι υ­πάρ­χει και κά­τι πο­λύ πιο ε­πι­κίν­δυ­νο σε αυ­τήν την υ­πό­θε­ση α­φού τε­λι­κά ε­πε­τρά­πη μί­α και μό­νο μια ση­μαί­α να εκ­φρά­ζει τους α­γα­να­κτι­σμέ­νους, η Ελ­λη­νι­κή Ση­μαί­α. Δη­λα­δή η μό­νη ε­πι­τρε­πό­με­νη έκφρα­ση συλ­λο­γι­κής συ­νεί­δη­σης σε αυ­τόν τον α­γώ­να εί­ναι η ε­θνι­κή συ­νείδη­ση. Εί­ναι φυ­σι­κό α­φού στο βά­θος της διορ­γά­νω­σης θα βρει κα­νείς το ανο­μο­λό­γη­το α­κό­μα μέ­τω­πο των σο­σιαλ­φα­σι­στών τρα­μπού­κων του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη ΣΠΙ­ΘΑ και άλ­λους ε­θνι­κο­φα­σί­στες που έ­χουν ε­γκα­τα­στα­θεί στο Σύ­νταγ­μα, ό­πως τους «300 έλ­λη­νες». Αυ­τό το μέ­τω­πο κρύ­βεται α­νά­με­σα σε άλ­λα ά­σχη­μα πράγ­μα­τα πί­σω α­πό τις τρυ­φε­ρές υ­πο­σχέ­σεις για μια α­νά­κτη­ση της χα­μέ­νης κοι­νω­νι­κό­τη­τας του τύ­που «να κα­τε­βού­με με τα παι­διά μας, να γνω­ρι­στούμε με κά­ποιους, να συ­να­ντή­σου­με φί­λους και γνω­στούς».

Ό­μως ο πο­λύς κό­σμος, ι­διαί­τε­ρα ο νε­ο­λαι­ί­στι­κος που ως χθες δεν συμ­με­τεί­χε στην πο­λι­τι­κή ζω­ή και τις κυ­ρί­αρ­χες σε αυ­τήν κομ­μα­τι­κές τε­λε­τές, δεν εί­δε τί­πο­τα το ι­διαί­τε­ρα ύ­πο­πτο στο κεί­με­νο αυ­τό αλ­λά α­ντίθε­τα εί­δε την υ­πό­σχε­ση ό­τι μπο­ρεί να δεί­ξει την α­ντί­θε­σή του στην κα­ταστρο­φή της ζω­ής του και της χώ­ρας δί­χως να γί­νει πο­λι­τι­κό ερ­γα­λεί­ο άλ­λων αλ­λά να εί­ναι ο ε­αυ­τός του που πα­λεύ­ει αυ­τό­βου­λα για το κοι­νό κα­λό. Με αυτήν την υ­πό­σχε­ση μπό­ρε­σαν οι κρυμ­μέ­νοι διορ­γα­νω­τές του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να πε­τύχουν την πρώ­τη κιό­λας μέρα να μα­ζέ­ψουν αρ­κε­τές δε­κά­δες χι­λιά­δες κό­σμο σε διά­φο­ρες πό­λεις της χώ­ρας. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι με τό­σο πλα­τύ το κάλε­σμα και τό­σο με­γά­λο τον πό­νο και την ορ­γή και την α­πελ­πι­σί­α του λα­ού δεν μά­ζε­ψαν πά­ρα πολ­λούς αν­θρώ­πους, αλ­λά πά­ντως έ­σπα­σαν το τεί­χος του δι­κού τους κομ­μα­τι­κού α­πο­κλει­σμού τους ε­δώ και χρό­νια α­πό τις πλα­τειές μά­ζες και κα­τέ­βα­σαν στην πό­λη α­νή­συ­χους κοι­νω­νι­κά αν­θρώ­πους κά­θε πο­λι­τι­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κές α­πό­χρω­σης. Θε­ω­ρη­τι­κά θα μπο­ρού­σαν οι «ψα­ρά­δες» του ΣΥΝ-ΣΥΡΙ­ΖΑ να συ­νε­χί­σουν έ­τσι για έ­να διάστημα και να κρύ­βο­νται πί­σω α­πό τα υ­περ­μα­ζι­κά και μι­σο-α­πο­λί­τι­κα μη­νύ­μα­τα του αρ­χι­κού κει­μέ­νου για να μαζεύ­ουν κό­σμο. Ό­μως τα ψά­ρια εί­ναι για να κα­τα­να­λώ­νο­νται και ό­χι για να ε­πιδει­κνύ­ο­νται. Έ­πρε­πε οι νέ­ες μά­ζες που κα­τέ­βη­καν στο δρό­μο να γί­νουν τουλά­χι­στον φο­ρείς της γε­νι­κής ε­θνι­κής γραμ­μής ό­χι δη­λα­δή ο­λό­κλη­ρης της γραμ­μής του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλ­λά της μί­νι­μουμ γραμ­μής του που εί­ναι ε­κεί­νη όλου του κα­θε­στω­τι­κού δια­κομ­μα­τι­κού μπλοκ. Η αρ­χι­κή υ­περ­πλα­τειά πλατ­φόρ­μα έ­πρε­πε να στε­νέ­ψει. Το δί­χτυ έ­πρε­πε μοι­ραί­α να μαζευ­τεί και να α­νεβά­σει την πρώ­τη «ψα­ριά» στο σκλη­ρό πο­λι­τι­κό κα­τά­στρω­μα, δη­λα­δή στο χώ­ρο ό­που το κά­θε αυ­θόρ­μη­το α­να­γκα­στι­κά πε­θαί­νει σαν τέ­τοιο. Το πρό­βλη­μα που θα α­ντι­με­τω­πί­σει στο μέλ­λον ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι ό­τι τε­λι­κά οι άν­θρω­ποι δεν εί­ναι ψά­ρια. Πα­γι­δεύ­ο­νται αλ­λά α­ντί­θε­τα με τα ψά­ρια δεν δέ­χο­νται να πε­θά­νουν στο κα­τά­στρω­μα κα­νε­νός κα­ϊ­κιού.

Το πρώ­το στέ­νε­μα της πλατ­φόρ­μας ε­πι­χει­ρή­θη­κε στην πρώ­τη συ­γκέ­ντρω­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» στις 25 του Μά­η στο Σύ­νταγ­μα. Ε­κεί φω­νά­χτη­καν τα δύ­ο πιο βα­σι­κά συν­θή­μα­τα που έ­γι­ναν με­τά ά­ξο­νας της πο­λι­τι­κής πλατ­φόρ­μας του κι­νή­μα­τος α­φού με αυ­τά το κί­νη­μα προσ­διο­ρί­ζει τους βα­σικούς ε­χθρούς του . Εί­ναι γνω­στό ό­τι οι άν­θρω­ποι «που κα­τε­βαί­νουν με τα παι­διά τους, αυ­θόρ­μη­τα να γνω­ρι­στού­νε με κά­ποιους, να συ­να­ντή­σου­νε φί­λους και γνω­στούς» και γε­νι­κά οι α­νορ­γά­νω­τοι άν­θρω­ποι πο­τέ δεν ρί­χνουν συν­θή­μα­τα και μά­λι­στα σε μια δί­χως πε­λώ­ριο πά­θος πρώ­τη συ­γκέ­ντρω­ση στο Σύνταγ­μα και μά­λι­στα ό­ταν οι πλα­τιοί αυ­τοί άν­θρω­ποι πρω­το­κα­τε­βαί­νουν ε­κεί διε­ρευ­νη­τι­κά και τέ­λος ό­ταν αυ­τοί που την κά­λε­σαν δεν προ­ε­τοί­μα­σαν κα­νέ­ναν α­πό αυ­τούς τους αν­θρώ­πους να συ­νει­σφέ­ρει με αυ­θόρ­μη­τα συν­θή­ματα που θα δο­κι­μα­στούν α­πό το πλή­θος. Τα συν­θή­μα­τα τα ρί­χνουν κά­ποιοι κά­πως προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι και συ­νεν­νο­η­μέ­νοι άν­θρω­ποι για να τα εκ­φω­νή­σουν στοι­χειω­δώς ό­λοι μα­ζί κι έ­τσι να μπο­ρούν να α­κου­στούν μέ­σα σε έ­να με­γάλο πλή­θος.

Το ποιοι ρί­ξα­νε αυ­τά τα πρώ­τα συν­θή­μα­τα μπο­ρού­με α­βί­α­στα να το συ­νά­γου­με α­πό τα ί­δια που κο­ντο­λο­γής εί­ναι τα κυ­ρί­αρ­χα συν­θή­μα­τα του ελ­λη­νι­κού δια­κομ­μα­τι­κού κα­θε­στώ­τος και ε­κεί­να που πιο έ­ντο­να φω­νά­ζονται στις ως τώ­ρα κομ­μα­τι­κές πο­ρεί­ες δια­μαρ­τυ­ρί­ας υ­πό την κυ­ριαρ­χί­α της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς.

Αλ­λά το βα­σι­κό εί­ναι ο τρό­πος υ­ιο­θέ­τη­σής αυ­τών των συν­θη­μάτων δη­λα­δή το πως έ­γι­νε το πρώ­το, το α­πο­φα­σι­στι­κό βή­μα για το στρα­τη­γι­κό στέ­νε­μα της αρ­χι­κής υ­περ­συ­σπει­ρω­τι­κής πλατ­φόρ­μας, ε­κεί­νο δη­λα­δή που μετα­τρέ­πει μια α­θώ­α κοι­νω­νι­κή σύ­να­ξη δυ­σα­ρε­στη­μέ­νων σε κα­θα­ρό πο­λιτι­κό κί­νη­μα. Αυ­τό φα­νε­ρώ­θη­κε στο πλα­τύ κοι­νό με έ­ναν πο­λύ α­πο­κα­λυ­πτι­κό τρό­πο στο κα­νά­λι ΜΕ­ΓΑ την ε­πό­με­νη μέ­ρα της πρώ­της συ­γκέ­ντρω­σης, δη­λα­δή στις 26 Μά­η. Ή­ταν στην πρω­ι­νή εκ­πο­μπή των Οι­κο­νο­μέ­α-Κα­μπου­ρά­κη ό­που αυ­τοί εκ­θειά­ζο­ντας το νέ­ο κί­νη­μα σαν α­κομ­μά­τι­στο και αυ­θόρ­μη­το εμ­φά­νι­σαν 3 «αγα­να­κτι­σμέ­νους» λέ­γο­ντας ό­τι τους διά­λε­ξαν έ­τσι τυ­χαί­α α­πό τη συ­γκέ­ντρωση. Αυ­τοί έ­γνε­ψαν κα­τα­φα­τι­κά ό­τι ό­ντως έ­τσι έ­γινε και μί­λη­σαν για πο­λύ ώ­ρα α­κρι­βώς σαν μέ­ρος αυ­τού του αυ­θόρ­μη­του και α­κομ­μά­τι­στου κι­νή­μα­τος. Ε­πει­δή ε­κτός α­πό το facebook υ­πάρ­χει και το Google εύ­κο­λα μα­θαί­νει κα­νείς ό­τι οι 3 τυ­χαί­οι «α­γα­να­κτι­σμέ­νοι» που ε­πι­λέ­χτη­καν α­πό το με­γα­λύτε­ρο κα­νά­λι της χώ­ρας και που λει­τούρ­γη­σαν α­ντι­κει­με­νι­κά σαν οι πρώ­τοι εκ­πρό­σω­ποι του νέ­ου κι­νή­μα­τος ή­ταν 3 έ­μπει­ρα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ! (η Μ. Μπρέ­στα, ο Δ. Οι­κο­νο­μί­δης και ο Τ. Βα­ρού­νης. Η πρώ­τη ή­ταν δεύ­τε­ρη στο ευ­ρω­ψη­φο­δέλ­τιο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2009).

Σε κά­ποιο ση­μεί­ο της συ­ζή­τη­σης οι 3 μί­λη­σαν για τα πρώ­τα συνθή­μα­τα και εί­παν πως αυ­τά έ­πε­σαν αυ­θόρ­μη­τα και πως με­τά ε­πε­λέ­γη­σαν α­πό τον κό­σμο χω­ρίς να δώ­σουν κα­μιά ε­ξή­γη­ση για το πως έ­γι­νε αυ­τή η ε­πιλο­γή. Ό­μως αν η πρώ­τη συ­γκέ­ντρω­ση ή­ταν δη­μο­κρα­τι­κή και ή­θε­λε να κάνει έ­να τό­σο με­γά­λο πο­λι­τι­κό άλ­μα, έ­στω και προ­σχη­μα­τι­κά, θα έ­πρε­πε να ξε­κι­νή­σει μέ­σα α­πό μια μα­ζι­κή συ­νέ­λευ­ση, να α­πο­φα­σί­σει έ­στω δύ­ο βα­σι­κά σημεί­α πά­λης και με­τά να ρί­ξει ο κά­θε αυ­θόρ­μη­τος το σύν­θη­μα που πι­στεύ­ει ότι εκ­φρά­ζει αυ­τή τη γραμ­μή και ό­χι το ό­ποιο αυ­θόρ­μη­το σύν­θημα να δώ­σει πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά τη βα­σι­κή γραμ­μή σε έ­να κί­νη­μα που ως τό­τε δή­λω­νε πως δεν εί­χε κα­μιά γραμ­μή και δεν έ­δει­χνε κα­νέ­ναν ε­χθρό. Βε­βαί­ως σε τέ­τοια ε­πι­χει­ρή­μα­τα οι τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γοί του «αυ­θόρ­μη­του» α­πα­ντά­νε ό­τι αυ­τά εί­ναι σχο­λα­στι­κι­σμοί ή πα­γί­δες της α­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας η ο­ποί­α έ­χει κα­τα­στρέ­ψει τον κό­σμο.

Τα βασικά συνθήματα του Συντάγματος, συνθήματα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, του φασισμού και του βαθιού κράτους

Ό­μως ό­σοι ξέ­ρουν α­πό πο­λι­τι­κή κα­τα­λα­βαί­νουν ό­τι δεν εί­ναι ο αυ­θορ­μη­τι­σμός που κα­θο­δη­γεί την ε­πι­λο­γή του ΜΕ­ΓΚΑ να υ­πε­ρα­σπί­ζει με πάθος το «αυ­θόρ­μη­το» και να κα­λεί τους «αυ­θόρ­μη­τους» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να το εκ­φρά­σουν και ό­τι δεν εί­ναι σύ­μπτω­ση που το πρώ­το με­γά­λο και πιο «αυ­θόρ­μητο» κί­νη­μα της ι­στο­ρί­ας υ­ιο­θε­τεί σαν τα δυο πρώ­τα και πιο βα­σι­κά του συν­θή­μα­τα τα δύ­ο ε­ντε­λώς συ­νει­δη­τά και εμ­βλη­μα­τι­κά για τη φά­ση συν­θή­μα­τα του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ελ­λη­νι­κού φα­σι­σμού και του βα­θιού κα­θε­στώ­τος και μέσα στο κυ­βερ­νη­τι­κό κόμ­μα.

Το πρώ­το σύν­θη­μα ή­ταν ε­κεί­νο που έ­δει­χνε σαν βα­σι­κούς ε­σωτε­ρι­κούς υ­πεύ­θυ­νους της χρε­ω­κο­πί­ας τους κλέ­φτες του δη­μό­σιου, ι­διαί­τε­ρα τους πο­λι­τι­κούς. Αυ­τή εί­ναι η κε­ντρι­κή προ­πα­γάν­δα του ΠΑ­ΣΟΚ και του κα­θε­στώ­τος γε­νι­κά ό­που σαν κλέ­φτες πο­λι­τι­κούς έ­χει δεί­ξει πά­ντα τους δυ­τι­κό­φι­λους πο­λι­τι­κούς και τη δυ­τι­κή α­στι­κή τά­ξη ε­νώ τα με­γα­λύ­τε­ρα σκάνδα­λα τα έχουν κά­νει οι α­να­το­λι­κοί ο­λι­γάρ­χες που τους κα­λύ­πτει προ­σεχτι­κά σύσ­σω­μο το πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς, ι­διαί­τε­ρα η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά.

Το δεύ­τε­ρο σύν­θη­μα ή­ταν το κά­τω το μνη­μό­νιο. Αυ­τό εκπρο­σω­πεί την κε­ντρι­κή ε­θνι­κή κα­θε­στω­τι­κή γραμ­μή, ε­νώ­νει την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και την α­κρο­δε­ξιά και εί­ναι το κε­ντρι­κό σύν­θη­μα ό­λων των ως τώ­ρα κομ­μα­τι­κών πο­ρειών, ι­διαί­τε­ρα των μπλοκ των ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ό­μως αυτή εί­ναι και η κε­ντρι­κή γραμμή του βα­θιού κρα­τι­κού ΠΑ­ΣΟΚ και της ΝΔ, δηλα­δή η γραμ­μή του κα­θε­στώ­τος. Πρό­κει­ται για το πιο βα­σι­κό ψέμα α­πό την αρ­χή της με­γά­λης κρί­σης κα­θώς ρί­χνει την κύ­ρια ευ­θύ­νη της χρε­ω­κο­πί­ας, της πεί­νας και της α­νερ­γί­ας του λα­ού στους δυ­τι­κούς, βα­σι­κά στους ευ­ρω­παί­ους δα­νει­στές και ό­χι στους σα­μπο­τα­ρι­στές της βιο­μη­χα­νί­ας και προ­στά­τες της κρα­τι­κο­γραφειο­κρα­τι­κής δια­φθο­ράς και σπα­τά­λης που εί­ναι οι ρω­σόδου­λοι στις κυ­βερ­νή­σεις και στην ψευ­το­α­ρι­στε­ρά. Το μνη­μό­νιο εί­ναι αρ­νητι­κό για­τί οι μο­νο­πω­λι­στές δα­νει­στές και οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι τους βλέ­πουν σαν κύ­ρια αι­τί­α της υ­περ­χρέ­ω­σης της Ελ­λά­δας ό­χι το α­πό ε­ξω-οικονο­μικές πη­γές χτύ­πη­μα ο­πό­τε και τη σχε­τι­κή με άλ­λες χώ­ρες με­γα­λύ­τε­ρη μεί­ω­ση των πα­ρα­γω­γι­κών ε­πεν­δύ­σε­ων σε ό­λους τους το­μείς αλ­λά κυ­ρί­ως τους ψη­λούς μι­σθούς τους ο­ποί­ους χτυ­πά­νε με κά­θε τρό­πο και στον δη­μό­σιο (ό­που πολ­λές φο­ρές υ­πάρ­χει και μια βά­ση) και στον ι­διω­τι­κό το­μέ­α. Ό­μως ο κύ­ριος λό­γος που το μνη­μό­νιο γί­νε­ται α­κό­μα πιο αρ­νη­τι­κό στην πρά­ξη εί­ναι για­τί οι σαμπο­τέρ ε­φαρ­μό­ζουν α­πό αυ­τό με υ­περ­βάλ­λο­ντα ζή­λο μό­νο τις πε­ρι­κο­πές των μι­σθών και την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση του λα­ού και των πα­ρα­γω­γι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων που μειώ­νουν την α­το­μι­κή και πα­ρα­γω­γι­κή κα­τα­νά­λω­ση και βα­θαί­νουν την κρί­ση, αλ­λά κα­μιά α­πό τις αρ­κε­τές θε­τι­κές πλευ­ρές του μνη­μό­νιου που α­φο­ρούν το πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ και τον κρα­τι­κο­γρα­φειο­κρα­τι­κό και συ­ντε­χνια­κό πα­ρα­σι­τι­σμό και δια­φθο­ρά. Οι κρυ­φοί κα­θο­δη­γη­τές του κι­νή­ματος των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» α­γα­να­κτούν πε­ρισ­σό­τε­ρο γι αυ­τές τις θε­τικές πλευ­ρές.

Με αυ­τά τα δύ­ο, δι­κά τους συν­θή­μα­τα αρ­χής, με τα ο­ποί­α δάγκω­σαν α­πό την αρ­χή το κί­νη­μα των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων», οι ρω­σό­φι­λοι βρυ­κό­λακες, βγά­ζουν την ευ­θύ­νη της κατα­στρο­φής της χώ­ρας α­πό τον ε­αυ­τό τους και τη ρί­χνουν στους ε­χθρούς του.

Με­τά α­πό αυ­τά τα δύ­ο συν­θή­μα­τα ό­λα ό­σο α­κο­λού­θη­σαν εί­ναι και αυ­τά βα­σι­κά συν­θή­μα­τα της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς, της ε­θνι­κι­στι­κής α­κρο­δε­ξιάς και των φα­σι­στών. Στην τε­λευ­ταί­α τους συ­νέ­λευ­ση πα­ρω­δί­α στις 28 του Μά­η οι διορ­γα­νω­τές τα μά­ζε­ψαν ό­λα σε δυο σει­ρές μέ­σα σε έ­να ψή­φι­σμα κα­πέ­λο: «Δεν θα φύ­γου­με α­πό τις πλα­τεί­ες, μέ­χρι να φύ­γου­νε αυ­τοί που μας ο­δή­γη­σαν ε­δώ: Κυ­βερ­νή­σεις, Τρό­ι­κα, Τρά­πε­ζες, Μνη­μό­νια και ό­λοι όσοι μας εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται. Τους διαμη­νύ­ου­με ό­τι το χρέ­ος δεν εί­ναι δι­κό μας». Ε­δώ προσ­διο­ρί­ζο­νται α­κό­μα πιο κα­θα­ρά οι ε­χθροί που εί­ναι 1.οι κυ­βερ­νή­σεις, δη­λα­δή μό­νο το ΠΑ­ΣΟΚ και η ΝΔ και ό­χι η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και ό­χι οι φα­σί­στες του ΛΑ­ΟΣ, 2. η Τρό­ι­κα, δη­λα­δή πά­λι οι δυ­τι­κοί δα­νει­στές, 3. οι Τρά­πε­ζες, δη­λα­δή οι δυ­τι­κοί α­στοί και ό­χι οι α­να­το­λι­κοί κρατι­κο-ο­λι­γάρ­χες ερ­γο­λά­βοι λη­στές, 4. ό­λοι ό­σοι μας εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται, που υ­πο­νο­εί­ται ό­τι εί­ναι η ε­μπο­ρο­βιο­μη­χα­νι­κή α­στι­κή τά­ξη και πο­τέ η α­νατο­λι­κού τύ­που διε­φθαρ­μέ­νη κρα­τι­κο-γρα­φειο­κρα­τι­κή α­κρί­δα. Τέλος ό­λα κλεί­νουν με την πο­λε­μι­κή κραυ­γή του ε­θνι­κού μπαταχτσή: το χρέ­ος δεν εί­ναι δι­κό μας, που ι­σο­δυ­να­μεί με το «δεν πλη­ρώ­νω» της ψευ­το­α­ρι­στε­ρας. Γι αυτή την ψευτοαριστερά είναι μέρος του λαού, και γι’ αυτό δεν πρέπει να πληρώσει, ούτε η διεφθαρμένη και τε­μπέ­λι­κη γρα­φειο­κρα­τί­α ούτε η εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή α­γρο­τιά των κλεμμέ­νων ή σπα­τα­λη­μέ­νων ε­πι­δο­τή­σε­ων ούτε και οι ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες μι­κρο­με­σαί­οι ι­διώτες λα­μό­για, φο­ρο­φυ­γά­δες κλπ που έ­φα­γαν α­θροι­στι­κά το πιο με­γά­λο μέ­ρος α­πό τα δα­νει­κά, που εί­ναι στο βά­θος τους μό­χθος του ευρω­πα­ϊ­κού και του τρι­το­κο­σμι­κού προ­λε­τα­ριά­του.

Γε­νι­κά δεν υ­πάρ­χει ως τα σή­με­ρα ού­τε έ­να κε­ντρι­κό σύν­θη­μα ή έ­να κε­ντρι­κό πα­νό στο Σύ­νταγ­μα που να μην εί­ναι του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώπου και γε­νι­κό­τε­ρα του α­να­το­λι­κού βα­θιού κα­θε­στώ­τος. Που­θε­νά δεν υ­πάρ­χει η κα­ταγ­γε­λί­α του χτυ­πή­μα­τος της σύγ­χρο­νης πα­ρα­γω­γής βιο­μη­χα­νι­κής, γε­ωρ­γι­κής , ε­πι­στη­μο­νι­κο­τε­χνι­κής. Που­θε­νά συν­θή­μα­τα κα­τά της ψευ­το­α­ρι­στε­ρής, ψευ­το­α­ναρ­χι­κής, και κυ­ρί­ως της ρα­τσι­στι­κής να­ζι­στι­κής και α­κρο­δεξιάς βί­ας. Ό­λα τα συν­θή­μα­τα εί­ναι βα­σι­κά τα ψευ­το­α­ρι­στε­ρά των πο­ρειών του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πλαι­σιω­μέ­να α­πό τη γα­λα­νό­λευ­κη. Εί­ναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό το ει­δι­κό χτύ­πη­μα στον Πά­γκα­λο που με ό­λα τα κα­κά του ή­ταν αυτός που κα­τήγ­γει­λε με σθέ­νος τη βί­α του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ό­χι ό­λα αυ­τά δεν γί­νο­νται αυ­θόρ­μη­τα. Κα­τα­λα­βαί­νου­με ό­τι αν σή­με­ρα μια μά­ζα λα­ού ψη­φί­σει πο­λι­τι­κή α­νά­λυ­ση και πο­λι­τι­κή γραμ­μή α­πό πολλές που θα του προ­τα­θούν στα ζη­τή­μα­τα του μνη­μό­νιου, των κλε­φτών, των τραπε­ζών, της Τρό­ι­κας κλπ θα ψη­φί­σει αυ­τά που ξέ­ρει και ξέ­ρει αυ­τά τα κυ­ρίαρ­χα που του λέ­γο­νται ε­δώ και ε­νάμι­ση χρό­νο α­πό το κα­θε­στώς, δη­λα­δή σχε­δόν α­πό ό­λους και κά­θε στιγ­μή. Ό­μως θα ψή­φι­ζε και αυ­τά που έ­χει ζή­σει βα­θιά ε­μπει­ρι­κά ό­πως εί­ναι ε­νά­ντια στην α­πο­βιο­μη­χά­νι­ση και υ­πέρ της α­νά­πτυξης, κα­τά της διε­φθαρ­μέ­νης και τε­μπέ­λι­κης γρα­φειο­κρα­τί­ας, κα­τά των κρα­τικών ο­λι­γαρ­χών. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι δεν υ­πάρ­χει σε κα­μιά πλατ­φόρ­μα ού­τε έ­χει κα­τα­γρα­φεί στα πρα­κτι­κά της πρώ­της συ­νέ­λευ­σης που δη­μο­σιεύτη­καν ού­τε μια πα­ρα­τή­ρη­ση που να ε­νο­χλεί τον ΣΥΝ ή τους ε­θνι­κο­φα­σί­στες.

Ό­λα αυ­τά λέ­γο­νται σχο­λα­στι­κή πο­λι­τι­κή ε­πι­λο­γή και αυ­τό γί­νε­ται ει­δι­κά σε έ­να «αυ­θόρ­μη­το» και «α­κομ­μά­τι­στο» κί­νη­μα μό­νο ό­ταν υπάρ­χει πά­ντα κρυμ­μέ­νος α­πό την πλα­τιά μά­ζα έ­να βα­σι­κό κόμ­μα διορ­γα­νω­τής. Αυ­τό εί­ναι ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που μά­λι­στα πραγ­μα­το­ποιεί προ­σε­κτι­κά και εγκαι­νιά­ζει μα­ζι­κά στο Σύ­νταγ­μα το μέ­τω­πο της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς με τον ε­θνικι­σμό και το φαιό φα­σι­σμό με πο­λι­τι­κή γέ­φυ­ρα το φαιό α­νοι­χτά ρω­σό­δου­λο έκτρω­μα που λέ­γε­ται ΣΠΙ­ΘΑ. Αυ­τό το α­μαρ­τω­λό κομ­μα­τι­κό μέ­τω­πο κρύ­βε­ται κά­τω α­πό τον α­ντι­κομ­μα­τι­σμό αλ­λά και καλ­λιερ­γεί­ται πί­σω α­πό την ε­ξής φα­σι­στι­κή ι­δρυ­τι­κή θέ­ση και πρά­ξη της «Τα­χρίρ» του Συ­ντάγ­μα­τος: «Έ­ξω τα κόμ­μα­τα και οι κομ­μα­τι­κές και ι­δε­ο­λο­γι­κές ση­μαί­ες α­πό τον α­γώνα μας». Αν αυ­τό συν­δυα­στεί με το ό­τι ό­πως είπαμε υ­πάρ­χει μό­νο μια ι­δε­ο­λο­γική ση­μαί­α που ε­πι­τρέ­πε­ται στο Σύ­νταγ­μα, η γα­λα­νό­λευ­κη, κα­θώς και το πό­σο ά­φθο­να και ε­λεύ­θε­ρα εί­ναι τα ε­θνο­φα­σι­στι­κά σχό­λια στα μπλο­γκ του «κοι­νού α­γώ­να» μπο­ρεί κα­νείς να κα­τα­λά­βει για­τί το κί­νη­μα της ελ­λη­νι­κής «πλα­τεί­ας Τα­χρίρ» εί­ναι γε­μά­το α­πό φα­σί­στες και λα­τρεύ­ε­ται α­πό ό­λα τα ρεύμα­τά του φα­σι­σμού ε­κτός α­πό τη Χρυ­σή Αυ­γή. Εί­μα­στε σί­γου­ροι ό­τι την Χρυ­σή Αυ­γή την έ­χουν α­φή­σει ε­πί­τη­δες απ έ­ξω οι διορ­γα­νω­τές, του­λά­χιστον σε αυ­τή τη φά­ση για ξε­κάρ­φω­μα, δη­λα­δή για να μην ε­κτε­θεί το κί­νη­μά των α­γα­να­κτι­σμέ­νων στους δη­μο­κρά­τες που α­πό ά­γνοια το α­γκα­λιά­ζουν, ό­τι έ­χει ε­ντός του ανοι­χτούς να­ζι­στές μα­χαι­ρο­βγάλ­τες. Δεν ή­ταν άλ­λω­στε ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πί­σω α­πό το κί­νη­μα «δεν πλη­ρώ­νω» των διο­δί­ων πραγ­μα­το­ποί­ησε α­νοι­χτή ε­νό­τη­τα με τους να­ζι­στές χρυ­σαυ­γί­τες στην Πιε­ρί­α (http://www.oakke.gr/na461/nazi_syn461.htm); Στην ου­σί­α ό­πως στην πλα­τεί­α Τα­χρίρ δο­κι­μά­στη­κε στον Τρί­το κό­σμο και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε για πρώ­τη φο­ρά η ε­πί­ση­μη ε­νό­τη­τα της ψευτο­α­ρι­στε­ράς και των α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρων με τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες, που σή­με­ρα κα­τα­χτούν την ε­ξου­σί­α στην Αί­γυ­πτο χά­ρη στην Τα­χρίρ, έ­τσι δο­κι­μά­ζε­ται στην Ευ­ρώ­πη αρ­χί­ζο­ντας α­πό την Ι­σπα­νί­α και βα­σι­κά την Ελ­λά­δα το σο­σιαλφα­σι­στι­κό καπέλο που λέ­γε­ται «α­λη­θι­νή δη­μο­κρα­τί­α τώ­ρα» που θα δώ­σει την κά­λυ­ψη στην ε­πί­ση­μη τε­ρα­το­γέν­νε­ση του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώ­που και θα επι­χει­ρή­σει να το φέ­ρει στην ε­ξου­σί­α.

Η διπλή χρησιμότητα της φαινομενικής εξαφάνισης των κομμάτων από το Σύνταγμα. Να ξεσκεπάσουμε τους κρυφούς καθοδηγητές και τους στόχους τους.

Το ό­τι τα κόμ­μα­τα χά­νο­νται σή­με­ρα στην Τα­χρίρ- Σύ­νταγ­μα είναι μια τα­κτι­κή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού με δυο χρή­σεις: Η μί­α χρή­ση, η πιο ά­με­ση πο­λι­τι­κά, α­φο­ρά την προ­σέλ­κυ­ση των ρι­ζο­σπα­στι­κών μα­ζών που υ­πο­φέ­ρουν από την κρί­ση και ε­ξορ­γί­ζο­νται με το πο­λι­τι­κό σύ­στημα γε­νι­κά αλ­λά δεν συμμε­τεί­χαν ως τώ­ρα στις ό­ποιες δια­μαρ­τυ­ρί­ες για­τί έ­χουν σι­χα­θεί κυ­ρί­ως από θε­τι­κή πλευρά γε­νι­κά τα κυ­ρί­αρχα κόμ­μα­τά και τις κομ­μα­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις που τις ορ­γα­νώ­νουν, δη­λα­δή α­πό την πλευ­ρά της χει­ρα­γώ­γη­σης και α­πό την πλευ­ρά της βί­ας. Η άλ­λη χρή­ση, η πιο στρα­τη­γι­κή, εί­ναι να μπει μια αυ­λαί­α στις πο­λι­τι­κές κομ­μα­τι­κές συμ­μα­χί­ες ε­ντός αυ­τού του κι­νή­μα­τος- ώ­στε α­πό πί­σω να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η συ­νεύ­ρε­ση του φα­σι­σμού με την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και να γεν­νη­θεί α­πό αυ­τήν το φαιο­κόκ­κι­νο τέ­ρας που ση­μαί­νει να ε­ξα­γνι­στεί ο φα­σι­σμός χω­ρίς οι πραγ­μα­τι­κοί α­ρι­στε­ροί και δη­μο­κρά­τες να το κα­τα­λά­βουν έ­γκαι­ρα.

Σε ό­τι α­φο­ρά το πιο πο­λι­τι­κά καί­ριο α­πό τα δύ­ο, την πο­λιτι­κή προ­σέλ­κυ­ση των πλα­τιών μα­ζών: Η Τα­χρίρ-Σύ­νταγ­μα του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κά­νει το ε­ξής: κα­τε­βά­ζει ό­λες τις κομ­μα­τι­κές ση­μαί­ες και ε­γκα­τα­λεί­πει για λί­γο τις Μο­λό­τωφ, τα πα­λού­κια και τις μπού­κες στα υ­πουρ­γεί­α, ό­μως κρα­τά­ει α­πό­λυ­τα κυ­ρί­αρ­χη ό­λη την πο­λι­τι­κή γραμ­μή της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και του φα­σι­σμού. Οι μά­ζες των α­νε­ξάρ­τη­των, δεν κα­τα­λα­βαί­νουν προς το πα­ρόν αυ­τό το τέ­χνα­σμα και πά­νε στο Σύ­νταγ­μα χω­ρίς να πο­λυ-νοια­στούν για το ό­τι την «α­φύ­πνι­ση» και την «ε­ξέ­γερ­σή» τους ε­νά­ντια στο κα­θε­στώς τη δια­φη­μί­ζουν και την ε­παι­νούν α­πό το πρω­ί ως το βρά­δυ σχε­δόν με υ­στε­ρί­α ό­λα τα ΜΜΕ, δη­λα­δή το πραγ­μα­τι­κό κα­θε­στώς. Μά­λι­στα πολ­λοί που εί­ναι μι­κρο­α­στοί και α­πο­λί­τι­κοι κα­μα­ρώ­νουν που ε­πι­τέ­λους η ε­πί­ση­μη κοι­νω­νία τους α­να­γνω­ρί­ζει σαν δύ­να­μη. Αυ­τοί οι τε­λευ­ταί­οι εύ­κο­λα μπο­ρούν να γίνουν λεί­α του πραγ­μα­τι­κά φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος που θέ­λει να κα­ταρ­γή­σει τα κόμ­μα­τα ξε­κι­νώ­ντας α­πό το να τα α­πα­γο­ρεύ­ει να εμ­φα­νί­ζο­νται σαν τέ­τοια στα κι­νή­μα­τα και στα συν­δι­κά­τα.

Πά­ντως οι ξε­σκο­λι­σμέ­νες στο κα­πέ­λω­μα πα­λιο­κα­ρα­βά­νες της «ε­πα­νά­στα­σης-πρα­ξι­κό­πη­μα» έ­χουν ε­τοι­μά­σει και για τους δη­μο­κρά­τες «α­γα­να­κτι­σμέ­νους» ό­λη την αυ­τα­πά­τη της «συμ­με­το­χής στην δη­μιουρ­γί­α της ι­στο­ρί­ας» που τό­σο πο­θούν οι πα­ρα­με­ρι­σμέ­νες α­πό την πο­λι­τι­κή ζω­ή μά­ζες. Αυ­τή η αυ­τα­πά­τη προ­σφέ­ρε­ται συ­νή­θως στις συ­νε­λεύ­σεις ό­που εί­ναι υπο­τί­θε­ται ε­λεύ­θε­ρη η συμ­με­το­χή και ε­λεύ­θε­ρος ο λό­γος. Λέ­με υ­πο­τί­θεται για­τί η φα­σι­στι­κή λο­γι­κή που ε­ξο­βε­λί­ζει την α­νοι­χτή πα­ρου­σί­α των κομ­μά­των σε έ­ναν α­γώ­να τε­λι­κά μπο­ρεί να ε­ξο­βε­λί­σει κά­θε α­να­φο­ρά σε αυ­τά, δη­λαδή να απα­γο­ρέ­ψει την α­νοι­χτή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή την δη­μο­κρα­τί­α. (Δες έ­να ε­πει­σό­διο στη συ­νέ­λευ­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων της Κο­ρίν­θου» που εί­δαμε στο www.activepropaganda.blogspot.com ). Ε­πί­σης έ­να πο­σο­στό και πά­ντα ε­ναλ­λασ­σό­με­νο συμ­με­τέ­χει σε αυ­τές α­πό το μεγά­λο πλή­θος χω­ρίς να γί­νε­ται ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση αλ­λά μια πα­ρέ­λα­ση πα­ρά πολ­λών γε­νι­κών το­πο­θε­τή­σε­ων. Αν λο­γα­ρια­στεί ό­τι αυ­τές οι δια­δι­κα­σί­ες είναι μα­κρό­συρ­τες και ό­τι ο πιο πλατύς κό­σμος κου­ρά­ζε­ται και α­ποχωρεί πριν α­πό τις ό­ποιες α­πο­φά­σεις που παίρ­νο­νται αρ­γά το βρά­δυ και ό­που τε­λι­κά κα­τε­βαί­νει έ­να συ­νο­λι­κό ψή­φι­σμα, ό­πως αυ­τό που εί­δα­με παρα­πά­νω, δη­λα­δή έ­να κα­πέ­λο που κα­νέ­νας δεν ε­ξου­σιο­δο­τή­θη­κε με ψή­φο να γράψει και το ο­ποί­ο ει­δι­κά στο Σύ­νταγ­μα βγά­ζει ό­λη την πο­λι­τι­κή γραμ­μή του κι­νή­μα­τος, κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς για ποιες συ­νε­λεύ­σεις μι­λά­με. Αλ­λά και αν τα πράγ­μα­τα γί­νουν πιο σω­στά, δη­λα­δή αν υ­πάρ­ξουν συ­ζη­τή­σεις για έ­να-ένα θέ­μα που θα προ­τα­θεί α­πό κά­τω και υ­πάρ­ξει «κίν­δυ­νος» να πε­ρά­σει κά­τι «ε­κτός γραμ­μής» οι πο­λι­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νοι μπο­ρούν να ει­δο­ποι­ηθούν και πα­νεύ­κο­λα να α­πο­κτή­σουν πλειο­ψη­φί­α ώ­στε να το πνί­ξουν. Η δημο­κρα­τί­α δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει έ­ξω α­πό κά­ποια συ­γκε­κρι­μέ­να σώ­μα­τα που να έ­χουν συ­γκρο­τη­θεί αρ­χι­κά πά­νω σε κά­ποιους συ­γκε­κρι­μέ­νους στό­χους και να μπο­ρούν να ε­κλέ­γουν α­ντι­προ­σώ­πους για να ε­φαρ­μό­ζουν τις ό­ποιες α­πο­φάσεις παίρ­νει με κα­νο­νι­κή ψη­φο­φο­ρί­α αυ­τό το σώ­μα. Ό­λα τα άλ­λα εί­ναι σκηνο­θε­τη­μέ­να α­πα­τε­ω­νί­στι­κα στιγ­μιό­τυ­πα, ε­πι­φά­σεις δη­μο­κρα­τί­ας και ε­πι­φάσεις συμ­με­το­χής στα κοι­νά. Τέ­τοια εί­ναι και η δυνα­τό­τη­τα της ορ­γανω­μέ­νης συμ­με­το­χής σε πρα­κτι­κές δου­λειές, πχ στην κα­θα­ριό­τη­τα, στην τρο­φοδο­σί­α , στην ε­γκα­τά­στα­ση κα­ταυ­λι­σμών, που τις α­να­λαμ­βά­νουν συ­νή­θως οι πιο ευ­γε­νι­κές και αλ­λη­λέγ­γυες ψυ­χές αλ­λά μέ­σα στις ο­ποί­ες ε­λά­χι­στα κυ­κλοφο­ρεί η πραγ­μα­τι­κή ε­ξουσί­α.

Δεν μπο­ρού­με προς το πα­ρόν να ε­κτι­μή­σου­με πό­σο πο­λύ και για πό­σο χρό­νο αυ­τοί οι πο­λι­τι­κοί χα­μαι­λέ­ο­ντες που κι­νούν τις ελ­λη­νι­κές Ταχρίρ θα μπο­ρούν να πα­ρα­πλα­νούν τις μά­ζες, να ξε­περ­νά­νε τις α­ντι­στά­σεις τους και να λύ­νουν τις α­ντι­θέ­σεις α­νά­με­σα στα ξεχω­ρι­στά πο­λι­τι­κά ρεύ­ματα που τις α­πο­τε­λούν. Πά­ντως οι φι­λο­δο­ξί­ες τους εί­ναι τρε­λές και ή­δη έ­χουν αρ­χί­σει να μι­λά­νε με έ­παρ­ση. Για­τί σύσ­σω­μα τα κα­νά­λια και με ό­λο και πιο τρε­λό πά­θος, δη­λα­δή το κα­θε­στώς εί­ναι μα­ζί τους. Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι θέ­λουν να χρη­σι­μοποι­ή­σουν τις νε­ο­α­πο­χτη­μέ­νες αυ­τές δυ­νά­μεις σαν στρα­τό για να στη­ρί­ζει το βα­θύ ρω­σό­φι­λο κα­θε­στώς κο­ρυ­φής και στο ε­ξω­τε­ρι­κό και στο ε­σω­τε­ρι­κό πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο για την στα­δια­κή εκ­κα­θά­ρι­ση του ό,τι εί­ναι σχετι­κά δη­μο­κρα­τι­κό, πα­τριω­τι­κό και πα­ρα­γω­γι­κό μέ­σα στην αστι­κή τά­ξη και κυ­ρί­ως του ό,τι εί­ναι πραγ­μα­τι­κά ε­πα­να­στα­τι­κό και α­ρι­στε­ρό μέ­σα στο λα­ό.

Αν οι φαιο­κόκ­κι­νοι δεν α­να­χαι­τι­στούν και δεν ξε­σκε­πα­στούν στην πλα­τειά μά­ζα που συμ­με­τέ­χει ή δεν συμ­με­τέ­χει στις «Τα­χρίρ» θα δυνα­μώ­σουν οι φα­σι­στι­κές πρα­κτι­κές. Δη­λα­δή θα υ­πο­δει­κνύ­ε­ται στο πλή­θος ο επό­με­νος ε­χθρός, θα υ­ιο­θε­τεί­ται σαν τέ­τοιος μέ­σα α­πό τις δια­δι­κα­σί­ες που πε­ρι­γρά­ψα­με, και με­τά θα α­παι­τεί­ται η πο­λι­τι­κή του ε­ξό­ντω­ση.

Εί­ναι γι’ αυ­τό βα­σι­κό κα­θή­κον της πραγ­μα­τι­κά κομ­μου­νι­στικής, της α­ρι­στε­ρής και της δη­μο­κρα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας να ξε­σκε­πά­σει τους σκο­τει­νούς δια­χει­ρι­στές της ελ­λη­νι­κής Τα­χρίρ και τους α­ντι­δρα­στι­κούς τους πο­λι­τι­κούς στό­χους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η α­λη­θι­νή α­πά­ντη­ση σε αυτούς εί­ναι να συ­νε­χί­σου­με τη δια­φώ­τι­ση του λα­ού και του λα­ού της βά­σης του κι­νήμα­τος των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» και να τους δεί­ξου­με τους πραγ­μα­τι­κά πιο με­γά­λους ε­χθρούς του και έ­τσι να α­νοί­ξου­με το δρό­μο για τη συ­γκρό­τηση ε­νός πλα­τιού δη­μο­κρα­τι­κού και πα­τριω­τι­κού με­τώ­που ε­να­ντί­ον αυ­τών των ε­χθρών. Το κύ­ριο βά­ρος αυ­τού του κα­θή­κο­ντος πέφτει σή­με­ρα στις πλάτες της Ο­ΑΚ­ΚΕ.

Κα­λού­με τους φί­λους μας να έρ­θουν και να στα­θούν δί­πλα μας, να συμ­με­τέ­χουν στον α­γώ­να μας, και να ορ­γα­νω­θούν στην Ο­ΑΚ­ΚΕ για να την δυνα­μώ­σουν. Ει­δι­κά εί­ναι ε­πεί­γον και ζω­τι­κό αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο κα­θή­κον α­πό την ώ­ρα που το κα­θο­δη­γη­τι­κό και σκλη­ρό κέ­ντρο του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώ­που, το ψευ­τοΚ­ΚΕ, εμ­φα­νί­ζε­ται σαν κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα και μά­λι­στα τε­λευ­ταία και σαν ζα­χα­ρια­δι­κό για να ε­ξα­πα­τή­σει και να συ­σπει­ρώ­σει μέ­σα στο φαιοκόκ­κι­νο μέ­τω­πο τις ερ­γα­ζό­με­νες μά­ζες που ο­λο­έ­να θα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιού­νται μέ­σα α­πό την κρί­ση. Εί­ναι γι αυ­τό βα­θειά τα­ξι­κή αλ­λά και δη­μο­κρα­τική υ­πο­χρέ­ω­ση της Ο­ΑΚ­ΚΕ να α­πο­δεί­ξει ό­τι αυ­τό το ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι η α­πό­λυ­τη άρνη­ση του πα­λιού πραγ­μα­τι­κού ΚΚΕ και μά­λι­στα ο η­θι­κός αυ­τουρ­γός της δο­λο­φο­νί­ας του σπου­δαί­ου η­γέ­τη του και ή­ρω­α Ν. Ζα­χα­ριά­δη.

http://oakke.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html