“ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ή ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ;

“ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ή ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ;

Επί έ­να χρό­νο με­τά την α­κή­ρυ­χτη ελ­λη­νι­κή χρε­ω­κο­πί­α το α­να­το­λικό δια­κομ­μα­τι­κό μπλοκ κο­ρυ­φής που κυ­βερ­νά­ει τη χώ­ρα μας χρη­σι­μο­ποιού­σε τα κλασ­σι­κά πο­λι­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά του ερ­γα­λεί­α, βα­σι­κά τη ΓΣΕΕ, το ΠΑ­ΜΕ το ψευ­τοΚ­ΚΕ, τον ΣΥΝ και τον ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό συρ­φε­τό τους για να πα­ρα­τά­ξει α­πέ­να­ντι στην υ­πό­λοι­πη Ε­Ε έ­ναν πο­λι­τι­κά ε­λεγ­χό­με­νο α­πό τον ί­διο ε­ξε­γερ­μέ­νο λα­ό.

Αυ­τό το λα­ό τον χρεια­ζό­ταν σαν δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό χαρ­τί ό­χι για να πε­ριο­ρί­σει τα σκλη­ρά μι­σθο­λο­γι­κά και φο­ρο­λο­γι­κά μέ­τρα των δα­νει­στών (σε αυ­τά ο πρω­θυ­πουρ­γός του κα­θε­στώ­τος πλειο­δο­τού­σε) αλ­λά για να πε­τύ­χει έ­ναν στρα­τη­γι­κά για τα α­να­το­λι­κά α­φε­ντι­κά του πο­λι­τι­κό στόχο: Να φέ­ρει σε πο­λι­τι­κό α­διέ­ξο­δο και α­πο­σύν­θε­ση την Ε­Ε κα­θώς ζη­τού­σε και ζη­τά­ει διαρ­κώς α­πό αυ­τήν νέ­α δά­νεια ε­νώ συ­νε­χί­ζει δρα­στή­ρια και υ­πο­χθό­νια το βιο­μη­χα­νι­κό σα­μπο­τάζ και την γρα­φειο­κρα­τι­κή δια­φθο­ρά της χώ­ρας μας, δη­λα­δή δυ­να­μώ­νει την κρί­ση, ο­δη­γεί σε ολο­έ­να και πιο αφό­ρη­τη α­νερ­γί­α το λα­ό μας και κά­νει την α­πο­πλη­ρω­μή του δα­νεί­ου α­δύ­να­τη. Κά­θε φο­ρά λοι­πόν αυ­τός ο μι­κρός σε ό­γκο εκ­βια­στής στην υ­πη­ρε­σί­α της πιο πο­λι­τι­κής υ­περ­δύ­να­μης στον κό­σμο ερ­χό­ταν και α­πει­λού­σε τον οι­κο­νο­μικό αυ­τόν γί­γα­ντα και πο­λι­τι­κό νάνο που εί­ναι η Ε­Ε ό­τι η Ελ­λά­δα θα χρε­ωκο­πή­σει αν η Ε­Ε δεν της δώ­σει νέ­α λε­φτά. Και ε­κεί­νη του έ­δι­νε έ­ντρο­μη ό­τι μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει ε­πέ­κτα­ση των χρε­ω­κο­πιών στην Ευ­ρω­ζώ­νη. Αλ­λά με κά­θε δό­σιμο δα­νεί­ου κά­τω α­πό αυ­τές τις συν­θή­κες δυ­νά­μω­νε και δυ­να­μώ­νει στο έ­πακρο η ε­σω­τε­ρι­κή σύ­γκρου­ση στην Ευ­ρω­ζώ­νη και στην Ε­Ε, μια σύ­γκρου­ση που ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο την πα­ρα­λύ­ει. Σε ό­λο αυ­τό το διά­στη­μα το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς έ­κα­νε τους δα­νει­στές κύ­ριους υ­πό­λο­γους στα μά­τια του ελ­λη­νι­κού λα­ού για την αυ­ξα­νό­με­νη πεί­να του ε­νώ οι κύ­ριοι υ­πό­λο­γοι αυτής της πεί­νας έ­πρε­πε να εί­ναι οι ί­διοι οι σα­μπο­τα­ρι­στές, δη­λα­δή οι Πα­πανδρε­ο-μπιρ­μπί­λη­δες, η α­ντι­βιο­μη­χα­νι­κή ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και τα α­ντι­βιο­μη­χανι­κά κρα­τι­κά όρ­γα­να ΣτΕ, Πο­λε­ο­δο­μί­ες, Δα­σαρ­χεί­α κλπ. Ο Πα­παν­δρέ­ου δεν δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε πο­τέ ου­σια­στι­κά για να πε­ριο­ρί­σει τα α­ντι­μι­σθο­λο­γικά και φο­ρο­λο­γι­κά μέ­τρα που ή­θε­λαν οι δα­νει­στές α­κρι­βώς για­τί αυ­τά σε συνδυα­σμό με το σα­μπο­τάζ στράγ­γι­ζαν την α­γο­ρά και μεί­ω­ναν πα­ρα­πέ­ρα τις ε­πενδύ­σεις. Για τον ί­διο λό­γο δεν ε­φάρ­μο­σε πο­τέ τις θε­τι­κές α­να­πτυξια­κές πλευ­ρές του μνη­μό­νιου. (Δες άρ­θρα για την οι­κο­νο­μί­α στην www.oakke.gr)

Γιατί το καθεστώς έχει ανάγκη μιας ειδικής ελληνικής «αντιιμπεριαλιστικής» Ταχρίρ

Για κα­κή τύ­χη ό­μως του προ­βο­κά­το­ρα, και γε­νι­κό­τε­ρα του ρω­σό­φιλου δια­κομ­μα­τι­κού μπλοκ που τον στη­ρί­ζει, ο πλα­τύς κό­σμος ό­λο και λι­γό­τερο κα­τέ­βαι­νε στις κα­θε­στω­τι­κές πο­ρεί­ες. Για­τί δεν τους ε­ξα­σφά­λι­ζαν κά­ποιες ε­λα­φρύν­σεις α­πό τους δα­νει­στές. Έ­τσι το κα­θε­στώς για να κά­νει θό­ρυβο στο ε­ξω­τε­ρι­κό και να ε­νι­σχύ­σει τον Πα­παν­δρέ­ου δια­πραγ­μα­τευ­τι­κά, έφτα­σε να χρη­σι­μο­ποιεί κυ­ρί­ως τη βί­α των προ­στα­τευό­με­νων α­πό τα κομ­μα­τι­κά μπλοκ, ι­διαί­τε­ρα α­πό τον ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δή­θεν πα­ρεί­σα­κτων ε­μπρη­στών και σπασι­μα­τιών που έ­δι­ναν την ει­κό­να της ε­πα­να­στα­τη­μέ­νης χώ­ρας αλ­λά ή­ταν πο­λύ μι­σητοί στο λα­ό. Ε­πί­σης χρη­σι­μο­ποί­η­σε και τη βί­α των ταγ­μά­των ε­φό­δου του ψευ­τοΚ­ΚΕ στα λι­μά­νια, την α­κρό­πο­λη και αλ­λού, πράγ­μα που δη­μιουρ­γού­σαν κά­ποιο δέ­ος στο ε­ξω­τε­ρι­κό και σα­μπό­τα­ραν και την πα­ρα­γω­γή αλ­λά ή­ταν και αυ­τά α­ντι­πα­θη­τι­κά στην Ελ­λά­δα. Έ­τσι α­πoμαζικο­ποι­ή­θη­καν πα­ρα­πέρα οι α­ντι-Ε­Ε δια­δη­λώ­σεις και ο ξέ­νος τύ­πος δια­πί­στω­νε ό­τι το ο ελ­λη­νι­κός λα­ός κου­ρά­στη­κε. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο κό­σμος δεν κα­τέ­βαι­νε στις πο­ρεί­ες ό­χι μό­νο λό­γω αυ­τής της βί­ας αλ­λά και λό­γω της κού­φιας, ρου­τι­νιά­ρι­κης και πο­λι­τι­κά στεί­ρας αγω­νι­στι­κής τε­λε­τουρ­γί­ας δε­κα­ε­τιών και στο βά­θος για­τί οι ερ­γα­ζό­με­νες μά­ζες δεν συ­μπα­θούν ε­δώ και πολ­λά χρό­νια αυ­τά τα κόμ­μα­τα για­τί τα έ­χουν ζή­σει σαν ξέ­να ή και ε­χθρι­κά στους χώ­ρους δου­λειάς τους ι­διαί­τε­ρα στον ι­διω­τι­κό το­μέ­α.

Έ­τσι το βα­θύ κα­θε­στώς άρ­χισε να σκα­ρώ­νει έ­να νέ­ο με­γά­λο κόλπο, το κόλ­πο «ελ­λη­νι­κή πλα­τεί­α Τα­χρίρ». Αυ­τό συ­νί­στα­ται βα­σι­κά στο πο­λιτι­κά α­νώ­νυ­μο κά­λε­σμα των μα­ζών σε δια­δη­λώ­σεις που γί­νε­ται με τέ­τοιο τρό­πο ώ­στε οι πραγ­μα­τι­κοί διορ­γα­νω­τές να κρύ­βο­νται πο­λι­τι­κά. Αυ­τή η μέ­θο­δος διευ­κόλυ­νε στην Αί­γυ­πτο και προ­η­γού­με­να στην Τυ­νη­σί­α τους ό­χι και πολύ α­πο­δε­κτούς α­πό το λα­ό και κυ­ρί­ως α­πό την διε­θνή κοι­νή γνώ­μη Α­δελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους να κρυ­φτούν πί­σω α­πό έ­να πο­λύ ευ­ρύ­τε­ρο πλή­θος πο­λι­τών δυ­σαρε­στη­μέ­νων με το κα­θε­στώς Μπεν Α­λί και με­τά Μου­μπάρακ. Δη­λα­δή οι Α­δελφοί Μου­σουλ­μά­νοι κά­να­νε μια με­γά­λη κα­μπά­νια στο Facebook για συ­γκέντρω­ση στην πλα­τεί­α Τα­χρίρ. Ό­μως οι ί­διοι μεί­να­νε πί­σω τις πρώ­τες μέ­ρες αφή­νο­ντας στην αρ­χή κά­ποιους συμ­μά­χους τους βα­σι­κά τρο­τσκι­στές για να κινή­σουν τα πλή­θη στις πλα­τεί­ες χω­ρίς κομ­μα­τι­κά πα­νό ώ­στε οι μά­ζες να νοιώθουν το κί­νη­μα σαν πο­λι­τι­κά δι­κό τους. Με­τά ό­ταν το κί­νη­μα φού­ντω­σε κατέ­βη­καν και αυ­τοί στην πλα­τεί­α πα­ρι­στά­νο­ντας ό­τι δή­θεν πα­ρα­σύρ­θη­καν α­πό το υ­πέ­ρο­χο αυ­θόρ­μη­το του λα­ού. Ό­μως πά­ντα χω­ρίς πα­νό και κομ­μα­τι­κά διακρι­τι­κά. Α­κό­μα και το Αλ­λάχ ου Ακ­μπάρ (ο θε­ός εί­ναι με­γά­λος) το ε­ξα­φά­νι­σαν σε μια πρώ­τη πε­ρί­ο­δο. Ό­ταν ό­μως αυ­τό το κί­νη­μα σε συμ­μα­χί­α με τις Η­ΠΑ, το στρα­τό και κυ­ρί­ως με τη Ρω­σί­α και το Ι­ράν έ­ρι­ξε τον Μου­μπά­ρακ κα­τά­πλη­κτη η Αί­γυ­πτος δια­πί­στω­σε με­τά α­πό ένα δη­μο­ψή­φι­σμα ό­τι ο με­γά­λος νι­κη­τής ήταν οι Α­δελ­φοί Μου­σουλ­μά­νοι που άρ­χι­σαν να κυ­νη­γά­νε τους «ά­πι­στους» αρ­χίζο­ντας α­πό τους χρι­στια­νούς κό­πτες. Τώ­ρα ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ροι οι δη­μο­κράτες, ι­διαί­τε­ρα οι γυ­ναί­κες έ­χουν με­τα­νιώ­σει για την ευ­πι­στί­α τους και στην Αί­γυ­πτο και στην Τυ­νη­σί­α. Που να φα­ντα­στούν ό­τι πί­σω α­πό το δυ­τικό facebook κρυ­βό­ταν το α­ξύ­ρι­στο πρό­σω­πο του ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κού με­σαί­ωνα και των σο­σιαλ­φα­σι­στών τρο­τσκι­στών φί­λων τους,

Στην πε­ρί­πτω­ση της «ελ­λη­νι­κής Τα­χρίρ» την κύ­ρια δου­λειά για λο­γα­ρια­σμό ό­λου του ρω­σό­δου­λου μπλοκ την α­νέ­λα­βε ο πιο ε­πι­δέ­ξιος χα­μαι­λέο­ντας της ελ­λη­νι­κής πο­λι­τι­κής ζω­ής, ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πιο ει­δι­κά ο σκη­νο­θέτης των ά­πει­ρων με­ταμ­φιέ­σε­ων του και αρ­χη­γός πα­σών των «ε­πα­να­στα­τικών φρα­ξιών του» Αλ. Α­λα­βά­νος. Ή­ταν αυ­τός που σε συ­νερ­γα­σία με το νε­ο­φασι­στι­κό α­νοι­χτά ρω­σό­δου­λο μόρ­φω­μα που ο­νο­μά­ζε­ται Σπί­θα κά­λε­σε στο τέ­λος της α­πο­τυ­χη­μέ­νης δια­κομ­μα­τι­κής πο­ρεί­ας της 23 Φλε­βά­ρη σε μιαν «ελ­λη­νι­κή Τα­χρίρ» που ό­μως α­πέ­τυ­χε για­τί εμ­φα­νί­στη­κε σαν συ­νέ­χεια μιας συ­νη­θι­σμένης κομ­μα­τι­κής πο­ρεί­ας.

Βε­βαί­ως η μέ­θο­δος Τα­χρίρ δεν ε­νέ­πνευ­σε μό­νο τους έλ­λη­νες αλ­λά κά­θε πο­λι­τι­κό α­πα­τε­ώ­να στον κό­σμο. Την πρώ­τη ε­φαρ­μο­γή σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος την έ­κα­ναν οι ι­σπα­νοί σο­σιαλ­φα­σί­στες που κα­τέ­βα­σαν αρ­κε­τό κό­σμο στο κί­νη­μα τους με το ό­νο­μα «Πραγ­μα­τι­κή Δη­μο­κρα­τί­α Τώρα» για να ε­πη­ρε­άσουν τις ι­σπα­νι­κές το­πι­κές ε­κλο­γές αλ­λά δεν εί­χαν την λαϊκή έ­κρη­ξη που πε­ρί­με­ναν. Ο λό­γος εί­ναι α­πλός. Η α­λη­θι­νή Τα­χρίρ εί­χε στον πυ­ρή­να της ε­κτός α­πό την συ­νερ­γα­σί­α των δύ­ο υ­περ­δυ­νά­με­ων και έ­να χει­ρο­πια­στό μα­ζι­κό πο­λιτι­κό αί­τη­μα, το «Κά­τω ο Μου­μπά­ρακ» που έ­νω­νε τη γε­νι­κή λα­ϊ­κή δυ­σα­ρέ­σκεια για τους ά­θλιους ό­ρους ζω­ής της με τον πυ­ρε­τό που δί­νει το ρί­σκο των βασα­νι­στη­ρί­ων και του θα­νά­του σε κά­θε α­γώ­να ε­νά­ντια σε έ­να αυ­ταρ­χι­κό κα­θεστώς. Σε σύ­γκρι­ση με την δρα­μα­τι­κή Τα­χρίρ το κί­νη­μα της μα­δρι­λένικης Πλα­τεί­ας του Ή­λιου ή­ταν η συ­νη­θι­σμέ­νη δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή φάρ­σα στην ο­ποία έ­να χα­λα­ρός α­στυ­νο­μι­κά υ­πε­ρα­σφα­λής πε­ρί­πα­τος μι­κρο­α­στών με τα κλα­σικά κρα­τι­κο­φα­σι­στι­κά συν­θή­μα­τα κα­τά του ι­διω­τι­κού κε­φά­λαιου, των τρα­πε­ζιτών, της φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης κα­μώνε­ται το πρω­τό­τυ­πο ε­πα­ναστα­τι­κό κί­νη­μα.

Ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­πια­σε τον ά­νε­μο της Μα­δρί­της στο λε­πτό και πρώ­τοι οι Τσί­πρας και Α­λα­βά­νος χαι­ρέ­τη­σαν το ι­σπα­νι­κό κί­νη­μα προ­α­ναγ­γέλ­λο­ντας το και για την Ελ­λά­δα. Λί­γο με­τά άρ­χι­σε να δου­λεύ­ει η «αυ­θόρ­μη­τη» ι­ντερ­νε­τι­κή μηχα­νή του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που εί­χε πρω­το­δο­κι­μα­στεί με ε­πι­τυ­χί­α στους πο­λι­τι­κούς ε­μπρη­σμούς της Πάρ­νη­θας το 2007 ό­ταν πολ­λοί πραγ­μα­τι­κοί φί­λοι των δα­σών κα­τέ­βη­καν τό­τε στο Σύ­νταγ­μα σε έ­να πλαί­σιο που ε­νί­σχυε α­ντικει­με­νι­κά την τό­τε πο­λι­τι­κή του ΠΑ­ΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Πως στενεύει η αρχική πλατφόρμα ή πως μετατρέπονται οι καλές αυθόρμητες προθέσεις σε αντιδραστικό καθεστωτικό πολιτικό κίνημα

Το βα­σι­κό σε αυ­τό τον μη­χα­νι­σμό α­πό­κρυ­ψης του πο­λι­τι­κού κέντρου μιας κι­νη­το­ποί­η­σης ώ­στε να εμ­φα­νι­στεί αυ­τή σαν αυ­θόρ­μη­τη είναι το πρώ­το κεί­με­νο που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε για το κά­λε­σμα σε αυ­τήν. Εκ των υ­στέ­ρων έ­γι­νε πλα­τιά γνω­στό ό­τι αυ­τό α­ναρ­τή­θη­κε σε μια ι­στο­σε­λί­δα με τί­τλο «α­γα­να­κτι­σμέ­νοι του Λευ­κού Πύρ­γου». Αυ­τό το κεί­με­νο εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στικό για έ­να πράγ­μα: Δεν εί­χε κα­νέ­να πολι­τι­κό αί­τη­μα και κα­μιά πο­λι­τι­κή θέ­ση ώ­στε οι πά­ντες να χω­ρά­νε μέ­σα του αρ­χι­κά. Το πα­ρα­θέ­του­με:

«Δη­λώ­νου­με ει­ρη­νι­κά την α­γα­νά­κτη­σή μας κα­τά της κρίσης. Κα­τά ό­λων αυ­τών που μας ο­δή­γη­σαν σε αυ­τό το ση­μεί­ο. Αυ­θόρ­μη­τα, χω­ρίς κόμ­μα­τα, ο­μά­δες και ι­δε­ο­λο­γί­ες. Με α­φορ­μή την απή­χη­ση που εί­χε η εκ­δή­λω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας, πρέ­πει να μοι­ρα­στού­με κά­ποιες σκέ­ψεις μας. Δεν εί­μα­στε ο­μά­δα, κόμ­μα, σύλ­λο­γος ή κά­τι άλ­λο. Φτιά­ξα­με, πο­λύ απλά, μί­α εκ­δή­λω­ση για να βρε­θού­με ει­ρη­νι­κά. Το “Α­ΓΑ­ΝΑ­ΚΤΙ­ΣΜΕ­ΝΟΙ ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡ­ΓΟ” το υ­ιο­θε­τή­σα­με α­πό την ε­λεύ­θε­ρη με­τά­φρα­ση των συμ­βα­τι­κών μέ­σων για την ι­σπα­νι­κή λέ­ξη του κι­νή­μα­τος Indignados. Η λέ­ξη Α­γα­να­κτι­σμέ­νοι δεν θέ­λει με τί­πο­τα να υ­πο­κι­νή­σει ή να υ­πο­δεί­ξει τον τρό­πο. Α­πε­να­ντί­ας, δη­λώσα­με α­πό την αρ­χή ό­τι θέ­λου­με να βρε­θού­με ει­ρη­νι­κά και αυ­θόρ­μητα. Χω­ρίς σχέ­διο και πλά­νο. Μό­νο να δη­λώ­σου­με την ει­ρη­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρί­α μας. Ο κα­θέ­νας στην σε­λί­δα της δια­μαρ­τυ­ρί­ας εκ­φρά­ζει τον ε­αυ­τό του και μόνον αυ­τόν. Χω­ρίς ε­πι­τρο­πές και ψή­φους. Άρα, κα­λού­με τον κα­θέ­να να εί­ναι υ­πεύ­θυ­νος των λό­γων και των πρά­ξε­ων του. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει α­πα­ραί­τη­τα κά­τι αρ­νη­τι­κό. Ό­μως, να μην δη­μιουρ­γεί­ται άλ­λη ε­ντύ­πω­ση, α­πό ότι ι­σχύ­ει. Δη­λα­δή μια ει­ρη­νι­κή και αυ­θόρ­μη­τη σύ­να­ξη. Δι­κός μας αρ­χικός στό­χος εί­ναι να κα­τε­βού­με με τα παι­διά μας, να γνω­ρι­στού­με με κά­ποιους, να συ­να­ντή­σου­με φί­λους και γνω­στούς. Με α­φορ­μή αυ­τό που ό­λοι ζού­με. Χω­ρίς ση­μαί­ες και πλα­κάτ, χω­ρίς κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις. Αυ­θόρ­μη­τα. Οι δια­χει­ρι­στές της σε­λί­δας δεν εί­ναι ορ­γα­νω­τές της εκ­δή­λω­σης (Τι ψέμα). Ξε­κί­νη­σαν δύ­ο και με­τά για πρα­κτι­κούς λό­γους (κυ­ρί­ως διά­δο­σης) γίναν πε­ρισ­σό­τε­ροι. Ό­πως ό­λοι σας, εί­μα­στε και ε­μείς α­πο­κλει­στι­κοί υ­πεύ­θυ­νοι των λό­γων και πρά­ξε­ών μας και εκ­φρά­ζου­με μό­νον τους ε­αυ­τούς μας». (Οι υ­πο­γραμ­μί­σεις δι­κές μας).

Ε­δώ το μό­νο που ξε­κα­θα­ρί­ζε­ται εί­ναι ό­τι α­πο­κλεί­ο­νται α­πό αυ­τόν τον α­γώ­να τα κόμ­μα­τα, και οι κομ­μα­τι­κές και ι­δε­ο­λο­γι­κές ση­μαί­ες τους. Αυ­τό θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει μό­νο την α­δέ­ξια προ­σπά­θεια κά­ποιων ου­το­πι­κών διορ­γα­νω­τών να δια­χω­ρι­στούν α­πό τα συ­γκε­κρι­μέ­να κόμ­μα­τα των ως τώ­ρα α­γώ­νων σαν σφε­τε­ρι­στών αυ­τών των α­γώ­νων και δια­σπα­στών του λα­ού. Αλ­λά η συ­νέ­χεια έ­δει­ξε ό­τι υ­πάρ­χει και κά­τι πο­λύ πιο ε­πι­κίν­δυ­νο σε αυ­τήν την υ­πό­θε­ση α­φού τε­λι­κά ε­πε­τρά­πη μί­α και μό­νο μια ση­μαί­α να εκ­φρά­ζει τους α­γα­να­κτι­σμέ­νους, η Ελ­λη­νι­κή Ση­μαί­α. Δη­λα­δή η μό­νη ε­πι­τρε­πό­με­νη έκφρα­ση συλ­λο­γι­κής συ­νεί­δη­σης σε αυ­τόν τον α­γώ­να εί­ναι η ε­θνι­κή συ­νείδη­ση. Εί­ναι φυ­σι­κό α­φού στο βά­θος της διορ­γά­νω­σης θα βρει κα­νείς το ανο­μο­λό­γη­το α­κό­μα μέ­τω­πο των σο­σιαλ­φα­σι­στών τρα­μπού­κων του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη ΣΠΙ­ΘΑ και άλ­λους ε­θνι­κο­φα­σί­στες που έ­χουν ε­γκα­τα­στα­θεί στο Σύ­νταγ­μα, ό­πως τους «300 έλ­λη­νες». Αυ­τό το μέ­τω­πο κρύ­βεται α­νά­με­σα σε άλ­λα ά­σχη­μα πράγ­μα­τα πί­σω α­πό τις τρυ­φε­ρές υ­πο­σχέ­σεις για μια α­νά­κτη­ση της χα­μέ­νης κοι­νω­νι­κό­τη­τας του τύ­που «να κα­τε­βού­με με τα παι­διά μας, να γνω­ρι­στούμε με κά­ποιους, να συ­να­ντή­σου­με φί­λους και γνω­στούς».

Ό­μως ο πο­λύς κό­σμος, ι­διαί­τε­ρα ο νε­ο­λαι­ί­στι­κος που ως χθες δεν συμ­με­τεί­χε στην πο­λι­τι­κή ζω­ή και τις κυ­ρί­αρ­χες σε αυ­τήν κομ­μα­τι­κές τε­λε­τές, δεν εί­δε τί­πο­τα το ι­διαί­τε­ρα ύ­πο­πτο στο κεί­με­νο αυ­τό αλ­λά α­ντίθε­τα εί­δε την υ­πό­σχε­ση ό­τι μπο­ρεί να δεί­ξει την α­ντί­θε­σή του στην κα­ταστρο­φή της ζω­ής του και της χώ­ρας δί­χως να γί­νει πο­λι­τι­κό ερ­γα­λεί­ο άλ­λων αλ­λά να εί­ναι ο ε­αυ­τός του που πα­λεύ­ει αυ­τό­βου­λα για το κοι­νό κα­λό. Με αυτήν την υ­πό­σχε­ση μπό­ρε­σαν οι κρυμ­μέ­νοι διορ­γα­νω­τές του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να πε­τύχουν την πρώ­τη κιό­λας μέρα να μα­ζέ­ψουν αρ­κε­τές δε­κά­δες χι­λιά­δες κό­σμο σε διά­φο­ρες πό­λεις της χώ­ρας. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι με τό­σο πλα­τύ το κάλε­σμα και τό­σο με­γά­λο τον πό­νο και την ορ­γή και την α­πελ­πι­σί­α του λα­ού δεν μά­ζε­ψαν πά­ρα πολ­λούς αν­θρώ­πους, αλ­λά πά­ντως έ­σπα­σαν το τεί­χος του δι­κού τους κομ­μα­τι­κού α­πο­κλει­σμού τους ε­δώ και χρό­νια α­πό τις πλα­τειές μά­ζες και κα­τέ­βα­σαν στην πό­λη α­νή­συ­χους κοι­νω­νι­κά αν­θρώ­πους κά­θε πο­λι­τι­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κές α­πό­χρω­σης. Θε­ω­ρη­τι­κά θα μπο­ρού­σαν οι «ψα­ρά­δες» του ΣΥΝ-ΣΥΡΙ­ΖΑ να συ­νε­χί­σουν έ­τσι για έ­να διάστημα και να κρύ­βο­νται πί­σω α­πό τα υ­περ­μα­ζι­κά και μι­σο-α­πο­λί­τι­κα μη­νύ­μα­τα του αρ­χι­κού κει­μέ­νου για να μαζεύ­ουν κό­σμο. Ό­μως τα ψά­ρια εί­ναι για να κα­τα­να­λώ­νο­νται και ό­χι για να ε­πιδει­κνύ­ο­νται. Έ­πρε­πε οι νέ­ες μά­ζες που κα­τέ­βη­καν στο δρό­μο να γί­νουν τουλά­χι­στον φο­ρείς της γε­νι­κής ε­θνι­κής γραμ­μής ό­χι δη­λα­δή ο­λό­κλη­ρης της γραμ­μής του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλ­λά της μί­νι­μουμ γραμ­μής του που εί­ναι ε­κεί­νη όλου του κα­θε­στω­τι­κού δια­κομ­μα­τι­κού μπλοκ. Η αρ­χι­κή υ­περ­πλα­τειά πλατ­φόρ­μα έ­πρε­πε να στε­νέ­ψει. Το δί­χτυ έ­πρε­πε μοι­ραί­α να μαζευ­τεί και να α­νεβά­σει την πρώ­τη «ψα­ριά» στο σκλη­ρό πο­λι­τι­κό κα­τά­στρω­μα, δη­λα­δή στο χώ­ρο ό­που το κά­θε αυ­θόρ­μη­το α­να­γκα­στι­κά πε­θαί­νει σαν τέ­τοιο. Το πρό­βλη­μα που θα α­ντι­με­τω­πί­σει στο μέλ­λον ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι ό­τι τε­λι­κά οι άν­θρω­ποι δεν εί­ναι ψά­ρια. Πα­γι­δεύ­ο­νται αλ­λά α­ντί­θε­τα με τα ψά­ρια δεν δέ­χο­νται να πε­θά­νουν στο κα­τά­στρω­μα κα­νε­νός κα­ϊ­κιού.

Το πρώ­το στέ­νε­μα της πλατ­φόρ­μας ε­πι­χει­ρή­θη­κε στην πρώ­τη συ­γκέ­ντρω­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» στις 25 του Μά­η στο Σύ­νταγ­μα. Ε­κεί φω­νά­χτη­καν τα δύ­ο πιο βα­σι­κά συν­θή­μα­τα που έ­γι­ναν με­τά ά­ξο­νας της πο­λι­τι­κής πλατ­φόρ­μας του κι­νή­μα­τος α­φού με αυ­τά το κί­νη­μα προσ­διο­ρί­ζει τους βα­σικούς ε­χθρούς του . Εί­ναι γνω­στό ό­τι οι άν­θρω­ποι «που κα­τε­βαί­νουν με τα παι­διά τους, αυ­θόρ­μη­τα να γνω­ρι­στού­νε με κά­ποιους, να συ­να­ντή­σου­νε φί­λους και γνω­στούς» και γε­νι­κά οι α­νορ­γά­νω­τοι άν­θρω­ποι πο­τέ δεν ρί­χνουν συν­θή­μα­τα και μά­λι­στα σε μια δί­χως πε­λώ­ριο πά­θος πρώ­τη συ­γκέ­ντρω­ση στο Σύνταγ­μα και μά­λι­στα ό­ταν οι πλα­τιοί αυ­τοί άν­θρω­ποι πρω­το­κα­τε­βαί­νουν ε­κεί διε­ρευ­νη­τι­κά και τέ­λος ό­ταν αυ­τοί που την κά­λε­σαν δεν προ­ε­τοί­μα­σαν κα­νέ­ναν α­πό αυ­τούς τους αν­θρώ­πους να συ­νει­σφέ­ρει με αυ­θόρ­μη­τα συν­θή­ματα που θα δο­κι­μα­στούν α­πό το πλή­θος. Τα συν­θή­μα­τα τα ρί­χνουν κά­ποιοι κά­πως προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι και συ­νεν­νο­η­μέ­νοι άν­θρω­ποι για να τα εκ­φω­νή­σουν στοι­χειω­δώς ό­λοι μα­ζί κι έ­τσι να μπο­ρούν να α­κου­στούν μέ­σα σε έ­να με­γάλο πλή­θος.

Το ποιοι ρί­ξα­νε αυ­τά τα πρώ­τα συν­θή­μα­τα μπο­ρού­με α­βί­α­στα να το συ­νά­γου­με α­πό τα ί­δια που κο­ντο­λο­γής εί­ναι τα κυ­ρί­αρ­χα συν­θή­μα­τα του ελ­λη­νι­κού δια­κομ­μα­τι­κού κα­θε­στώ­τος και ε­κεί­να που πιο έ­ντο­να φω­νά­ζονται στις ως τώ­ρα κομ­μα­τι­κές πο­ρεί­ες δια­μαρ­τυ­ρί­ας υ­πό την κυ­ριαρ­χί­α της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς.

Αλ­λά το βα­σι­κό εί­ναι ο τρό­πος υ­ιο­θέ­τη­σής αυ­τών των συν­θη­μάτων δη­λα­δή το πως έ­γι­νε το πρώ­το, το α­πο­φα­σι­στι­κό βή­μα για το στρα­τη­γι­κό στέ­νε­μα της αρ­χι­κής υ­περ­συ­σπει­ρω­τι­κής πλατ­φόρ­μας, ε­κεί­νο δη­λα­δή που μετα­τρέ­πει μια α­θώ­α κοι­νω­νι­κή σύ­να­ξη δυ­σα­ρε­στη­μέ­νων σε κα­θα­ρό πο­λιτι­κό κί­νη­μα. Αυ­τό φα­νε­ρώ­θη­κε στο πλα­τύ κοι­νό με έ­ναν πο­λύ α­πο­κα­λυ­πτι­κό τρό­πο στο κα­νά­λι ΜΕ­ΓΑ την ε­πό­με­νη μέ­ρα της πρώ­της συ­γκέ­ντρω­σης, δη­λα­δή στις 26 Μά­η. Ή­ταν στην πρω­ι­νή εκ­πο­μπή των Οι­κο­νο­μέ­α-Κα­μπου­ρά­κη ό­που αυ­τοί εκ­θειά­ζο­ντας το νέ­ο κί­νη­μα σαν α­κομ­μά­τι­στο και αυ­θόρ­μη­το εμ­φά­νι­σαν 3 «αγα­να­κτι­σμέ­νους» λέ­γο­ντας ό­τι τους διά­λε­ξαν έ­τσι τυ­χαί­α α­πό τη συ­γκέ­ντρωση. Αυ­τοί έ­γνε­ψαν κα­τα­φα­τι­κά ό­τι ό­ντως έ­τσι έ­γινε και μί­λη­σαν για πο­λύ ώ­ρα α­κρι­βώς σαν μέ­ρος αυ­τού του αυ­θόρ­μη­του και α­κομ­μά­τι­στου κι­νή­μα­τος. Ε­πει­δή ε­κτός α­πό το facebook υ­πάρ­χει και το Google εύ­κο­λα μα­θαί­νει κα­νείς ό­τι οι 3 τυ­χαί­οι «α­γα­να­κτι­σμέ­νοι» που ε­πι­λέ­χτη­καν α­πό το με­γα­λύτε­ρο κα­νά­λι της χώ­ρας και που λει­τούρ­γη­σαν α­ντι­κει­με­νι­κά σαν οι πρώ­τοι εκ­πρό­σω­ποι του νέ­ου κι­νή­μα­τος ή­ταν 3 έ­μπει­ρα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ! (η Μ. Μπρέ­στα, ο Δ. Οι­κο­νο­μί­δης και ο Τ. Βα­ρού­νης. Η πρώ­τη ή­ταν δεύ­τε­ρη στο ευ­ρω­ψη­φο­δέλ­τιο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2009).

Σε κά­ποιο ση­μεί­ο της συ­ζή­τη­σης οι 3 μί­λη­σαν για τα πρώ­τα συνθή­μα­τα και εί­παν πως αυ­τά έ­πε­σαν αυ­θόρ­μη­τα και πως με­τά ε­πε­λέ­γη­σαν α­πό τον κό­σμο χω­ρίς να δώ­σουν κα­μιά ε­ξή­γη­ση για το πως έ­γι­νε αυ­τή η ε­πιλο­γή. Ό­μως αν η πρώ­τη συ­γκέ­ντρω­ση ή­ταν δη­μο­κρα­τι­κή και ή­θε­λε να κάνει έ­να τό­σο με­γά­λο πο­λι­τι­κό άλ­μα, έ­στω και προ­σχη­μα­τι­κά, θα έ­πρε­πε να ξε­κι­νή­σει μέ­σα α­πό μια μα­ζι­κή συ­νέ­λευ­ση, να α­πο­φα­σί­σει έ­στω δύ­ο βα­σι­κά σημεί­α πά­λης και με­τά να ρί­ξει ο κά­θε αυ­θόρ­μη­τος το σύν­θη­μα που πι­στεύ­ει ότι εκ­φρά­ζει αυ­τή τη γραμ­μή και ό­χι το ό­ποιο αυ­θόρ­μη­το σύν­θημα να δώ­σει πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά τη βα­σι­κή γραμ­μή σε έ­να κί­νη­μα που ως τό­τε δή­λω­νε πως δεν εί­χε κα­μιά γραμ­μή και δεν έ­δει­χνε κα­νέ­ναν ε­χθρό. Βε­βαί­ως σε τέ­τοια ε­πι­χει­ρή­μα­τα οι τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γοί του «αυ­θόρ­μη­του» α­πα­ντά­νε ό­τι αυ­τά εί­ναι σχο­λα­στι­κι­σμοί ή πα­γί­δες της α­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας η ο­ποί­α έ­χει κα­τα­στρέ­ψει τον κό­σμο.

Τα βασικά συνθήματα του Συντάγματος, συνθήματα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, του φασισμού και του βαθιού κράτους

Ό­μως ό­σοι ξέ­ρουν α­πό πο­λι­τι­κή κα­τα­λα­βαί­νουν ό­τι δεν εί­ναι ο αυ­θορ­μη­τι­σμός που κα­θο­δη­γεί την ε­πι­λο­γή του ΜΕ­ΓΚΑ να υ­πε­ρα­σπί­ζει με πάθος το «αυ­θόρ­μη­το» και να κα­λεί τους «αυ­θόρ­μη­τους» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να το εκ­φρά­σουν και ό­τι δεν εί­ναι σύ­μπτω­ση που το πρώ­το με­γά­λο και πιο «αυ­θόρ­μητο» κί­νη­μα της ι­στο­ρί­ας υ­ιο­θε­τεί σαν τα δυο πρώ­τα και πιο βα­σι­κά του συν­θή­μα­τα τα δύ­ο ε­ντε­λώς συ­νει­δη­τά και εμ­βλη­μα­τι­κά για τη φά­ση συν­θή­μα­τα του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ελ­λη­νι­κού φα­σι­σμού και του βα­θιού κα­θε­στώ­τος και μέσα στο κυ­βερ­νη­τι­κό κόμ­μα.

Το πρώ­το σύν­θη­μα ή­ταν ε­κεί­νο που έ­δει­χνε σαν βα­σι­κούς ε­σωτε­ρι­κούς υ­πεύ­θυ­νους της χρε­ω­κο­πί­ας τους κλέ­φτες του δη­μό­σιου, ι­διαί­τε­ρα τους πο­λι­τι­κούς. Αυ­τή εί­ναι η κε­ντρι­κή προ­πα­γάν­δα του ΠΑ­ΣΟΚ και του κα­θε­στώ­τος γε­νι­κά ό­που σαν κλέ­φτες πο­λι­τι­κούς έ­χει δεί­ξει πά­ντα τους δυ­τι­κό­φι­λους πο­λι­τι­κούς και τη δυ­τι­κή α­στι­κή τά­ξη ε­νώ τα με­γα­λύ­τε­ρα σκάνδα­λα τα έχουν κά­νει οι α­να­το­λι­κοί ο­λι­γάρ­χες που τους κα­λύ­πτει προ­σεχτι­κά σύσ­σω­μο το πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς, ι­διαί­τε­ρα η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά.

Το δεύ­τε­ρο σύν­θη­μα ή­ταν το κά­τω το μνη­μό­νιο. Αυ­τό εκπρο­σω­πεί την κε­ντρι­κή ε­θνι­κή κα­θε­στω­τι­κή γραμ­μή, ε­νώ­νει την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και την α­κρο­δε­ξιά και εί­ναι το κε­ντρι­κό σύν­θη­μα ό­λων των ως τώ­ρα κομ­μα­τι­κών πο­ρειών, ι­διαί­τε­ρα των μπλοκ των ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ό­μως αυτή εί­ναι και η κε­ντρι­κή γραμμή του βα­θιού κρα­τι­κού ΠΑ­ΣΟΚ και της ΝΔ, δηλα­δή η γραμ­μή του κα­θε­στώ­τος. Πρό­κει­ται για το πιο βα­σι­κό ψέμα α­πό την αρ­χή της με­γά­λης κρί­σης κα­θώς ρί­χνει την κύ­ρια ευ­θύ­νη της χρε­ω­κο­πί­ας, της πεί­νας και της α­νερ­γί­ας του λα­ού στους δυ­τι­κούς, βα­σι­κά στους ευ­ρω­παί­ους δα­νει­στές και ό­χι στους σα­μπο­τα­ρι­στές της βιο­μη­χα­νί­ας και προ­στά­τες της κρα­τι­κο­γραφειο­κρα­τι­κής δια­φθο­ράς και σπα­τά­λης που εί­ναι οι ρω­σόδου­λοι στις κυ­βερ­νή­σεις και στην ψευ­το­α­ρι­στε­ρά. Το μνη­μό­νιο εί­ναι αρ­νητι­κό για­τί οι μο­νο­πω­λι­στές δα­νει­στές και οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι τους βλέ­πουν σαν κύ­ρια αι­τί­α της υ­περ­χρέ­ω­σης της Ελ­λά­δας ό­χι το α­πό ε­ξω-οικονο­μικές πη­γές χτύ­πη­μα ο­πό­τε και τη σχε­τι­κή με άλ­λες χώ­ρες με­γα­λύ­τε­ρη μεί­ω­ση των πα­ρα­γω­γι­κών ε­πεν­δύ­σε­ων σε ό­λους τους το­μείς αλ­λά κυ­ρί­ως τους ψη­λούς μι­σθούς τους ο­ποί­ους χτυ­πά­νε με κά­θε τρό­πο και στον δη­μό­σιο (ό­που πολ­λές φο­ρές υ­πάρ­χει και μια βά­ση) και στον ι­διω­τι­κό το­μέ­α. Ό­μως ο κύ­ριος λό­γος που το μνη­μό­νιο γί­νε­ται α­κό­μα πιο αρ­νη­τι­κό στην πρά­ξη εί­ναι για­τί οι σαμπο­τέρ ε­φαρ­μό­ζουν α­πό αυ­τό με υ­περ­βάλ­λο­ντα ζή­λο μό­νο τις πε­ρι­κο­πές των μι­σθών και την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση του λα­ού και των πα­ρα­γω­γι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων που μειώ­νουν την α­το­μι­κή και πα­ρα­γω­γι­κή κα­τα­νά­λω­ση και βα­θαί­νουν την κρί­ση, αλ­λά κα­μιά α­πό τις αρ­κε­τές θε­τι­κές πλευ­ρές του μνη­μό­νιου που α­φο­ρούν το πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ και τον κρα­τι­κο­γρα­φειο­κρα­τι­κό και συ­ντε­χνια­κό πα­ρα­σι­τι­σμό και δια­φθο­ρά. Οι κρυ­φοί κα­θο­δη­γη­τές του κι­νή­ματος των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» α­γα­να­κτούν πε­ρισ­σό­τε­ρο γι αυ­τές τις θε­τικές πλευ­ρές.

Με αυ­τά τα δύ­ο, δι­κά τους συν­θή­μα­τα αρ­χής, με τα ο­ποί­α δάγκω­σαν α­πό την αρ­χή το κί­νη­μα των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων», οι ρω­σό­φι­λοι βρυ­κό­λακες, βγά­ζουν την ευ­θύ­νη της κατα­στρο­φής της χώ­ρας α­πό τον ε­αυ­τό τους και τη ρί­χνουν στους ε­χθρούς του.

Με­τά α­πό αυ­τά τα δύ­ο συν­θή­μα­τα ό­λα ό­σο α­κο­λού­θη­σαν εί­ναι και αυ­τά βα­σι­κά συν­θή­μα­τα της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς, της ε­θνι­κι­στι­κής α­κρο­δε­ξιάς και των φα­σι­στών. Στην τε­λευ­ταί­α τους συ­νέ­λευ­ση πα­ρω­δί­α στις 28 του Μά­η οι διορ­γα­νω­τές τα μά­ζε­ψαν ό­λα σε δυο σει­ρές μέ­σα σε έ­να ψή­φι­σμα κα­πέ­λο: «Δεν θα φύ­γου­με α­πό τις πλα­τεί­ες, μέ­χρι να φύ­γου­νε αυ­τοί που μας ο­δή­γη­σαν ε­δώ: Κυ­βερ­νή­σεις, Τρό­ι­κα, Τρά­πε­ζες, Μνη­μό­νια και ό­λοι όσοι μας εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται. Τους διαμη­νύ­ου­με ό­τι το χρέ­ος δεν εί­ναι δι­κό μας». Ε­δώ προσ­διο­ρί­ζο­νται α­κό­μα πιο κα­θα­ρά οι ε­χθροί που εί­ναι 1.οι κυ­βερ­νή­σεις, δη­λα­δή μό­νο το ΠΑ­ΣΟΚ και η ΝΔ και ό­χι η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και ό­χι οι φα­σί­στες του ΛΑ­ΟΣ, 2. η Τρό­ι­κα, δη­λα­δή πά­λι οι δυ­τι­κοί δα­νει­στές, 3. οι Τρά­πε­ζες, δη­λα­δή οι δυ­τι­κοί α­στοί και ό­χι οι α­να­το­λι­κοί κρατι­κο-ο­λι­γάρ­χες ερ­γο­λά­βοι λη­στές, 4. ό­λοι ό­σοι μας εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται, που υ­πο­νο­εί­ται ό­τι εί­ναι η ε­μπο­ρο­βιο­μη­χα­νι­κή α­στι­κή τά­ξη και πο­τέ η α­νατο­λι­κού τύ­που διε­φθαρ­μέ­νη κρα­τι­κο-γρα­φειο­κρα­τι­κή α­κρί­δα. Τέλος ό­λα κλεί­νουν με την πο­λε­μι­κή κραυ­γή του ε­θνι­κού μπαταχτσή: το χρέ­ος δεν εί­ναι δι­κό μας, που ι­σο­δυ­να­μεί με το «δεν πλη­ρώ­νω» της ψευ­το­α­ρι­στε­ρας. Γι αυτή την ψευτοαριστερά είναι μέρος του λαού, και γι’ αυτό δεν πρέπει να πληρώσει, ούτε η διεφθαρμένη και τε­μπέ­λι­κη γρα­φειο­κρα­τί­α ούτε η εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή α­γρο­τιά των κλεμμέ­νων ή σπα­τα­λη­μέ­νων ε­πι­δο­τή­σε­ων ούτε και οι ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες μι­κρο­με­σαί­οι ι­διώτες λα­μό­για, φο­ρο­φυ­γά­δες κλπ που έ­φα­γαν α­θροι­στι­κά το πιο με­γά­λο μέ­ρος α­πό τα δα­νει­κά, που εί­ναι στο βά­θος τους μό­χθος του ευρω­πα­ϊ­κού και του τρι­το­κο­σμι­κού προ­λε­τα­ριά­του.

Γε­νι­κά δεν υ­πάρ­χει ως τα σή­με­ρα ού­τε έ­να κε­ντρι­κό σύν­θη­μα ή έ­να κε­ντρι­κό πα­νό στο Σύ­νταγ­μα που να μην εί­ναι του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώπου και γε­νι­κό­τε­ρα του α­να­το­λι­κού βα­θιού κα­θε­στώ­τος. Που­θε­νά δεν υ­πάρ­χει η κα­ταγ­γε­λί­α του χτυ­πή­μα­τος της σύγ­χρο­νης πα­ρα­γω­γής βιο­μη­χα­νι­κής, γε­ωρ­γι­κής , ε­πι­στη­μο­νι­κο­τε­χνι­κής. Που­θε­νά συν­θή­μα­τα κα­τά της ψευ­το­α­ρι­στε­ρής, ψευ­το­α­ναρ­χι­κής, και κυ­ρί­ως της ρα­τσι­στι­κής να­ζι­στι­κής και α­κρο­δεξιάς βί­ας. Ό­λα τα συν­θή­μα­τα εί­ναι βα­σι­κά τα ψευ­το­α­ρι­στε­ρά των πο­ρειών του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πλαι­σιω­μέ­να α­πό τη γα­λα­νό­λευ­κη. Εί­ναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό το ει­δι­κό χτύ­πη­μα στον Πά­γκα­λο που με ό­λα τα κα­κά του ή­ταν αυτός που κα­τήγ­γει­λε με σθέ­νος τη βί­α του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ό­χι ό­λα αυ­τά δεν γί­νο­νται αυ­θόρ­μη­τα. Κα­τα­λα­βαί­νου­με ό­τι αν σή­με­ρα μια μά­ζα λα­ού ψη­φί­σει πο­λι­τι­κή α­νά­λυ­ση και πο­λι­τι­κή γραμ­μή α­πό πολλές που θα του προ­τα­θούν στα ζη­τή­μα­τα του μνη­μό­νιου, των κλε­φτών, των τραπε­ζών, της Τρό­ι­κας κλπ θα ψη­φί­σει αυ­τά που ξέ­ρει και ξέ­ρει αυ­τά τα κυ­ρίαρ­χα που του λέ­γο­νται ε­δώ και ε­νάμι­ση χρό­νο α­πό το κα­θε­στώς, δη­λα­δή σχε­δόν α­πό ό­λους και κά­θε στιγ­μή. Ό­μως θα ψή­φι­ζε και αυ­τά που έ­χει ζή­σει βα­θιά ε­μπει­ρι­κά ό­πως εί­ναι ε­νά­ντια στην α­πο­βιο­μη­χά­νι­ση και υ­πέρ της α­νά­πτυξης, κα­τά της διε­φθαρ­μέ­νης και τε­μπέ­λι­κης γρα­φειο­κρα­τί­ας, κα­τά των κρα­τικών ο­λι­γαρ­χών. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι δεν υ­πάρ­χει σε κα­μιά πλατ­φόρ­μα ού­τε έ­χει κα­τα­γρα­φεί στα πρα­κτι­κά της πρώ­της συ­νέ­λευ­σης που δη­μο­σιεύτη­καν ού­τε μια πα­ρα­τή­ρη­ση που να ε­νο­χλεί τον ΣΥΝ ή τους ε­θνι­κο­φα­σί­στες.

Ό­λα αυ­τά λέ­γο­νται σχο­λα­στι­κή πο­λι­τι­κή ε­πι­λο­γή και αυ­τό γί­νε­ται ει­δι­κά σε έ­να «αυ­θόρ­μη­το» και «α­κομ­μά­τι­στο» κί­νη­μα μό­νο ό­ταν υπάρ­χει πά­ντα κρυμ­μέ­νος α­πό την πλα­τιά μά­ζα έ­να βα­σι­κό κόμ­μα διορ­γα­νω­τής. Αυ­τό εί­ναι ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που μά­λι­στα πραγ­μα­το­ποιεί προ­σε­κτι­κά και εγκαι­νιά­ζει μα­ζι­κά στο Σύ­νταγ­μα το μέ­τω­πο της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς με τον ε­θνικι­σμό και το φαιό φα­σι­σμό με πο­λι­τι­κή γέ­φυ­ρα το φαιό α­νοι­χτά ρω­σό­δου­λο έκτρω­μα που λέ­γε­ται ΣΠΙ­ΘΑ. Αυ­τό το α­μαρ­τω­λό κομ­μα­τι­κό μέ­τω­πο κρύ­βε­ται κά­τω α­πό τον α­ντι­κομ­μα­τι­σμό αλ­λά και καλ­λιερ­γεί­ται πί­σω α­πό την ε­ξής φα­σι­στι­κή ι­δρυ­τι­κή θέ­ση και πρά­ξη της «Τα­χρίρ» του Συ­ντάγ­μα­τος: «Έ­ξω τα κόμ­μα­τα και οι κομ­μα­τι­κές και ι­δε­ο­λο­γι­κές ση­μαί­ες α­πό τον α­γώνα μας». Αν αυ­τό συν­δυα­στεί με το ό­τι ό­πως είπαμε υ­πάρ­χει μό­νο μια ι­δε­ο­λο­γική ση­μαί­α που ε­πι­τρέ­πε­ται στο Σύ­νταγ­μα, η γα­λα­νό­λευ­κη, κα­θώς και το πό­σο ά­φθο­να και ε­λεύ­θε­ρα εί­ναι τα ε­θνο­φα­σι­στι­κά σχό­λια στα μπλο­γκ του «κοι­νού α­γώ­να» μπο­ρεί κα­νείς να κα­τα­λά­βει για­τί το κί­νη­μα της ελ­λη­νι­κής «πλα­τεί­ας Τα­χρίρ» εί­ναι γε­μά­το α­πό φα­σί­στες και λα­τρεύ­ε­ται α­πό ό­λα τα ρεύμα­τά του φα­σι­σμού ε­κτός α­πό τη Χρυ­σή Αυ­γή. Εί­μα­στε σί­γου­ροι ό­τι την Χρυ­σή Αυ­γή την έ­χουν α­φή­σει ε­πί­τη­δες απ έ­ξω οι διορ­γα­νω­τές, του­λά­χιστον σε αυ­τή τη φά­ση για ξε­κάρ­φω­μα, δη­λα­δή για να μην ε­κτε­θεί το κί­νη­μά των α­γα­να­κτι­σμέ­νων στους δη­μο­κρά­τες που α­πό ά­γνοια το α­γκα­λιά­ζουν, ό­τι έ­χει ε­ντός του ανοι­χτούς να­ζι­στές μα­χαι­ρο­βγάλ­τες. Δεν ή­ταν άλ­λω­στε ο ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πί­σω α­πό το κί­νη­μα «δεν πλη­ρώ­νω» των διο­δί­ων πραγ­μα­το­ποί­ησε α­νοι­χτή ε­νό­τη­τα με τους να­ζι­στές χρυ­σαυ­γί­τες στην Πιε­ρί­α (http://www.oakke.gr/na461/nazi_syn461.htm); Στην ου­σί­α ό­πως στην πλα­τεί­α Τα­χρίρ δο­κι­μά­στη­κε στον Τρί­το κό­σμο και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε για πρώ­τη φο­ρά η ε­πί­ση­μη ε­νό­τη­τα της ψευτο­α­ρι­στε­ράς και των α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρων με τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες, που σή­με­ρα κα­τα­χτούν την ε­ξου­σί­α στην Αί­γυ­πτο χά­ρη στην Τα­χρίρ, έ­τσι δο­κι­μά­ζε­ται στην Ευ­ρώ­πη αρ­χί­ζο­ντας α­πό την Ι­σπα­νί­α και βα­σι­κά την Ελ­λά­δα το σο­σιαλφα­σι­στι­κό καπέλο που λέ­γε­ται «α­λη­θι­νή δη­μο­κρα­τί­α τώ­ρα» που θα δώ­σει την κά­λυ­ψη στην ε­πί­ση­μη τε­ρα­το­γέν­νε­ση του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώ­που και θα επι­χει­ρή­σει να το φέ­ρει στην ε­ξου­σί­α.

Η διπλή χρησιμότητα της φαινομενικής εξαφάνισης των κομμάτων από το Σύνταγμα. Να ξεσκεπάσουμε τους κρυφούς καθοδηγητές και τους στόχους τους.

Το ό­τι τα κόμ­μα­τα χά­νο­νται σή­με­ρα στην Τα­χρίρ- Σύ­νταγ­μα είναι μια τα­κτι­κή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού με δυο χρή­σεις: Η μί­α χρή­ση, η πιο ά­με­ση πο­λι­τι­κά, α­φο­ρά την προ­σέλ­κυ­ση των ρι­ζο­σπα­στι­κών μα­ζών που υ­πο­φέ­ρουν από την κρί­ση και ε­ξορ­γί­ζο­νται με το πο­λι­τι­κό σύ­στημα γε­νι­κά αλ­λά δεν συμμε­τεί­χαν ως τώ­ρα στις ό­ποιες δια­μαρ­τυ­ρί­ες για­τί έ­χουν σι­χα­θεί κυ­ρί­ως από θε­τι­κή πλευρά γε­νι­κά τα κυ­ρί­αρχα κόμ­μα­τά και τις κομ­μα­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις που τις ορ­γα­νώ­νουν, δη­λα­δή α­πό την πλευ­ρά της χει­ρα­γώ­γη­σης και α­πό την πλευ­ρά της βί­ας. Η άλ­λη χρή­ση, η πιο στρα­τη­γι­κή, εί­ναι να μπει μια αυ­λαί­α στις πο­λι­τι­κές κομ­μα­τι­κές συμ­μα­χί­ες ε­ντός αυ­τού του κι­νή­μα­τος- ώ­στε α­πό πί­σω να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η συ­νεύ­ρε­ση του φα­σι­σμού με την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και να γεν­νη­θεί α­πό αυ­τήν το φαιο­κόκ­κι­νο τέ­ρας που ση­μαί­νει να ε­ξα­γνι­στεί ο φα­σι­σμός χω­ρίς οι πραγ­μα­τι­κοί α­ρι­στε­ροί και δη­μο­κρά­τες να το κα­τα­λά­βουν έ­γκαι­ρα.

Σε ό­τι α­φο­ρά το πιο πο­λι­τι­κά καί­ριο α­πό τα δύ­ο, την πο­λιτι­κή προ­σέλ­κυ­ση των πλα­τιών μα­ζών: Η Τα­χρίρ-Σύ­νταγ­μα του ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κά­νει το ε­ξής: κα­τε­βά­ζει ό­λες τις κομ­μα­τι­κές ση­μαί­ες και ε­γκα­τα­λεί­πει για λί­γο τις Μο­λό­τωφ, τα πα­λού­κια και τις μπού­κες στα υ­πουρ­γεί­α, ό­μως κρα­τά­ει α­πό­λυ­τα κυ­ρί­αρ­χη ό­λη την πο­λι­τι­κή γραμ­μή της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και του φα­σι­σμού. Οι μά­ζες των α­νε­ξάρ­τη­των, δεν κα­τα­λα­βαί­νουν προς το πα­ρόν αυ­τό το τέ­χνα­σμα και πά­νε στο Σύ­νταγ­μα χω­ρίς να πο­λυ-νοια­στούν για το ό­τι την «α­φύ­πνι­ση» και την «ε­ξέ­γερ­σή» τους ε­νά­ντια στο κα­θε­στώς τη δια­φη­μί­ζουν και την ε­παι­νούν α­πό το πρω­ί ως το βρά­δυ σχε­δόν με υ­στε­ρί­α ό­λα τα ΜΜΕ, δη­λα­δή το πραγ­μα­τι­κό κα­θε­στώς. Μά­λι­στα πολ­λοί που εί­ναι μι­κρο­α­στοί και α­πο­λί­τι­κοι κα­μα­ρώ­νουν που ε­πι­τέ­λους η ε­πί­ση­μη κοι­νω­νία τους α­να­γνω­ρί­ζει σαν δύ­να­μη. Αυ­τοί οι τε­λευ­ταί­οι εύ­κο­λα μπο­ρούν να γίνουν λεί­α του πραγ­μα­τι­κά φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος που θέ­λει να κα­ταρ­γή­σει τα κόμ­μα­τα ξε­κι­νώ­ντας α­πό το να τα α­πα­γο­ρεύ­ει να εμ­φα­νί­ζο­νται σαν τέ­τοια στα κι­νή­μα­τα και στα συν­δι­κά­τα.

Πά­ντως οι ξε­σκο­λι­σμέ­νες στο κα­πέ­λω­μα πα­λιο­κα­ρα­βά­νες της «ε­πα­νά­στα­σης-πρα­ξι­κό­πη­μα» έ­χουν ε­τοι­μά­σει και για τους δη­μο­κρά­τες «α­γα­να­κτι­σμέ­νους» ό­λη την αυ­τα­πά­τη της «συμ­με­το­χής στην δη­μιουρ­γί­α της ι­στο­ρί­ας» που τό­σο πο­θούν οι πα­ρα­με­ρι­σμέ­νες α­πό την πο­λι­τι­κή ζω­ή μά­ζες. Αυ­τή η αυ­τα­πά­τη προ­σφέ­ρε­ται συ­νή­θως στις συ­νε­λεύ­σεις ό­που εί­ναι υπο­τί­θε­ται ε­λεύ­θε­ρη η συμ­με­το­χή και ε­λεύ­θε­ρος ο λό­γος. Λέ­με υ­πο­τί­θεται για­τί η φα­σι­στι­κή λο­γι­κή που ε­ξο­βε­λί­ζει την α­νοι­χτή πα­ρου­σί­α των κομ­μά­των σε έ­ναν α­γώ­να τε­λι­κά μπο­ρεί να ε­ξο­βε­λί­σει κά­θε α­να­φο­ρά σε αυ­τά, δη­λαδή να απα­γο­ρέ­ψει την α­νοι­χτή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή την δη­μο­κρα­τί­α. (Δες έ­να ε­πει­σό­διο στη συ­νέ­λευ­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων της Κο­ρίν­θου» που εί­δαμε στο www.activepropaganda.blogspot.com ). Ε­πί­σης έ­να πο­σο­στό και πά­ντα ε­ναλ­λασ­σό­με­νο συμ­με­τέ­χει σε αυ­τές α­πό το μεγά­λο πλή­θος χω­ρίς να γί­νε­ται ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση αλ­λά μια πα­ρέ­λα­ση πα­ρά πολ­λών γε­νι­κών το­πο­θε­τή­σε­ων. Αν λο­γα­ρια­στεί ό­τι αυ­τές οι δια­δι­κα­σί­ες είναι μα­κρό­συρ­τες και ό­τι ο πιο πλατύς κό­σμος κου­ρά­ζε­ται και α­ποχωρεί πριν α­πό τις ό­ποιες α­πο­φά­σεις που παίρ­νο­νται αρ­γά το βρά­δυ και ό­που τε­λι­κά κα­τε­βαί­νει έ­να συ­νο­λι­κό ψή­φι­σμα, ό­πως αυ­τό που εί­δα­με παρα­πά­νω, δη­λα­δή έ­να κα­πέ­λο που κα­νέ­νας δεν ε­ξου­σιο­δο­τή­θη­κε με ψή­φο να γράψει και το ο­ποί­ο ει­δι­κά στο Σύ­νταγ­μα βγά­ζει ό­λη την πο­λι­τι­κή γραμ­μή του κι­νή­μα­τος, κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς για ποιες συ­νε­λεύ­σεις μι­λά­με. Αλ­λά και αν τα πράγ­μα­τα γί­νουν πιο σω­στά, δη­λα­δή αν υ­πάρ­ξουν συ­ζη­τή­σεις για έ­να-ένα θέ­μα που θα προ­τα­θεί α­πό κά­τω και υ­πάρ­ξει «κίν­δυ­νος» να πε­ρά­σει κά­τι «ε­κτός γραμ­μής» οι πο­λι­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νοι μπο­ρούν να ει­δο­ποι­ηθούν και πα­νεύ­κο­λα να α­πο­κτή­σουν πλειο­ψη­φί­α ώ­στε να το πνί­ξουν. Η δημο­κρα­τί­α δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει έ­ξω α­πό κά­ποια συ­γκε­κρι­μέ­να σώ­μα­τα που να έ­χουν συ­γκρο­τη­θεί αρ­χι­κά πά­νω σε κά­ποιους συ­γκε­κρι­μέ­νους στό­χους και να μπο­ρούν να ε­κλέ­γουν α­ντι­προ­σώ­πους για να ε­φαρ­μό­ζουν τις ό­ποιες α­πο­φάσεις παίρ­νει με κα­νο­νι­κή ψη­φο­φο­ρί­α αυ­τό το σώ­μα. Ό­λα τα άλ­λα εί­ναι σκηνο­θε­τη­μέ­να α­πα­τε­ω­νί­στι­κα στιγ­μιό­τυ­πα, ε­πι­φά­σεις δη­μο­κρα­τί­ας και ε­πι­φάσεις συμ­με­το­χής στα κοι­νά. Τέ­τοια εί­ναι και η δυνα­τό­τη­τα της ορ­γανω­μέ­νης συμ­με­το­χής σε πρα­κτι­κές δου­λειές, πχ στην κα­θα­ριό­τη­τα, στην τρο­φοδο­σί­α , στην ε­γκα­τά­στα­ση κα­ταυ­λι­σμών, που τις α­να­λαμ­βά­νουν συ­νή­θως οι πιο ευ­γε­νι­κές και αλ­λη­λέγ­γυες ψυ­χές αλ­λά μέ­σα στις ο­ποί­ες ε­λά­χι­στα κυ­κλοφο­ρεί η πραγ­μα­τι­κή ε­ξουσί­α.

Δεν μπο­ρού­με προς το πα­ρόν να ε­κτι­μή­σου­με πό­σο πο­λύ και για πό­σο χρό­νο αυ­τοί οι πο­λι­τι­κοί χα­μαι­λέ­ο­ντες που κι­νούν τις ελ­λη­νι­κές Ταχρίρ θα μπο­ρούν να πα­ρα­πλα­νούν τις μά­ζες, να ξε­περ­νά­νε τις α­ντι­στά­σεις τους και να λύ­νουν τις α­ντι­θέ­σεις α­νά­με­σα στα ξεχω­ρι­στά πο­λι­τι­κά ρεύ­ματα που τις α­πο­τε­λούν. Πά­ντως οι φι­λο­δο­ξί­ες τους εί­ναι τρε­λές και ή­δη έ­χουν αρ­χί­σει να μι­λά­νε με έ­παρ­ση. Για­τί σύσ­σω­μα τα κα­νά­λια και με ό­λο και πιο τρε­λό πά­θος, δη­λα­δή το κα­θε­στώς εί­ναι μα­ζί τους. Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι θέ­λουν να χρη­σι­μοποι­ή­σουν τις νε­ο­α­πο­χτη­μέ­νες αυ­τές δυ­νά­μεις σαν στρα­τό για να στη­ρί­ζει το βα­θύ ρω­σό­φι­λο κα­θε­στώς κο­ρυ­φής και στο ε­ξω­τε­ρι­κό και στο ε­σω­τε­ρι­κό πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο για την στα­δια­κή εκ­κα­θά­ρι­ση του ό,τι εί­ναι σχετι­κά δη­μο­κρα­τι­κό, πα­τριω­τι­κό και πα­ρα­γω­γι­κό μέ­σα στην αστι­κή τά­ξη και κυ­ρί­ως του ό,τι εί­ναι πραγ­μα­τι­κά ε­πα­να­στα­τι­κό και α­ρι­στε­ρό μέ­σα στο λα­ό.

Αν οι φαιο­κόκ­κι­νοι δεν α­να­χαι­τι­στούν και δεν ξε­σκε­πα­στούν στην πλα­τειά μά­ζα που συμ­με­τέ­χει ή δεν συμ­με­τέ­χει στις «Τα­χρίρ» θα δυνα­μώ­σουν οι φα­σι­στι­κές πρα­κτι­κές. Δη­λα­δή θα υ­πο­δει­κνύ­ε­ται στο πλή­θος ο επό­με­νος ε­χθρός, θα υ­ιο­θε­τεί­ται σαν τέ­τοιος μέ­σα α­πό τις δια­δι­κα­σί­ες που πε­ρι­γρά­ψα­με, και με­τά θα α­παι­τεί­ται η πο­λι­τι­κή του ε­ξό­ντω­ση.

Εί­ναι γι’ αυ­τό βα­σι­κό κα­θή­κον της πραγ­μα­τι­κά κομ­μου­νι­στικής, της α­ρι­στε­ρής και της δη­μο­κρα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας να ξε­σκε­πά­σει τους σκο­τει­νούς δια­χει­ρι­στές της ελ­λη­νι­κής Τα­χρίρ και τους α­ντι­δρα­στι­κούς τους πο­λι­τι­κούς στό­χους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η α­λη­θι­νή α­πά­ντη­ση σε αυτούς εί­ναι να συ­νε­χί­σου­με τη δια­φώ­τι­ση του λα­ού και του λα­ού της βά­σης του κι­νήμα­τος των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» και να τους δεί­ξου­με τους πραγ­μα­τι­κά πιο με­γά­λους ε­χθρούς του και έ­τσι να α­νοί­ξου­με το δρό­μο για τη συ­γκρό­τηση ε­νός πλα­τιού δη­μο­κρα­τι­κού και πα­τριω­τι­κού με­τώ­που ε­να­ντί­ον αυ­τών των ε­χθρών. Το κύ­ριο βά­ρος αυ­τού του κα­θή­κο­ντος πέφτει σή­με­ρα στις πλάτες της Ο­ΑΚ­ΚΕ.

Κα­λού­με τους φί­λους μας να έρ­θουν και να στα­θούν δί­πλα μας, να συμ­με­τέ­χουν στον α­γώ­να μας, και να ορ­γα­νω­θούν στην Ο­ΑΚ­ΚΕ για να την δυνα­μώ­σουν. Ει­δι­κά εί­ναι ε­πεί­γον και ζω­τι­κό αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο κα­θή­κον α­πό την ώ­ρα που το κα­θο­δη­γη­τι­κό και σκλη­ρό κέ­ντρο του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώ­που, το ψευ­τοΚ­ΚΕ, εμ­φα­νί­ζε­ται σαν κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα και μά­λι­στα τε­λευ­ταία και σαν ζα­χα­ρια­δι­κό για να ε­ξα­πα­τή­σει και να συ­σπει­ρώ­σει μέ­σα στο φαιοκόκ­κι­νο μέ­τω­πο τις ερ­γα­ζό­με­νες μά­ζες που ο­λο­έ­να θα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιού­νται μέ­σα α­πό την κρί­ση. Εί­ναι γι αυ­τό βα­θειά τα­ξι­κή αλ­λά και δη­μο­κρα­τική υ­πο­χρέ­ω­ση της Ο­ΑΚ­ΚΕ να α­πο­δεί­ξει ό­τι αυ­τό το ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι η α­πό­λυ­τη άρνη­ση του πα­λιού πραγ­μα­τι­κού ΚΚΕ και μά­λι­στα ο η­θι­κός αυ­τουρ­γός της δο­λο­φο­νί­ας του σπου­δαί­ου η­γέ­τη του και ή­ρω­α Ν. Ζα­χα­ριά­δη.

http://oakke.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html